Carmen sprzedaje płyn do podłóg czyli zwierz w obronie wartości wyższych

Zapewne zdzi­wi was ten post. Może­cie się zacząć zas­tanaw­iać co stało się z waszym ukochanym zwierzem który uwiel­bi­ał wszys­tko to co pop­kul­tur­alne i ukry­wał swo­ją miłość do poezji opery i malarst­wa holen­der­skiego. Ci którzy mnie zna­ją być może zadz­wonią do moich blis­kich spy­tać czy dziś zwierz nie potknął się i nie uderzył głową o jak­iś ostry kant. Ci którzy mnie nie zna­ją być może stwierdzą że oto szczyt­na idea wal­ki ze sno­bizmem została wycz­er­pana. Tak moi drodzy dziś zwierz będzie wys­tępował w obronie wyższych wartoś­ci. Spoko­jnie nie chodzi mi o cen­zurowanie reklam w obronie uczuć religi­jnych (ktokol­wiek poczuł się urażony zmi­aną słów piosen­ki hej kolę­da, kolę­da powinien się zas­tanow­ić cóż ona ma wspól­nego z uczu­ci­a­mi religi­jny­mi bo zwier­zowi się wyda­je że mniej niż mało). Chodzi mi o wyko­rzysty­wanie znanych utworów muzy­ki klasy­cznej w rekla­mach. Otóż może się to wydawać niegroźnym zjawiskiem do cza­su kiedy siedząc w Operze na Car­men zami­ast swo­jej ulu­bionej arii usłyszymy “Nowy Ajax to ist­ny cud” albo gdy jedyny­mi słowa­mi które będą nam się kojarzyły z uwer­turą do Wil­hel­ma Tel­la będzie rekla­ma groszku w puszce. Od pewnego cza­su pewne delikatesy rekla­mu­ją swój sze­ro­ki wybór wędlin i serów frag­mentem opery Lakme. Pomyśl­cie — jesteś­cie kom­pozy­torem — wybit­nym kom­pozy­torem pisze­cie operę której frag­ment jest tak piękny że nawet wiele lat po waszej śmier­ci wzbudza wzrusze­nie tych którzy go słucha­ją i… ktoś wyko­rzys­tu­je wasze nieśmiertelne dzieło do reklamy szyn­ki. Serio nawet tol­er­an­cyjny zwierz musi stwierdz­ić że jest to pewne kul­tur­alne naduży­cie. Nie wiem ile osób będzie kojarzyło Carminę Buranę z reklamą Nike (choć mógł być to też Adi­das) ale inter­net pełen jest ludzi pyta­ją­cych jak się nazy­wa ten klasy­czny utwór który leci w tle reklamy. Oczy­wiś­cie może­cie powiedzieć że się mylę — że to dobrze że ktoś oglą­da­jąc reklamę szyn­ki ma szan­sę zapoz­nać się z kawałkiem kul­tu­ry wyższej — kto wie może nawet mu się spodo­ba i wysłucha resz­ty opery. Z jed­nej strony macie rację ale z drugiej cóż… zwierz sam twór­cą nie jest słoń mu na ucho nadep­nął więc ani śpiewać ani grać nie potrafi, jedynym boskim darem dla zwierza jest słuch i ten dar zwierz stara się wyko­rzysty­wać sto­sunkowo sze­roko. Słucha­jąc pięknej muzy­ki człowiek chce słuchać utworu a nie reklamy szyn­ki, samo­chodu, groszku czy proszku do pra­nia. Jeśli mam słuchać Car­men to tak jak prag­nął bym ją słysza­ła Bizet, jeśli Don Gio­van­niego to tak jak słyszał go Mozart. Prze­cież oni chcieli mnie wzruszyć, poruszyć i oder­wać od zie­mi a nie być tylko kilku­min­u­tową sek­wencją pomiędzy keczu­pem a ubez­pieczeni­a­mi. Nie mówię że Mozar­ta nie moż­na słuchać w auto­bus­ie na słuchawkach i że do słucha­nia Bacha należy sie odpowied­nio ubrać — to bzdu­ra bądź co bądź to tylko muzy­ka. Ale sko­ro mamy w sum­ie tak niewiele kom­pozy­torów którzy potrafią nas wcis­nąć w fotel i spraw­ić że zapom­n­imy o całym bożym świecie to może lep­iej potrak­tować ich z sza­cunkiem zami­ast reklam­ować nimi kole­jny pro­dukt. To taka mała abso­lut­nie nie pop­kul­tur­al­na sug­es­tia zwierza.

Na koniec zwierz pod­suwa wam link do swo­jego abso­lut­nie ukochanego oper­owego kawał­ka. Tylko nie rozpowiada­j­cie na mieś­cie czego zwierz słucha bo rep­utację straci.