Dwa kroki od perfekcji czyli odcinek prawie idealny

Ok ter­az nie będzie że zwierz zdradza niechęt­nym ludziom fabułę. A ter­az do rzeczy. Zwierz obe­jrzał sobie najnowszy odcinek Mad Men „ Suit­case” i odnosi wraże­nie że zobaczył coś co zbliża się do per­fekcji. Takie odcin­ki krę­ci się zazwyczaj pod koniec serii a tu jeszcze kil­ka odcinków zostało nam do finału tym sym­pa­ty­czniej czekać na następ­ne. Oto główny bohater Don Drap­er i jego współpra­cown­icz­ka Peg­gy zosta­ją w agencji skończyć reklamę wal­izek Sam­sonite. Wiem co myśli­cie i od razu muszę was sko­ry­gować — w odcinku tym zasad­nic­zo rzecz biorąc nic się nie dzieje — jeśli wyobraża­cie sobie wybucha­ją­cy między bohat­era­mi romans to oglą­da­cie zły ser­i­al. Przez 45 siedzą i gada­ją. Ok — nie tylko siedzą — jedzą, dużo piją i wysłuchu­ją relacji z jed­nego z najkrót­szych meczów bok­ser­s­kich w his­torii. Ale przede wszys­tkim roz­maw­ia­ją — Peg­gy która właśnie kończy 26 lat i jest co raz bardziej świado­ma ile poświę­ciła dla kari­ery ( pamię­ta­j­cie to lata 60) nie wie czy ma Dona podzi­wiać czy nien­aw­idz­ić, z kolei Drap­er ze sce­ny na scenę traci swo­ją nieprzeniknioną maskę człowieka który zawsze wie co powiedzieć,  i który umie trzy­mać emoc­je na wodzy. Ten odcinek mógł­by być prze­gadany ale nie jest — co więcej wiele czai się tu pod powierzch­nią — Peg­gy łączy z Donem tajem­ni­ca o której chcą i nie chcą roz­maw­iać, z kolei Don musi wykon­ać jeden tele­fon którego za nic wykon­ać nie chce. Ten odcinek spoko­jnie moim zdaniem moż­na było by prze­r­o­bić na film telewiz­yjny i też by się sprzedał. Co więcej rzad­ko zdarza się by w odcinku w którym nikt nie strzela, nie ma żad­nej bom­by i nikt nie umiera dowiady­wać się tak wiele o bohat­er­ach. Trze­ba powiedzieć że taki zabieg pewnie by się nie udał ( 45 min­ut z dwiema osoba­mi we współczes­nej telewiz­ji i nikt nie ma spluwy!) gdy­by nie świet­na gra. Jon Hamm przez cały odcinek dekon­stru­u­je Drapera do tego stop­nia że kiedy pod koniec odcin­ka widz­imy go prze­branego, uczesanego w czys­tej koszuli wiemy że to tylko bard­zo krucha fasa­da — trud­no po tym patrzeć na Drapera tak samo jak wcześniej ( przy­na­jm­niej zwier­zowi). Z kolei Moss jako Peg­gy tak łat­wo mogła­by przeszarżować a jest… cóż ide­al­nie wyważona. Oczy­wiś­cie może­cie się dzi­wić że zwierz tak zach­wyca się jed­nym odcinkiem seri­alu ale rzad­ko w telewiz­ji widzi się coś o czym chce się myśleć, po czym widzi się prawdzi­wy wysiłek twór­ców, aktorów i sce­narzys­tów. Tak moi drodzy zwierz lubi rzeczy ładne, a jeszcze bardziej lubi rzeczy ide­alne. A ten odcinek był praw­ie idealny.

Zwierz pode­jrze­wa że jego dzisiejszy wpis będzie miał sto­sunkowo małą liczbę wejść. Mad Men nie jest bard­zo pop­u­larny ani w USA ( choć bard­zo nagradzany) ani w Polsce — a szko­da bo to naprawdę świet­ny ser­i­al ( o czym zwierz już pisał).