Chyba już nie jesteśmy w Mielnie czyli o grze “Santa Monica”

Dawno już nie pisałam o grach plan­szowych. Nie dlat­ego, że nie było w co grać raczej – po miesią­cach unika­nia ludzi trud­no się zebrać na wieczór z plan­szówką. Na całe szczęś­cie znalazł się nowy tytuł do przetestowa­nia w gronie zna­jomych. „San­ta Mon­i­ca”  Josha Woo­da to nowa gra od Fox Games, która ide­al­nie nada­je się na przeła­manie plan­szówkowej posuchy.

Nazwisko Josha Woo­da powin­no wam coś mówić bo to twór­ca „Najlep­szej gry o kotach” i patrząc na „San­ta Mon­i­ca” bard­zo to widać. Jest w tej grze podob­na prze­jrzys­tość zasad, łat­wość roz­gry­w­ki i dobra zabawa.  W tym przy­pad­ku każdy z graczy budu­je włas­ny nad­mors­ki bul­war i sąsiadu­jącą z nim plażę. Może­my dostaw­iać sklepy, cen­tra rozry­w­ki, kna­jpy. Celem gry jest stworze­nie takiej przestrzeni, w której dobrze będą czuli się zarówno mieszkań­cy San­ta Mon­i­ca, jak i turyś­ci i obow­iązkowi w takich miejs­cach celebryci.

Gra ma bard­zo prostą roz­gry­wkę – opiera się na dobiera­niu kart. Sama kar­ta powie nam wszys­tko o tym co może nam dać jako grac­zom, ale też ile może­my za nią zapunk­tować. Z jed­nej strony – jeśli na kar­cie zna­j­du­ją się infor­ma­c­je o atrakc­jach to sprawa jest pros­ta – wystar­czy tam zaprowadz­ić odpowied­nią ilość osób i cieszyć się z punk­tów zwycięst­wa. Ale sporo kart wyz­nacza też inne warun­ki – np. musimy zebrać obok siebie kil­ka miejsc z podob­ny­mi sym­bo­l­a­mi, albo wręcz prze­ci­wnie – zad­bać dla kar­ty o bard­zo specy­ficzne i zróżni­cow­ane sąsiedzt­wo. To wszys­tko spraw­ia, że dobieranie kole­jnych kart wyma­ga trochę zas­tanowienia i uważnoś­ci. Co ma swo­je plusy – w grę nie moż­na grać tak abso­lut­nie automatycznie.

Tym co niezwyk­le mi się spodobało w San­ta Mon­i­ca to fakt, że nie ma jed­nego sposobu zdoby­wa­nia punk­tów – wręcz prze­ci­wnie – kiedy gral­iśmy w kil­ka osób okaza­ło się, że każde z nas wybrało trochę inną strate­gię. Ja postaw­iłam na akty­wnoś­ci dla mieszkańców mias­ta, z kolei inni gracze postaw­ili np. na speł­ni­an­ie „dużych” celów gry – dodatkowych wyzwań które losu­je się przed roz­gry­wką (a które wskazu­ją dodatkowe wyma­gania za które może­my zdobyć punk­ty). Inną strate­gią było takie układanie kart by zdobyć najwięcej punk­tów zwycięst­wa za sąsiedzt­wa  — bo tu też kry­je się dużo punk­tów, jeśli odpowied­nio ułożymy nasze karty.

„San­ta Mon­i­ca” ma jeszcze jed­ną cechę, którą bard­zo lubię w  grach – otóż właś­ci­wie od samego początku moż­na założyć, że roz­gry­wka nie będzie trwała dłużej niż czter­dzieś­ci pięć min­ut – godz­inę. Wszys­tko dlat­ego, że od samego początku mamy ustaloną ilość rund którą roz­gry­wamy, więc nie ma możli­woś­ci, żeby gra się bard­zo przedłużyła. Bard­zo lubię ten mech­a­nizm, bo dzię­ki niemu moż­na zaplanować ile potr­wa roz­gry­wka, plus z mojego doświad­czenia jeśli gramy z mniej zaan­gażowany­mi gracza­mi to ich uwa­ga kończy się właśnie gdzieś koło trzech kwadransów.

Od razu powiem – że przy zupełnie pier­wszej roz­gry­w­ce trochę popełnil­iśmy błędów. Bo też to taka gra gdzie dużo rzeczy wychodzi przy gra­niu i nie moż­na od razu założyć, że „jakoś to będzie”. Ja wiem, że lek­tu­ra instrukcji bywa tym co pow­strzy­mu­je przed rozpoczę­ciem gry ale tu aku­rat instrukc­ja jest napisana prze­jrzyś­cie – tylko nie moż­na jej odrzu­cić na bok po rozpoczę­ciu gry. Na pudełku zna­jdziecie infor­ma­c­je, że gra jest tak dla graczy 14 plus i choć pode­jrze­wam, że da się w nią zagrać z roz­gar­nię­tym jede­nas­to­latkiem to jed­nak zgadzam się z twór­ca­mi, że to gra raczej strate­gicz­na dla nieco starszych graczy.

Tym co mnie jeszcze uwiodło w przy­pad­ki gry jest to jak wyglą­da. Jestem pod tym wzglę­dem bard­zo „łatwym” graczem – jeśli gra jest ład­na od razu jakoś bardziej ją kocham. Tu mamy cud­owne  ilus­trac­je Jeremy’ego Nguye­na, które są tak urocze, że dobieranie kole­jnych kart i tworze­nie swo­jego włas­nego frag­men­tu mias­ta po pros­tu spraw­ia przy­jem­ność. Do tego sama gra jest po pros­tu dobrze wyko­nana – część ele­men­tów jest drew­ni­ana (postaci, foodtruck itp.) część z twardej tek­tu­ry. Zwracam uwagę na takie rzeczy, bo nieste­ty – jeśli gra nie jest dobrze wyko­nana to częs­to nawet jeśli jest faj­na szy­bko się roz­pa­da. Tu nie mam takich obaw, choć Shu­bi dość zawz­ię­cie polowała na żeton pier­wszego gracza (musi­cie ją zrozu­mieć żetonem pier­wszego gracza jest mewa).

„San­ta Mon­i­ca” wpa­da u mnie do kat­e­gorii gier, które wyciągamy na spotka­niu towarzyskim, kiedy wszyscy chcą w coś zagrać ale nie mamy cza­su do półno­cy. To gra która da sporo rozry­w­ki tym którzy w grach plan­szowych najbardziej lubią strate­gie, ale też jeśli macie zna­jomych którzy są mniej plan­szówkowi – zasady są na tyle prze­jrzyste, że powin­ni się szy­bko przekon­ać. Gra dzi­ała też bez więk­szego towarzyst­wa, bo przez­nac­zona jest od dwóch do czterech osób. Co też mnie cieszy bo, ponown­ie – wcale nie ma tak dużo gier które dzi­ała­ją na dwie oso­by. Inny­mi słowy – jeśli nie macie kup­cie, albo przy­na­jm­niej namówicie swoich zna­jomych żeby kupili – dzię­ki temu będzie u nich jak wpad­niecie na planszówki.

Na koniec mam dla was ciekawe info. Otóż jeśli kupicie grę w wybranych sklepach z gra­mi plan­szowy­mi (min. Ale­Plan­szów­ki, Trzy Trolle, AM76, Mepel, Gan­dalf) to może­cie zgar­nąć bonu­sową kartę do gry. Na kar­cie jest siedz­i­ba firmy Fox Games na Domaniewskiej. Wiecie, oni też chcą się cza­sem poczuć jak­by byli tuż obok słonecznej plaży a nie na warsza­wskim Mordorze.

Ps: Gra wywołała lekkie napię­cia w moim domu bo jeszcze ani razu w nią nie wygrałam. Ale na pewno kiedyś wygram. Być może najpierw będę musi­ała wysłać Mateusza na urlop. Ale wygram.