Skończyliśmy Hogwart czyli dowiedzenia Panie Potter

Zwierz wró­cił z przed pre­mierowego pokazu ostat­niej częś­ci Har­rego Pot­tera i z góry zaz­nacza, że będzie musi­ał obe­jrzeć ten film jeszcze raz. Bez dub­bin­gu ( pod­kładanie gło­su pod Alana Rick­mana powin­no być aut­en­ty­cznie zabro­nione), bez 3D ( to aku­rat dla zasady bo w filmie nie jest aż tak złe), bez chrupią­cych ludzi na sali, którzy znaleźli się na niej tylko dlat­ego, że wygrali bile­ty w jakimś konkursie.

Ale nie tylko dlat­ego zwierz będzie musi­ał obe­jrzeć ten film jeszcze raz. Dru­gi seans jest konieczny bo w cza­sie całego tego zwierza nie opuszcza­ła myśl, że oto oglą­da film którego pier­wszy odcinek zobaczył 10 lat temu ( zwierz ma fenom­e­nal­ną pamięć więc bez prob­le­mu potrafi przy­pom­nieć sobie jak w drodze do szkoły codzi­en­nie mijał rekla­mu­ją­cy pier­wszą część plakat). Tak więc trud­no jest zwier­zowi jed­noz­nacznie ocenić czy film który oglą­dał jest dobry.

Z całą pewnoś­cią jego twór­cy stanęli przed niezwyk­le trud­nym zadaniem. Nie dość że film nie stanowi całoś­ci jest jedynie kon­tynu­acją fabuły, którą pub­liczność kinowa widzi­ała pół roku wcześniej to jeszcze mają do czynienia z pub­licznoś­cią, która w his­torii dążącej do sus­pen­su zna już zakończe­nie. Zde­cy­dowanie widać w filmie, że twór­cy wzięli to pod uwagę i nawet chy­ba nie udawali, że kręcą film dla wszystkich.

Reduku­jąc wszys­tkie poboczne wąt­ki skupili się na bitwie o Hog­wart. Jed­nak zami­ast staw­iać wyłącznie akcję ( spoko­jnie jest jej w filmie zdaniem zwierza sporo) postaw­ili na nas­trój. Niemal od samego początku film budu­je atmos­ferę ostate­cznego starcia.Stawka  gry — wszys­tko albo nic to właś­ci­wie motyw prze­wod­ni tego fil­mu, w którym scen pod­niosłych jest tyle, że moż­na było by nimi obdarować kil­ka produkcji.

Co więcej są to sce­ny niezwyk­le spraw­ie wyreży­serowane — zwłaszcza umiejęt­nie gra się tu ciszą — gdy akc­ja nagle spowal­nia gdy pod­niosła ścież­ka dźwiękowa milknie mamy poczu­cie, ze oto dzieje się coś ważnego. Oczy­wiś­cie moż­na powiedzieć, że w niek­tórych momen­tach nieco prze­sad­zono ( zwłaszcza sce­na mowy Nevil­la) ale z drugiej strony tylko  w takiej atmos­ferze jesteśmy w stanie na chwile zapom­nieć, że znamy skut­ki trud­nych decyzji jakie przyjdzie pod­jąć główne­mu bohaterowi i choć przez chwilę zadrżeć nad jego losem. Pod tym wzglę­dem ostat­nia część Pot­tera jest filmem bard­zo udanym.

I chy­ba w sum­ie nie ma sen­su oce­ni­ać tego fil­mu z punk­tu widzenia sztu­ki fil­mowej — bo jako taki na pewno ma wiele wad — bo prze­cież tak naprawdę nikt nigdy nie będzie oglą­dał tej pro­dukcji tylko dla niej samej. To nie jest po pros­tu film tylko ostat­nia część Pot­tera, która staranie nada­je nas­trój rozs­ta­nia się z serią.

Zwierz na przykład cały seans składał dzię­ki bogom od castin­gu, że dziesięć lat temu natch­nęły speców którzy robili obsadę. Gdy ma się świado­mość, że gra­ją­cy trójkę głównych bohaterów mieli tylko po jede­naś­cie lat i bard­zo małe doświad­cze­nie gdy zostali zatrud­nieni do fil­mu spoglą­da­jąc na nich ter­az moż­na dojść do wniosku, że jed­na zła decyz­ja w tam­tym castin­gu a całe przed­sięwz­ię­cie by się nie udało. Zwłaszcza zatrud­nie­nie Daniela Rad­clif­fa do głównej roli zwierz uważa za prze­błysk geniuszu — zwierz nie wie czy to będzie dobry aktor ale na pewno jest ide­al­nym Pot­terem. Z resztą oglą­da­jąc tą ostat­nią część zwierz łapał się na wielu takich sen­ty­men­tal­nych rozważa­ni­ach np. jak by wyglą­dała seria gdy­by Severusa Snape nie grał Alan Rick­man ( trudne do wyobraże­nia) który z tej z założe­nia nieprzy­jem­nej postaci czyni kogoś komu z całego ser­ca się kibicu­je, i co by było gdy­by Bel­la­trix Lestrange nie grała Hele­na Bon­ham Carter, która w jed­nej sce­nie w której ma grać siebie i nie siebie pokazu­je niesamow­ity tal­ent. Pozosta­je pytanie co dalej. Czy ostat­ni Pot­ter kinowy to naprawdę jak­iś koniec? W jed­nej ze scen fil­mu gdy nasi umoru­sani bohaterowie sto­ją trzy­ma­jąc się za ręce kam­era delikat­nie cofa się jak­by chci­ała nam dać chwilę byśmy mogli przyjrzeć się naszym bohaterom po raz ostat­ni. To słuszny zabieg.

Trój­ka aktorów którzy jak sami twierdzą najlep­szą dekadę życia mają już najpraw­dopodob­niej za sobą ( fakt że żyją tylko dwie dekady czyni to stwierdze­nie prz­er­aża­ją­cym) roze­jdą się by do koń­ca życia wal­czyć z tym że są Har­rym Hermioną i Ronem. Tym samym skończył się najwięk­szy świa­towy ekspery­ment aktors­ki — na którego słod­kie lub bard­zo cierp­kie owoce przyjdzie nam ter­az czekać.

Skończył się też najwięk­szy świa­towy fes­ti­w­al ang­iel­skiego prze­mysłu fil­mowego który udowod­nił że świetne kino moż­na robić poza Ameryką, a może nawet należy je robić poza Hol­ly­wood. Jeśli Pot­ter prze­jdzie do his­torii kine­matografii to nie tylko dlat­ego, że zaro­bił najwięcej ze wszys­t­kich fil­mowych serii ale też dlat­ego że będzie punk­tem sty­cznym dla całego pokole­nia ang­iel­s­kich aktorów.

Skończyła się też najdzi­wniejsza na świecie seria filmów, na pre­mierze których fani najgłośniej piszczą nie  na widok reży­sera czy aktorów ale  autor­ki książ­ki. I to jej właśnie dzięku­ją. Jeśli kiedykol­wiek w XXI wieku była chwila w której zwolen­ni­cy słowa pisanego mogli poczuć swój tri­umf to z całą pewnoś­cią jest to moment w którym kilku­tysięczny tłum skandował nazwisko Rowl­ing w cza­sie pre­miery ostat­niego fil­mu. Jakim cud­em nie zapom­ni­ano w tym zamiesza­niu wielkiego kina o autorce zwierz nie wie. Ale wie, że od pier­wszej częś­ci nie pozwalano zapom­nieć, że bez jej wyobraźni nie było by całego tego cyrku.

Wyda­je się że jest to jeszcze jeden koniec. Koniec, którego znaczenia zwierz nie do koń­ca rozu­mie. Jest na świecie dość spo­ra gru­pa nieco młod­szych od zwierza ludzi dla, których obec­ność Pot­tera była pewnym stałym ele­mentem w życiu. Nawet kiedy książ­ka się skończyła ( wtedy zwierz miał swo­je poczu­cie schyłku) nadal żyli czeka­jąc na filmy. Ter­az kiedy film się skończył czu­ją się nagle pozbaw­ieni czegoś co uważali za pewien pewnik. Cóż trud­no powiedzieć jak dłu­go będą się tak czuli ale jak pokazu­je zwier­zowi inter­net żało­ba po włas­nym dziecińst­wie zawsze trwa chwilę.

Pytanie co dalej? Jak wiedzą ci co książkę czy­tali (a ci co nie czy­tali niech przes­taną czy­tać wpis i pójdą czy­tać) epi­log całej his­torii toczy się 19 lat później. Dajmy więc sobie 19 lat. Jeśli za dwie dekady ktokol­wiek będzie pamię­tał, że na dwor­cu King Cross jest per­on 9 i 3/4 wtedy cytu­jąc zdanie J.K. Rowl­ing ” Wszys­tko będzie dobrze”