Tatuaże, spotkania i renifery czyli podsumowanie roku 2023 cz. I prywatna

Jak co roku kończę moje wpisy pod­sumowa­ni­a­mi. Pier­wsze, doty­czy mojego życia pry­wat­nego, jest skon­cen­trowane na tym – cóż to takiego w życiu się u mnie dzi­ało. To bard­zo ważne wpisy dzię­ki nim wiem w ogóle – w którym roku co się dzi­ało i kim jestem. Poza tym mam wraże­nie, że to jeden z niewielu momen­tów, w których czytel­ni­cy mojego blo­ga (niekoniecznie śledzą­cy mnie w innych social medi­ach), mogą się real­nie dowiedzieć – co u mnie.  Także zapraszam na ten rok.

- Ten rok zaczęłam nie mając ani jed­nego tat­u­ażu. Kończę mając trzy. Kos­mos? Niekoniecznie, przed robi­e­niem tat­u­aży pow­strzymy­wały mnie przede wszys­tkim infor­ma­c­je od innych, że to boli. Trochę się też bałam osób, które te tat­u­aże robią. Jestem jeszcze z tego pokole­nia, gdzie wokół tatuowa­nia się było sporo mitów i leg­end. Tylko, okaza­ło się, że to pro­ces po pier­wsze dużo mniej bolesny niż myślałam (serio, jestem w szoku jak mało mnie bolało) po drugie – tatu­u­je mnie Aga, czyli Pan­na Lew, oso­ba najsym­pa­ty­czniejsza i najży­c­zli­wsza na świecie. Po tym pier­wszym tat­u­ażu (witaj Bul­baza­u­rze!) okaza­ło się, że świat robi­enia sobie obrazków na ciele stoi przede mną otworem. Na razie chy­ba poczekam aż do mojej trój­ki (Bul­ba, Krówka i Ziem­ni­aczek) dołączy coś nowego, ale aut­en­ty­cznie – cieszę się, że życie się tak potoczyło, że mogłam w najlep­szym możli­wym środowisku zro­bić coś czego się bałam a co nie było strasznego tylko megafajne.

- Początek roku zaczął się aż trze­ma wyjaz­da­mi. Każdy z nich był w jak­iś sposób wyjątkowy. Najpierw do Ams­ter­damu zabrał mnie Net­flix. Na duże spotkanie swoich pra­cown­ików. To było ciekawe doświad­cze­nie, zostałam tam zapros­zona z grupą influ­encerów z kilku państw. Poz­nanie ich, możli­wość podzie­le­nia się swoi­mi uwaga­mi, a także fakt, że nadal dzi­ała moja sub­skrypc­ja Net­flixa pod­powiada­ją, że to było fajne wydarze­nie. Do Ams­ter­damu wró­ciłam dość szy­bko, tym razem z Dis­ney Plus. Pojechałam z grupą dzi­en­nikarzy na pre­mierę seri­alu „Światełko” o ludzi­ach, którzy poma­gali ukry­wać się Anne Frank. To był zupełnie inny wyjazd, ze zwiedzaniem, pre­mierą i roz­mowa­mi o his­torii. Ale ponown­ie poz­nałam super oso­by, i zaczęłam rozważać czy to już trady­c­ja zabiera­nia mnie do Ams­ter­damu przez plat­formy streamin­gowe. Ostat­ni z tych trzech między­nar­o­dowych wyjazdów to był Lon­dyn. Pojechałam na spotkanie pol­s­kich sto­warzyszeń stu­denc­kich za granicą. Pomi­jam fakt, że wzięłam udzi­ał w niesły­chanie ciekawej roz­mowie o Polsce i pol­skoś­ci, to jeszcze… byłam na balu. Temu wydarze­niu zawsze towarzyszy bal. Byłam więc na balu w cen­trum Lon­dynu. Jak do tego doszło – nie wiem.

- Muszę tu wyróżnić jeszcze krót­ki, ale niesamowicie inten­sy­wny wyjazd do Laponii. Tam pod sam koniec roku zabrał mnie Dis­ney Plus, wraz z inny­mi dzi­en­nikarza­mi. Laponia była w mojej głowie jako ciekawe miejsce od cza­sów dziecińst­wa, kiedy czy­tało się o „prawdzi­wym Świę­tym Mikoła­ju”. Nadal nie do koń­ca wierzę, że rzeczy­wiś­cie tam byłam, widzi­ałam renifery, wioskę Mikoła­ja, szukaliśmy zorzy. Ja trwam w zach­wycie, a Mateusz się trochę ze mnie śmieje, że przekraczam granicę państ­wa tylko na zaprosze­nie. Rzeczy­wiś­cie – w tym roku tak wyszło, że wszelkie podróże odby­wałam jedynie zawodowo. No ale musi­cie zrozu­mieć – jak sama mam zaplanować wyjazd to jadę do Bolesław­ca albo do Opola :)

- To był rok, kiedy, mogłam w końcu mówić „nie mogę idę do pra­cy” bo po prz­er­wie w jakimś sta­bil­niejszym zatrud­nie­niu wró­ciłam na medi­alne łono. Co praw­da brz­mi to niezwyk­le poważnie, ale w isto­cie chodzi o moją współpracę z RMF Clas­sic, radiem, którego słuchałam w Poli­tyce niemal codzi­en­nie przez 13 lat pra­cy. Mój pro­gram „Uni­w­er­sum” nauczył mnie bard­zo wiele. Głównie – nauczyłam się tego, że nie ważne jak wiele pod­castów się nagra – radio to zupełnie co innego. Mam wraże­nie, że choć nagry­wam ten pro­gram już rok, to dopiero się rozkrę­cam. To znaczy, że ilekroć nagry­wam kole­jny odcinek, czu­je się coraz lep­iej, coraz swo­bod­niej, zaczy­nam nie tylko myśleć o tym, żeby się nie pomylić i przekazać moje seri­alowe wiado­moś­ci, ale też o tym, żeby zro­bić to ciekaw­ie i tak by wszys­tko brzmi­ało nat­u­ral­nie. Zdoby­wanie tych nowych radiowych umiejęt­noś­ci to dla mnie olbrzymia fra­j­da, ale też ciągłe przy­pom­nie­nie tego, że wciąż jest mnóst­wo rzeczy, których nie umiem i nie nauczę się ich raz dwa. Co nie znaczy, że pro­gram jest sła­by – staram się wycią­gać naprawdę ciekawe wiado­moś­ci, szukam nowoś­ci, pole­cam co najlep­sze. No i zanurzam się w seri­alową muzykę, co też jest przy­jem­noś­cią samą w sobie.

- Jak co roku podróżowałam po całej Polsce, bo wiado­mo, że życie kul­tur­alne toczy się w całym kra­ju i Warsza­wa to tylko przys­tanek. Byłam oczy­wiś­cie w Gdyni, w Gdańsku, we Wrocław­iu, zahaczyłam o Lublin, odwiedz­iłam pier­wszy raz od lat Cieszyn, wpadłam do Łodzi, odwiedz­iłam Kłodzko i Bolesław­iec, był Kraków, Zakopane, Kudowa, Płock, nie wzgardz­iłam Poz­naniem, nie zapom­ni­ałam o Byd­goszczy, widzi­ały mnie przez chwilkę Katow­ice, niko­go nie zdzi­wi, że był Augustów. Lista pewnie powin­na być dłuższa, ale jak zwyk­le – zapom­ni­ałam o jakiejś miejs­cowoś­ci. Te wyprawy po Polsce zawsze są dla mnie zarówno inspiru­jące, jak i po pros­tu – przy­pom­i­na­ją mi, jak bard­zo lubię ten kraj i jak bard­zo PKP potrafi zamienić każdy wyjazd w przy­godę. Ale wciąż, gdy dosta­je propozy­cję wjaz­du do innego mias­ta do zapala się we mnie takie światełko entuzjazmu.

- W tym roku zde­cy­dowałam się spróbować pra­cy w coworku. Powiem tak – świado­mość, że ma się miejsce, do którego moż­na pójść popra­cow­ać, które czeka i jest w nim cicho, moż­na sobie zro­bić kawę, nie trze­ba pil­nować tor­by, nie ma poczu­cia, że zaj­mu­je się miejsce w kaw­iarni – jest super. Cowork, który wybrałam okazał się też ide­al­nym miejscem do robi­enia rzeczy około blo­gowych – także zdjęć czy nagry­wa­nia sto­ry (w domu nie zawsze jest na to miejsce, nie zawsze są możli­woś­ci). Nie uważam by każ­da oso­ba, która pracu­je jako free­lancer potrze­bowała takiego miejs­ca, wiele osób fan­tasty­cznie sobie radzi pracu­jąc tylko w domu, ale ja zde­cy­dowanie potrze­bu­ję możli­woś­ci wyjś­cia do pra­cy. Być może dlat­ego, że moja pra­ca jest specy­ficz­na i gdy­bym się uparła mogłabym w ogóle nie wstawać z kanapy. Tylko, że właśnie w życiu najbardziej lubię wstawać z kanapy i wychodz­ić z domu.

- Zawsze jestem dum­na, kiedy w danym roku uda mi się zro­bić coś czego nie robiłam nigdy wcześniej. W tym roku było to robi­e­nie opra­cow­a­nia „Dzi­en­ników” Alana Rick­mana i kon­sul­tac­ja mery­to­rycz­na przy książce „Pol­skie mil­le­ni­um”. Oba te zada­nia oznacza­ły, że mogłam wyko­rzys­tać moją wiedzę i umiejęt­noś­ci wynie­sione z pra­cy by prze­jrzeć ist­niejące tek­sty, opa­trzyć je przyp­isa­mi (w Dzi­en­nikach Rick­mana było ich pon­ad 1,5 tys.) czy uwaga­mi. Nie wiedzi­ałam, że sprawi mi to aż taką przy­jem­ność, ale dokład­nie tak było. Okazu­je się, że to jest coś co daje mi niesamow­itą satys­fakcję. Myślę, że wyni­ka to głównie z możli­woś­ci wyko­rzys­ta­nia mojej wiedzy, ale też – sporo w tym takiego detek­ty­wisty­cznego dłuba­nia (wiedzi­ałam, że ten dyplom z his­torii kiedyś się przy­da!). Nie wiem czy będę miała kiedyś jeszcze okazję robić coś takiego, ale przyz­nam – chęt­nie bym to doświad­cze­nie powtórzyła.

- Robi­e­nie rzeczy inaczej niż zwyk­le cza­sem jest niesamowicie satys­fakcjonu­jące, a cza­sem ‑tak niekoniecznie w pełni. W tym roku taką rzeczą, która nie dała pełnej satys­fakcji był wyjazd do Kudowy. Nie zrozum­cie mnie źle, Kudowa i oko­lice są naprawdę przepiękne (skalne mias­ta!) ale jak się nie ma samo­chodu, to możli­woś­ci są dość ogranic­zone. Inna sprawa, trafiłyśmy na wyjątkowo deszc­zowy moment w roku, co znaczy, że niek­tóre super wyciecz­ki nie wyszły przez pogodę. Na całe szczęś­cie, jak nowe nie wyjdzie, moż­na odkryć stare na nowo. W tym roku pojechałyśmy pod koniec październi­ka z mamą do Zakopanego i było tam tak pięknie, że aż nie mogę uwierzyć, w te kolory które widzi­ałam. Z resztą zdję­cie jesi­en­nych gór ustaw­iłam sobie na tapecie w tele­fonie, bo łatwiej się żyje jak człowiek pamię­ta, że zawsze moż­na rzu­cić wszys­tko i pojechać w góry.

- Z rzeczy pod­cas­towych – udało się nam z Pawłem reak­ty­wować ZVZ w nowej odsłonie, nie tylko nagry­wamy reg­u­larnie nowe odcin­ki, ale też, spo­tykamy się na nagra­ni­ach z naszy­mi słuchacza­mi, którzy zbier­a­ją się na Dis­cordzie. Ten Dis­cord (pomysł Pawła) to w ogóle najsym­pa­ty­czniejsza społeczność w sieci i miejsce, z którego jestem po pros­tu dum­na. Roz­maw­iamy tam o kul­turze, życiu, jedze­niu, ale jest po pros­tu bard­zo przy­jem­nie. Paweł od kilku lat mówi mi, że Dis­cordy to przyszłość sieci i jak patrzę na to jak uda­je się stworzyć fajne miejsce to rzeczy­wiś­cie jestem mu w stanie uwierzyć. Z Czy­tu Czy­tu też było super – bo nagrałyśmy nasz 100 odcinek, zro­biłyśmy spotkanie dla słuchaczy i udało się zła­pać naprawdę reg­u­larny rytm pra­cy. Co mnie cieszy, bo kocham nagry­wać Czy­tu. Mam też wraże­nie, że to był rok, kiedy Czy­tu zaist­ni­ało też w przestrzeni poza inter­ne­towej, bo z Megu pojechałyśmy na fes­ti­w­al Góry Lit­er­atu­ry i roz­maw­iałyśmy z grupą najbardziej poczyt­nych obec­nie pis­arek w Polsce. Rozkrę­całam też „Jeszcze słowo. Może nie zawsze było ide­al­nie reg­u­larnie, ale za to udało mi się nagrać kil­ka naprawdę pop­u­larnych odcinków. To wciąż pro­jekt, który daje mi mnóst­wo radoś­ci i taką przestrzeń by się pod­cas­towo wyżyć na włas­nych warunk­ach. Na koniec „Wtem, piosen­ka” – nie udało się nam nagrać jakoś szczegól­nie dużo w 2023 ale Patryc­ja zro­biła i obroniła dok­torat a to znaczy, że przed nami mnóst­wo wspani­ałych nagrań, w cza­sie których będziemy się legi­t­y­mować jej dyplomem ale też być może trochę więcej cza­su na musicalowe projekty.

- Jeśli miałabym was zostaw­ić z jed­ną myślą, to będzie nią reflek­s­ja, że jeśli chce­cie świę­tować swo­je osiąg­nię­cia, to nie czeka­j­cie, aż inni powiedzą wam, że to już czas. Zor­ga­nizu­j­cie coś sami. Na początku roku zor­ga­ni­zowałam cud­owne spotkanie z okazji 4000 wpisów na moim blogu. Było cud­own­ie, a jed­nocześnie, to było super nie czekać, aż ktoś mi poz­woli zaprosić moich czytel­ników do wspól­nego cele­browa­nia tego miejs­ca. Podob­nie czułam się pod koniec roku kiedy razem z Megu zor­ga­ni­zowałyśmy spotkanie z okazji 100 odcin­ka Czy­tu- Czy­tu. Po pros­tu to zro­biłyśmy i było fajnie. Serio, jeśli chce­cie coś cele­brować to może­cie sami tą cel­e­brację zor­ga­ni­zować. Jak się okazu­je, nikt tego nie kon­trolu­je a i tak jest fajnie!

- W tym roku wydarzyło się kil­ka rzeczy, których jeszcze nie ułożyłam sobie w głowie. Jed­ną z nich jest fakt, że prowadzę zaję­cia na IH UW. Tym samym IH UW które skończyłam pon­ad dekadę temu. Nie umiem sobie tego do koń­ca ułożyć w głowie, bo pamię­tam, jak marzyłam by kiedyś prowadz­ić zaję­cia na his­torii i potem, kiedy różne rzeczy dzi­ały się w moim życiu – to marze­nie coraz bardziej odd­alało. I ter­az nagle robię dokład­nie to co sobie wymarzyłam, kiedy kończyłam stu­dia. Co jest takim dobrym przykła­dem, że cza­sem do jakichś wymar­zonych celów chodzi się zupełnie okrężny­mi droga­mi. Moż­na to prze­r­o­bić na jak­iś slo­gan kołcza i sprzedawać w paki­etach szkole­niowych za grube miliony.

- To był rok, w którym nie wydałam żad­nej książ­ki, ale sporo pisałam. Nową książkę (zaraz skończę) tek­sty na blo­ga (którego ludzie nadal czy­ta­ją), tek­sty dla Polityka.pl cza­sem coś dla innych wydawnictw. Do tego pier­wszy raz od lat napisałam opowiadanie (o tym co się z nim stało potem jeszcze wam opowiem), znów dłubałam przy rzeczach naukowych. Ogól­nie, co roku, nieza­leżnie od tego, ile robiłam na innych polach, przy­pom­i­nam sobie, że nic nie daje mi tyle radoś­ci, fra­jdy i satys­fakcji co pisanie. Jasne lubię robić filmi­ki, zdję­cia, nagry­wać, gadać (oj gadać naprawdę lubię) ale pisać kocham. Cza­sem, kiedy idę późno spać i przed snem myślę o tym co napiszę to aż mi trud­no zas­nąć z ekscy­tacji tym, że czeka mnie przele­wanie myśli na papier.

- Nie da się pra­cow­ać, żyć, baw­ić i rad­ować bez wspar­cia innych. Wiem, że moje życie ukła­da się tak a nie inaczej dzię­ki mojej rodzinie, współpra­cown­ikom, przy­ja­ciołom, zna­jomym, ludziom mi życ­zli­wym. Trzy­mam w głowie całą tą listę, z radoś­cią patrząc, że na przestrzeni lat się nie zmniejsza. Więcej, niek­tóre zna­jo­moś­ci rozk­wita­ją na nowo i jas­no. Cieszę się, że mam w życiu tylu fajnych ludzi, bo nie tylko poma­ga­ją mi cieszyć się moi­mi sukce­sa­mi, ale też mogę cieszyć się ich szczęś­ciem co spraw­ia, że tej radoś­ci życia jest coraz więcej a nie coraz mniej.

Na koniec muszę wam powiedzieć, że był to też rok, który pod pewny­mi wzglę­da­mi był straszny. Pisałam o tym w kilku miejs­cach w sieci, więc to żad­na tajem­ni­ca, że koniec roku był trud­ny przede wszys­tkim dla Mateusza. Depres­ja, zwol­nienia, kon­sul­tac­je, szpi­tale – cały pro­ces chorowa­nia psy­chicznego w Polsce. Ostat­ni kwartał roku, był więc ner­wowy, smut­ny, wypełniony też stra­chem i niepewnoś­cią. Naj­gorzej było w listopadzie, a właś­ci­wie w cza­sie jed­nego listopad­owego tygod­nia, kiedy myślałam, że po pros­tu nie dam rady z tym jak wszys­tko się ukła­da. Ale dałam radę. Ku moje­mu zaskocze­niu, dni mijały, coś się uspokoiło, coś się zmieniło, coś było straszne, ale do przeży­cia. Ostate­cznie, kiedy myślę o 2023 roku to myśl, że naprawdę cza­sem człowiekowi się wyda­je, że nie ma zasobów by sobie z czymś poradz­ić a potem okazu­je się, że ma. Jedyne czego mam zaskaku­ją­co mało z tego okre­su to zdjęć, najwyraźniej, nie czułam by była potrze­ba by coś fotografować. Kładę duży nacisk na to by o tym mówić i pisać, bo mam wraże­nie (może błędne), że moż­na było tego wszys­tkiego w moich social medi­ach nie zauważyć. Bo też, niekoniecznie tego doty­czą. Co znaczy, że człowiek trochę się przykła­da do wiz­ji życia ide­al­nego czy złożonego z sukcesów. Tym­cza­sem – łatwiej się tworzy wokół tego co dobre niż co złe.

Napisałam ostat­nio, że przyszłość przes­tałam planować koło 2020. To praw­da. Uznałam wtedy, że nie ma sen­su, że trze­ba przyj­mować życie takim jakim jest, być giętkim, dos­tosowywać się do cza­sów. Po tych kilku lat­ach rzekłabym, że nie należy niczego o sobie zakładać, może się okazać, że jesteśmy kimś zupełnie innym niż nam się wydawało. Ja od kilku lat z zaskocze­niem przyj­mu­ję, że być może znam się dużo sła­biej niż myślałam. I chy­ba tylko trze­ba życzyć sobie by w kole­jnych lat­ach dowiady­wać się o sobie raczej rzeczy dobrych niż złych. A 2024 rok proszę tylko o to by dał mi odrobinkę więcej szczęś­cia niż zmartwienia. Z resztą już sobie poradzę.