Film Iluzja zapisał się w historii bloga zwierza w sposób niezwykły. Otóż jest jednym filmem który zwierz przez ostatnie kilka lat od założenia bloga widział w kinie i nie napisał z niego recenzji na blogu. Tak bardzo film go zirytował. Jako że zwierz jest nieszczęsnym posiadaczem karty Cinema City Unlimited i zerowej siły woli jest oczywistym że obejrzał jego kontynuację. A nie powinien.
Największym problemem z filmem Iluzja 2 jest założenie że widzowie nie tylko pamiętają flm Iluzja ale też, że wciąż zależy im na jego bohaterach. Twórcy zachowują się tak jakbyśmy przez cały czas oczekiwali na kontynuacje przygód bohaterów i to rozmyślając jak potoczyły się ich losy i jak psychologicznie zareagowali na wydarzenia z pierwszej części. Zwierz może się mylić ale wydaje się, że to jednak nieco zbyt daleko idący optymizm. Pierwszy film na siebie zarobił ale zwierz nie ma wrażenia by stworzył oddaną grupę wiernych fanów którzy z drżeniem serca rozmyślali o psychice naszych iluzjonistów. Ten błąd bardzo się na filmie mści bo produkcja stanowi dopełnienie części pierwszej. Ale żeby nas to dopełnienie w ogóle zainteresowało musielibyśmy naprawdę go pragnąć. Tymczasem to jeden z tych sequeli który z każdą minutą wydaje się coraz bardziej naciągany. Co więcej twórcy już zapowiedzieli że ponoć ma być za rok część trzecia. Zwierz przyzna szczerze, że ma wrażenie jakby brał udział w jakimś magicznym triku gdzie wszyscy udają że film stworzył jakąś silną grupę zaangażowanych fanów. Zwierz rozgląda się wokół siebie i ma wrażenie jakby egzystował w innej rzeczywistości.
Jednak to nie cały problem z nową Iluzją. Kolejny wynika z faktu, że tym co produkcja robi najgorzej to…. Iluzje. Otóż film opiera się na założeniu, że widz najpierw widzi podpowiedź (teoretycznie na tyle subtelną by się nie domyślić o co naprawdę chodzi) potem widzi trik a potem ktoś opowiada co się tak naprawdę wydarzyło. Problem w tym, że film ma poziom subtelności – minus sto. Zamiast wykorzystywać mechanizm „to było tuż przed twoimi oczyma ale nie zauważyłeś widzu” film korzysta z mechanizmu „Spójrz, spójrz, koniecznie na to spójrz, to jest dziwne, skojarz”. Ostatecznie przez cały film zwierz miał wrażenie, że musi tylko poczekać aż ktoś powie mu coś co już wie. Czuł się potraktowany trochę jak idiota który nie umie wyłapać spomiędzy kadru prostej ekspozycji. A elementów ekspozycji mamy tu mnóstwo i wszystkie rzecz jasna wykorzystane. Raz taki zabieg daje zwykle widzom satysfakcję, kilka razy – zwyczajnie nudzi. Inna sprawa – jeśli w filmie są rzeczy które nie powinny się rzucać, czy kojarzyć na pierwszy rzut oka to wypadałoby je jednak nieco lepiej ukryć. Ale to chyba przerasta możliwości reżysera. Zresztą nawet jeśli film kryłby iluzje nieco lepiej to wciąż – są one najmniej efektownym elementem filmu. Głównie dlatego, że iluzja nie bawi w filmie. Bawi jeśli jesteś na miejscu i wydaje ci się że to rzeczywistość. Deszcz padający w złą stronę w filmie? Ludzie zwierz widział jak statek obcych lądował na Atlantyku a Thor dojeżdżał metrem do Greenwich. Nic zwierza nie zdziwi.
Do tego film opiera się nie tylko na emocjach i iluzjach ale też na schemacie klasycznego heist movie czyli produkcji w których grupa włamywaczy układa bardzo precyzyjny plan by kogoś oszukać, gdzieś się dostać, coś ukraść. Tu bohaterowie aż trzy razy muszą wprowadzić w życie genialny plan, przy czym raz taki klasyczny tzn. coś ukraść. Oczywiście wykorzystując do tego swoje niesamowite magiczne super moce. I wiecie co – zwierz od dawna nie widział tak źle pokazanej sceny kradzieży – chaotycznej, pełnej momentów przypadkowych, zamieszania. Zamiast podziwiać sprawność bohaterów i ich genialny plan człowiek zastanawia się co tu się w ogóle dzieje i jakim cudem ktokolwiek ich z laboratorium wypuścił z bezcennym chipem. Twórcy bardzo wyraźne przefajnowali i tak chcieli pokazać możliwości bohaterów że wyszła scena która nie mogła się udać. Co więcej – właściwie za każdym razem kiedy nasi bohaterowie mają jakiś genialny plan nie odpowiada się nam na jedno z kluczowych pytań np. jakim cudem zdobyli potrzebny sprzęt, jak się tam dostali, czy umieją się teleportować. To wszystko sprawia, że film który powinien mieć niesłychanie precyzyjny scenariusz sprawia wrażenie pisanego na kolanie.
Recenzji pierwszej Iluzji zwierz nie napisał rozczarowany zakończeniem. W przypadku tego filmu zwierz nie miał już żadnych złudzeń ale końcówka jest podobnie rozczarowująca. Kiedy zostają odkryte wszystkie karty i bohaterowie pytają „Dlaczego nic o tym nie wiedzieliśmy” to niemal słychać odpowiedź „Bo nie mieliśmy tego pomysłu jak kręciliśmy część pierwszą”. Do tego jest to jedno z tych koszmarnych zakończeń gdzie teoretycznie mamy plot twist, ale prawda jest taka, że ponieważ nikt do końca nie wyjaśnia jak wszystko było zrobione i możliwe to zamiast plot twistu dostajemy jedną wielką zionącą dziurę. Dziurę irytującą bo podważającą podstawowe zasady narracji. Jeśli chcesz wyjawić wielką tajemnicę pod koniec to musisz nie tylko powiedzieć co się stało ale też jak się stało, dlaczego się stało, jak było możliwe, kontrolowane i przeprowadzone. Jeśli tego wszystkiego nie zrobisz to pod koniec każdego filmu mógłby przychodzić facet ubrany na czarno i oświadczać że wszystko było od początku jego planem po czym wychodzić nikomu nic nie wyjaśniając. To lenistwo i brak szacunku dla widza. Po prostu.
Zwierz niedawno pisał o tym jak bardzo Hollywood szuka sobie nowego rynku w Chinach. Tu większość scen rozgrywa się w Makao, gdzie rzecz jasna jest najstarszy sklep dla magików na świecie – swoiste centrum magicznego świata. Bohaterowie okazuje się mówią po mandaryńsku, kluczowymi postaciami dla filmu jest dwoje chińskich bohaterów a toast za pomyślność akcji wznosi się herbatą. Żeby było jasne, zwierz nie ma nic przeciwko pojawianiu się wątków chińskich w filmach. W końcu warto odnotować w kinematografii taką olbrzymią część populacji świata. Ale jednocześnie – kiedy wiemy co stoi za takimi posunięciami to nie sposób patrzeć na kolejne sceny jako na próbę przypodobania się chińskiej cenzurze. I z tym zwierz ma zdecydowanie problem. Nie mniej to ciekawe, że zaraz po tym jak napisał swój tekst zwierz zobaczył dwa filmy tak wyraźnie i bezpośrednio odnoszące się do tego zjawiska. Wyraźnie jak się raz coś zauważy to potem się już to ciągle widzi.
Jak wiadomo Iluzja 2 podobnie jak część pierwsza ma bardzo dobrą obsadę. Problem z obsadą jest jednak taki, że nie wszyscy jej członkowie grają w tym samym filmie. Morgan Freeman mówi tak dużo zza kadru że można odnieść wrażenie, że podpisał umowę na nowy film dokumentalny o pingwinach. Z kolei Mark Ruffalo gra w jakimś dużo poważniejszym filmie gdzie jego bohater jest zdesperowany i niezaspokojony planowaną przez trzy dekady zemstą. Jesse Eisenberg zdecydował się grać w jakimś niezależnym filmie o nad ambitnych niedostosowanych społecznie jednostkach. Lizzy Caplan dostała scenariusz komedii sytuacyjnej w której gra na przekór wszystkim. Daniel Radcliffe gra w jednej z tych swoich niewielkich niezależnych produkcji gdzie wymaga się od niego by przechodził swobodnie od nieco kampowego humoru do tonu mordercy. Radcliffe gra zresztą całkiem nieźle, i wygląda w tym filmie zaskakująco dobrze. Szkoda tylko, że jego Iluzja to inny film niż ten który nakręcono. Nikt jednak tak nie cierpi jak Woody Harrleson który ma w tym filmie podwójną rolę gdyż… gra też swojego złego brata bliźniaka. W epoce w której człowiek myśli, że ten wątek raz na zawsze został przypisany do świata oper mydlanych. Wszyscy razem nie tworzą ani zgranego zespołu ani nawet jednoznacznej wizji filmu.
Zresztą zwierz wróciłby na koniec jeszcze do bohaterki Lizzy Caplan. To nowa postać – Lula – wprowadzona w zastępstwie bohaterki granej przez Islę Fisher. Fisher swojej roli nie mogła powtórzyć bo zaszła w ciążę, zaangażowano więc młodą bardzo zdolną Caplan (która np. w Masters of Sex udowodniła, że potrafi być wybitna). I co? Jej bohaterka jest tak straszną smerfetką że to aż boli. Jest urocza i dowcipna. Ale jednocześnie – natychmiast po dołączeniu do drużyny wybiera sobie obiekt uczuć. Będzie w każdym dialogu nieco się jednemu z bohaterów narzucała a gdy ten grzecznie stwierdzi że nigdy mu się dobrze nie układało z kobietami usłyszymy obowiązkowe „nie jestem taka jak inne dziewczyny”. JASNE! One nie były dla niego dobre. Jednocześnie jej zdolności do wykonywania magicznych tricków są właściwie niewykorzystane a wręcz jest podkreślane że ma ona na koncie jakiś wyjątkowo nieudany trick. To wszystko razem – przy braku innych ważnych postaci kobiecych, składa się na obraz który już dość dawno nie powinien obowiązywać. A jednak wciąż – jak się piszę dziewczynę to ona na ekranie wypada jako niepoważna, gorsza czy nastawiona właśnie na romans. Kurczę nawet stanik musi obowiązkowo w filmie zdjąć, bo to dziewczyna. Zwierz wiele by darował ale wziąć doskonałą aktorkę i dać jej do grania taką sztampę.. to zbrodnia.
No dobra zwierz się trochę poznęcał ale prawda jest taka, że wciąż największą magiczną sztuczką związaną z tym filmem pozostaje fakt, że po tej zupełnie nijakiej Iluzji powstała kontynuacja i ma powstać kolejna część. I kto wie, może zatrudnią do niej jeszcze kilku dobrych aktorów by potem tak bardzo nie dać im dobrego materiału. A na koniec wejdzie ktoś w czarnym garniturze i powie że to od początku był jego plan. Wtedy zwierz uwierzy, że to mogło mieć jakiś sens.
Ps: Zwierz był wczoraj na imprezie społeczności Patronite.pl i miał okazję spotkać innych twórców i twórców serwisu. Było bardzo miło i zwierz ma nadzieję, że takich spotkań będzie więcej i pojawią się na nich nie tylko twórcy ale przede wszystkim sponsorzy. Zwierz planuje takie własne spotkanie w okolicach września.