Hej
Zwierz nie należy do istot wierzących i z pewnością nie jest grzecznym członkiem kościoła. Stąd też zdziwiło zwierza gdy przypadkiem dowiedział się że on i zmarły papież mieli ze sobą coś wspólnego. Otóż okazuje się że zarówno zwierz jak i papież zawsze mieli na swoim odtwarzaczu muzykę z ,, Tańczącego z Wilkami” trudno się z resztą dziwić bo jest to kawałek cudownej muzyki która idealnie ilustruje rozległe przestrzenie dalekich prerii.
Tak muzyka filmowa potrafi być cudowna niezależnie od filmu jakiemu towarzyszy. Najlepszym przykładem jest tu przecudowna, malownicza, poetycka i chwytająca za serce muzyka do ,, Conana Barbarzyńcy” która cóż… mało pasuje do tego dość mało romantycznego i poetyckiego dzieła. Muzyka filmowa ma jednak to do siebie że jest dość powtarzalna – trudno się temu dziwić – wielkich kompozytorów symfonicznej muzyki filmowej jest zaledwie kilku – najwięksi z nich to Williams, Shore, Zimmer – ich kompozycje zachwycają gdy słyszy się je po raz pierwszy – tak jak muzyka do Gladiatora ( nie przyznanie jej Oscara uważam za jedną z największych pomyłek w historii) początkowo zachwyca ale gdy człowiek usłyszy kilka jego pozostałych kompozycji ( w tym stworzonej pod jego patronatem muzyki do Piratów z Karaibów) orientujemy się że skądś już znamy te nuty. Podobnie jest z Johnem Williamsem – oczywiście Gwiezdne Wojny nadal są najlepszą kompozycją w dziejach ale ten gigant muzyki filmowej czasem kopiuje sam siebie. Z kolei muzyka do Zdrady i do Władcy Pierścienia ma tyle punktów stycznych że autora można posądzić o autoplagiat. Z kolei muzyka Jarra ma tyle punktów stycznych że spokojnie można podkładać ją zamiennie ( niektóre utwory ze Świadka świetnie pasowały by do Doktora Żywago i odwrotnie).
Tym jednak co zachwyca w muzyce filmowej to jej cudowna zdolność do zabierania nas gdzie indziej – pisana jako podkład do obrazu potrafi przy pomocy nut ten sam obraz odtworzyć. Nie wiem jak to jest że po prostu wiadomo jak brzmi las, łąka, preria czy morze ale jest to dla nas zupełnie oczywiste. Oczywiście melomani wyrywają sobie włosy z głowy – muzyka filmowa bierze bowiem z muzyki klasycznej to co najprostsze i najprzyjemniejsze dla ucha po czym to spłaszcza i rozpisuje na smyczki i instrumenty dęte ( to najprzyjemniejsza dla naszego ucha instrumentacja a zarazem dająca najbardziej monumentalny efekt) . Jednak ja mam wrażenie że należy machnąć na nich ręką – bo przecież czy istnieje coś bardziej magicznego niż przeniesienie się w czasie i przestrzeni za pomocą melodii? I co z tego że jest przyjemna – nikt nie słucha muzyki po to żeby cierpieć
Jeśli szukacie dobrego zestawu najlepszych tematów muzyki klasycznej radzę jednak być ostrożnym na rynku jest mnóstwo fatalnych boksów z kiepskimi wykonaniami lub ograniczoną ( albo tragicznie zmienioną) instrumentacją. Osobiście polecam The Incredible Music Box – świetne nagrania Praskiej orkiestry symfonicznej