Przyszłość, Przeszłość, Teraz wpis podróżny 6

Hej

Dziś ostat­ni pełny dzień w Lon­dynie. Myślę, że sporo osób przez­naczyło­by ten dzień by bie­gać do miejsc w których jeszcze nie było stara­jąc się za wszelką cenę zła­pać ile się da z wyprawy. Ale mnie ta per­spek­ty­wa zbliża­jącego się wyjaz­du uspoka­ja. Sko­ro już nie mam per­spek­ty­wy że zobaczę wszys­tko, to nic nie muszę, mogę spędz­ić dzień spoko­jnie, bez bie­ga­nia z per­spek­ty­wą, że sko­ro już jutro wyjeżdżam mias­to i tak mi umknie więc nie ma sen­su za nim ganiać.

Dziś spaceru­ję oglą­dam mias­to przyszłoś­ci, myślę o przeszłoś­ci i praw­ię mówię chwi­lo trwaj

Między inny­mi dlat­ego porzu­cam radosne cen­trum wszechświa­ta (a w nim moją spragnioną muzeal­nych doświad­czeń towarzyszkę podróży, która w prze­ci­wieńst­wie do mnie widzi Lon­dyn po raz pier­wszy) i uda­ję się na Canary Wharf. Jak wszyscy wiecie, tam gdzie dziś wznoszą się wieżow­ce były kiedyś Londyńskie doki. Lon­dyn to jed­no z tych miast gdzie przestrzeń potrafi się przeo­brażać i zna­j­dować sobie nowe zas­tosowanie. I tak choć widać gdzie­niegdzie pozostałość dawnego układu przestrzeni to nie ma tu już statków — są strze­la­jące w niebo wieżow­ce ze szkła i stali. Canary Wharf to miejsce niezwykłe bo mias­to tu nie pow­stało, ale zostało zaplanowane.  Ilekroć poczu­je­cie się prz­er­ażeni wiz­ją mias­ta przyszłoś­ci wybierz­cie się tutaj. Uspokoicie się naty­ch­mi­ast. Wieżow­ce co praw­da strze­la­ją w niebo i dużo tu kamienia i betonu ale jest to jed­no ze spoko­jniejszych i lep­iej dos­tosowanych do człowieka miejsc w mieś­cie. Na prostych uli­cach nie sposób się zgu­bić. Tam gdzie na naras­ta­ją­cych przez lat­ach uli­cach zna­jdziecie mnóst­wo ślepych prze­jść tu okaże się że wszys­tko da się obe­jść, zajść od tył, prze­jść obok.

Pomiędzy wysoki­mi budynka­mi ulokowano kil­ka parków. Trawa zie­leni się tą soczys­tą zie­lenią pielęg­nowanego trawni­ka. Chodzą po niej biz­nes­meni z komórka­mi przyk­le­jony­mi do uszu. Krążą tam i z powrotem mija­jąc się w skom­p­likowanym układzie i przy­pom­i­na­ją nieco sta­da ptaków które moż­na obser­wować ale tablicz­ka prosi o to by nie zakłó­cać ich spoko­ju. Zresztą cała przestrzeń zasied­lona jest przez ludzi w gar­ni­tu­rach (jest rano więc nie mają jeszcze charak­terysty­cznych zag­nieceń w okol­i­cy kolan i pleców) i kobi­ety w butach na obcasach (zakłada­ją je tuż przed wejś­ciem do budynku bal­an­su­jąc na jed­nej nodze niczym czaple, do metra bieg­ną w wygod­nych i niepa­su­ją­cych do resz­ty stro­ju tenisówkach) . Wszyscy mają w ręku kawę zresztą poza luk­su­sowy­mi pro­duk­ta­mi z luk­su­sowych sklepów kawa jest jedynym pro­duk­tem który moż­na nabyć. Jak na dłoni widać jak dzi­ała mech­a­nizm podaży i popy­tu. Kawowe impe­ria prześ­ci­ga­ją się w rywal­iza­cji kto wciśnie ciągnące­mu do brzucha budynku tłu­mowi jak najwięcej papierowych kubeczków.

Tym jed­nak co mnie najbardziej rusza to fakt, że przyglą­da­jąc się temu unifikowane­mu acz różnorod­ne­mu tłu­mowi nie widzę tych szarych mas popy­chanych do strasznych kor­po­ra­cyjnych siedz­ib. Ludzie się uśmiecha­ją, wszyscy co praw­da mają na szyi smy­cze z obow­iązkowym iden­ty­fika­torem ale roz­maw­ia­ją ze sobą, plotku­ją piją razem kawę. Papierosy pali się tu z widok­iem na wodę a lunch je w okol­i­cy z ład­nym widok­iem na kawałek zie­leni. Nie wiem czy tak będą wyglą­dać mias­ta przyszłoś­ci ale życie wcale nie jest tu straszne, wręcz prze­ci­wnie — panu­je spokój, porządek i jakieś takie uczu­cie, że przestrzeń da się pod­porząd­kować i uczynić przy­jazną. Wbrew radom nie zajechałam do Doków kole­jką ale wracam jadąc obow­iązkowo siada­jąc z tył mkną­cym między wieżow­ca­mi wag­o­nikiem. Im dalej jestem od tego spoko­jnego uporząd­kowanego i wciąż budu­jącego się Lon­dynu tym bardziej za nim tęsknię.

Jak już mówiłam nie bie­gam po mieś­cie, nie staram się nadro­bić wszys­t­kich atrakcji. Zami­ast tego decy­du­ję się na spac­er bez celu. Zaglą­dam do sklepu z pły­ta­mi DVD by z przykroś­cią dojść do wniosku, ze w swo­jej nowej siedz­i­bie ma zde­cy­dowanie mniejszy asorty­ment. DVD kupu­ję z radoś­cią ale bez tego entuz­jaz­mu który towarzyszył mi przy pier­wszej podróży kiedy wszys­tko było takie tanie i tak bard­zo niedostęp­ne w kra­ju. Zaglą­dam też na chwilę do sklepu z zabawka­mi — lawiru­ję pomiędzy dzieć­mi i rodzi­ca­mi którzy uda­ją że tes­tu­ją zdal­nie sterowany samolocik z myślą o dziecku i uda­je mi się kupić co chcę. Idę więcej dalej aż w końcu rozu­miem że muszę przy­na­jm­niej na chwilę wró­cić do hostelu, porzu­cić zakupy i zaplanować co dalej (nie będę was oszuki­wać na liś­cie koniecznych do wyko­na­nia czyn­noś­ci znalazła się anal­iza stanu kon­ta). Muszę wyglą­dać na bard­zo stra­pi­oną prob­le­ma­mi pier­wszego świa­ta bo odźwierny czu­je się w obow­iązku skom­ple­men­tować moją sukienkę.

Ponieważ godz­i­na sugeru­je że czas coś spożyć, decy­du­ję się na zakupy w Tesco. Wiem, od daw­na że sieci super­mar­ketów sprzeda­ją tu kanap­ki i jedze­nie lun­chowe ale zwyk­le trzy­małam się sieci kaw­iarni z wycieczka­mi do Mark­sa i Spencera. Jakim miłym zaskocze­niem okazu­je się kanap­ka z fetą i miętą (genialne połącze­nie!) w osza­łami­a­ją­co niskiej cenie. Dobre jedze­nie musi mieć odpowied­nią oprawę. Decy­du­ję, że zjem je w Regen­t’s Park. Widzi­cie każdy ma jakieś miejsce które pojaw­ia się mu przed ocza­mi gdy mówi się o konkret­nym mieś­cie. Dla mnie Lon­dyn to oko­lice stacji Regen­t’s Park. Jeszcze sie nie zdarzyło by odwiedza­jąc Lon­dyn zwierz nie znalazł się w tym miejs­cu. Nawet w cza­sie swo­jej wyprawy na jed­ną dobę by zobaczyć Sher­loc­ka zwierz dzi­wnym trafem zawędrował w to miejsce. Jest to zresztą mój ulu­biony park. Uda­je mi się znaleźć miejsce w którym siedzi­ałam kil­ka lat temu po pier­wszym roku studiów. Leżałam i myślałam jak mi dobrze w Lon­dynie. Pamię­tam jak dziś myśl, że miło ale się kończy. Dziś dzień przed wyjaz­dem jest we mnie taka pewność powro­tu, że tego typu myśli zupełnie mnie nie nawiedzają.

Po obiedzie zaczy­nam znów iść przed siebie, kluczyć, pod­jeżdżać kawałek auto­busem i  w końcu lądu­je pod British Library. Mam już ją minąć kiedy w kąciku oka widzę infor­ma­c­je o wys­taw­ie. Poświę­conej komik­sowi. Wchodzę bez waha­nia. Sama wys­tawa — cóż nie jest najlep­sza ale sklep który jej towarzyszy doprowadza mnie do tak dobrze znanych Londyńs­kich łez. Przeliczam fun­dusze, potem jeszcze raz, potem jeszcze. A potem jak zawsze — Bat­man zwycięża ze złem… znaczy z rozsąd­kiem. Musi­cie mnie jed­nak zrozu­mieć. Zwierz zbiera Bat­mana ze sce­nar­iusza­mi Gran­ta Mor­risona a tego który tam był zwierz jeszcze nie ma w kolekcji. To jest bard­zo uza­sad­nione dzi­ałanie.  Spoglą­da­jąc na zegarek ori­en­tu­ję się, że mój czas minął. Jestem umówiona na King’s Cross na zlot gwiaździsty. Oprócz mnie i mojej wiernej towarzysz­ki wyjaz­du (zwracam się do niej po imie­niu ale celem zachowa­nia względ­nej anon­i­mowoś­ci osób postron­nych takie miano przyjmie dla was) spot­ka się z nami Mar­ta autor­ka blo­ga Rien­na­hera. Mar­ta miesz­ka w Lon­dynie i nie dość, że ma nas nakarmić to jeszcze pokazać oko­lice. Spo­tykamy się w jedynym oczy­wistym miejs­cu — obok per­onów 9 i 10. Nie dostałam lis­tu z Hog­wartu ale to nie znaczy, ze nie mogę spróbować sprawdz­ić czy ktoś jed­nak nie będzie chci­ał napraw­ić tego błędu.

Dowód że naprawdę jestem w Lon­dynie. I nawet mam tu życie towarzyskie

Zaczy­namy od niewielkiej kaw­iarni która właś­ci­wie niczym się nie wyróż­nia i trze­ba wiedzieć gdzie jest by do niej trafić. Wnętrze jest abso­lut­nie cud­owne. Połącze­nie artysty­cznego salonu, z hip­ster­ską kna­jpą i aut­en­ty­cznie  nieu­porząd­kowaną przestrzenią. Karmią niebi­ańsko w tym wegańskim tiramisu. Widzi­cie jak ktoś mówi, że smaku­je mu wegańskie tri­amisu to ono musi być dobre. A właś­ci­wie fenom­e­nalne. Co więcej część z niego spal­imy w cza­sie spaceru po Isling­ton. Mar­ta przeprasza nas że z powodu późnej godziny więk­szość sklepów jest zam­nię­ta ale zupełnie nie przeszkadza nam to cieszyć się niewielki­mi uliczka­mi, ład­ny­mi budynka­mi i niewielki­mi lekko zapuszc­zony­mi ogro­da­mi. Isling­ton jest jak małe miasteczko które jakoś zaplą­tało się w środek mias­ta — przy sze­ro­kich uli­cach przy­cup­nęły małe dom­ki, jak mówi Mar­ta nie ma tu turys­tów bo nie za bard­zo coś ich do tej dziel­ni­cy ciąg­nie. Być może dlat­ego jest tu tak spoko­jnie i nikt nie prze­chodzi na zielonym.

Docier­amy do hostelu i sta­je­my przed najwięk­szym wyzwaniem wyjaz­du. Musimy się spakować. Nie obe­jdzie się bez jęków, łez i poczu­cia bez­nadziei. Ale w końcu spakowane wal­iz­ki mieszczą nasze przy­wiezione i nabyte dobra i nawet nie wyda­ją się tak niesamowicie ciężkie. Ale domyka­jąc wieko czu­je się, że to początek koń­ca. Widzi­cie wyjazd do Lon­dynu to tak naprawdę coś więcej niż te sześć dni. Od chwili kupi­enia bile­tu, zarez­er­wowa­nia hostelu Lon­dyn zaczy­na się powoli mate­ri­al­i­zować. W dniu pakowa­nia widać go już praw­ie wyraźnie. Gdy stopy dotyka­ją lot­niska sta­je się prawdzi­wy. Kiedy odlec­imy Lon­dyn znów się rozmy­je. Będzie ale tak jak­by go nie było. I tak będzie dopó­ki znów los nie spot­ka się  z chę­cią a te z finansa­mi i będzie moż­na za koszt bile­tu na samolot zbu­dować Lon­dyn na nowo.

Ps: Dziś znów dwie oso­by pytały mnie o drogę. Idę na rekord