Nie jestem stróżem brata mego (ewentualnie siostry) czyli zwierza cykl familijny część druga

Hej

Z rodzeńst­wem zawsze jest trud­no — czy to w życiu czy to w filmie posi­adanie braci i sióstr prowadzi do mniejszych lub więk­szych kon­flik­tów. A nawet jeśli nie prowadzi to może poważnie wpłynąć na bieg naszego życia. Bada­nia pokazu­ją, że środ­kowe dzieci mają sto­sunkowo najm­niejsze szanse by osiągnąć sukces. Zwierz jest tym moc­no zaniepoko­jony bo jest środ­kowym dzieck­iem i jakoś na razie nikt go nie obsy­pu­je złotem, na rękach nie nosi co może sug­erować, że kląt­wa środ­kowego dziecię­cia dzi­ała. Jed­nak dziś nie będziemy się kon­cen­trować na egzys­tenc­jal­nych prob­lemach zwierza ale na fil­mowych rodzeńst­wach. Zwierz starał się by wpis miał jaką taką różnorod­ność ale uświadomił sobie, że kul­tura woli chy­ba braci nad siostry i zwierz w sum­ie też woli braci nad siostry — być może  dlat­ego, że zwierz braci posi­a­da (co jest dobre!) a sióstr nie (co też jest dobre bo wtedy zwierz miał­by total­nie przech­la­pane w rodzin­nej hier­ar­chii). Nie jest to jak już zwierz wielokrot­nie wspom­i­nał The Best of… ot taka pop­kul­tur­al­na wyliczan­ka. Zresztą bard­zo na miejs­cu bo kiedy to czyta­cie zwierz wraz z bratem włóczy się po Gdańsku. Dlat­ego też, o czym przy­pom­i­na zwierz, przykładów jest mniej niż zwykle.

Zwierz nie mógł się pow­strzy­mać ponieważ tak plus minus wyglą­dało praw­ie całe dziecińst­wo zwierza.

Blues Broth­ers - dwóch braci, mis­ja od Boga (ewen­tu­al­nie od jego przed­staw­icieli na zie­mi), czarne oku­lary i mnóst­wo Blue­sa. Blues Broth­er jest cud­ownym filmem bo od pier­wszej sce­ny nie mamy wąt­pli­woś­ci, ze bra­cia są abso­lut­nie nierozłączną parą. Choć ich przeszłość znamy dość pobieżnie może­my pode­jrze­wać, że to wynik wychowa­nia się w sie­ro­cińcu.  Fizy­cznie zupełnie do siebie niepodob­ni dzielą upodoban­ie do takich samych stro­jów i blue­sa. Moż­na powiedzieć, że to rodzeńst­wo ide­alne bo prze­cież wiemy, że nie ma takiego sporu którego by nie rozwiąza­li, takiego prob­le­mu z którym by sobie nie poradzili. Co praw­da nie są fana­mi przestrze­ga­nia prawa, a zwłaszcza przepisów dro­gowych ale nie sposób ich nie lubić.

Thor — tu mamy do czynienia z trud­ny­mi relac­ja­mi między brać­mi w chwili kiedy okazu­je się, że jed­no z dzieci jest adop­towane. Z jed­nej strony film jas­no pokazu­je nam, że Thor i Loki choć różnią się charak­terem darzą się prawdzi­wie brater­skim uczu­ciem. Początkowo nawet nie widać by Loki zaz­droś­cił Thorowi jego pozy­cji. Dopiero infor­ma­c­ja o adopcji narusza ten ład. Jed­nak nawet zgorzk­ni­ały opę­tany rządzą zem­sty Loki nie krzy­wdzi za bard­zo Tho­ra. Co ciekawe sam Thor uważa, że brater­s­ka więź jest na tyle sil­na że niekoniecznie trze­ba uciekać się do prze­mo­cy. Jest w tym super bohater­skim portre­cie brater­skiego związku jakaś praw­da o tym, ze nawet  kiedy rodzeńst­wo nas zawodzi czy niekoniecznie dobrze postępu­je to nie jest to ten rodzaj relacji który tak łat­wo zakończyć. W końcu brat to brat.

Dar­jeel­ing Lim­it­ed - tym razem braci jest trzech a relac­je zde­cy­dowanie bardziej pog­mat­wane. Wyda­je się bowiem, że mamy tu trzy jed­nos­t­ki, dla których pokrewieńst­wo jest czyn­nikiem dość przy­pad­kowym czy dru­gorzęd­nym. Choć wszyscy kłócą się który z nich był ulu­bionym synem zmarłego ojca to jed­nak wyda­je się, że nie są w stanie do koń­ca powiedzieć dlaczego tak bard­zo im na tym wyróżnie­niu zależy.  Jed­nocześnie wszyscy trzej — podróżu­ją­cy przez Indie do klasz­toru gdzie jest ich mat­ka (która wcale nie chce ich widzieć) chy­ba zda­ją sobie sprawy, że potrze­bu­ją w życiu jakiegoś przeło­mowego momen­tu — zwłaszcza najs­tarszy brat, orga­ni­za­tor wyprawy prag­nie by wszyscy coś z niej wynieśli . Wszyscy niosą ze sobą kom­plet dzi­wnych ekskluzy­wnych wal­izek, który pros­to i ład­nie sym­bol­izu­je, że jed­nak wszyscy ugi­na­ją się pod ciężarem tego co pozostaw­ił im ich zmarły ojciec. A że wszyscy trzej mają prob­le­my — natu­ry uczu­ciowej (źle ulokowane uczu­cia), życiowej (lęk przed kon­frontacją z rolą ojca) oraz zdrowot­nej (jeden z braci  miał wypadek, który okazu­je się nie do koń­ca przy­pad­kowy ) to okaże się że wspól­na podróż jest jakimś rozwiązaniem. Oglą­da­jąc film nie trud­no dostrzec, że rodzeńst­wo jest nam potrzeb­ne, nawet jeśli tego sobie nie uświadami­amy i wcale nie prosimy o pomoc.

Super­nat­ur­al - zwierz co praw­da nie oglą­da seri­alu więc czu­je się nieco niewłaś­ci­wie pisząc o bra­ci­ach Win­ches­ter ale wyda­je się, że trud­no o ser­i­al w którym za dra­maty­czne zwroty akcji tak bard­zo odpowiadały­by relac­je między brać­mi. A te opier­a­ją się wedle tego co zwierz wie na dwóch fun­da­men­tach — po pier­wsze starszy Dean czu­je się bard­zo odpowiedzial­ny za młod­szego Sama (co jest słuszne biorąc pod uwagę, że w tych odcinkach które widzi­ał zwierz Dean jest zde­cy­dowanie tym, który na samym początku istot­nie wpły­wa na dal­sze życie Sama), po drugie — obaj bra­cia są dla siebie najbliższa rodz­i­na i gotowi są pójść na koniec świa­ta i poza jego obręb po to by ratować drugiego. A że świat w którym żyją jest nieco szer­szy od naszego, a pra­ca którą wykonu­ją (ekster­mi­nac­ja demonów i tym podob­nych) dość niebez­piecz­na to okazji do poświęce­nia nie braku­je. Jed­nocześnie kiedy nie ma okazji do poświęceń bra­cia są swoi­mi najlep­szy­mi przy­jaciół­mi i doskonale się rozu­mieją, oczy­wiś­cie z prz­er­wa­mi na te chwile kiedy mają do siebie pre­ten­sje. Jak to bracia.

Star Wars — czy wiecie, że Gwiezdne Wojny są na niesamowicie krótkiej (jeśli nie jed­no tytułowej) liś­cie pop­u­larnych filmów z dużym budżetem na których widz­imy cału­jące się rodzeńst­wo. Fakt, że obo­je nie wiedzą o łączą­cym ich pokrewieńst­wie czyni scenę nieco mniej dwuz­naczną ale zawsze. Luke i Leia to rodzeńst­wo zde­cy­dowanie z papieru — widać, że nigdy się nie znali i moż­na się zas­tanaw­iać, czy sam reżyser kręcąc Nową Nadzieję wiedzi­ał, że są ze sobą spokrewnieni. Nie zmienia to fak­tu, że Sky­walkerowie to rodzeńst­wo z którym należy się liczyć — serio w nowej galak­tyce to wręcz odpowied­nik monar­chii (sios­tra w poli­tyce, brat w Jedi — czego chcieć więcej). Co praw­da trud­no na ekranie zobaczyć prawdzi­wego bra­ta i siostrę no ale obo­je mają mnóst­wo cza­su na nad­go­nie­nie stra­conych lat.

Zwierz zori­en­tował się, że na jego liś­cie królu­ją bra­cia i jakoś niewiele jest rodzeństw gdzie są dwie siostry — zwierz wie, że jest takich filmów całkiem sporo ale chy­ba brak siostry spraw­ił, że zwierz jakoś nigdy nie czuł się szczegól­nie pewnie w oce­ni­a­n­iu czy taki układ został na ekranie dobrze przed­staw­iony. Zwłaszcza, ze ulu­bionym sche­matem sce­narzys­tów jest kon­trastowanie ze sobą jed­nej ide­al­nej siostry i jed­nej spraw­ia­jącej prob­le­my co zawsze zwierza den­er­wowało. W każdym razie fil­mowe rodzeńst­wa mają się naprawdę dobrze i wyda­je się, że nieza­leżnie od tego z jaką mamy do czynienia kon­fig­u­racją to kon­flikt czy sojusz z bratem/siostrą stanowi jeden z częś­ciej wyko­rzysty­wanych schematów kina pop­u­larnego. Może dlat­ego że posi­adanie rodzeńst­wa naprawdę jest zabawne.