Doktor, który się bał czyli jak porządnie przestraszyć zwierza

  ?

Hej

 

Raz na jak­iś czas pytany o to co tak naprawdę chce osiągnąć dzię­ki Dok­torowi Who, główny sce­narzys­ta Steven Mof­fat stwierdza, że chodzi o wprowadze­nie w stan ciągłego prz­er­aże­nia całej gen­er­acji młodych widzów. I rzeczy­wiś­cie, oglą­da­jąc Dok­to­ra Who, nauczyliśmy się bać sol­niczek, kami­en­nych aniołów, oraz rzeczy, których nie pamię­tamy. Z drugiej strony takiego nor­mal­nego straszenia w Dok­torze jest raczej niewiele. Tego tygod­niowy Hide to odcinek, który doskonale speł­nia tą ambic­je sza­lonego sce­narzysty, a jed­nocześnie korzys­ta z klasy­cznych hor­ro­rowych środ­ków. Hide co warto napisać wyszło spod pióra Neila Crossa, który parę tygod­ni temu wzruszał i poruszał (przy­na­jm­niej zwierza i zwierz nie chce dysku­tować nad tym, że nie wzrusza jak wzrusza), znakomi­ty­mi zdaniem zwierza Rings of Akhat­en. Tym razem jed­nak sce­narzys­ta sięgnął po nieco inna styl­istykę. Gdy zwierz po sean­sie oglą­danym miejs­ca­mi przez palce zajrzał na imdb, dostrzegł, że w tym roku Neil Cross napisał też sce­nar­iusz do fil­mu “Mama” hor­roru, którego trail­er dość moc­no prz­er­az­ił zwierza. I wiecie co, w tym odcinku bard­zo widać, że napisał go ktoś kto straszy zawodowo a nie ama­torsko.  (Dalej seg­ment wpisu imienia Riv­er Song czyli Spoilery).

 

 

 Zwierz ponown­ie pon­aw­ia ostrzeże­nie, że poniżej spoil­ery także wiz­ualne. Plus wyraża zach­wyt jak dobrze wyglą­dały sce­ny z Dok­torem w mglistym lesie w środ­ku dość dosłown­ie rozu­mi­anej pust­ki (zdję­cie stąd)

 

 

Początkowo wyda­je się, że będziemy mieli taką sobie typowo Dok­tor­wą straszną his­torię. Klasy­cz­na posi­adłość w środ­ku lasu, gdzie za oknem sły­chać grz­mo­ty, deszcz zaci­na o szy­by a dwo­je badaczy próbu­je  odkryć tajem­nicę ducha błąka­jącego się po poko­jach. Wszys­tko dzieje się w lat­ach siedemdziesią­tych a kiedy do budynku wpada­ją Dok­tor i Clara wyda­je się, że będziemy mieli bardziej powtórkę ze Scoo­by Doo (ewen­tu­al­nie z Pogrom­ców Duchów ;) niż mate­ri­ał na hor­ror. Tym­cza­sem jed­nak robi się strasznie i to poważnie strasznie (ponown­ie zwierz nie chce dysku­tować kwestii per­spek­ty­wy, zwierz się bał). Coś kry­je się w cie­niu, obraz ducha pojaw­ia się na zdję­ci­ach robionych w różnych lat­ach, sły­chać tajem­nicze puka­nia i zim­no w miejs­cach w których nie powin­no go być. Kiedy Dok­tor z Clarą błąka­ją się pod domu, zgod­nie z zasada­mi gatunku oświ­et­la­jąc sobie drogę świecznikiem nie sposób nie poczuć choć lekkiego stra­chu przed tym dzi­wnym czymś co widz­imy jedynie kątem oka. I co ważne, odcinek dość dłu­go nie tłu­maczy czego naprawdę się boimy. Zwierz mówił, że w poprzed­nim odcinku gra­no tym moty­wem, ale w porów­na­niu z tym co dzi­ało się na łodzi pod­wod­nej tu mamy do czynienia z czymś zde­cy­dowanie straszniejszym.

 

 Zwierz wie, że odcinek nie prz­er­az­ił wszys­t­kich ale dokład­nie taka sce­na spraw­ia, że zwierz o mało nie schował się pod biurko. (zdję­cie stąd)

 

 

I ponown­ie kiedy przyzwycza­jamy się do myśli, że będzie to jed­na z tych stacjonarnych przygód Dok­to­ra następu­je lek­ka zmi­ana gatunku. Podróż TARDIS przez czas (tym razem przez życie naszej plan­e­ty) okazu­je się kluc­zowa dla rozwiąza­nia zagad­ki. I tu pojaw­ia się pier­wsza znakomi­ta (nie tylko z punk­tu widzenia zas­trasza­nia wid­owni) sce­na w odcinku. Oto Clara, zde­cy­dowanie wcześniej niż jakakol­wiek towarzysz­ka Dok­to­ra, zda­je sobie sprawę, z tego jak niewiele jej życie może znaczyć dla Dok­to­ra. W tej pełnej zau­fa­nia relacji Dok­to­ra z jego towarzyszka­mi, Clara chy­ba jako pier­wsza zada­je tak oczy­wiste pytanie — jakie znacze­nie dla kogoś kto żyje tysiące lat i oglą­da pow­stanie i śmierć plan­et ma jed­na mło­da ziem­s­ka dziew­czy­na. Co więcej, jej reakc­ja na cykl zie­mi, który właśnie prze­brnął jej przed ocza­mi jest zupełnie inna. Don­na była przy pow­sta­niu zie­mi, Rose przy jej końcu, ale najs­mut­niejsza wydawała się Clara, która w krótkiej wycieczce zobaczyła, całe jej życie. Łzy w jej oczach to reakc­ja zupełnie inna niż tak, której się spodziewamy. Jak­by jej poziom reflek­sji wyb­ie­gał poza rados­ną przy­godę i cud­owne podróżowanie i kazał się pochylić nad tym, że wszys­tko dla Dok­to­ra jest chwilowe. Wszyscy jesteśmy ducha­mi stwierdza Clara w jed­nym z najbardziej gorz­kich monologów jakie kiedykol­wiek padły z ust nowych towarzyszek zwierza. I ponown­ie — odpowiedź Dok­to­ra, na pytanie o znacze­nie towarzyszy, który stwierdza, że Clara jest jedyną zagad­ką wartą rozwiąza­nia, nieco zbi­ja z tropu. Czy odpowiedź doty­czy tylko Clary — która jest dla Dok­to­ra zagad­ką, dzi­wnym puz­zlem, w którym nie pasu­jące ele­men­ty den­er­wu­ją  Wład­cę Cza­su, który lubi wiedzieć wszys­tko o wszechświecie? Czy może to zde­cy­dowanie szer­sze stwierdze­nie. Może to ludzie jako tacy wciąż stanow­ią dla Dok­to­ra pewną zagad­kę. Może znacze­nie mają wciąż nieprzewidy­walne reakc­je kole­jnych towarzyszy, których oczy­ma Dok­tor patrzy na cały czas i przestrzeń.

 

 

 Zwierz nie pamię­ta, żad­nej innej towarzysz­ki, która na tak wczes­nym etapie wspól­nej podróży zarzu­ciła­by Dok­torowi tak wiele ( gif stąd)

 

Wraca­jąc jed­nak do Straszenia. Jak zwyk­le w przy­pad­ku Dok­to­ra okazu­je się, że to co straszne, nie tyle jest straszne, ile po pros­tu bardziej skom­p­likowane, niż się nam wyda­je. Wyjaśnie­nie nakłada­nia się na siebie wydarzeń z dwóch różnych wszechświatów wyda­je się w świecie Dok­to­ra bard­zo log­iczne (choć chy­ba nieco ograne z per­spek­ty­wy sf. Coś takiego już było). Zwierz nie zas­tanaw­ia się szczegól­nie nad tym jak log­iczny jest fakt, że ów kies­zonkowy wszechświat jest głównie zas­nu­tym mgłą lasem bo jak­by nie ma to więk­szego znaczenia. To znaczy ma. Kiedy Dok­tor zosta­je uwięziony sam w lesie gdzie coś (powiedzmy sobie szcz­erze bard­zo brzy­d­kie, niepoko­jące coś) czai się za drze­wa­mi, prze­myka­jąc na grani­cy wzroku i wyda­jąc niepoko­jące dźwię­ki  wtedy naprawdę się boimy. Zwierz bał się w sposób aut­en­ty­czny jak na Hor­rorze, co jest zde­cy­dowanym plusem biorąc pod uwagę, że prze­cież wiado­mo, że raczej nikt Dok­to­ra nie zje. W prz­erwach między ner­wowym oglą­daniem się za siebie zwierz stwierdz­ił jed­nak, że zmi­ana garder­o­by bard­zo posłużyła Mat­towi Smithowi, który w tym sezonie wyglą­da nieco mniej jak inter­galak­ty­czny hip­ster. W ogóle zwierz jest chęt­ny do podysku­towa­nia nad kwest­ią, popraw­ienia się jakoś­ci gry aktorskiej Mat­ta po ode­jś­ciu Pondów. Zwierz ma wraże­nie, że jed­nak mamy skok jakościowy.

 

 

 

 Jest w reakcji Clary na widok łat­wość z jaką Dok­tor przemieszcza się w cza­sie coś niespodziewanego i smut­nego, a jed­nocześnie bard­zo prawdzi­wego, co jed­nak odróż­nia Clarę od innych towarzyszek (gif stąd )

 

I ponown­ie w opozy­cji do tej straszniej sce­ny mamy znakomitą scenę z Clarą i TARDIS. TARDIS nie lubi Clary. To fakt, który pod­powia­da się nam już od samego początku sezonu. Żad­na z wcześniejszych towarzyszek Dok­to­ra nie miała takich prob­lemów z TARDIS, stąd też zwierz pode­jrze­wa, że nie chodzi jedynie o pry­wat­ną anty­patię, ale także ma to coś wspól­nego z fak­tem, że Clara jest ewident­nie jakimś cza­sowym paradok­sem, który nie tak łat­wo rozwiązać (jak twierdzi medi­um, z którym kon­sul­tu­je się Dok­tor to najnor­mal­niejsza w świecie dziew­czy­na). Jed­nocześnie, Clara już po raz dru­gi w tym sezonie ratu­je Dok­to­ra (trze­ba przyz­nać, że po raz dru­gi w sce­nar­iuszu tego samego twór­cy), co staw­ia ją w pier­wszym rzędzie najbardziej samodziel­nych towarzyszek. Ciekawe czy tak Clara została napisana, czy też być może twór­cy seri­alu zori­en­towali się, że schemat damy w opałach zde­cy­dowanie przes­tał podobać się pub­licznoś­ci, no chy­ba, że tą dama jest sam Dok­tor. Co więcej zwierz ponown­ie porównu­jąc tą  część sezonu z częś­cią w której jeszcze byli Pon­dowie, odkrył jed­ną rzecz, która zde­cy­dowanie mu się podo­ba. Pozostaw­iona bez towarzyst­wa Dok­to­ra Clara, jest zupełnie sama, jeśli Dok­to­ra zabraknie nie będzie obok niej niko­go. Ta sytu­ac­ja spraw­ia, że na to co robi Clara, czy w jakiej sytu­acji się zna­j­du­je zwierz patrzy zupełnie inaczej. Bycie samemu w innym cza­sie czy innej przestrzeni jest bez porów­na­nia bardziej niepoko­jące niż kiedy utkniemy tam z mężem.

 

 

 

 Zwierz nie wie dlaczego TARDIS nie lubi Clary (ale ma pode­jrzenia) nie mniej lubi fakt, że relac­je towarzysz­ki z TARDIS mogą być skom­p­likowane (gif stąd)

 

Zwierz musi powiedzieć, że podobał mu się plot twist tego odcin­ka. Fakt, że jak zwyk­le w przy­pad­ku Dok­to­ra, uni­ka się pozbaw­ionych celu mon­strów. Fakt, że ukry­wa­ją­cy się w cie­niu potwór, kosz­mar spod łóż­ka, syl­wet­ka w dalekim oknie to nie prze­ci­wnik ale zagu­biona część pary. Że owo wołanie z jed­nego wszechświa­ta do drugiego to wołanie pot­worów, ale zakochanych pot­worów, spodobało się zwier­zowi niesły­chanie. To zmi­ana per­spek­ty­wy, która zwier­zowi podo­ba się niezwyk­le, i pokazu­je jed­ną z osobli­wych cech dok­to­ra, który najpierw każe ci się czegoś bać a potem współczuć (w tym seri­alu współczuliśmy nawet Dalekom) albo przy­na­jm­niej starać się zrozumieć.

 

 

 

 Zwierz musi powiedzieć, że pytanie “Doc­tor What?” na widok Dok­to­ra i Clary na progu to jed­na z zabawniejszych scen odcin­ka (gif stąd)

 

Zwierz wie, że w tym sezonie dość narzekano na posta­cie dru­go­planowe. Jed­nak w tym odcinku były one całkiem dobrze nakreślone. Pro­fe­sor i jego towarzysz­ka. On zran­iony wszys­tkim tym co uczynił w cza­sie wojny, ona empaty­czne medi­um wyczuwa­jące emoc­je wszys­t­kich dokoła. Zwier­zowi nie tylko spodobał się fakt, że obo­je mieli kil­ka ład­nych dialogów nie uwzględ­ni­a­ją­cych ani Dok­to­ra ani Clary (zwierz zawsze się zas­tanaw­ia jak reagu­ją ludzie, którym Dok­tor po pros­tu puka do drzwi), ale też dlat­ego, że mieli coś do powiedzenia. Zwier­zowi zwłaszcza spodobała się ostrzeże­nie Emmy, która przestrze­ga Clarę przed Dok­torem, który ma w ser­cu odłamek lodu. Zresztą Dok­tor w porów­na­niu z cier­pią­cym z powodu przeszłoś­ci (jed­nak zde­cy­dowanie mniej najeżonej nieszczęś­ci­a­mi niż tak dok­to­ra) rzeczy­wiś­cie wyda­je się zim­ny i opanowany. W ogóle zwierz miał wraże­nie, że w tym odcinku Dok­tor był bardziej niż zwyk­le zdys­tan­sowany. Jak zwyk­le kłamią­cy w sprawach tego co jest prawdzi­wym celem wyprawy, jeszcze mniej niż zwyk­le god­ny zau­fa­nia. Do tego warto dodać, że obie role są znakomi­cie obsad­zone. Emmę gra Jes­si­ca Raine znana wszys­tkim fanom BBC z Call The Mid­wife, zaś Pro­fe­sorem jest Dougray Scott, nie tylko dobry szkoc­ki aktor, ale także niedoszły Wolver­ine (serio).

 

 

 

 Dawno nie było w Dok­torze tak dobrze napisanych dru­go­planowych postaci, mają­cych coś do powiedzenia.

 

Mimo stra­chu (którego zwierz nie lubi) oglą­da­jąc odcinek baw­ił się świet­nie. Przede wszys­tkim dlat­ego, że po raz pier­wszy od daw­na, wiedzi­ał co będzie dalej i nie miał zielonego poję­cia co dokład­nie będzie dalej. Zwier­zowi też niezwyk­le spodobało się pode­jś­cie Clary, która zada­je Dok­torowi zde­cy­dowanie więcej niewygod­nych pytań niż jakakol­wiek wcześniejsza towarzysz­ka. Widać też że zbliża się roczni­ca — w tym odcinku dość ważną rolę ode­grał krysz­tał Metabilis III, który powin­no się kojarzyć z Plan­et of Spi­ders z Trzec­im Dok­torem. Pojaw­iło się też tak dobrze znane wyjaśnie­nie podawane przez Dok­to­ra, gdy ktoś go pyta skąd się wziął tam gdzie się wziął, bycie specem od “Health and safe­ty” najwyraźniej jest w UK wystar­cza­jącą wymówką (z której wiemy korzys­ta nawet Bond). Pojaw­ił się też skafan­der kos­miczny, który na chwilę przy­pom­ni­ał wspani­ałe odcin­ki kiedy nosił go Ten­nant. Z Takich naw­iązań nie robi się przy­pad­kowo w roku prowadzą­cym do pięćdziesiątej rocznicy.

 

 

 

Zwierz jest sen­ty­men­tal­ny więc uwiel­bia odcin­ki,  w których wszys­tko kończy się dobrze (gif stąd)

 

Ps: Jak zwyk­le w trak­cie odcin­ka zwierz robił notat­ki, jak zwyk­le ku zaskocze­niu zwierza okaza­ły się być po angielsku.

 

ps2: Och jak zwierz strasznie chce następ­ny odcinek. Podróż do wnętrza TARDIS brz­mi jak marze­nie każdego fana.