Nie być piratem znaczy nie być wcale czyli o “One Piece”

Tego się chy­ba nikt nie spodziewał. Po wielu nieu­danych pode­jś­ci­ach do aktors­kich wer­sji uwiel­bianych mang i ani­me (tu uwa­ga, mowa o kine­matografii zachod­niej) w końcu sukces. „One Piece” pokochali zarówno wiel­bi­ciele ani­mowanego czy man­gowego ory­gi­nału, jak i ludzie, którzy nigdy nie słyszeli o pirac­kich przy­go­dach zało­gi Słomkowego Kapelusza. Co takiego jest w tym seri­alu, że Net­flix może chwal­ić się sukce­sem, a wid­zowie na całym świecie doma­ga­ją się drugiego sezonu jak najszybciej.

Zacząć trze­ba od odpowiedzi na najczęś­ciej pojaw­ia­jące się pytanie — jak to się stało, że Net­flix, który jeszcze niedawno wywró­cił się dość boleśnie na ekraniza­cji kul­towego „Kow­bo­ja Bebopa” nagle zro­bił ser­i­al ide­al­nie odd­a­ją­cych ducha „One Piece”. Odpowiedź jest dość pros­ta a zasadza się na oso­bie twór­cy — Eiichi­ro Ody. O ile w przy­pad­ku wielu ekraniza­cji man­gi czy ani­me ich twór­cy nie mieli wiele wspól­nego z pracą nad seri­alem czy filmem (tak było w przy­pad­ku „Kow­bo­ja Bebopa”) o tyle w przy­pad­ku seri­alu „One Piece” Oda był zaan­gażowany jako kon­sul­tant kreaty­wny. Zdaniem wielu — to wystar­czyło, by udało się zachować ducha oryginału.

One Piece. Mack­enyu Ara­ta as Roronoa Zoro in sea­son 1 of One Piece. Cr. Casey Crafford/Netflix © 2023

Wyjdźmy jed­nak poza tą prostą odpowiedź i przyjrzyjmy się samej opowieś­ci. Oto mamy świat, w którym na rozległych morzach rządzą piraci. Załóg pirac­kich jest wiele, każ­da ma włas­ną ory­gi­nal­ną styl­istykę, swo­jego charyz­maty­cznego kap­i­tana i swój cel. Niek­tórzy chcą tylko gra­bić i łupić, niek­tórzy mor­dować a wielu wciąż szu­ka leg­en­darnego skar­bu króla piratów — tytułowego „One Piece”. Bez­pieczeńst­wa na morzach pil­nu­ją zaś reprezen­tu­ją­cy rząd świa­towy Marines, którzy wyda­ją też za kole­jny­mi pirata­mi listy gończe a cza­sem — gdy wyma­ga­ją tego okolicznoś­ci, wchodzą z nimi w układy (wszak na każdym morzu zdarzą się kor­sarze). Oczy­wiś­cie jest to świat pełne magii, mors­kich pot­worów, tajem­nic i tajem­niczych owoców, które mogą dać ci niesamowite moce, ale zabier­a­ją niezbęd­ną w tym świecie umiejęt­ność pły­wa­nia. Sam świat wyda­je się zaś nieskończe­nie wiel­ki, co nie powin­no dzi­wić biorąc pod uwagę, że mówimy o his­torii, która ma w ory­gi­nale pon­ad tysiąc odcinków.

W samym środ­ku tego zamiesza­nia mamy naszych bohaterów. Głównym, jest Mon­key D. Luffy — niezwyk­le sym­pa­ty­czny i optymisty­czny chłopak, którego marze­niem jest odnaleźć zagin­iony skarb i zostać królem piratów. Początkowo może się wydawać, że nie ma szans skom­ple­tować zało­gi, zdobyć statku czy odcis­nąć się na his­torii mórz i oceanów. Ale Luffy, ze swoim optymizmem, przeko­naniem, że bycie piratem to jego przez­nacze­nie jest zaskaku­ją­co skuteczny. Jasne, ma więcej szczęś­cia niż rozu­mu, ale to bohater, który przy­cią­ga do siebie ludzi. Choć ma super umiejęt­noś­ci, to jego najwięk­szą przewagą jest po pros­tu zmysł obserwacji i wiara w ludzi. Szy­bko więc u jego boku zaczy­na­ją się pojaw­iać kole­jne oso­by —  Roronoa Zoro (bohater którego imienia nigdy nie wymówię, a szko­da bo kocham go wielce) — mis­trz szer­mier­ki, człowiek niezwyk­le lojal­ny ale też, trud­nią­cy się polowaniem na piratów,  Nami — świet­na złodziej­ka, naw­iga­tor­ka i rysown­icz­ka map, Usopp — kłam­czuch i samochwała, który jed­nak w kry­ty­cznych momen­tach wykazu­je się odwagą, San­ji — wybit­ny kucharz, który przy okazji ma sporo uroku oso­bis­tego i niezły arse­nał kop­nięć. A to prze­cież tylko początek historii.

One Piece. (L to R) Armand Aucamp as Bog­a­rd, Mor­gan Davies as Koby in sea­son 1 of One Piece. Cr. Joe Alblas/Netflix © 2023

I właś­ci­wie — tu kry­je się serce his­torii. Fan­tasty­cznie napisane postaci — różniące się charak­terem, z rozbu­dowaną his­torią i niejed­noz­naczny­mi motywac­ja­mi. Każ­da z tych postaci napisana jest tak, że spoko­jnie poniosła­by włas­ny ser­i­al. Co więcej — widać tu roz­mach man­gi, która nie boi się tworzyć świa­ta tak dużego i rozbu­dowanego, że cały czas czu­je­my ekscy­tację — kogo jeszcze spotkamy, co jeszcze zobaczymy, co kry­je się za hory­zon­tem. Twór­cy wyko­rzys­tu­ją schematy opowieś­ci o pirat­ach — gdzie pełno tajem­nic, niebez­pieczeństw i skar­bów by przy­pom­nieć nam ducha przy­gody. Przyglą­da­jąc się bohaterom, którzy wyrusza­ją przed siebie sami czu­je­my tą morską bryzę na policzku, wpa­tru­je­my się w ten odległy hory­zont. Jed­nocześnie — ser­i­al w pewien sposób wpisu­je się w nowy trend — po lat­ach śledzenia anty­bo­haterów, chce­my podążać za kimś kto jest miły, wspier­a­ją­cy czy lojal­ny. Chce­my patrzeć na tego dzieci­a­ka, który wierzy w ludzi wokół siebie i marzyć by właśnie takim jed­nos­tkom przy­padła korona wład­cy mórz.

Jed­nocześnie ser­i­al naprawdę zysku­je na tym, jak przed­staw­ia antag­o­nistów naszych bohaterów. Piraci w tym seri­alu to postaci niejed­noz­naczne. Bywa­ją okrut­ni, sza­leni, ale też — maja swój hon­or, niekiedy są gotowi do daleko idącego altru­iz­mu. W każdym odcinku poz­na­je­my nowe postaci i każ­da z nich aż prosi się o włas­ną fabułę. Sza­lony pirat klaun, jest chy­ba najlep­szym Jok­erem jakiego widzi­ałam kiedykol­wiek w kinie, wybit­ny pirat szer­mierz, ma oczy­wiś­cie najlep­szy płaszcz (i zarost na świecie) ale ma też szer­mier­s­ki hon­or, pirat kucharz — odpowia­da za jeden z najbardziej porusza­ją­cych emocjon­al­nie frag­men­tów seri­alu. Nie są jed­noz­naczni też sami Marines. Z jed­nej strony, stanow­ią zagroże­nie dla naszych bohaterów — z drugiej, ser­i­al pozwala nam ich poz­nać, niek­tórych pol­u­bić i zrozu­mieć. Wychodz­imy tu od najprost­szego podzi­ału “dobrzy i źli”, bo każdy ma swój charak­ter.  Ta różnorod­ność spraw­ia, że każdy odcinek przynosi coś niespodziewanego. Choć pier­wszy sezon ma ich led­wie osiem, to mieś­ci tam więcej niż niejed­na pro­dukc­ja przez całe sezony. Jesteśmy na morzu, na lądzie, w niewoli, w zamkniętej posi­adłoś­ci, w pop­u­larnej kna­jpie. Niekiedy czeka się lata­mi na jeden tak satys­fakcjonu­ją­cy odcinek, jak ten który kończy pier­wszy sezon.

One Piece. (L to R) Mack­enyu Ara­ta as Roronoa Zoro, Jacob Romero Gib­son as Usopp, Iña­ki Godoy as Mon­key D. Luffy, Emi­ly Rudd as Nami, Taz Sky­lar as San­ji in sea­son 1 of One Piece. Cr. Casey Crafford/Netflix © 2023

Ekraniza­c­je man­gi i ani­me częs­to potyka­ją się na este­tyce. Albo chcą zbyt dokład­nie odw­zorować ory­gi­nał — i wyda­ją się sztuczne i plas­tikowe, albo chcą za wszelką cenę iść w bard­zo real­isty­czną styl­istykę — tracąc umowność przed­staw­ionego świa­ta. Twór­com seri­alowego „One Piece” udało się coś pośrod­ku. Stro­je bohaterów, miejs­ca do których zaw­i­ja­ją — trud­no uznać za real­isty­czne — pod­powiada­ją nam one, że jesteśmy w świecie nieco prz­erysowanym, baśniowym, mag­icznym. Z drugiej strony — nie mamy wraże­nie, jak­byśmy oglą­dali dro­gi cos­play, co niekiedy się w ekraniza­c­jach zdarza. Stro­je są tak zmienione wzglę­dem ory­gi­nału by nie tracąc swo­jej wyjątkowoś­ci wyglą­dały wiary­god­nie. Udało się też dobrze wyko­rzys­tać budżet na efek­ty spec­jalne (z tego co wiemy, nie był on mały, a ma być jeszcze więk­szy w drugim sezonie) — choć oczy­wiś­cie ser­i­al nie wyglą­da jak film, to wciąż — ma się poczu­cie, że jest to wiz­ja spój­na, z dobry­mi efek­ta­mi i bard­zo prze­myślany­mi deko­rac­ja­mi. Nigdzie się ten świat nie rozłazi, wręcz prze­ci­wnie — wcią­ga i przyciąga.

„One Piece” to niezwyk­le pop­u­lar­na man­ga, więc moż­na się było spodziewać, że przy­na­jm­niej pier­wszy odcinek zobaczą jej wiel­bi­ciele. Nie da się jed­nak ukryć, że ser­i­al wyszedł poza man­gową bańkę i przekon­ał do siebie także widzów, którzy o Słomkowym kapeluszu nigdy wcześniej nie słyszeli. Niek­tórzy pod­chodzą do tego ze zdzi­wie­niem, choć gdy­by się bardziej zas­tanow­ić — ma to sens. Ludzie kocha­ją dobre opowieś­ci o pirat­ach. Co pewien czas ktoś nam przy­pom­i­na jak bard­zo wszys­t­kich nas ciąg­nie do mórz i skar­bów i kolek­ty­wnie tracimy głowę. Ale czy to powin­no dzi­wić? Ostate­cznie te his­to­rie mają wszys­tko czego chce­my od przy­gody — niejed­noz­nacznych bohaterów, skar­by, klątwy, tajem­nice i bezkresne morza. Pira­cie opowieś­ci są dokład­nie tym czego zawsze braku­je w naszym życiu i na co zawsze jest miejsce.  Zwłaszcza wtedy, gdy może­my naszych piratów pol­u­bić.  Nawet jeśli jesteśmy szczu­ra­mi lądowy­mi, to trud­no nie zas­trzyc usza­mi gdy ktoś krzyknie “Ahoj przygodo!”

One Piece. (L to R) Mack­enyu Ara­ta as Roronoa Zoro, Jacob Romero Gib­son as Usopp, Emi­ly Rudd as Nami, Taz Sky­lar as San­ji in sea­son 1 of One Piece. Cr. Casey Crafford/Netflix © 2023

Net­flix już zapowiedzi­ał, że „One Piece” dostanie dru­gi sezon. Mate­ri­ału wyjś­ciowego nie braku­je i jeśli pro­dukc­ja utrzy­ma swój poziom, to znaczy, że czeka nas dobre kil­ka (jeśli nie kilka­naś­cie) lat z bohat­era­mi, których właśnie poz­nal­iśmy. Robi się aż ciepło na ser­cu na myśl, że jeszcze tyle przed nami do odkrycia, tylu bohaterów do poz­na­nia i przygód do przeży­cia. Bo mam wraże­nie, że ostate­cznie tym „One Piece” przy­cią­ga najbardziej — pewnoś­cią wprowadzenia nas w wiel­ki świat i rzuce­nia nas na głęboką wodę. Tam najlepiej się pływa.

Ps: Dla zain­tere­sowanych — nigdy nie czy­tałam man­gi i nie oglą­dałam ani­me. Seri­alu też początkowo nie chci­ałam oglą­dać, ale włączyłam jeden odcinek i potem już się nie dało wró­cić na suchy ląd nie wiedząc co jest dalej. Stąd moja recen­z­ja nie zaw­iera żad­nych porów­nań z mate­ri­ałem wyjś­ciowym, choć roz­maw­iałam z kilko­ma osoba­mi, które mangę czy ani­me zna­ją i były zach­wycone. Oczy­wiś­cie, zawsze zna­jdzie się gru­pa osób, które nie lubią, gdy zmienia się ich ukochany mate­ri­ał wyjś­ciowy, ale one pewnie wypowiada­ją się gdzie indziej. Ja mam po pros­tu mnóst­wo radochy z tej opowieś­ci jaką mi zaprezentowano.