nie chodzi się z żelazem na wilkołaki czyli świat jak najbardziej realny

Hej Idąc przez mroczny las człowiek zazwyczaj ma nadzieję że pod koniec wędrówki czeka na niego miłe schronienie, ciepła herbata i ciekawe towarzystwo. Idąc przez mroczny las z bratem zwierza człowiek ma nadzieję że nie dostanie zawału przed północą. O tak brat zwierza istota obdarzona urodą i umysłem diabolicznym uwielbia zwierza straszyć. I to właśnie podczas takiej przechadzki dla poprawienia sobie humoru zwierz wdał się w szeroką dyskusję na temat wampirów wilkołaków i nie wiadomo czego jeszcze. Temat pozornie neutralny ( a w ciemnym lesie nawet adekwatny) stał się przedmiotem zażartego sporu – co bowiem jest podstawą naszej wiedzy o wilkołakach i wampirach? Niektórzy powoływali się na książki Ann Rice inni na straszne powieści o Edwardzie i Belli ( cykl o Zmierzchu) z kolei ci bardziej ortodoksyjni widzieli jako jedyne źródło stare dobre podania o Drakuli. Jednocześnie wywiązała się dyskusja o wilkołakach w której zdecydowanie częściej korzystaliśmy z naszej wiedzy filmowej krytykując przy tym szeroko serię produkcji takich jak Underground czy Van Helsing próbujące wmówić nam że jedynym powodem istnienia wilkołaków jest ich walka z wampirami. Z kolei to doprowadziło nad do rozważania problemu pół wampirostwa czyli problemu z jakim boryka się komiksowy Blade. Przysłuchując się tej rozmowie doszłam do wniosku że nasza wiedza jest imponująca. Nikt z nas nie wybierze się na polowanie na wilkołaki bez uzbrojenia się uprzednio w srebrne kule i niemal wszyscy jesteśmy pewni że bycie półwampirem wiąże się z możliwością powstrzymywania się od picia ludzkiej krwi ale na dłuższą metę jest przekleństwem. Nie mamy też wątpliwości że osinowy kołek to raczej legenda choć wiemy że wampiry mają słabsze kości od ludzi. Nasza wiedza jest szeroka i dobrze kulturowo udokumentowana – nie mam zamiaru tutaj się chwalić po prostu nie wiem jak wy ale jestem pewna że wampiry nie istnieją i że była to próba wytłumaczenia chorób takich jak porfiria czy nadmierne owłosienie ( w przypadku wilkołaków). Wiem też że Drakula wampirem nie był co najwyżej lubił sobie kogoś albo coś nanizać na pal. Obserwowanie jak ludowe podania zamieniają się w legendy które z kolei przekształca kultura popularna czyniąc z nich pewne wzorce łatwe do wykorzystania w komiksie czy filmie jest fascynujące. Z drugiej jednak strony jeśli gdzieś tam rzeczywiście żyje Drakula to musi być naprawdę wściekły – nie ma co należą mu się wpływy z licencji;)