Piraci, strajki i szlachta czyli podsumowanie roku 2023 cz. II popkulturowa

Jak co roku zapraszam was na subiek­ty­wne pod­sumowanie wydarzeń, fenomenów i zjawisk w pop­kul­turze w 2023 roku. Od razu chci­ałabym powiedzieć, że oczy­wiś­cie jest to zestaw­ie­nie niepełne i czynione raczej z lekkim przym­ruże­niem oka. Jed­nocześnie – ma nadzieję, że udało mi się zła­pać przy­na­jm­niej kil­ka pop­kul­tur­owych fenomenów mija­jącego roku, który moim zdaniem był całkiem ciekawy i być może – pod pewny­mi wzglę­da­mi, zwias­tu­ją­cy przełom. Spis zjawisk i wydarzeń z tego roku jest oczy­wiś­cie niekom­plet­ny i pod wielo­ma wzglę­da­mi subiek­ty­wny. Nie jest też chrono­log­iczny, choć starałam się by raczej rzeczy z koń­ca roku były pod koniec a z początku na początku ale niekoniecznie się udało.

 

- Na początku roku wszys­tkim nam odbiło. Przy­czy­na sza­leńst­wa? Pedro Pas­cal. Nie dość, że zagrał w najpop­u­larniejszym seri­alu początku roku, czyli „The Last Of Us” (albo jak maw­ia mój ojciec „ten ser­i­al o grzy­bach”) to zaraz potem pre­mierę miał nowy sezon „Madalo­ri­an­i­na”, w którym Pedro co praw­da nie widać, ale sły­chać. Świat zakochał się w Pedro, bo jak się nie zakochać, w face­cie, który wyglą­da sym­pa­ty­cznie, jest w śred­nim wieku, ekspery­men­tu­je z modą, na MET Gala przy­chodzi w krót­kich spod­ni­ach i jeszcze co praw­da nie zdobył Oscara, ale przy­jaźni się z Oscarem Isaac­sem. Świat co roku decy­du­je, że będzie mieć obsesję na punkcie innej gwiazdy, ale obses­ja na punkcie Pedro wyda­je się raczej niegroźna.

 

 

- To był dobry rok dla piratów. Na Net­flix pojaw­iła się ekraniza­c­ja „One Piece”. Wszyscy spodziewali się, że potwierdzi zasadę, że nie ma dobrych ekraniza­cji mang i ani­me. Tym­cza­sem była to dobra, zachod­nia, ekraniza­c­ja ani­me. Szok był tak wiel­ki, że nawet ludzie, którzy nigdy wcześniej o tym świcie nie słyszeli postanow­ili obe­jrzeć „One Piece” i okaza­ło się, że to po pros­tu fan­tasty­czny ser­i­al. Szok był naprawdę olbrzy­mi, zwłaszcza, że ser­i­al pokazał się na Net­flix, które­mu wcześniej takie sztucz­ki się nie udawały. Kiedy już wszyscy nieco ochłonęliśmy powró­cił dru­gi sezon „Nasza Ban­dera znaczy śmierć” i okaza­ło się, że potrze­bu­je­my piratów, którzy śpiewa­ją po nocy Edith Piaf i łamią sobie ser­ca. Także – w 2023 roku zde­cy­dowanie nie moż­na było narzekać na niedostatek pirac­kich emocji.

- Co ma pier­wszy sezon musi mieć też sezon dru­gi. I ten dru­gi sezon częs­to jest sprawdzianem czy będzie lep­iej czy gorzej. Loki w drugim sezonie zaskoczył, głównie dojrza­łoś­cią, której MCU od daw­na brakowało, w połowie oglą­da­nia drugiego sezonu The Bear wszyscy musieli sobie zro­bić prz­er­wę, bo obe­jrze­nie odcin­ka świątecznego spraw­iło, że wszyscy poczuliśmy się jak­byśmy właśnie przeżyli pełne napię­cia świę­ta w domu. Za to Apple TV Plus udowod­niło, że rozu­mie na czym pole­ga sukces seri­alu „Fun­dac­ja” decy­du­jąc się, że w drugim sezonie dostaniemy jeszcze więcej knowań wokół dworu galak­ty­cznego imper­a­to­ra i Lee Pace będzie bie­gał w met­alowym crop top­ie. Czy moż­na chcieć czegoś więcej?

 

 

- Pomi­mo marzeń, prag­nień i lek­kich prób manip­u­lowa­nia wynika­mi oglą­dal­noś­ci rzeczy­wis­tość plat­form streamin­gowych okaza­ła się nieubła­gana, Net­flix ska­sował Shad­ow and Bone. Trochę się moż­na było tego spodziewać, bo dru­gi sezon nieste­ty nie cieszył się aż takim uznaniem widzów jak pier­wszy. Infor­ma­cji o tym co ska­sowano było więcej, między inny­mi – okaza­ło się, że jed­nak ser­i­al „Wiel­ka” skończy się przed­w­cześnie. Trud­no powiedzieć, czy pro­dukc­ja padła ofi­arą niskiej oglą­dal­noś­ci czy utraty atrak­cyjnoś­ci tem­atów około rosyjs­kich. Nie są to oczy­wiś­cie jedyne zeszłoroczne straty, ale troszkę bolesne.

 

- Co się zaczy­na musi się skończyć. Niek­tóre seri­ale spraw­iały jed­nak wraże­nie, że nie skończą się nigdy. Jak na przykład „Riverdale”. Tym­cza­sem ser­i­al zakończył się po kilku lat­ach pozostaw­ia­jąc te trzy oso­by, które jeszcze oglą­dały każdy odcinek w stu­porze, bo czy coś tak dzi­wnego może się skończyć? „Riverdale” przez te kil­ka lat przeszło do sym­pa­ty­cznego seri­alu młodzieżowego do pro­dukcji tak cud­own­ie kon­fun­du­jącej, że spodziewam się, że zys­ka za parę lat sta­tus kul­towy, kiedy wszyscy się zori­en­tu­ją, że ta dzi­wność to nie był przypadek.

 

-Sko­ro o zakończeni­ach mowa to za nami też koniec „Sukcesji”. Kto jest najwięk­szym zwycięzcą tej his­torii o próżnych, zamożnych i wład­czych? Moim zdaniem obsa­da, bo ktokol­wiek się tam pojaw­ił ten może być pewien, że dostał fan­tasty­czną rolę, uznanie fanów i być może pięć do dziesię­ciu propozy­cji pra­cy na biurku. A sam ser­i­al? Cóż zakończył się dokład­nie tak jak powinien, czyli jakimś takim dzi­wnym poczu­ciem, że to trochę za blisko życia. Ekran wygasa a my musimy żyć w rzeczy­wis­toś­ci, która wcale nie ustępu­je tak bard­zo przed fikcją. I jakoś przes­ta­je być tak śmiesznie.

 

 

 

- To nie koniec pochodu seri­alowych finałów. Wsród nich zna­jdziemy też np. dość niespodziewane zakończe­nie „Mar­velous Mrs. Maisel” – to ser­i­al, który ponoć padł ofi­arą wysok­iego budże­tu potrzeb­ne­go by elfy mogły bie­gać po Śródziemiu. Ostat­ni sezon podzielił widzów, bo oto zafun­dowano nam taką rzad­ko spo­tykaną klam­rę nar­ra­cyjną, gdzie już od samego początku wiemy jak his­to­ria bohater­ki się skończy, potrze­bu­je­my tylko poz­nać kil­ka kluc­zowych szczegółów. Ser­i­al wciąż pozosta­je jed­nym z moich ulu­bionych i żału­ję, że skończył się za wcześnie.  Dru­gi finał, który też zdaniem niek­tórych przyszedł dość niespodziewanie jest zakończe­nie „Sex Edu­ca­tion”.  Do dziś nie jestem pew­na czy ser­i­al okazał się ostate­cznie ważny i kul­towy czy zaw­iódł swoich widzów. Na pewno udowod­nił, że choć pro­dukc­je seri­alowe mogą omaw­iać ważne tem­aty związane z sek­su­al­noś­cią to jed­nak wciąż, wygry­wa w nich potrze­ba nar­ra­cyj­na i nigdy nie należy o tym zapominać.

 

- Sko­ro już tak sku­pi­am się na zakończeni­ach to trze­ba dodać infor­ma­c­je o dwóch kome­diowych seri­alach które się zakończyły. Pier­wszy to Ted Las­so – wzrusza­ją­ca opowieść o dobrym człowieku, który poma­ga być innym lep­szy­mi ludź­mi. Dru­ga to Bar­ry – wzrusza­ją­ca opowieść o morder­cy, który poma­ga innym… hmmm tu już bardziej dyskusyjne czy komukol­wiek poma­ga. Oba seri­ale łączy więcej niż moż­na się spodziewać, bo oba opier­a­ją się na fan­tasty­cznej roli akto­ra, który był swego cza­su związany z pro­gramem SNL. Oso­biś­cie uważam, że choć Ted Las­so bardziej zmiękcza ser­duszko to Bar­ry zasługu­je by dłużej o nim pamię­tać, bo to pro­dukc­ja cud­own­ie niejednoznaczna.

 

- W połowie roku do kin weszły w jeden week­end dwa filmy. Oba o kluc­zowych posta­ci­ach XX wieku. Tak pow­stał Babriehaimer, czyli najwięk­sze mar­ketingowo – fil­mowe sza­leńst­wo 2023. „Bar­bie” Gre­ty Ger­wig opowiadała o tym co się dzieje, gdy w świat dziecięcej zabawy wchodzi prawdzi­wy świat, „Oppen­heimer” opowiadał o tym, co się dzieje, kiedy zbudu­jesz bom­bę ato­m­ową. Oglą­danie tych dwóch filmów razem mówi zaś co się dzieje, kiedy do kin trafia w końcu jakieś kino, które nie jest ekraniza­cją komik­su. Ostate­cznie, „Bar­bie” wygrała w box office, zaś w moim ser­duszku wygrał „Oppen­heimer” bo na skali od lalek do fizy­ki kwan­towej, wolę dru­go­planowe role bry­tyjs­kich aktorów i Christo­phera Nolana. A i oczy­wiś­cie obe­jrza­łam filmy na pod­wójnym sean­sie, bo jestem szalona.

 

 

- Ponieważ nagle do naszego świa­ta AI weszło jak to ład­nie mówią „na pełnej” to poza inten­sy­wnym licze­niem pal­ców na zdję­ci­ach, zas­tanaw­ial­iśmy się też bardziej inten­sy­wnie niż zwyk­le czy zaraz wszys­tkiego nie będą za nas pisać sztuczne inteligenc­je. Hol­ly­wood też się nad tym zas­tanaw­iało. Na ekranie wybra­no nowe Miss­sion Impos­si­ble i Toma Cruise by wal­czył ze sztuczną inteligencją, na uli­cach aktorzy i sce­narzyś­ci protestowali doma­ga­jąc się by jed­nak nie zastępować ich pro­gra­ma­mi. Ostate­czny wynik jest taki, że aktorzy i sce­narzyś­ci mają umowę na jakieś trzy lata (zobaczymy co będzie dalej) zaś Mis­sion Impos­si­ble naprawdę wpłynęło na to jak prezy­dent Amery­ki Joe Biden postrze­ga prob­lem. Także Tom Cruise znów ratu­je świat.

- Od chwili ogłoszenia castin­gu na „Małą Syrenkę” pół Inter­ne­tu kłó­ciło się o to czy syren­ki mogą być czarne. Kiedy już film wszedł do kin, poszły na niego głównie dzieci i fani Dis­neya, którzy bardziej narzekali na kolory sukienek i bied­ną foto­re­al­isty­czną rybkę. Sam film w sum­ie przeszedł trochę bez echa, jak więk­szość pro­dukcji Dis­neya w tym roku. Zaś jego his­to­ria doskonale pokazu­je, że wielkie inter­ne­towe dyskus­je toc­zone są głównie przez ludzi, których syren­ki nic a nic nie obchodzą.

 

- Król Karol II został koronowany, The Crown doszło do swo­jego koń­ca, książę Har­ry nakarmił nas opowieś­ci­a­mi o swoim smut­nym dziecińst­wie a i tak najwięcej emocji w tym roku budz­ił nieist­nieją­cy następ­ca bry­tyjskiego tronu wda­ją­cy się w gorą­cy romans z synem pani prezy­dent Stanów Zjed­noc­zonych. Tak „Red, White i Roy­al Blue” dostar­czyło dokład­nie tych emocji jakich nie spodziewal­ibyśmy się po prawdzi­wej rodzinie królewskiej. Dla tych, którzy zaś wolą nieco bardziej kon­ser­waty­wne fan­taz­je zawsze pozostał ser­i­al o królowej Char­lottcie, czyli pro­dukc­ja, która ma spraw­ić, że jakoś przeży­je­my do następ­nego sezonu Bridger­tonów (mimo, że nikt nie gania w mokrej koszuli).

 

- W końcu pow­stał film na pod­staw­ie Super Mario Bros. Jak moż­na się spodziewać – zaro­bił gazyliony dolarów, bo nawet jak człowiek nie do koń­ca odróż­nia kom­put­er od lodów­ki, to w Super Mario się grało. Sam film może nie jest wybit­ny, ale piosen­ka Jac­ka Blac­ka, ma szan­sę na Oscarową nom­i­nację co dowodzi, że świat ma jeszcze odrobinę poczu­cia humoru. Albo po pros­tu wszyscy kochamy Jac­ka Blacka.

 

 

- Zielona Grani­ca, oburzyła widzów, którzy jej nie widzieli, w długim pochodzie „pol­s­kich filmów, o których musisz mieć zdanie zan­im je zobaczysz”. Ci, którzy film zobaczyli podzie­leni są na obozy, gdzie tem­at jest ważniejszy od formy i gdzie for­ma musi się zgrać z tem­atem. Ostate­cznie sam film przy­pom­i­na głównie o tym, żeby nie zapom­i­nać, że władze się zmieni­a­ją, ale na granice państ­wa trze­ba patrzeć uważnie, bo łamanie praw człowieka nigdy nie jest i nie było domeną jed­nej par­tii politycznej.

 

- Na Net­flix trafił nowy “Zna­chor”, wszyscy przy­go­towywali się na wielką walkę na śmierć i życie pomiędzy polaka­mi, którzy są w stanie dop­uś­cić do siebie wiz­ję więcej niż jed­nej ekraniza­cji prozy a polaka­mi, którzy uważa­ją, że albo Fron­czews­ki mówi “Wyso­ki sądzie, to jest pro­fe­sor Wilczur” albo Try­bunał Stanu. Ostate­cznie jed­nak wielkiej wal­ki nie było bo ten nowy fil­mowy “Zna­chor” okazał się bard­zo sym­pa­ty­czną pro­dukcją, w której znaleźliśmy sporo wątków, których brakowało fil­mowi Hoff­mana. Nikt tu się z nikim nie pobił i w sum­ie dostal­iśmy rzad­ką w kul­turze sytu­ację, gdzie mamy dwa filmy w cenie jed­nego i wszyscy są zadowoleni.

 

- Ser­i­al „Awan­tu­ra’ od A24 pokazał, że nieza­leżne stu­dia fil­mowe mogą się całkiem nieźle odnaleźć na rynku seri­alowym. Po tym sukce­sie, od razu pojaw­ił się dru­gi ser­i­al a także duża umowa, która wskazu­je, że takich „nieza­leżnych” pro­dukcji seri­alowych będzie więcej. Niek­tórzy się ucieszyli, bo ostate­cznie – widz, który lubi inne kino, pol­u­bi też inny ser­i­al. Są jed­nak tacy, którzy patrzą na to z niepoko­jem, bo zbu­dowaną markę stu­dia łat­wo rozmienić na drob­ne zwłaszcza w świecie seri­ali, które rządzą się jed­nak nieco inny­mi prawa­mi niż film. My w każdym razie nie mamy jed­noz­nacznej opinii jedynie wiemy, że trze­ba bard­zo uważać, jak się cofa na parkingu pod sklepem.

 

 

 

- Fakt, że tegorocz­na lista wydarzeń pop­kul­tur­owych i seri­alowych w ogóle się ciąg­nie i ciąg­nie jest pewnym osiąg­nię­ciem biorąc pod uwagę, że cały ten wesoły cyrk na chwilę stanął. Wszys­tko za sprawą najpierw sce­narzys­tów a potem aktorów, którzy pos­zli stra­jkować. O co stra­jkowali? By móc pra­cow­ać w god­nych warunk­ach i dostawać za to godne pieniądze. Ludzie z zaskocze­niem zobaczyli jakie tantiemy dosta­ją twór­cy pop­u­larnych seri­ali, co nie przeszkodz­iło niek­tórym w sieci twierdz­ić, że wszyscy tam w tym Hol­ly­woodzie są mil­ion­era­mi. I rzeczy­wiś­cie trochę osób jest, więk­szość zde­cy­dowanie nie jest. Pro­du­cen­ci przekony­wali, że nie możli­we jest płace­nie twór­com więcej, bo jak wiado­mo – filmy same się robią i co za sza­lony pomysł dzielić się zyska­mi. Ostate­cznie po pon­ad 100 dni­ach udało się pod­pisać porozu­mienia. Może­my je uznać za zwycięst­wa związków zawodowych choć nie ma wąt­pli­woś­ci – gdy tylko przyjdzie do kole­jnych negoc­jacji znów wszys­tko stanie. A może było­by tego uniknąć nie próbu­jąc udawać, że god­na pła­ca za prace to jakaś dzi­ka fanaberia.

 

 

- Dobry Omen powró­cił z drugim sezonem. Podzielił widzów, niek­tórzy uznali, że jed­nak Neil Gaiman nie miał pomysłu na kon­tynu­ację his­torii, pozostali nadal płaczą w poduszkę. Niewąt­pli­wie ser­i­al zro­bił dokład­nie to co miał zro­bić – wymusił na widzach potrze­bę dowiedzenia się co będzie dalej oraz uświadomił im, że nie mogą żyć w świecie, gdzie Anioł i Dia­beł nie biesiadu­ją w Ritzu. Na całe szczęś­cie Ama­zon wyczuł presję i zapowiedzi­ał, że jak tylko Ten­nant i Sheen przes­taną grać ponure role w ponurych bry­tyjs­kich teatra­ch to wrócą na plan i będą znów baw­ić gawiedź.

 

- Trze­ci sezon Wiedźmi­na oznacza rozs­tanie się z rolą Heny’ego Cav­il­la. Dla niek­tórych to trochę koniec przy­gody z tą pro­dukcją. Tym co jed­nak jest naj­ciekawsze, to fakt, że choć trze­ci sezon seri­alu był zde­cy­dowanie lep­szy od drugiego i miał kil­ka naprawdę dobrze roze­granych wątków, to emoc­je jakie towarzyszyły Wiedźmi­nowi po pier­wszym sezonie gdzieś się rozmyły. Nawet nie spier­amy się już o ser­i­al tak emocjon­al­nie. Co pokazu­je, że nieste­ty seri­ale stą­pa­ją po cienkim lodzie i nawet z najwięk­szej pop­u­larnoś­ci moż­na spać, jeśli nie da się wid­zom tego czego prag­ną. Czego prag­ną wid­zowie Wiedźmi­na? Z komen­tarzy moż­na wnioskować, że głównie Cavilla.

 

- Har­ri­son Ford powró­cił, jak zapew­ni­a­ją nas media, po raz ostat­ni jako Indi­ana Jones. Akc­ja toczyła się≤ wartko, ale czegoś tej kole­jnej częś­ci przygód dziel­nego arche­olo­ga zabrakło. Być może są takie serie fil­mowe, których nie należy kon­tyn­uować, być może nie ma takiej iloś­ci odmładza­jącego CGI, które zmieniło­by fakt, że Har­ri­son Ford nie jest już młody. W każdym razie film prze­biegł przez ekrany kin i jedyne co po sobie pozostaw­ił, to reflek­sję, że ilekroć jak­iś spec od castin­gu widzi Mad­sa Mikkelse­na to myśli „O nazista!”. Jed­nocześnie, sko­ro przy Fordzie jesteśmy – tak jak od kilku lat mam wraże­nie, że w fil­mach się bardziej pojaw­ia niż gra tak w seri­alu „Shring­ing” nagle zagrał jed­ną ze swoich najlep­szych ról od lat. Być może dlat­ego, że gra­jąc starszego nieco zgorzk­ni­ałego psy­chi­a­trę mógł poczuć, że opowieść jest bliżej domu.

 

- Tylor Swift po tym jak prze­jęła uwagę świa­ta swo­ją trasą kon­cer­tową, a także zła­maniem sys­te­mu rez­erwacji biletów, postanow­iła tym razem sprawdz­ić, czy uda się jej postaw­ić na głowie sys­tem dys­try­bucji filmów kon­cer­towych. Udało się, bo to Tylor Swift i jedyne zasady jakie ją obow­iązu­ją to zasady fizy­ki (a tu też nie należy jakoś bard­zo prze­sadzać). Sama zajęła się dys­try­bucją swo­jego fil­mu kon­cer­towego w kinach, bez pod­pisy­wa­nia umów z duży­mi stu­di­a­mi fil­mowy­mi. Skończyło się na workach dolarów i pyta­niu czy przy­pad­kiem właśnie nie zmienił się na zawsze rynek dys­try­bucji kinowej.

- Do kin wszedł film „Dun­geons and Drag­ons” czyli drugie pode­jś­cie do zaro­bi­enia wiel­kich fil­mowych pieniędzy na najpop­u­larniejszym sys­temie RPG w his­torii. Jak wyszło? Zaskaku­ją­co dobrze, co wszys­t­kich nieco zaskoczyło. To znaczy tych, którzy film widzieli, bo pro­dukc­ja nie przy­ciągnęła do kin dzi­kich tłumów. Kto wie, może część wciąż się leczy po trau­mie jaką była poprzed­nia pro­dukc­ja. Ter­az wszyscy siedzą i się zas­tanaw­ia­ją, czy dostaniemy więcej czy może to była jed­no­ra­zowa pró­ba i zobaczymy się w świecie lochów i smoków dopiero za dwadzieś­cia lat kiedy znów ktoś pomyśli „to taki dobry punkt wyjś­cia do scenariusza”

 

 

- Powró­cil­iśmy do świa­ta ani­mowanego Spi­der-Mana, w „Spi­der- Man: Poprzez Uni­w­er­sum”, tak jak przez cały rok moż­na się było zas­tanaw­iać czy jeszcze potrze­bu­je­my w kinie super bohaterów, tak ten film przekon­ał nas, że to nie bohaterowie nas nudzą a fil­mowa pow­tarzal­ność i wiz­ual­na nuda. Powrót do ani­macji, przy­pom­ni­ał nam też, jak fan­tasty­czne rzeczy moż­na robić nawet ze znaną his­torią, gdy kreaty­wność twór­ców nie jest ogranic­zona, przez to, że ma być łat­wo, ład­nie i bez najm­niejszego ryzy­ka. Ponown­ie dostal­iśmy film, który pory­wa, wzrusza i doma­ga się by było jeszcze więcej. Ale poczekamy. Ostate­cznie dobrze by było gdy­by ani­ma­torzy nie pra­cow­ali w naj­gorszych możli­wych warunkach.

 

- Z trzec­im sezonem powró­ciły „Zbrod­nie po sąsiedzku”. Ten sym­pa­ty­czny kam­er­al­ny ser­i­al z sezonu na sezon przy­cią­ga coraz więcej znanych aktorów i jest coraz odważniejszy w budowa­niu włas­nego, cud­own­ie osob­ne­go świa­ta. Mogliśmy więc w tym trzec­im sezonie zobaczyć jak Meryl Streep gra debi­u­tan­tkę, której tal­ent aktors­ki nie prze­bił się przez niemal całe jej życie (doskon­ały cast­ing) a także wysłuchać musi­calu, który brz­mi jed­nocześnie tak kosz­marnie i wspaniale, że ludzie zaczęli się doma­gać by wys­taw­ić go na deskach prawdzi­wego teatru by cud­owne piosen­ki się nie zmarnowały. Jestem za.

 

 

- To nie był dobry rok dla ekraniza­cji komik­sowych. Hon­oru MCU bronili głównie trze­ci „Strażni­cy Galak­ty­ki” ale poza tym – film ani od MCU ani od DC nie przy­cią­gały ludzi do kin tak jak kiedyś. Co więcej sporo z nich spotkało się z kry­tyką – nie były ani ciekawe, ani nie miały dobrych efek­tów spec­jal­nych a niek­tóre były po poros­tu nieu­dane. Co prowadzi nas do reflek­sji, że jeśli kino super bohater­skie znów ma budz­ić takie emoc­je jak kil­ka lat temu, to potrze­bu­je poważnego prze­me­blowa­nia. Na pewno na takie szyku­je się DC, bo „Aqua­man 2” to był ostat­ni film, ze „starego DC”, które­mu ton nadawał Zack Sny­der. Pytanie czy MCU się pod­niesie po swo­jej dość chao­ty­cznej piątej (a może szóstej, nigdy nie pamię­tam) fazie i czy zapro­ponu­je nam takie his­to­rie, które rzeczy­wiś­cie  znów poruszą widzów.

 

 

- John Wick 4 pojaw­ił się w kinach i przy­wró­cił tym, którzy wąt­pili wiarę w tą ser­ię. Film o Johnie Wicku był dłu­gi, sza­lony, ale i taki najważniejsze okaza­ły się schody. Tak to już jest – kiedy w prawdzi­wym życiu wejś­cie po schodach zaj­mu­je nam pół godziny to zwyk­le odsyła­ją do ortope­dy, a kiedy dziel­ny John Wick przez pół godziny próbu­je się prze­bić w górę, to jest to wielkie, rozry­wkowe kino. Nieste­ty był to też rok, w którym ser­i­al „Con­tine­tal” udowod­nił, że świat Johna Wic­ka, bez Keanu Reevesa aż tak ciekawy nie jest.

 

- Na Net­flix wid­zowie najchęt­niej oglą­dali „Noc­nego Agen­ta” ser­i­al, po którym nikt się nie spodziewał, że wszyscy będą go tak oglą­dać. To jed­na z tych pro­dukcji Net­flixa, która trochę przy­pom­ni­ała jak fan­tasty­czne są seri­ale, które wyglą­da­ją jak­by wyszły z telewiz­ji ogóln­o­dostęp­nej jakieś dziesięć lat temu. Drugą taką pozy­cją w tym roku była „Dyplo­mat­ka” ser­i­al o tym jak wielkim wyzwaniem jest jed­nocześnie kon­trolowanie interesów Stanów Zjed­noc­zonych i włas­nego męża. Obie pro­dukc­je naprawdę spraw­iały wraże­nie jak­by stworzyło je NBC koło 2012. I być może dlat­ego tak pod­biły ser­ca widzów.

 

- Zasiedliśmy do oglą­da­nia seri­alu doku­men­tal­nego o Davidzie Beck­hamie, przeko­nani, że dostaniemy kole­jną lau­rkę dla znanego piłkarza, jakich wiele jest na plat­for­ma­ch streamin­gowych. Dostal­iśmy zaskaku­ją­co wcią­ga­jącą opowieść, która bardziej niż o piłce nożnej, jest o tym jak wyglą­dała kul­tura pop­u­lar­na ostat­nich dwudzi­es­tu lat i jak zmienił się sport, zwłaszcza wtedy, gdy piłkarze zaczęli być znani nie tylko poza boiskiem i kon­tek­stem sportowym. Do tego dowiedzieliśmy się też, że David Beck­ham ma obsesję na punkcie sprzą­ta­nia i nie możesz udawać, że jesteś z klasy śred­niej, jeśli ojciec odwoz­ił cię do szkoły Rolls Roycem.

 

 

- Brit­ney Spears wydała wspom­nienia. Nie były one długie ani dobrze napisane, ale pokaza­ły nam, że jak zwyk­le – his­to­rie nawet znanych jed­nos­tek znamy tylko wyry­wkowo. Tu, okazu­je się, nie doce­nil­iśmy tego jak bard­zo trau­maty­czne jest bycie młodą kobi­etą w świ­etle fleszy i jak bard­zo, nawet najbardziej wnikli­wi z nas, wciąż pozosta­ją w świecie, gdzie najważniejsze nar­rac­je ksz­tał­tu­ją media, w tym media plotkarskie. Po przeczy­ta­niu książ­ki, wiele kobi­et poczuło, że zna opowieść Brit­ney co jest chy­ba jeszcze smutniejsze.

- Niemal przez dwa tygod­nie roz­maw­ial­iśmy czy trzy i pół godziny w kinie, których żąda od nas Mar­tin Scors­ese na „Cza­sie krwawego księży­ca” to wystar­cza­ją­co czy poraża­ją­co dłu­go. Dyskus­je trwały, film przeszedł przez ekrany. Niek­tórzy z nas odsiedzieli cztery godziny w kinie (bo jeszcze reklamy) inni postanow­ili, że nie będą tak marnować cza­su i oglą­dali przed telewiz­orem pier­wsze posiedze­nie nowego Sejmu.

 

- Niespodziewanie zmarł Matthew Per­ry. Smutek był pod­wójny – nie tylko dlat­ego, że trze­ba było pożeg­nać akto­ra, którego więk­szość osób znała z ukochanego seri­alu „Przy­ja­ciele”, ale też dlat­ego, że jego zeszłorocz­na auto­bi­ografia, gdzie rozliczał się ze swoich prob­lemów z uza­leżnie­niem, zdawała się być syg­nałem, że wszys­tko już będzie dobrze. Nieste­ty życie to nie film i nie zawsze człowiek doczeka się dobrego zakończenia, nie ważne jak bard­zo by go nie pragnął.

 

- Dok­tor Who powró­cił. Na początku z Davi­dem Ten­nan­tem, potem pojaw­ił się nowy Pięt­nasty Dok­tor Ncu­ti Gat­wa. Przede wszys­tkim jed­nak pojaw­ił się Rus­sel T. Davies, który wró­cił jako sce­narzys­ta. Co o tym myślimy? W sum­ie nic nie myślimy, bo cofnęło nas o kilka­naś­cie lat i znów fan­tazju­je­my o Dziesią­tym, tak jak to drzewiej bywało. Na całe szczęś­cie drzwi są otwarte więc Ten­nant może powracać na każdą rocznicę, póki mu sił starczy.

 

- Godzil­la miała zaskaku­ją­co dobry rok. Głównie dlat­ego, że tym razem nie dostal­iśmy jej w wyda­niu amerykańskim, ale japońskim. Okaza­ło się, że Godzil­la znów może być pot­worem a my nie musimy się łapać za głowę przy każdym zwro­cie akcji, jak to bywa w przy­pad­ku Godzil­li amerykańskiej. Ostate­cznie pokazu­je to, kto naprawdę wie, o czym his­to­ria wielkiej jaszczur­ki z dna oce­na powin­na opowiadać i zde­cy­dowanie nie są to Amerykanie.

 

 

- Wes Ander­son przy­pom­ni­ał o sobie zarówno filmem dłu­gome­trażowym „Aster­oid City” jak i zbiorem kilku krót­kich metraży dostęp­nych na Net­flix. Zda­nia są podzielone, ci którzy Andres­ona lubią mówią, że kil­ka rzeczy, które zro­bił w tych krót­kich metrażach to jego najlep­sze pomysły od lat, ci którzy Andres­ona nie lubią – uważa­ją, że wciąż opowia­da to samo i są zmęczeni zarówno jego stylem jak i pode­j­mowany­mi przez niego tem­ata­mi. Ja sama mam wraże­nie, że tą wtórność Andresonowi przyp­isu­je się nieco zbyt łat­wo – bo jest jed­nak pew­na przepaść pomiędzy wyobraże­ni­a­mi na tem­at tego jak wyglą­da film Andres­ona a tym co rzeczy­wiś­cie w tych fil­mach jest.

 

- Na ekrany kin wes­zli „Chłopi”. Do kin wes­zli niemal wszyscy Pola­cy, głównie ci ze szkół. Rey­mont por­wał widzów, dyskusji było co nie miara, a ostate­cznie okaza­ło się, że z Rey­mon­ta zostało też trak­towanie pra­cown­ików, którzy ten film mal­owali za grosze. Co jest w sum­ie bard­zo ładne i pol­skie, i dużo łatwiej wyjaśnić na tym przykładzie o co chodzi w Rzecz­pospo­litej niż czy­ta­jąc prozę noblisty.

 

- Pod koniec roku spier­al­iśmy się, czy moż­na się śmi­ać z 1670 czy to jed­nak jest zupełnie nie śmieszne. Ku zaskocze­niu abso­lut­nie niko­go okaza­ło się, że nie wszyscy w kra­ju mają to samo poczu­cie humoru i nie da się ustal­ić jed­noz­nacznie czy ser­i­al jest wybit­ny i wbi­ja szpilę w nasze codzi­enne prob­le­my czy też nie do oglą­da­nia i ma poziom kabaretów. Pewne jest nato­mi­ast, że Net­flix trafił bin­go, bo jeśli w Polsce o czymś kochamy dysku­tować i pisać długie tek­sty to nasza his­to­ria i tożsamość – nawet jeśli punk­tem wyjś­cia jest kome­diowy ser­i­al o niezbyt inteligent­nym szlach­ci­cu z Adamnczychy.

 

-  Salt­burn cieszył się Tik Tokową sławą co spraw­iło, że obe­jrza­ło go całe mnóst­wo osób, które niekoniecznie miały ochotę na tą opowieść. Potem zaczęliśmy roz­maw­iać czy to pro­dukc­ja, która rzeczy­wiś­cie przeła­mu­je schematy, jest szoku­ją­ca I dzi­w­na, czy może – w końcu zobaczył ją ktoś kto nie odsiedzi­ał godzin na fes­ti­walach fil­mowych, gdzie pro­dukc­je takie jak „Salt­burn” raczej niko­go nie dzi­wią. Ostate­cznie dos­zliśmy do kolek­ty­wnego wniosku, że tak dłu­go jak dobrze się oglą­da może­my pro­dukcji naprawdę wiele wybaczyć.

 

 

Czy to wszys­tko? Oczy­wiś­cie, że nie wszys­tko – pró­ba obję­cia całego pop­kul­tur­owego roku w jed­nym wpisie jest niemożli­wa. Jakie wnios­ki moż­na wyciągnąć z tych przy­wołanych tu wydarzeń? Mam wraże­nie, że rok 2023 pokazał ile jest jeszcze naszego zain­tere­sowa­nia (i pieniędzy) w nieco innych his­to­ri­ach niż te, które są powtórka­mi z rozry­w­ki, kon­tynu­ac­ja­mi, czy wznowieni­a­mi. Najwięcej mówiliśmy w tym roku o rzeczach nowych. Nieco zes­tarzeli się też w naszych oczach super bohaterowie, a to znaczy, że trze­ba będzie znaleźć nowy przepis na zain­tere­sowanie widza. Mamy też dowód, że jak najbardziej chce­my chodz­ić do kina, trze­ba w nas tylko wzbudzać odpowied­nią dawkę emocji. Na koniec był to rok, który bard­zo dobit­nie przy­pom­i­nał, że pop­kul­tura i w ogóle kul­tura nie robi się sama, że są twór­cy i nie moż­na o nich zapom­i­nać, bo na nic te wielkie wyni­ki box office, na nic nasze zain­tere­sowanie i dyskus­je, jeśli pod koniec twór­ca nic z tego nie ma poza frustracją.