Siatki, Deski i Haki czyli tak to jest wpis o boksie

Pisząc ten wpis zwierz nie wie jaki jest wyni­ki wal­ki Adam­ka z Kliczką. Nie mniej zwierz wie że jeśli Polak wygra ( wybacz­cie czarnowidzt­wo ale zwierz w to wąt­pi) wszyscy nagle poczu­je­my dumę nar­o­dową równą zapewne tej jaką czu­je­my w związku ze zwycięst­wem pod Grun­wal­dem. Jeśli prze­gra praw­dopodob­nie wszyscy poczu­je­my się dokład­nie tak samo jak codzi­en­nie — nijak
Nie mniej jed­nak blog zwierza nie ist­nieje po to by rozważać nasze nar­o­dowe radoś­ci i smut­ki ale by pop­kul­tur­al­nie tropić. A że boks wyda­je się od kilku dni najważniejszym sportem na świecie moż­na było by podążyć jego pop­kul­tur­al­nym śla­dem. Wyda­je się bowiem, że kino ma do bok­serów zde­cy­dowaną słabość zwłaszcza do tych którym w życiu nie powodz­iło się szczegól­nie dobrze. 

A zwierz nie musi wam przy­pom­i­nać że fil­mowym bok­serom powodzi się zazwyczaj fatal­nie. Poczy­na­jąc od najsławniejszego z nich wszys­t­kich Rock­iego który pra­cow­ać musi w chłod­ni ( choć jak widz­imy z sek­wencji treningu to miejsce nie naj­gorsze), które­mu się nie przele­wa i którego częś­ciej prze­ci­wni­cy biją niż on jest im w stanie odd­ać, aż po bohat­era fil­mu Człowiek Ringu który bied­ny jest jak mysz koś­ciel­na i zapewne straci do tego wszys­tkiego zdrowie ( nie wspom­i­na­jąc o tym że ode­jdzie od niego żona i gro­mad­ka dzieci). 

A to tylko dwóch z wielu nieszczęśli­wych bok­serów — nie moż­na prze­cież zapom­nieć o zeszłorocznym Fight­erze na którego prob­le­my rodzinne rzu­cały się ze wszys­t­kich stron, o cią­gle wściekłym De Niro we Wściekłym Byku. Ale właśnie o to w fil­mach o bok­ser­ach chodzi bo w zaskaku­jącej więk­szoś­ci są to filmy o tym ja niepowodzenia czy cier­pi­enia poza ringiem tym więk­szy sukces gdy już staną na deskach. I to właśnie w tej różni­cy tkwi siła więk­szoś­ci filmów o bok­ser­ach. Boks to jed­na z tych dziedzin sportu w których sukces osiągnąć nie łat­wo ale kiedy już się go osiąg­nie wiąże się on z pieniędz­mi, sławą i podzi­wem zaskaku­ją­co dużej grupy osób. 

Z resztą powiedzmy sobie szcz­erze to jeden z lep­szych sportów do fil­mowa­nia — wal­ka bok­ser­s­ka nie trwa dłu­go — a nawet jeśli trwa dłu­go moż­na ją zde­cy­dowanie prze­mon­tować na krót­szą — i jest niesły­chanie efek­tow­na. Te wszys­tkie ciosy, padanie na des­ki i liny — momen­ty w których jesteśmy już prak­ty­cznie pewni że nasz bohater pad­nie i się nie pod­niesie no i w końcu ten ostate­czny cios wyprowad­zony niemal w ostat­niej chwili kiedy jesteśmy już abso­lut­nie pewni, że bokser nie dał­by rady. W fil­mach o bok­sie nie wygry­wa się na punk­ty czy przez znakomi­ta tech­nikę — w fil­mach o bok­sie trze­ba prze­ci­wni­ka znokau­tować najlepiej tuż po tym jak zachował się nie hon­orowo. Tak Boks to wiel­ki show — zarówno w życiu jak i na ekranie. Co więcej sam mecz bok­ser­s­ki to jed­no z tych wydarzeń które aż prosi się o szem­rane tło — pamięta­cie filmy takie jak Oczy Węża czy choć­by Ocean’s Eleven — gdy­by nie mecz bok­ser­s­ki fabuła nie była­by taka sama.

Tym co dodatkowo czyni boks niezwyk­le atrak­cyjnym to fakt, że mniej więcej połowa życio­rysów bok­serów nada­je się na film — Ali, Hur­ri­cane, Figth­er, Wściekły Byk — wszys­tkie one pow­stały na pod­staw­ie prawdzi­wych his­torii bok­serów i ich sukcesów oraz porażek ‑a  to prze­cież tylko wierz­chołek góry lodowej — zwierz pode­jrze­wa, że niewielu ostało się mis­trzów bok­su którzy nie skusili by twór­ców fil­mowych — zwłaszcza że więk­szość z nich wypeł­nia ów wcześniej opisany schemat — od zera do mis­trza. Co więcej wielu z nich wypeł­nia dru­gi ulu­biony schemat twór­ców czyli od mis­trza do zera. Jak na razie współcześni bok­serzy przed kamery nie za bard­zo się pcha­ją choć może z wyjątkiem braci Kliczko ( doku­ment o nich od dwóch dni w sprzedaży) i Tysona który w Kac Vegas śpiewa, tańczy i recy­tu­je a szko­da bo w sum­ie żad­na z tych rzeczy nie wychodzi mu tak jak boks.

Oczy­wiś­cie może­cie powiedzieć, że filmy o bok­ser­ach to po pros­tu ide­al­ny przykłady filmów sportowych — z jed­nej strony to praw­da — z drugiej jed­nak boks jako sport nizin społecznych spraw­ia, że zawsze gdy pojaw­ia­ją się rękaw­ice bok­ser­skie wiemy, że nie będziemy mieli do czynienia z his­torią wyłącznie sportową. Fight­er czy Rocky nie był­by dobry­mi fil­ma­mi gdy­by nie tło oby­cza­jowe, młody Bil­ly Elliot nie wzrusza­ł­by nas tak bard­zo gdy­by nie zwiewał na balet właśnie z lekcji bok­su i powiedz­cie mi czy ist­nieje bardziej porusza­ją­cy film o bok­ser­ach i bok­sowa­niu niż genialne Mil­ion Dol­lar Baby Clin­ta East­woo­da w którym ta znana fil­mowa klisza spo­ty­ka się z filmem zupełnie nie sportowym? 

Z resztą zwierz musi tu dodać że aku­rat bok­serzy zazwyczaj mają szczęś­cie do aktorów — Robert De Niro, Mar­lon Bran­do, Syl­west­er Stal­lone, Den­zel Wash­ing­ton, Will Smith, Rus­sel Crowe — to nie spis ważnych aktorów swo­jego pokole­nia tylko tych którzy zagrali choć raz pięś­cia­rza. Trze­ba powiedzieć, że piłkarze taką “obsadą” nie mogą się pochwalić.

Zwierz musi powiedzieć, że jako zwierz za bok­sem nie przepa­da — zawsze był bowiem zwolen­nikiem bardziej wyrafi­nowanego dawa­nia sobie po mordzie, co skutecznie uskutecz­ni­ał na zawodach i treningach karate. Nie mniej jako isto­ta, której zdarzyło się bić na punk­ty zwierz ma jeszcze więk­szy sza­cunek do tych którzy noszą rękaw­ice — bo choć bok­sowanie wyglą­da łat­wo to jed­nak zwierz zapew­nia was że bicie drugiego człowieka ( nawet za jego zgodą) to kosz­marnie cięż­ka praca.

Ps 1: Kiedy zwierz skończył pisać wpis znał już wynik wal­ki — który zupełnie go nie zdziwił. 

Ps 2: Ha! Fass­ben­der dostał nagrodę dla najlep­szego akto­ra w Wenecji. Zwierz się cieszy bo po pier­wsze — od cza­su kiedy obe­jrzał jego wszys­tkie filmy uważa go za super utal­en­towanego akto­ra. Po drugie zwierz będzie mógł sobie wmówić że obe­jrzał jego wszys­tkie filmy bo to utal­en­towany aktor a nie dlat­ego, że jest bard­zo przystojny :)