Hej
Na początek dwa słowa o genezie wpisu. Widzicie zwierz jest istota która ogląda filmy z komentarzem. Nawet jeśli jakiś film ma komentarze trzy. Nawet jeśli ten film trwa prawie trzy godziny i niekoniecznie jest absolutnie ulubionym filmem zwierza. Czemu więc zwierz ogląda trzy raz pod rząd ten sam film z innymi ludźmi mówiącymi w tle? Cóż trochę jakbyście pytali alpinistę dlaczego chodzi po górach. Bo są. Tak samo zwierz ma z komentarzami — kiedy jest świadom ich istnienia nie może się oprzeć by ich nie wysłuchać. Nawet jeśli oznacza to oglądanie pierwszej części Piratów z Karaibów trzy razy. No ale ad rem. Zwierz oglądając ten komentarz został uświadomiony że w chwili produkcji grająca główną rolę Kiera Knightley miała lat zaledwie 17. Zwierza nagle uderzył fakt że po ekranie lata osoba zaledwie rok starsza od młodszego brata zwierza ( w czasie alternatywnym bo w rzeczywistości Kiera jest od zwierza rok starsza — mam nadzieje że nadążacie) co więcej — jest zestawiana z mężczyznami starszymi od niej o dobre kilkanaście lat. Ale na ekranie tego nie widać. Cóż bowiem z tego że Blooma dzieli od niej 12 lat różnicy — w kinie wydają się być sobie równi wiekiem. Prawdę powiedziawszy ta dysproporcja skojarzyła się zwierzowi z zupełnie innym komentarzem — kiedy to Emma Thompson skarżyła się że wszyscy twierdzili że jest zdecydowanie za stara by grać obiekt uczuć Hugh Granta — tymczasem jest ona od niego o rok młodsza. Thompson bez jakiegoś żalu stwierdziła że nie dziwi się że ludzie uznali ją za za starą bo w kinie aktorzy nigdy prawie nie grają z aktorkami w ich wieku. Zwierz postanowił tą kwestię sprawdzić. Wnioski są zaskakująco spójne. W filmach w których nacisk kładzie się przede wszystkim na uczucia głównych bohaterów różnica wieku nie jest tak olbrzymia ( kilka lat na korzyść faceta co ogólnie pewnie nie odbiega od jakiejś światowej normy) jednak w filmach nie koncentrujących się na związku głównych bohaterów różnica wieku bywa zaskakująca — a właściwie tak duża że zastanawiamy się co myślał sobie scenarzysta. Oczywiście pewnie możecie zarzucić zwierza przykładami filmów w których bohaterowie są w tym samym wieku i ratują świat. Tu zwierz raczej się nie kłóci — nie sprawdził przecież wszystkich tytułów. Tym co budzi smutek zwierza jest zupełnie co innego. Otóż oglądając filmy zupełnie się o tym nie myśli. Kamera równa wiek w sposób magiczny ale także niezwykle pochlebny dla mężczyzn. Oni zawsze wyglądają jakoś tak młodziej podczas gdy kobiety nawet piękne i pełne sił jesteśmy raczej gotowi odrobinę postarzyć. Czyżby więc kamera cofała nas do czasów kiedy kobieta w wieku balzakowskim miała trochę powyżej trzydziestki? Wygląda na to że nie jest to takie abstrakcyjne myślenie. Zwierz wyliczył kiedyś ( nie pytajcie jak choć jakiś szczątek tych wyliczeń jest gdzieś jeszcze na blogu) że aktor w wieku idealnym ma 40 lat. Wtedy właśnie może grać najlepsze role, fanki rzucają mu się do stóp itd. — aktor ok 20 dopiero zaczyna i jest co najwyżej dobrze zapowiadającym się. Tymczasem dla aktorek chwila szczytu przychodzi niemal dekadę wcześniej — już 17 czy 18 latki grają role przeznaczone dla głównych bohaterek — których nigdy by im nie przydzielono gdyby były facetami ( wtedy film byłby młodzieżowy). Oczywiście z biologią się nie wygra. Ale pokazuje to jak bardzo tkwimy nadal w układzie który wydawało by się powinien odejść do lamusa. Ilekroć zwierz widzi takie dysproporcje wieku zawsze przypominają mu się rady wychowawcze ze starożytnego Rzymu gdzie córki radzono wydawać za mąż dość wcześnie zaś synów polecano żenić dopiero ok 32 roku życia jako najodpowiedniejszego do zawarcia związku. Czy owa wiekowa dysproporcja nie przypomina niepokojąco tych wskazówek. Dobrze ale co to znaczy dla nas żywych? Zwierz dochodzi do wniosku że są rzeczy przed którymi uciec nie sposób. Kobiety chcą na ekranach oglądać mężczyzn w sile wieku, mężczyźni chcą na ekranie oglądać młode kobiety. Brzmi paskudnie seksistowsko? Sam zwierz jest zły na siebie że dostrzegł tą prawidłowość która jak na dłoni wskazuje że nie jest on do końca panem swoich zachowań i że jego z takim trudem budowana kultura ( nawet popularna!) ma gdzieś tam swoje źródła w zachowaniach z kulturą mającą niewiele wspólnego. Z drugiej jednak strony zwierz który we wszystkim stara się znaleźć pocieszenie lubi sobie czasem przypominać że skoro jego instynkty działają niekiedy tak samo jak instynkty ludzi z przeszłości to może da się ich zrozumieć. Choć to może być skrzywienie zawodowe zwierza.
Ps: Zwierz pisząc tą notkę odniósł wrażenie że postawioną tu przez niego tak pewnie tezę dało by się łatwo obalić czy przedstawić od drugiej strony. Zwierz pragnie jednak stwierdzić że jako arbitralny pan i władca tego bloga nie podejmie się tej polemiki. I zachęca wszystkich czytelników by nie potraktowali wynurzeń zwierza zbyt poważnie ( ogólnie ma nadzieje że nigdy nie traktują go zbyt poważnie — strach pomyśleć co można bylo by zwierzowi zarzucić gdyby było inaczej)
Ps 2: Zwierz dowiedział się z jednego z trzech komentarzy że wszystkich 4 (!) scenarzystów Piratów z Karaibów za swoją ulubioną linijkę w filmie uważa jeden z ostatnich tekstów Jacka Saprrowa ” Bring me that horizon” — wszyscy żałują że nie oni go napisali. Okazuje się bowiem że jest to linijka na którą w potrzebie chwili wpadł Johnny Depp
Ps3: Jak może zauważyliście Depp zaczął się ostatnio strasznie często powtarzać we wpisach zwierza. Nie jest to działanie celowe. Najwyraźniej zwierz podświadomie zakłada jego fanclub;)