Zwierz trochę popada ze skrajności w skrajność. Najpierw na blogu prawie nie było recenzji przez pewien czas a teraz będziecie mieli trzecią w ciągu tygodnia. To najlepszy przykład jakie zwierz ma teraz szalone życie. A dziś dla odmiany film, który wywołał w zwierzu mieszane uczucia czyli Money Monster który w Polsce jest w kinach jako Zakładnik z Wall Street.
„Money Monster” to jeden z tych filmów na który zwierz wybrał się wyłącznie dla nazwisk – George Clooney, Julia Roberts, Dominic West, Jack O’Connell i Jodie Foster za kamerą. Zwierz był ciekawy co z takiego zestawienia talentów – znanych aktorów amerykańskich i lubianych przez niego aktorów brytyjskich, wyjdzie. Zwłaszcza że film zapowiadał się dość ciekawie – zwłaszcza biorąc pod uwagę, że dziś ktoś kto wchodzi z naładowaną bronią do studia filmowego gdzie udzielane są porady dla niewielkich inwestorów giełdowych może zyskać więcej poparcia niż potępienia. Dawno już straciliśmy złudzenia że na Wall Street kogokolwiek obchodzą ludzie, a zwłaszcza ci którzy nie operują wielkimi kwotami.
To jest taki film w którym kibicujesz facetowi z pistoletem
Film zaczyna się więc nieco jak produkcja sensacyjna. Mamy naszego bohatera – prowadzącego program telewizyjny, nieco znudzonego pracą i niezbyt szczęśliwego w życiu prywatnym. Clooney znajduje się w takiej roli bez trudu, bo bohater ma być niedojrzały, arogancki i pewny siebie. To akurat cechy które Clooney odegrać na ekranie potrafi, a to że ma odpowiednią charyzmę by być dobrym prowadzącym program telewizyjny nie trudno uwierzyć. W ogóle aktor z rolami „telewizyjnymi” się lubi, więc nie ma problemu. Oczywiście takim rozwydrzonym prowadzącym ktoś musi zarządzać i jest to rozsądna pani reżyser, która westchnie głośno, będzie szukać pracy w innej stacji ale sprawnie i profesjonalnie poprowadzi każdy program, trochę przekomarzając się a może trochę flirtując z niepoprawnym prowadzącym. I byłby dzień jak co dzień gdyby do telewizyjnego studio nie wszedł uzbrojony młody człowiek, nie zagroził pistoletem i bombą i nie zadał dość kluczowego pytania. Jak to się stało, że firma w którą zainwestował straciła przez noc 800 milionów dolarów tym wszystkie jego oszczędności.
To nie jest historia o zemście osobistej raczej o spotkaniu jednostki z systemem
I tu pojawia się pewna zmiana tonu produkcji. Wymachujący pistoletem chłopak przestaje być frustratem a zaczyna być głosem rozsądku czy nawet sumienia. Pyta – kto właściwie podaje informacje którymi karmicie ludzi przed telewizorem, kto sprawdza jak działa rynek, dlaczego nikt nie podważa raz podanej informacji że za utratę wielu milionów odpowiada błąd algorytmu. Choć nadal mamy do czynienia z filmem w którym jest pistolet i bomba, to jednak trudno już przyglądać się historii jako spektaklowi o zemście. O’Connell jest tu raczej głosem rozsądku i desperacji, człowiekiem któremu nic nie zostało. Kiedy Clooney próbuje go uspokoić mówiąc że może mu bez trudu zwrócić źle zainwestowane 60 tys. Bohater obrusza się. Nie chodzi bowiem o pieniądze i wyrównanie rachunków. Chodzi o ukazanie prawdy – kim są i jak działają ludzie którzy czerpią niewyobrażalne zyski z inwestycji poczynionych przez szarych obywateli.
Film jest pozbawiony złudzeń. To co w innych produkcjach przyniosłoby otuchę, tu utwierdza nas w tym że świat jest bardziej cyniczny i skomplikowany
Tu zaczyna się nieco film o dziennikarstwie śledczym bo oto nagle ludzie którzy dotychczas podawali informacje prasowe zaczynają grzebać, szukać i dzwonić, pragnąc się dowiedzieć o co tak naprawdę poszło. Tymczasem atmosfera gęstnieje, bo nie jest to już zamknięty w studio niewielki spektakl ale wydarzenia przenoszą się na ulicę. Jodie Foster nie ma jednak złudzeń. Obok chęci dosięgnięcia prawdy pojawia się także chęć sensacji. Po opanowaniu pierwszego przerażenia, reżyserka zaczyna kręcić program – przestawiając kamerę tak by lepiej było widać desperata z pistoletem. Kiedy wydarzenia przenoszą się na ulice, ludzie zamiast uciekać przed groźbą eksplozji szukają pięciu minut dla siebie, by wykrzyczeć swoje hasło czy wyśmiać prezenter który znalazł się w sytuacji zagrożenia życia. Choć teoretycznie zespół dziennikarski dąży do prawdy, to jednak nie jest to film o kryształowo dobrych dziennikarzach. Wręcz przeciwnie – bohaterka grana przez Julię Roberts sprawia wrażenie niemal zadowolonej że trafił się jej taki sensacyjny kąsek. Zresztą sporo znajdziemy w filmie aluzji do współczesnej kultury medialnej, która staje się coraz bardziej prymitywna, złośliwa, gotowa zamienić tragedię w mem a potem o tym zupełnie zapomnieć.
Choć teoretycznie dziennikarze są tu „nasi” to szybko zaczynają tragedię reżyserować. Bo się opłaca
Zwierz nie zdradzi ostatecznego rozwiązania, ale może powiedzieć, że Jodie Foster uniknęła podsuwania łatwych interpretacji. Jasne to film wielce krytyczny wobec tego co obecnie dzieje się na Wall Street i w ogóle w świecie rządzonym przez pieniądz. Ale jak słusznie zauważa podły bohater grany przez Dominica Westa – szwindle, przekręty czy nadużycia nikomu nie przeszkadzają kiedy przynoszą zyski, dopiero kiedy pojawiają się straty budzi się w nas poszukiwanie prawdy i sumienie. Takich paradoksów współczesności znajdzie się w filmie więcej. Reżyserka jednocześnie tworzy film pełen napięcia, ale też cały czas nieco się dystansuje. Jakby chciała bardzo wcześnie i bardzo wyraźnie zaznaczyć, że choć to wydarzenie jest kluczowe dla jego uczestników to tak naprawdę – gdy spojrzymy na nie w szerokim, światowym kontekście, niewiele znaczy. To tylko kolejna informacja z wieczornych wiadomości, sensacja na którą ludzie patrzą z zainteresowaniem, dopóki trwa, i o której wcale nie będą za dużo myśleć następnego dnia. Niestety to dystansowanie się do własnej historii sprawia, że widz też nabiera dystansu i gdzieś tam siadają te wielkie emocje.
Dominic West gra tego złego ale ma w filmie wyjątkowo dobre ciuchy
No właśnie, choć niewątpliwie film ma serce po właściwiej stronie i jest nakręcony na tyle świadomie by uniknąć pewnych klisz, to jednak ostatecznie nieco rozczarowuje. Wśród wielu filmowych głosów jakie podniosły się po kryzysie finansowym wciąż chyba niepokonany pozostaje Big Short, który podobnie jak bohater filmu zadawał pytania – jak to się w ogóle mogło stać, ale ich odpowiedzi choć podawane zabawnym tonem są chyba jeszcze bardziej przygnębiające. Tu widz jest trochę prowadzony za rękę, choć są w produkcji momenty absolutne fantastyczne – choć raczej w pierwszej części kiedy cała akcja rozgrywa się pomiędzy dwoma mężczyznami. Szkoda że akcja filmu (zwierz nic nie zdradza sceny na ulicy poznaliśmy już w trailerze) nie zamknęła się tylko w telewizyjnym studio. Wtedy być może byłoby ciekawej.
Aktorsko film stoi na wysokim poziomie nawet jeśli niekiedy nieco rozczarowuje
Na pewno film przed byciem kolejną wartą zapomnienia produkcją ratują aktorzy. Jak zwierz pisał Clooney doskonale radzi sobie w roli charyzmatycznego dupka, ale chyba najciekawszy aktorsko jest w momencie samego porwania, kiedy przez pierwsze parę minut jest słabą, kulącą się na krześle kupką nieszczęścia. Clooney doskonale pokazał ten lęk bohatera i jego chęć szybkiego wydostania się z całej sytuacji. Julia Roberts gra w trybie znanym z jej poważniejszych filmów, jest skupiona i stanowcza i choć nie wnosi do filmu jakoś wiele energii to jej chemia z Clooneyem jest doskonała. Zwłaszcza w scenach w których naprawdę są na jednym planie. Pojawiający się na drugim planie Dominic West jest absolutnie fantastyczny, plus dostał przepiękną garderobą w tym filmie co nigdy nie jest złym pomysłem w przypadku Westa. Jednak wszystkim film kradnie Jack O’Connell, kolejny młody i utalentowany Brytyjczyk który wchodzi i zabiera całą uwagę przeznaczoną dla wielkich gwiazd. Na O’Connellu już dawno poznano się w Wielkiej Brytanii i sporo się o nim mówiło po roli u Angeliny Jolie, ale nadal Hollywood chyba nie wie co z nim zrobić. Chłopak gra fenomenalnie (zwierz bardzo poleca z nim film „’71” ), ale produkcje w których się pojawia nie dorównują jego talentowi. W każdym razie gdyby nie taka dobra obsada to produkcja wypadłaby dużo gorzej i mniej interesująco.
Jodie Foster po raz kolejny udowodniła że jest sprawną reżyserką choć trudno znaleźć tu jakiś przebłysk realizacyjnego geniuszu.
Zwierz przyzna szczerze, że choć kryzys wchodzi w nową fazę i raczej ekonomiści się kłócą czy będzie gorzej, lepiej czy inaczej, to zwierz nie czuje nasycenia filmami kryzysowymi. Zwierz zawsze uwielbiał produkcje dotyczące ekonomii a te w których twórcy próbują finansowe tuzy tego świata rozliczyć nie ekonomicznie ale moralnie, podobają się zwierzowi jeszcze bardziej. Zwłaszcza, że Hollywood które choć trochę się angażuje staje się ciekawsze, odrobinę mniej przewidywalne i niekoniecznie cukierkowe. Wręcz przeciwnie, w tych produkcjach pojawia się nie lubiany przez fabrykę snów smutek czy poczucie bezsilności. Co prawda jest to pewna paranoja że o sprawiedliwość i równość domagają się ci którzy należą do samej góry jednego procentu, to jednak – dobrze że od czasu do czasu pojawiają się takie, niezadowolone, domagające się rozliczenia głosy. Choć raczej nie ma wątpliwości, że produkcje takie niewiele zmienią, to jednak powinniśmy – iść za głosem naszego biednego chłopaka z bombą i zadawać pytania, skąd biorą się kluczowe informacje, kto na nich zyskuje. I dlaczego nie my.
Ps: A przy okazji lewicowych zapędów – Ken Loach wygrał w Cannes. Zwierz nie może się doczekać jego produkcji, która ponoć jest bardzo gorzka. Wieść gminna niesie też że najnowszy film Jarmuscha jest fenomenalny. Adam Driver jako poeta – nawet nie wiedział zwierz jak bardzo chce to zobaczyć.