Co pewien czas czytam biografie i autobiografie aktorów i aktorek bo pomijając obecne w nich anegdoty i informacje z planów filmowych różnych produkcji interesuje mnie sam sposób pisania o swoim życiu. Widzicie, z jednej biografii niekoniecznie coś wynika ale jeśli czyta się ich wystarczająco dużo widać pewne schematy. Np. wszyscy bardzo dużo piszą o swoich rodzicach, w tym większość wspomina ciężkie dzieciństwo. Trochę z takiej ciekawości sięgnęłam po książkę Demi Moore „Intymnie” w której znana Hollywoodzka aktorka wspomina swoje życie.
Zacznę od tego, że o tym, że Demi Moore wydała autobiografię dowiedziałam się z amerykańskich mediów plotkarskich (które śledzę jednym okiem). Chyba nikogo nie dziwi, że tabloidy podały przede wszystkim informację, o tym że związek aktorki z jej mężem Ashtonem Kutcherem zakończył się z powodu zdrady oraz, że aktorka przeżyła późne poronienie. Czyli innymi słowy – wszystkie te plotkarskie informacje, które można wyłuskać z książki i wrzucić w dramatyczny nagłówek na odpowiedniku amerykańskiego Pudelka. Nie ukrywam, że bardziej niż te informacje zaintrygowało mnie – co jeszcze ma do powiedzenia aktorka. Nigdy nie byłam jej fanką (kiedy wchodziłam świadomie w świat kinematografii Moore akurat wystąpiła w „Striptizie” i dostała rekordową stawkę za „G.I Jane” – media pisały o niej głównie negatywnie i to chyba na mnie wpłynęło) ale jednocześnie – interesowało mnie jak ułożyła sobie życie – które wydawało się pełne nagłych zwrotów akcji.
Biografia Demi Moore okazała się zaskakująca. Książka nie jest szczególnie długa ale jest za to rzeczywiście porażająco szczera. Bardziej niż biografia aktorki (historii czysto zawodowych nie ma aż tak dużo) jest to biografia kobiety, która całe życie zmagała się z uzależnieniami, poczuciem braku bezpieczeństwa i trudnymi relacjami z bardzo niestandardową rodziną. Historie o jej rodzicach – ludziach toksycznych, niezbyt uczciwych i zdecydowanie niedojrzałych. W większym stopniu jest to historia o dorastaniu do tego, żeby oddalić się od cienia swojej rodziny, niż o wielkiej aktorskiej karierze. Jednocześnie bardzo widać, że refleksja nad własnym dzieciństwem i własnymi rodzicami miesza się z refleksją nad własnym macierzyństwem. Czytając tą książkę raczej nie ma wątpliwości, że bycie matką jest dla Demi Moore czymś kluczowym, niesłychanie istotnym i tym, wobec czego się określa. To ciekawe, bo jednocześnie – pod wieloma względami to jest narracja o tym jak bardzo świat niekoniecznie pozwala się określić kobiecie jako matka – nie zmuszając jej jednocześnie do przerwania kariery.
No właśnie – jeśli spojrzy się na uwagi Moore odnośnie kariery filmowej to można dostrzec, że tak naprawdę życie pracującej matki zawsze jest podobne – nawet jeśli jest się aktorką zarabiającą grube miliony. Moore zwraca uwagę, jak często kazano jej schudnąć, zmienić figurę – zawsze w jakiś sposób kontrolując jej ciało (zresztą potem ona sama staje się osobą, która nie umie po prostu być sobą i cały czas próbuje coś zmienić). Ciekawa jest jej uwaga o tym jak prasa opisywała ją jako rozwydrzoną i stawiającą wymagania a ona tylko miała na planie opiekunkę do dziecka, bo wciąż karmiła córkę piersią na czym jej zależało. Sporo też jest uwag o tym jak trudno zachować równowagę w małżeństwie, kiedy dwie osoby pracują i dochodzi do tego zajmowanie się dziećmi a wyjazdy na plan wymagają czasem długich nieobecności. Kiedy aktorka opowiada o jej rozpadzie małżeństwa z Willisem sama przyznaje — postanowiła być tak niezależna i tak sama radzić sobie ze wszystkim, że ostatecznie mąż uznał, że ona go nie potrzebuje. Pytanie — czy to nie jest droga, na której znajduje się sporo kobiet — tak bardzo świadomych, że muszą o wszystko same walczyć że ostatecznie — ludzie którzy mogliby im pomóc czują się niepotrzebni.
Widać też buzującą w Moore złość. Dlaczego tak krytycznie ludzie podeszli do jej ciążowego zdjęcia – skoro chciała tylko pokazać, że kobieta w ciąży może być wciąż piękna i seksowna. Dlaczego tak bardzo koncentrowano się na różnicy wieku pomiędzy nią a jej mężem skoro Bruce Willis mógł wziąć ślub z dziewczyną o 23 lata od niego młodszą. Dlaczego jej gaża za „Striptiz” czy „G.I Jane” spotkała się z tak krytycznym przyjęciem – skoro wielu męskich aktorów zarabia dużo więcej i to za dużo gorsze produkcje. Jest też w tym wszystkim jakiś żal, że tak niewielu krytyków dostrzegło, że np. jej rola w „G.I Jane” nie była tylko popisem siły (wspomina tu dobrą recenzję Rogera Eberta czym mnie przynajmniej przekonuje, że film miał do powiedzenia coś więcej). Innymi słowy – można odnieść wrażenie, że Moore napisała książkę w momencie, w którym sama czuła już się dobrze ale jednocześnie miała poczucie, że jej kariera pod wieloma względami była przez wiele osób postrzegana głównie przez pryzmat tego co inni sądzili na jej temat.
Czytając książkę (zajęło mi to jedno popołudnie) poczułam, że kibicuję Moore. Wydała mi się osobą niesłychanie delikatną, wiele razy skrzywdzoną, niekoniecznie pogodzoną sama ze sobą. Jej historia jest pewnie historią bardzo wielu osób, z tą różnicą, że zwykle nie mają oni takiej pracy, która interesowałaby ludzi i takich środków by po latach móc sobie jednak jakoś ułożyć życie i zacząć od nowa. No właśnie, przyznam szczerze, że chyba najładniejszą erratą do tej książki są zdjęcia Demi Moore z czasów kwarantanny. W wielkim domu siedzi ona, jej córki z partnerami, były mąż, jego żona i jego rodzina. Wszyscy wyglądają jakby się dobrze bawili i cieszyli taką wymuszoną bliskością. I pod tym względem ta autobiografia aktorki uzupełniona o te zdjęcia zamienia się lekturę, która naprawdę podpowiada, że w życiu nie wszystko stracone, i naprawdę można znaleźć szczęście nawet jeśli rozpadnie się związek, który miał być na zawsze. Byłam zaskoczona, ale ta książka – mimo, że nie jest wybitną aktorską autobiografią może kilku osobom przynieść pocieszenie.