Moje centrum czyli siedem miejsc do których zaglądam w Koneserze

Choć urodz­iłam się i wychowałam w Warsza­w­ie, przez wiele lat miałam „białe plamy” na mapie mias­ta. Miejs­ca do których nie chodz­iłam, nie jeźdz­iłam, albo odwiedza­łam je tak rzad­ko, że były dla mnie odległe niczym obce mias­ta. Przez wiele lat takim miejscem były oko­lice uli­cy Ząbkowskiej. Tak, bywałam na Pradze, ale zwyk­le znosiło mnie nieco dalej — zazwyczaj — w oko­lice mieszka­nia mojej ciot­ki, dwor­ca Wschod­niego, czy Teatru Powszech­nego. Wszys­tko zmieniło się nie tak dawno temu. Po pier­wsze — sama przeprowadz­iłam się w inne oko­lice i zyskałam nowe połączenia z Pragą. A po drugie — zaczęłam coraz częś­ciej zjaw­iać się w Cen­trum Praskim Koneser. Miejs­cu, które pol­u­biłam tak bard­zo, że gdy zapy­tali, czy zech­ci­ałabym być ich ambasadorką ucieszyłam się jak dziecko.  Post jest pier­wszą odsłoną tej spon­sorowanej współpra­cy amabadorskiej.

Cen­trum Prask­ie Koneser pow­stało w miejs­cu Warsza­wskiej Wytwórni Wódek „Koneser” na Pradze-Północ. To jeden z tych pro­jek­tów, który łączy biu­ra, mieszka­nia, restau­rac­je, sklepy i przestrzeń pub­liczną. To takie miejsce, gdzie zawsze coś się dzieje (a ja będę wam mogła o tym opowiadać), ale też, gdzie moż­na wskoczyć w tygod­niu czy w week­end, kiedy szukamy przestrzeni by spędz­ić czas, może zro­bić jakieś zakupy i dobrze zjeść, albo cho­ci­aż­by wyp­ić kawę. I właśnie od tego chci­ałabym zacząć, zan­im rozpocznę zapraszanie was na kole­jne wydarzenia i wys­tawy chci­ałabym was zabrać na spac­er. Po moim Kone­serze. Po miejs­cach do których lubię zaglą­dać i które spraw­ia­ją, że chęt­nie wracam na Pragę. Chodź­cie, prze­jdziemy się po Kone­serze ślada­mi Czajki.

Zaczni­jmy od wejś­cia — to jest jed­na z moich ulu­bionych cech tej przestrzeni — że nie ma jed­nego wejś­cia na były teren fab­ry­ki, ale jest ich kil­ka. Moje jest od Ząbkowskiej — zawsze tamtędy wchodzę. Dlaczego? Po pier­wsze mam najbliżej od tramwa­ju (jako człowiek miejs­ki poruszam się komu­nikacją zbiorową) ale też dlat­ego, że oznacza to obow­iązkowy spac­er po Ząbkowskiej. A ta uli­ca zawsze mnie fas­cynu­je, bo to takie połącze­nie — zarówno prask­iej trady­cji i his­torii, jak i jej nowoczes­nego oblicza — bo prze­cież dziś Pra­ga sta­je się coraz bardziej dziel­nicą, gdzie gnieżdżą się hip­sterzy, artyś­ci i ludzie, którzy zawsze mają czas na dobre jed­zonko w miłym towarzystwie.

Kiedy już zna­jdę się na tere­nie Kone­sera wiem, że mogę skierować kro­ki w tylko jed­no miejsce — do Colum­bus Cof­fee. Teo­re­ty­cznie to kaw­iar­nia sieciowa, ale w Warsza­w­ie jest tylko w dwóch miejs­cach (a przy­na­jm­niej tylko o dwóch wiem). Bard­zo lubię tu przy­chodz­ić na początku mojej wyprawy i nie tylko dlat­ego, że uważam, że bez kawy nic nie ma sen­su. To po pros­tu miłe miejsce, z tymi wielki­mi wygod­ny­mi fote­la­mi, ale też pod­wyżs­zonym stołem ide­al­nie nada­ją­cym się by przy nim popra­cow­ać. Plus — Colum­bus to miejsce, gdzie mają dobre cias­ta, bard­zo dobre kanap­ki (uwiel­bi­am ich pani­ni) ale też lody. No i jeśli człowiekowi uda się zała­pać na godziny śni­ada­nia to głod­ny nie wyjdzie. Nie ukry­wam — najwięk­szą zaletą dla mnie jest to, że kaw­iar­nia jest po pros­tu duża, więc właś­ci­wie nigdy nie mam prob­le­mu ze znalezie­niem sto­li­ka, a jed­nocześnie wys­trój jest dużo bardziej przy­tul­ny i sym­pa­ty­czny niż w wielu sieciowych kaw­iar­ni­ach. Serio dzień przed wyprawą do Kone­sera zwyk­le przeglą­dam menu i zas­tanaw­iam się co sobie wezmę.

Kawa wypi­ta, czas pomyśleć o przymio­tach ciała. I tu nieod­mi­en­nie kro­ki me prowadzą mnie jak po sznurku, nieco dalej do pasażu hand­lowego, do punk­tu jaki zaj­mu­je Myd­lar­nia Cztery Szpa­ki. Powiedzieć, że lubię pro­duk­ty z tej myd­larni to lekkie niedopowiedze­nie. Mam wraże­nie, że na przestrzeni lat przetestowałam wszys­tko — od mydła, przez szam­pon w kostce, po hydro­lat z róży dam­a­sceńskiej. Ok hydro­latu nie zdążyłam przetestować, bo zabrał mi go Mateusz i powiedzi­ał, że nie odda. Myd­lar­nia dzi­ała oczy­wiś­cie w sieci, ale ja lubię zaglą­dać do sklepu stacjonarnego, bo tam przy­cią­ga­ją mnie zapachy. Móc sobie przytknąć do nosa praw­ie każde mydło — cudo. Jedyny minus, potem wraca się z kole­jną kostką do domu, bo zwyk­le się okazu­je, że jak­iś nowy zapach kusi. Inna sprawa — obsłu­ga jest przemiła, bard­zo pomoc­na, i wykazu­je się pełnią zrozu­mienia, że aku­rat chce­my powąchać, jak pach­nie mydło z dziewan­ny i rokit­ni­ka (z ole­jem z berg­amot­ki) — jedyne które nie miało wys­taw­ionej kost­ki testowej. Przyz­nam — to jest dla mnie niebez­pieczne miejsce, bo to chy­ba jedy­na przestrzeń z kos­me­tyka­mi, gdzie potrafię stracić głowę.

Sko­ro już kawa wypi­ta, a mydło wypeł­nia całą tore­bkę zapachem, to cóż… kro­ki same prowadzą mnie do księ­gar­ni. Tu swo­ją księ­gar­nię ma Świat Książ­ki. Nie ukry­wam, ilekroć tam jestem to troszkę mi mózg war­i­u­je od poczu­cia nad­mi­aru, bo gdzie nie spo­jrzę tam książ­ki. W sieciowych księ­gar­ni­ach częs­to mam poczu­cie, że wszys­tkiego jest mało. Tu wręcz prze­ci­wnie — że jest dużo, że z każdej strony coś mru­ga i pyta, czy zabiorę do domu. No i co ja bied­na mam zro­bić? Wal­czę ze sobą najlepiej jak umiem, bo prze­cież nie chodzi o to by kupować i kupować a potem nie mieć cza­su czy­tać. Cza­sem przechadzam się tylko między półka­mi notu­jąc sobie w głowie, co trze­ba będzie przeczy­tać następ­ne, cza­sem przyglą­dam się inten­sy­wnie półce z nowoś­ci­a­mi, która przekonu­je mnie, że w Polsce wyda­je się zde­cy­dowani za dużo książek. A cza­sem, jak ostat­nim razem muszę się pod­dać, bo oto moje oko dostrze­ga pozy­cję Kry­ty­ki Poli­ty­cznej o pol­skim rasizmie („Odjedź. Rzecz o pol­skim rasizmie — Agniesz­ka Koś­ci­ańs­ka, Michał Petryk) i nie mam wyjś­cia. Proszę mnie zrozu­mieć — o teo­ri­ach rasis­tows­kich pisałam licenc­jat i mam swo­je obowiązki.

Kiedy już w mojej tore­bce jest mydło i książ­ka, prze­chodzę na drugą stronę pasażu by zajrzeć do Pol­ish­Comi­cArt. To miejsce, z którego co praw­da nie wychodzę z zaku­pa­mi, ale ilekroć tam jestem to myślę, że może kiedyś… Pol­ish­Comi­cArt to miejsce, gdzie może­my kupić i obe­jrzeć unika­towe, ory­gi­nalne plan­sze komik­sowe, czy zobaczyć ekskluzy­wne wyda­nia pol­s­kich komik­sów. Ja oczy­wiś­cie jako oso­ba, która wychowała się na Thor­galu najwięcej cza­su spędz­iłam patrząc na plan­sze z komik­sów Rosińskiego, ale nie tylko — w sum­ie każ­da komik­sowa plan­sza jaką zobaczyłam wydała mi się ciekawa. W galerii zna­jdziecie też ekskluzy­wne wyda­nia, koszul­ki czy gadże­ty naw­iązu­jące do pol­s­kich komik­sów. Powiem tak… to trochę niebez­pieczne miejsce wiel­bi­ciel­ki komik­su, ale też samo przy­cią­ga i ja naprawdę nic na to nie mogę poradzić.

Kon­tynu­u­jąc tem­at strawy duchowej, czas wyjść z pasażu i zro­bić kil­ka kroków do sklepu Paper Con­cept. To jest sklep bard­zo, bard­zo niebez­pieczny. Jest to bowiem przestrzeń najws­panial­szych pro­duk­tów jakie ist­nieją — przy­borów papier­niczych. Od zeszytów i ołówków po rzeczy potrzeb­ne malar­zom, kreaty­wnym jed­nos­tkom i orga­ni­za­torom przyjęć — wszys­tko tu zna­jdziemy. Prze­jś­cie przez próg Paper Con­cept to zawsze wal­ka z samą sobą, bo prze­cież nie ukry­wa­jmy — od kiedy jest się dorosłym i ma się dorosłe pieniądze, śpiewa do człowieka każdy piękny notes, każde pióro, kuszą przy­bo­ry do bul­let jour­nal, i uśmiecha­ją się zalot­nie kolorowe mark­ery. To jest proszę państ­wa pró­ba najwięk­sza, bo sklep jest doskonale zaopa­tr­zony i uświadamia człowiekowi, ile jest na świecie wspani­ałych papier­niczych rzeczy. Ja z tej pró­by tym razem wyszłam zwycięsko ale tylko dlat­ego, że w ostat­niej chwili pow­strzy­małam się przed kupi­e­niem note­su Mole­sk­ine pozwala­jącego mi w piękny sposób zapisy­wać wszys­tkie przeczy­tane książ­ki i czys­tą siłą woli nie sięgnęłam po kole­jny kolorowy Brush Pen, z którego sko­rzys­tałabym przy kolorowa­niu. Jed­nak nawet nic nie kupu­jąc uwiel­bi­am przechadzać się między rzę­da­mi przy­borów w Paper Con­cept z pewną ekscy­tacją myśląc o momen­cie, kiedy przyjdzie czas kupić sobie nowy ołówek czy notes (bo ja wciąż korzys­tam z notesów).

Otrząs­nąwszy się z tego papier­niczego nad­mi­aru wychodzę z Paper Con­cept i idę przed siebie — by dojść do zna­j­du­jącej się niemal ide­al­nie w linii prostej kwia­cia­rni „Zielona łody­ga”. Tu może­cie być w pewnym szoku, bo prze­cież mnie zna­cie i doskonale wiecie, że kwiat­ki mi umier­a­ją, ilekroć na nie dłużej popa­trzę (może powin­nam je podle­wać zami­ast tylko patrzeć). Otóż musi­cie wiedzieć, że o ile ja ręki do roślin nie mam żad­nej, to już moi bra­cia to… cóż trze­ba rzec prawdzi­wi rośliniarze. Mieszkanie mojego starszego bra­ta powoli zamienia się małą dżunglę, pod­czas kiedy moje­mu młod­sze­mu bratu zawsze każ­da roślin­ka pięknie rośnie. Stąd też zachodzę do „Zielonej Łody­gi” głównie po to by się roze­jrzeć i skon­sul­tować co by moż­na było bra­ciom moim sprezen­tować. Plus, przyz­nam, nie jestem się w stanie pow­strzy­mać by nie patrzeć pożądli­wie, na tą małą dżunglę, która się tu przede mną otwiera. Zwłaszcza, że w tle puszczane są nagra­nia ptaków i w ogóle moż­na się poczuć jak­by człowiek opuś­cił ceglano betonowe przestrzenie.

Sko­ro już się hip­ster­sko pokrę­ciłam po miejs­cach żywią­cych me zmysły czas zejść na ziemię. Zwłaszcza, że na tele­fonie mam sporząd­zony ręką męża mego spis zakupów, które muszę wykon­ać, żeby dostać obi­ad. Widzi­cie taki już nasz rodzin­ny podzi­ał — ja kupu­ję, on gotu­je, obo­je jesteśmy syci. A sko­ro już jestem w Kone­serze, to mój wybór zawsze pad­nie na Aldi, sklep, który darzę wyjątkowym sen­ty­mentem. Sekund­kę, spyta­cie, Cza­j­ka serio darzysz sklep sieciowy sen­ty­mentem? Ano tak. Są ku temu dwa powody. Po pier­wsze — przez dłuższy czas Aldi był nieobec­ny w Warsza­w­ie, ale był w Leg­ni­cy skąd jest mój mąż. Czy w cza­sie jed­nej z moich pier­wszych wypraw by poz­nać jego rodz­inę, zach­wycałam się przy okazji asorty­mentem Aldi? A jakże, mam roman­ty­czne wspom­nienia z dyskontu.

Dru­ga sprawa to fakt, że Aldi ma cza­sem tydzień czes­ki. A to znaczy, że w ofer­cie jest uwiel­biana przez mego męża Kofo­la — czes­ka wer­s­ja Coli. Tu musi­cie wiedzieć, że wyprawa do Aldi po Kofolę, to w ogóle cały skom­p­likowany rytu­ału. Jed­na z moich czytel­niczek pracu­jąc w poz­nańskim Aldi, pisze do mnie, że będzie tydzień czes­ki. Wtedy ja wyciągam męża na spac­er i gnamy z wózeczkiem na zakupy zan­im nam całą Kofolę wykupią. Jak widzi­cie — cała impreza. Zwyk­le jed­nak idę do Aldi bez ner­wów, po pros­tu po zakupy. W cza­sie mojej ostat­niej wyciecz­ki kupowałam wszys­tkie skład­ni­ki na wegańskie burrito.

Trochę się zmachałam więc czas na chwilę orzeźwienia. I tu idę do mojego drugiego ulu­bionego miejs­ca w Kone­serze, czyli do tute­jszej Pijal­ni Czeko­la­dy Wed­la. To w ogóle śmieszne, bo pijal­nia jest trochę schowana i cza­sem mam wraże­nie, że tylko ci którzy byli tam dawno temu wiedzą, gdzie jest. Trze­ba bowiem obe­jść Muzeum Wód­ki i z drugiej strony, w spoko­ju i ciszy moż­na się napić kawy, czeko­la­dy czy lemo­ni­ady. I właśnie na lemo­ni­adę zwyk­le polu­ję, bo powiem wam z ręką na ser­cu — to jed­no z moich ulu­bionych miejsc, jeśli chodzi o lemo­ni­adę. Przy­czy­na jest pros­ta — po pier­wsze — mają lemo­ni­adę z marku­ją, po drugie — jest to lemo­ni­a­da gazowana. Kocham gazowane lemo­ni­ady, ale wcale nie są aż tak częste. Inna sprawa — po całym tym lata­niu po sklepach chcę mieć chwilę odd­echu, a fakt, że kaw­iar­nia jest trochę z boku ide­al­nie pasu­je do mych potrzeb. Inna sprawa — siedząc przy sto­liku moż­na napotkać ciekawe oso­by i stworzenia. Ja na przykład spotkałam pana który wyprowadzał na spac­er swo­jego kota. Trochę poroz­maw­ial­iśmy o kotach i ich reakc­jach na szelecz­ki i smy­cz no a przede wszys­tkim mogłam zobaczyć cud­ownego czarno- białego kota typu krówka, co zawsze robi dzień.

Zakupy zro­bione, lemo­ni­a­da wypi­ta, nawet dwa rozdzi­ały książ­ki przeczy­tane przy sto­liku — nie pozosta­je nic innego, tylko wracać do domu. Trochę szko­da, bo prze­cież tak miło się siedzi i jeszcze słoneczko grze­je. No ale nie będzie to tęs­kno­ta dłu­ga, bo prze­cież, jak wszyscy pamię­tamy — mam tu się staw­iać częś­ciej i pokazy­wać wam te strony Kone­sera których nawet ja sama jeszcze nie odkryłam. Już się cieszę, na wszys­tkie wys­tawy, tar­gi, kon­cer­ty i spotka­nia, na które będę mogła was zaprosić i zabrać. Z resztą nie ma się co ocią­gać — już mamy wrze­sień a to oznacza, że przed nami całe mnóst­wo wydarzeń. O pier­wszym mówię dziś na sto­ry bo wybrałam się z przy­jaciółka­mi na tar­gi sukienek. A wrze­sień w kone­serze upły­wa pod znakiem wydarzeń artysty­cznych więc nie będziemy tylko kupować, ale także oglą­dać wys­tawy, przy­by­wać na spotka­nia i słuchać kon­certów. Doczekać się nie mogę. I tak opuszczam teren Kone­sera z przy­jem­ną myślą, że już zaraz do niego wrócę.