Hej
Jak sami wiecie, zwierz nie miał specjalnej ochoty recenzować pierwszego odcinak Dowton Abbey głownie dlatego, że nie chciał by blog zamienił się w cykl ” A w angielskiej telewizji pokazali” (Downton idzie na ITV więc cykl nie mógłby się nazywać a w BBC pokazali choć prawie). Nie mniej zwierz ma wrażenie, że istnieje (ku jego zaskoczeniu) pewne zapotrzebowanie społeczne (zwierz może się mylić ale wyczuwał) na opinie zwierza o pierwszym odcinku 3 sezonu. (Spoilery dłuższe niż miesiące które upływają między odcinkami)
Człowiek zdążył już zapomnieć jaki to piękny serial bywa
Zacznijmy od tego, że zwierz mniej więcej po odcinku świątecznym zdał sobie sprawę, że ciągnący się już od dwóch lat wątek nieszczęśliwego i najeżonego problemami romansu Matthew i Mary zostanie zakończony w sposób napawający widza fałszywym optymizmem czyli, że para weźmie ślub by dalsze nieszczęścia przeżywać już związana węzłem małżeńskim. Zwierz specjalnie pisze o nieszczęściach bo prędzej mu kaktus na dłoni wyrośnie niż podły Fellowes (niemal tak podły jak Moffat a na pewno członek klubu brytyjskich scenarzystów rujnujących ludziom życie) da swoim bohaterom odrobinę szczęścia i świętego spokoju. Stąd też zwierz oglądał perturbacje w czasie przygotowań do ślubu bez emocji pewien, że wszystko ostatecznie dobrze się skończy. Musi z resztą zwierz przyznać, że o ile sam ślub (a właściwie pojawienie się panny młodej na schodach w pełnej cudownie staroświeckiej gali) wzbudziło w zwierzu odpowiednie emocje to kłótnia zakochanych tuż przed uroczystością wydała mu się oczywistym zabiegiem mającym przedłużyć katusze widzów o jakieś dziesięć minut. Zwłaszcza, że kłótnie oparto o to co stanie się z ewentualnym spadkiem po ojcu byłej zeszłej na hiszpankę narzeczonej przyszłego pana młodego. Zwierz bardzo chciał się tym emocjonować ale wolałby by duch biednej Lavinii raczej przestał w Downton straszyć bo przecież jest tyle innych spraw na głowie.
Zdaniem zwierza wizja bankructwa pojawia się za wcześnie w sezonie by była realna
Wśród innych spraw, jest rzecz jasna możliwe bankructwo i konieczność sprzedaży posiadłości. I ponownie — wątek obowiązkowy — rozklejający się Hugo Bonnville niezawodny (w ogóle to aktor niezawodny jeśli zwierz może dodać bo chyba dawno nie dodawał) ale zwierz ma wrażenie, ze ta groźba nadpływa nad rodzinę za wcześnie. I to nie tyle historycznie za wcześnie (choć pewnie można by dyskutować) co fabularnie. Jeśli w pierwszym odcinku sezonu serialu noszącego swoja nazwę od posiadłości mówi się, że bohaterowie mogą ową posiadłość utracić to wierzymy w to odrobinę mniej niż kiedy dzieje się to w odcinku trzecim czy czwartym. Zwierz ma też problem z tym, że natychmiast po pojawieniu się groźby bankructwa pojawia się ten nieszczęsny domniemany spadek co czyni całą konstrukcję finansową odcinka trochę za bardzo powieściową. Ponad to do Downton przybywa grana przez Shirley McLane matka pani domu. Zdaniem zwierza scenarzysta zdecydował się wprowadzić tą postać by Maggie Smith miała do kogo grać. Niestety — konfrontacja obu aktorek i obu postaci wypada dość blado. Maggie Smith zdecydowanie przewyższa Shirley McLane w sztuce grania starszej pani z charakterem. Poza tym o ile po Lady Grantham naprawdę możemy się spodziewać wszystkiego (w tym odcinku jest odpowiedzialna za największe zaskoczenie i za najzabawniejsza scenę kiedy okazuje się mieć władzę nawet nad irlandzkimi radykałami jeśli tylko tego chce) o tyle postać grana przez Shirley McLane wydaje się być typowym przykładem nie rozumiejącej Brytyjczyków amerykanki gotowej czynić wszelkie ironiczne uwagi w odniesieniu do tradycji. Zwierz już dawno obniósł wrażenie, że scenarzysta serii nie przepada za amerykanami (zwłaszcza w Gosford Park to widać) ale tym razem nawet on poczuł się głupio przyglądając się postaci która jest chyba napisana z lekką nutka pogardy. Ale zwierz o niczym nie przesądza bo postać może się rozwinąć. A skoro wspominał zwierz o irlandzkich radykałach to oczywiście zamieszanie wywołuje przyjazd Sybil i jej męża byłego szofera. To akurat najlepiej rozegrany wątek bo właściwie nie pozostawia złudzeń, że nie da się tak wysoko podskoczyć i że nawet małżeństwo z córką lorda niczego nie zmienia. Nasz bohater co prawda nie chce się nagiąć do zasad ale jest w tym trochę racji — nawet gdyby bardzo się nagiął i zachowywał bez zarzutu i tak byłby obcym. Ale wprowadzając odrobinę optymizmu — zwierzowi bardzo podobała się jego relacja z Matthew w tym odcinku — bo jak słusznie zauważył biedny dziedzic Downton panowie na tyle szaleni by żenić się z pannami Crawley powinni trzymać się razem.
Mężczyźni tak szaleni by wżenić się w tą rodzinę muszą trzymać się razem
Niestety zwierza zawiodły nieco wątki rozgrywające się pod schodami. Przyjęcie nowego służącego, którego największą wadą jest wzrost nie wywołało entuzjazmu zwierza bo niestety jest to jak na razie postać bez charakteru. Z kolei spory Daisy o jej pozycję w kuchni stanowiły już przedmiot jednego z odcinków więc nie ma sensu wracać do tego samego schematu. Thoms nadal spełnia rolę evil servant ale już nie footman bo awansował więc teraz jego oficjalny tytuł to evil valet. Nieco złagodniała niestety pani O’Brien co chyba oznacza koniec ulubionego knującego duo zwierza. A szkoda bo byli bardzo fajni. Nieco siadł też wątek Anny i Batesa głównie za sprawą pobytu tego drugiego w więzieniu. Ogólnie wsadzanie bohaterów do więzień i udawanie, że prawie nic się nie zmieniło przez dwa lata to nie jest dobry pomysł. No ale może pojawią się jakieś dowody bo bez Bransona jakoś tak łyso pod schodami. Ogólnie w wątkach służby zwierzowi zabrakło nieco dramatyzmu — było jakoś tak spokojnie i widać że scenarzysta ten odcinek chciał poświęcić państwu. Może jedyny moment kiedy zwierz poczuł jakieś drżenie serca to wtedy gdy Carson spogląda na Mary w sukni ślubnej i jest w jego spojrzeniu więcej dumy niż w spojrzeniu jej ojca. To ładne podsumowanie tego ładnego wątku.
Shirley McLane będzie się musiała bardziej starać by przebić Maggie Smith
Zwierz przedstawia głównie krytyczne uwagi ale w sumie odcinek nawet się zwierzowi podobał głównie za sprawą tego, że w ogóle zaistniał co zamieniło koniec tygodnia zwierza w cudowne wyczekiwanie na kolejną angielską produkcję (co jest ważne wobec kończącego się już za chwilę Parade’s End). Poza tym zwierz ma nadzieję, że kilka wątków rozwinie się dynamicznie — jednym, z nich jest na przykład związek Edith z tym jej dużo starszym adoratorem — zwierzowi podoba się, że dziewczyna sama sobie kandydata wybrała, ale obawia się, że Fellowes raczej nie widzi tu szans na dobre zakończenie. Druga sprawa to zwierz ma nadzieję, że być może nowy footman zamiesza pod schodami — a jeśli nie, to że pojawi się jeszcze ktoś bardziej evil od Thomasa. Ogólnie jednak wydaje się, że pozostawiwszy za sobą długi wiek XIX (który jak wiemy kończy się raczej w 1914) i wojnę, serial ma czas na odrobinę historycznego oddechu i poświęcenia wszystkich wysiłków jeszcze większemu mąceniu w życiu prywatnym bohaterów — choć zwierz musi się zgodzić z jednym. Od rozpoczęcia serialu do chwili w której znajdujemy się teraz minęło 8 lat a nasi bohaterowie praktycznie się nie zestarzeli — to taka mała uwaga na marginesie związana z tym dobrze znanym problemem, że w Downton czas leci strasznie szybko. Z drugiej strony przy dobrym serialu i w dobrym serialu czas zawsze leci za szybko.??