?
Hej
Zwierz rzadko ma poczucie, że nie tyle chce coś zobaczyć ale powinien coś zobaczyć. Zazwyczaj uczucie to sprawia, że zwierz nie czuje się zbyt komfortowo w czasie seansu. Widzicie zwierz ma naturę przekorną i zazwyczaj opiera się wszelkiemu przymusowi, nawet temu, który wynika jedynie z tego co sam o swoich obowiązkach myśli. Tym razem jednak zwierz wali się otwartą dłonią w sam środek czoła, bo przez swoje lenistwo połączone z uporem dopiero teraz obejrzał „Call The Midwife”.
Zacznijmy od tego dlaczego zwierz uważał, że powinien obejrzeć serial. Widzicie jeśli wydaje się wam, że na początku tego roku szefowie BBC mdleli z zachwytu na widok wyników oglądalności Sherlocka, to macie tylko częściowo rację. Sherlock był niezwykle popularny, ale największy sukces w BBC odniósł serial nie o genialnym detektywie z XXI wieku tylko o położnych z lat 50 wieku XX. Tak, Call The Midwife okazało się największym sukcesem nowego serialu dramatycznego jaki BBC widziało od 2001 roku co daje do myślenia. Jeśli doda się do tego, że serial przebił popularnością nawet pierwszy sezon Dowton Abbey, to mamy już do czynienia z wynikiem kosmicznym. I prawdę powiedziawszy, bez żadnego uchybienia geniuszowi Sherlocka, zwierz po części rozumie dlaczego.
Nasza bohaterka jest zupełnie nie obeznana ze światem do którego trafia, ale dobrze obeznana z fachem, który wykonuje co daje dobre połączenie
„Call The Midwife” dowodzi, że nic nie jest tak ciekawe jak początek naszego życia (trochę tak jak Six Feet Under pokazywało, że nie ma nic bardziej fascynującego niż koniec). W kolejnych odcinkach młode położne i nadzorujące je zakonnice, odbierają porody w niebogatej części Londynu (o ile zwierz się nie myli jest to East End). Oczywiście każda kobieta ma swoją historię – jest matka 24 dzieci, która właśnie ma urodzić 25, jest młoda prostytutka, jest kobieta, która wcale nie chce mieć dziecka itd. Brzmi trochę jak telenowela, ale historiom absolutnie brak telenowelowego zacięcia, wręcz przeciwnie – część z nich skręca w zupełnie niespodziewanym kierunku, inne zaś mają zaskakujące, niekiedy sprzeczne z logiką dramaturgii zakończenie. Z resztą serial koncentrujący się jednak mimo wszystko na życiu położnych więc zdarzają się w serialu porody zupełnie nie dramatyczne, stanowiące raczej tło historii bohaterek.
A bohaterki są ciekawe. Jenny Lee, wzorowana jak zwierz rozumie na Jennifer Worth – autorce wspomnień na podstawie których powstał serial, jest postacią bardzo zdaniem zwierza interesującą. To dziewczyna, która o biedzie nie ma zielonego pojęcia, ale jest miłą osobą i dobrą położną. Nie mniej zwierz, trochę jak jej otocznie odnosił przez większość trwania serialu wrażenie, że praktycznie nic o niej nie wie. Niektórych może to irytować, ale zwierzowi bardzo się to podoba. Podobnie jak podoba mu się narracyjna klamra, która spina każdy odcinek, gdzie słyszymy z offu głos starej już Jenny (zwierz jest z siebie dumny bo bez pudła poznał, że to głos Vanessy Redgrave), nie kryjąc, że mamy do czynienia jedynie ze wspomnieniami, którym dopiero czas nadał znaczenie. Oprócz Jenny ulubioną postacią zwierza jest Chummy Browne grana przez genialną i wspaniałą Mirandę Hart. Ponoć autorka wspomnień, wytypowała Mirandę jako idealną aktorkę do roli Chummy, która jest za duża, niezdarna i nieśmiała, a aktorka obiecała, że zagra tą rolę jeśli kiedykolwiek ekranizacja powstanie. I tak się też na całe szczęście stało. Miranda Hart, która zdecydowanie ma większy talent niż tylko komediowy, jest w swojej roli wspaniała , być może dlatego, że dobrze pasuje do niej fizycznie, być może dlatego, że nie trudno uwierzyć zarówno w jej niezdarność jak i niesamowite opanowanie w chwili kiedy trzeba się wykazać medycznymi umiejętnościami. Z resztą jeśli zwierz może sobie pozwolić na mały spoiler – zawsze miło kiedy w serialu wątek romansowy dostaje się nie najładniejszej i najszczuplejszej postaci. Wszystkie położne pracują u sióstr, które także od razu podbiły serce zwierza. Mamy więc genialnie napisaną i świetnie zagraną, postać siostry Moniki Joan (gra ją Judy Parfitt, którą część z was może kojarzyć z ostatniej ekranizacji Little Dorrit) – siostra jest lekko rąbnięta, ale w tak cudownie szalony sposób, że nie sposób nie mieć do niej sympatii. Z kolei siostra Evangelina, jest osobą pochodzącą z biednej rodziny, która swoje ostre sądy łączy nie tylko z profesjonalizmem ale i z poczuciem humoru (choć nie w czasie sporów z siostrą Joan).
Trzeba przyznać, że Miranda Hart kradnie serial wszystkim innym aktorkom. Pewnie dlatego, że oglądając jej postać na ekranie widzowie mają wrażenie całkowitej autentyczności.
Z resztą zwierz lubi też wiele postaci drugoplanowych – pojawiającego się w niemal każdym odcinku lekarza, po którego ciągle trzeba posyłać i na którego bez przerwy trzeba czekać, zajmującego się naprawami na terenie klasztoru domowego biznesmena, który non stop ma nowe pomysły na to jak się dorobić. Zwierz polubił też wiele postaci rodzący kobiet, których nie sprowadza się jedynie do drugoplanowych postaci bez charakteru. Jedynym minusem jest fakt, że plącze się trochę stereotypowych postaci po tym serialu – jak surowa acz rozumiejąca przełożona klasztoru, czy zabawowa położna przyjaciółka naszej bohaterki. Jednak nawet takie stereotypowe postacie dostają niekiedy w serialu nie stereotypowe sceny.
Kopniętą zakonnicę – staruszkę można napisać na wiele różnych sposobów. Tu napisano ją w najlepszy możliwy, jest to postać odrobinę surrealistyczna ale cytuje samą dobrą poezję.
Jednak jeśli myślcie że zwierza pociągają w serialu postacie to grubo się mylicie. Zwierz jest absolutnie zahipnotyzowany wizją życia w ubogiej angielskiej dzielnicy w latach 50. Serial wydaje się być pod tym względem bardzo dokładny, przepełnione domy, kobiety muszące sobie radzić z gromadką małych dzieci, ojcowie czekający za drzwiami (choć trzeba przyznać, że serial nie jest bardzo surowy dla ojców- wręcz przeciwnie kilku z nich jest zdecydowanie cudownie napisanymi postaciami), wiszące wszędzie pranie, robactwo, bójki na ulicy, rzadko widywane samochody i ciągłe wyczekiwanie na lekarzy. Przede wszystkim uderza jednak olbrzymia ilość dzieciaków nie pilnowanych , bawiących się na ulicy, mających mnóstwo rodzeństwa – coś czego właściwie dziś się już nie widuje. Choć serial pokazuje, że wiele się zmieniło – zwłaszcza kiedy pojawiła się bezpłatna opieka zdrowotna, to jednak wciąż są to czasy z dzisiejszego punktu widzenia fascynująco nie cywilizowane. Zdaniem zwierza serial należałoby pokazywać wszystkim, którzy dostają nagłego ataku nostalgii za przeszłością. Oczywiście, trzeba pamiętać, że jest to wizja ubogiej dzielnicy, gdzie praca to głownie rozładunek barek, ale jeśli pomyślimy o tym, że mimo wszystko oglądamy Anglię i Londyn a nie na przykład Polskę, to szybko zaczynamy rozumieć jak straszne warunki musiały panować w naszym ojczystym kraju. Serial jest pod względem przedstawiania przeszłości zarówno uroczo nie sentymentalny jak i sentymentalny – zwłaszcza w warstwie muzycznej bo większość ścieżki dźwiękowej stanowią dobrze znane przeboje z epoki. Trzeba jednak przyznać, że przynajmniej dla zwierza taki serial stanowi ciekawą erratę do tego jak przedstawia się przeszłość w filmie czy serialu. Każdy widz Dowton Abbey czy Upstairs Downstairs łapie się w pewnym momencie, że chętnie by sobie w przeszłości pożył, ale wystarczy jeden odcinek Call The Midwife by zdać sobie sprawę w jak cudownych czasach żyjemy – przynajmniej wisząca nad miastem mgła nie jest powodem dla którego czekanie na ambulans przypomina czekanie na Godota.
Być może jest w filmie jakiś sentymentalizm ale raczej za młodością niż za czasami w jakiej przyszło ją spędzić
Oczywiście część z was drapie się teraz po głowie zastanawiając się jak serial o położnych w latach 50 mógł wygrać na wyniki oglądalności z nowoczesnym i dynamicznym Sherlockiem. Ale prawda jest taka, że zwierza to zupełnie nie dziwi. Być może to jedynie przejaw historyczno-socjologiczno-kobiecej strony zwierza, ale on dal się złapać od razu i to co więcej ma podobnie jak w przypadku Sherlocka wewnętrzną potrzebę pokazania serialu praktycznie wszystkim swoim znajomym. Co więcej coś wewnątrz zwierza każe mu spać spokojnie bo wie, że autorka napisała jeszcze dwa tomy wspomnień (cóż za błogosławieństwo Kindla – można takie rzeczy kupować impulsowo w połowie odcinka) a drugi sezon serialu już się kręci. Zwierz ma z resztą do was drodzy czytelnicy pytanie związane z serialem – zwierz posiada jedynie piękną wersję na DVD w języku angielskim. Czy wiecie może czy istnieje gdzieś w sieci zestaw Polskich napisów? Zwierz ma przeczucie, że serial mógłby stać się jedną z ulubionych produkcji jego rodzicielki, która jednak potrzebuję wzmocnienia w postaci języka ojczystego. Czy więc jest może na sali ktoś kto zwierzowi pomoże?
A z ogłoszeń parafialnych – zwierz dostał kolejne zgłoszenia do konkursu i nadal czeka, jeśli chcecie wziąć miarę ze zwierza to możecie go spotkać o 17 jutro w Bierhalle, znakiem rozpoznawczym zwierza (poza bijącą od niego dyskretną aurą blogera), będzie trzymany w ręku kindle z naklejką „Keep Calm and Carry On” – dzięki temu poznacie zwierza a on nie będzie się musiał przejmować, że czyta i was nie dostrzeże.
Ps: Ponura – nie ma tam nic o smokach i serial by cię znudził :P