Wyznam wam coś szczerze — przerosło mnie. Jest już tyle platform, serwisów, VOD, że coraz częściej zdarza mi się przegapić, że jakaś — nawet interesująca mnie produkcja trafiła do polskiej dystrybucji. Tak się stało z serialem „W 80 dni dookoła świata” z Davidem Tennantem. Bardzo się nań czaiłam i co? Przegapiłam, że jest na Canal + online. Po prostu jakoś mi zupełnie umknęło. Na całe szczęście nuda i przeglądanie wszystkich platform po kolei nigdy nie zwodzą, jeśli chodzi o znajdowanie czegoś co człowiek chciał obejrzeć.
Nie ukrywam, że do serialu BBC przyciągnęło mnie głównie nazwisko Tennanta — aktora, z którym oglądam właściwie wszystko. Wyznam też, że zastanawiałam się jak właściwie współcześnie można tą przygodową opowieść poprowadzić tak by nie tracąc emocji wynikających z podróży nie popaść też w nadmierne samozadowolenie brytyjskiego podróżnika przemierzającego wszystkie podbite kraje, nad którymi nie zachodzi słońce. Innymi słowy — jak tą opowieść przełożyć na nasze bardziej wrażliwe i wyczulone na kwestie kolonialne czasy. Nie widzę nic złego w potrzebie pewnych zmian — zdając sobie jednocześnie sprawę, że w takim przypadku w serialu ostanie się głównie pomysł na opowieść a niekoniecznie jej treść.
I tak też jest — są pewne wątki, które przypominają powieściowe, ale większość z nich została zupełnie przepisana. Zwłaszcza wyprawa do Indii i przygody jakie bohaterowie przeżywają w Stanach Zjednoczonych zostały bardzo przepisane — i słusznie, bo dziś nie za bardzo jest na nie miejsce. Nie mam pretensji — bo jakby książek nikt nie pali a filmowe i serialowe interpretacje mnie zawsze interesują. Z resztą największe zmiany zaszły zupełnie gdzie indziej — nie w samym opisie czy pomyśle na przygody, ale w bohaterach. Tu zdecydowano się nie tylko pogłębić ich psychologię, ale przede wszystkim nieco rozszerzyć ekipę podróżników.
Twórcy serialu zdecydowali się nieco zmienić dynamikę pomiędzy bohaterami. Po pierwsze — jest ich troje — Phileas Fogg jak zwykle jest nieco zamkniętym w sobie brytyjskim dżentelmenem, choćbym razem dopisano mu przede wszystkim nową motywację dla podjęcia podróży. Motywację osobistą wychodzącą daleko poza zakład. W interpretacji Tennanta Phileas to człowiek, który niekoniecznie przystaje do swojego środowiska, jest zafascynowany techniką ale przede wszystkim — jest w nim smutek i żal wynikający z decyzji jakie podjął kiedy był dużo młodszy. Jednocześnie założenie jest takie, że Fogg choć przewodzi całej wyprawie niekoniecznie jest jej najbardziej kompetentnym uczestnikiem. To ostatecznie brytyjski gentleman, który spędził większość swojego życia w zadymionym klubie tylko dla mężczyzn. Niekoniecznie dobrze odnajdzie się na pustyni czy w Hong Kongu.
Ten tytuł przypada Passepartout który w tym serialu jest tak kompetentny, że niemal magiczny. Poliglota, z mroczną przeszłością, który niemal pod każdą szerokością geograficzną potrafi się znaleźć, zaradzić problemom i porozumieć z otaczającym go społeczeństwem. Kompetencje Passepartout to bardzo wygodny zabieg narracyjny, bo niezależnie od problemów w jakie wpakuje się Fogg możemy ufać, że jego służący go z nich wyciągnie. Tu warto dodać, że ponieważ Passepartout jest tu zupełnie nowym służącym — zatrudnionym niemal przypadkowo, to relacje między nim a Foggiem są skomplikowane. Więcej tu równości niż w typowych relacjach nawet z zaufaną służbą. W sumie, ilekroć Fogg wydaje jakieś polecenie Passepartout wydaje się to zaskakująco nie pasować do całej sytuacji.
Ostatnią uczestniczką wyprawy jest Abigail FIx — samo nazwisko jest znane wielbicielom powieści — tam Fix przeszkadzał Foggowi, tu Abigail wręcz przeciwnie — jest ważną członkinią zespołu. To młoda dziennikarka — córka wydawcy gazety (podoba mi się, że twórcy nie mają złudzeń, że bez rodzinnych koligacji nie miałaby wejścia do świata publikacji) która Foggowi kibicuje, bo ma on udowodnić jej tezę, że taka podróż jest możliwa. Wprowadzenie postaci Abigail pozwala poruszyć trochę kwestii związanych z płcią i niezależnością kobiet, ale przede wszystkim — dopełnia grupę bohaterów. Kilka razy oglądając serial miałam mocne skojarzenia z Doktorem Who i jego towarzyszami (nie tylko dlatego, że jest dużo biegania i Tennant w głównej roli) — gdzie co prawda jedna osoba przewodzi, ale oglądamy bardziej przygody całej grupy postaci. Co jest moim zdaniem całkiem dobrą zmianą, bo też daje więcej perspektyw — i na poznawane kraje i ich kultury i na sam pomysł odbywania ryzykownej wyprawy do około świata.
Sama produkcja ma ten miły rytm dobrze zrealizowanej przygodowej opowieści, którą ogląda się przez kilka tygodni (sezon ma osiem odcinków) z rosnącą sympatią dla bohaterów. Co prawda serial naprawdę zaczyna się rozkręcać koło czwartego odcinka (kiedy już każda z naszych postaci upewni się, że chce jechać dalej) ale nie znaczy to, że wcześniej jest nudno — raczej można dojść do wniosku, że twórcy nieco za dużo czasu poświęcili psychologii postaci i zapomnieli, o tym, że też przygody muszą być ciekawe. Ale im dalej tym lepiej — zwłaszcza, od momentu, kiedy mamy pewność, że nikt z całej trójki nie zawróci i nie zostanie odesłany do domu.
Oczywiście jak zwykle w przypadku tej historii bywa, po drodze sporo jest przeciwności i prób sabotażu całej podróży, ale co wychodzi dobrze — największym przeciwnikiem wciąż są niesprzyjające warunki i przede wszystkim czas — ten biegnie zatrważająco szybko — mimo, że fabuła rozpisana jest na kilka odcinków. No ale taki zabieg jest konieczny, jeśli mamy dostać to znane wszystkim zakończenie, które sprawia, że po osiemdziesięciu dniach zwycięstwo jest kwestią minut. Co interesujące — mimo, że serial stanowi zamkniętą całość jest nim sugestia, że niekoniecznie pożegnamy się z bohaterami na zawsze — zwłaszcza że twórcy chyba zastanawiają się czy nie wpisać ich do innych opowieści inspirowanych Juliuszem Verne. Nie ukrywam — nie pogniewałabym się na taki powracający co święta serial. Zwłaszcza że ma dobrą obsadę i bardzo dobrą dynamikę pomiędzy postaciami. 
Nie jest w „80 dni dookoła świata” produkcją, którą nazwałabym wybitną, ale jest to bardzo ładny i dobrze zrealizowany przykład serialu, który bierze coś znanego i dodaje tu nową wrażliwość bez tracenia z oczu tego co czyniło oryginał ciekawym. Wciąż mamy przede wszystkim przygodę, przeciwności losu i walkę z czasem. Nie jest to już jednak taka opowieść w którym Fogg jedzie ratować biedną hinduskę narażoną na spalenie wraz ze zwłokami męża. Tylko jedzie by zobaczyć, że jednak być może nie wszyscy w Indiach Brytyjczyków kochają. Ale co ważne — ta zmiana wrażliwości nie jest główny tematem historii — raczej jej inteligentnym zaadaptowaniem. Dlatego ostatecznie — czujemy to co chciał w nas obudzić Verne — ducha przygody i napięcie wynikające z zawartego zakładu.
Na koniec przypominam, że nikt jako żywo nie jest w stanie śledzić wszystkich platform — wiem, że istnieje Upflix ale żeby czegoś na nim szukać, musi nam najpierw przyjść do głowy. Także wyprzedzając Upflixa — dostałam dziś maila z informacją, że to samo Canal + online ma niedługo pokazywać „Będzie bolało” na podstawie książki Adama Kaya z Benem Whishawem w roli głównej, więc uważajcie, żeby nie przegapić. Bo łatwo coś zgubić a potem człowiek się orientuje tuż przed tym jak zniknie z serwisu.
Ps: Pojawiła się informacja, że do polski w ramach Canal + online ma też wejść BBC iPlayer. Jak podejrzewam będzie to możliwość oglądania brytyjskich produkcji w jednym miejscu, ale mam pewne podejrzenia że nie będzie tam dużo więcej niż jest obecnie (i tak jest więcej niż kiedyś) ale nie spodziewałabym się równie szerokiego dostępu jak w przypadku oryginalnego iPlayera.