Strasznie dawno nie pisałam wam o grach planszowych i to nie dlatego, że przestałam w nie grać ale dlatego, że ilekroć siadałam by o czymś napisać to pojawiał się nowy temat. Teraz korzystając z chwili chciałabym wam koniecznie powiedzieć o nowej grze z wydawnictwa Fox Games – „Palec Boży”.
Od razu wam powiem, że kiedy spojrzałam na olbrzymie długie pudełko z grą nie byłam przekonana, czy to będzie coś dla mnie. Zwłaszcza, że po pierwszej lekturze instrukcji (która mogłaby być odrobinę dłuższa) miałam wrażenie, że „Palec Boży” nie trafi do mnie – bo tak dzieje się z większością gier imprezowych. No po prostu takie casualowe gry, gdzie instrukcja ma pięć stron często okazują się dla mnie nudne, a dopiero gry które tłumaczy się prawie pół godziny budzą we mnie entuzjazm. Powiem wam szczerze, że po pierwszej próbnej rozgrywce zastanawiałam się czy w ogóle ta gra do mnie trafi. A potem… potem mogę wam powiedzieć, że bawiłam się tak dobrze jak od dawna nie bawiłam się przy grze planszowej.
„Palec boży” opiera się na bardzo prostych zasadach. Na początku wybieramy swoje bóstwo, które będą reprezentować nasi prorocy, i którym będziemy stawiać świątynie. Bóstwa są zróżnicowane – do Greckich, przez Egipskie po Irlandzkie. Każde Bóstwo ma dwustronną kartę, więc możemy grać bogiem lub boginią. Proroków, templariuszy i świątynie reprezentują drewniane krążki w różnych kolorach o różnej wielkości i grubości. Najważniejszym elementem gry jest kolorowa mata (doskonale wykonana, położona na stole czy podłodze nie poruszy się w trakcie gry co jest bardzo ważne) – to na niej trwa rozgrywka. Na czym ona polega? Otóż każdy z graczy pstryka po kolei swoimi żetonami proroków starając się trafić w zarys wysp i miast – za każdą wyspę, gdzie jesteśmy, postawimy świątynie czy zdobędziemy przewagę nad innymi graczami dostajemy punkty. Po całej turze nasi prorocy wracają do puli i zaczynamy ich ponownie wysyłać w świat.
Jak sami widzicie gra brzmi dość prosto. Żeby każda rozgrywa się od siebie różniła, na początku każdej tury (w zależności od ilości graczy gra trwa trzy lub cztery tury) wybieramy określone prawo jakie będzie obowiązywało w danym momencie rozgrywki. Może ono oznaczać, że będziemy mieli ułatwione lub utrudnione zdobywanie punktów, zdobędziemy kolejne żetony do wykorzystania albo – zmieni się sam mechanizm pstrykania naszymi żetonami. To chyba jest najzabawniejszy element – bo wpływa bardzo dobrze na dynamikę samej gry i czasem sprawia, że można się poczuć jakby się znów miało kilka lat. Jednocześnie to, że w każdej turze jest nowe prawo sprawia, że nawet grając w grę kilka razy pod rząd nigdy nie gra się w nią dokładnie tak samo.
Choć może się wydawać, że pstrykanie drewnianymi krążkami po niewielkiej planszy jest nudne, to w istocie dostarcza niesamowicie dużo zabawy. Dlaczego? Po pierwsze – to jest jednak gra strategiczna, gdzie nie tylko można dbać o zdobycie własnych punktów, ale też postarać się pozbyć z planszy innych graczy. Czyli jednak nie wyłączamy myślenia. Po drugie – ponieważ żetony się od siebie odbijają czasem w sposób zupełnie nie możliwy do przewidzenia zdarzają się bardzo zabawne sytuacje – ktoś próbuje wypchnąć twojego proroka poza planszę a zamiast tego przesuwa go na miejsce, gdzie może postawić świątynie. Czasem, kiedy kilka żetonów odbije się od siebie dostajemy na planszy sytuację, której nikt nie mógł przewidzieć. Sporo jest śmiechu, kiedy jedna osoba próbuje zaczaić się na drugą a w ostatecznym rozrachunku jej pomaga.
Olbrzymią zaletą gry jest to, że gra się w nią naprawdę szybko. Jedna rozgrywka potrafi trwać mniej niż pół godziny. Co jest o tyle super, że natychmiast można rozegrać kolejną partię i odegrać się na swoich przeciwnikach. Do tego zasady są na tyle proste, że naprawdę jest to gra, w którą można grać z każdym. Więcej – myślę, że fakt, iż trochę rządzi nią przypadek sprawi, że to idealna pozycja do gry z dziećmi – bo wcale nie jest pewne, że rodzice od razu wygrają ze swoimi pociechami. Jednocześnie znalazłam skargę, że gra jest nudna – to prawda jest nudna, jeśli nie próbujesz kombinować, i grać przeciwko swoim rywalom – innymi słowy, jeśli wszyscy grzecznie tylko pstrykają swoimi żetonami może nie zaskoczyć. Ja grałam w nią z mężem i bratem i wojny religijne zaczęły się od drugiego pstryknięcia. Było super.
No właśnie, jeśli miałabym mieć jakieś zastrzeżenia to do tego, że gra choć jest grywalna przy dwóch osobach, tak naprawdę nabiera właściwiej dynamiki dopiero przy trzech graczach a naprawdę idealnie działa przy czterech. To o tyle zastrzeżenie, że gry imprezowe często rozkłada się dla większej ilości osób (tu to nie zadziała) a gry, w które gra się dla przyjemności często odkłada się też do rozgrywki w mniejszym gronie. Tu bardzo wyraźnie widać, jak każdy dodatkowy gracz (do maksymalnej 4) sprawia, że wszystko lepiej działa i daje więcej frajdy. Kiedy graliśmy tylko z Mateuszem miałam sporo zastrzeżeń co do dynamiki, kiedy do gry dołączył mój brat zrobiło się dużo ciekawiej. Nie zmienia to faktu, że jak na grę, której zasady tłumaczy się pięć minut i która dostarcza naprawdę mnóstwo radości – to niewielka wada.
Przyznam szczerze – bywa, że gry, które przychodzą do mnie z wydawnictw (bo sporo do mnie ich przychodzi) wyciągam tylko raz – gram i odstawiam na półkę. Czasem nawet o nich nie piszę. Rzadko się zdarza by tak jak w przypadku „Palca Bożego” – wyciągam ją dwa razy w ciągu dwóch dni i jeszcze rozmyślam – kogo by tu wciągnąć w granie (jestem pewna, że mój tata byłby w tej grze świetny). Więc naprawdę – jeśli szukacie czegoś co możecie dołączyć do swojej – zwłaszcza rodzinnej kolekcji – to kupujcie bez wahania. Zwłaszcza, że cena (poniżej 100 zł w wielu sklepach) w stosunku do jakości wykonania jest naprawdę bardzo korzystna.
Ps: Grę przesłało mi wydawnictwo Fox Games.
Ps2: Wśród skarg na grę miała się pojawić początkowo uwaga o braku znaczników punktacji. Na całe szczęście po jednej rozgrywce okazało się, że znaczniki są tylko po prostu na nich usiadłam.