Hej
Zwierz powrócił z wakacji opalony roześmiany ale przede wszystkim głęboko zaniepokojony. Korzystając z wolności zwierz zrobił to co każdy zwierz popkulturalny robić powinien – codziennie chodziłam do kina. Pierwszego dnia jeszcze nie odpocząwszy po podróży pobiegłam na ,, Każdy chce być Włochem” recenzje były mieszane ale nic nie przygotowało mnie na koszmarną nudę – komedia w której każdy żart powtarza się 3 do 4 razy sprawia że fotele kinowe wydają się być niezwykle wygodne i wprost stworzone do drzemki. Nie można się jednak zniechęcać – uznając że komedie wakacyjne z rzadka bywają dobre udałam się na triller ,, Horsemen- Jeźdzcy Apokalipsy” w tym filmie mieliśmy teoretycznie wszystko na miejcu – mroczna muzyka ( dobra bo jak się okazało napisał ją Kaczmarek), wyludnione miejskie krajobrazy morderstwa z biblijnym kluczem i szalona Chinka. Niestety całość była koszmarnie przewidywalna, absolutnie nielogiczna ale co najgorsze koszmarnie dydaktyczna. Wciąż nie zrażona tą bądź co bądź nie wyróżniającą się produkcją pobiegłam na najbardziej reklamowany film lata ,, Bruno” – na Boracie śmiałam się kilka razy więc doszłam do wniosku że źle być nie może – niestety – w całym filmie były dwie zabawne sceny ( Bruno niemal rozwiązujący konflikt na Bliskim Wschodzie i do czego może doprowadzić żądza uczynienia własnych dzieci sławnymi) – jak się okazało moje poczucie humoru nie kręci się wokół tylnej części ciała więc śmiałam się zupełnie kiedy indziej niż widownia. Poza tym przeszkadza mi że w tym filmie nigdy nie wiadomo co zaiscenizowano ( a wydaje się że zainscenizowano dużo więcej niż w Boracie). Nawet nie poczułam się zaszokowana. Wciąż entuzjastyczna choć z niewielkimi obawami udałam się na coś co człowieka rzadko zawodzi – kreskówkę ,, Epoka Lodowcowa 3″ nie rozczarowała mnie – było śmiesznie ( głównie za sprawą wiewióra) i z odpowiednią ilością uroczych małych zwierzątek. Szkoda tylko że przez cały czas musiałam nosić te koszmarne okulary do 3D tylko po to aby obejrzeć dwa ( cyfrą 2) warte tego efekty specjalne. Nieco ożywiona tym miłym filmem postanowiłam pójść na coś co krytyka oceniła wysoko – i tak wylądowałam na ,, Coco Chanel”, nie należę do maniaczek mody ale lubię kino biograficzne no a poza tym czasem człowiek powinien obejrzeć francuski film aby móc rozmawiać z kimś w snobistycznym towarzystwie – w filmie bohaterka snuje się żyje na koszt bogatego mężczyzny i szyje trzy sukienki. Reszta jej kariery została streszczona w 2 minutowej końcówce. Film sprawia wrażenie jakby miał się za chwilę zacząć ale tak naprawdę nigdy się nie zaczyna. Pod koniec człowiek całej tej Coco ani nie lubi ani nie szczególnie żałuje. Ma natomiast ochotę porządnie sprać scenarzystę. Na sam koniec gdy w kinach nie było już nic udałam się po raz drugi na ,, Narzeczony mimo woli” który nagle zyskał w moich oczach. Co z tego że film składa się z klisz skoro na tle tego co widziałam w ostatnim tygodniu są to klisze nadzwyczaj sprawnie złożone z dużą dozą uroku. Muszę więc stwierdzić że ostatecznie czuję się okradziona z kilku godzin mojego życia ale przede wszystkim przerażona. Czy wszyscy porządni scenarzyści pomarli? Czy producenci odrzucający marne produkcje padli trafieni kulą kryzysu? I gdzie są reżyserzy?
Zwierz idzie sobie trochę popłakać