Ugryź mnie w Luizjanie czyli zwierza z wampirami potyczka druga

Hej Jak zapewne wiecie nie da się żyć dziś na świecie by się nie spo­tykać z pop­kul­tur­al­ną twór­c­zoś­cią wam­piryczną. Zwierz zmierzył się już z migoczą­cy­mi wam­pi­ra­mi ze Zmierzchu postanow­ił się więc wziąść za bary z ich powaniże­niejszy­mi kuzy­na­mi z Luiz­jany. Nie zwierz nie rozpoczął wielo­ty­god­niowego mara­tonu z Anną Rice lecz postanow­ił dowiedzieć się dlaczego wszyscy sza­le­ją na punkcie serii True Blood i jej bohaterów. Jako isto­ta sto­sunkowo poważ­na ( tak zwierz bywa poważny jak nikt nie patrzy) zwierz rozpoczął swo­ją przy­godę od lek­tu­ry książ­ki. Zwierz musi przyz­nać że dużo się w niej dzieje. To w sum­ie wszys­tkie pozy­ty­wne opinie zwierza na tem­at tej książ­ki. Autor­ka ( choć zwierz nie wie ile „ zasłu­gi” powinien przyz­nać tłu­maczce) postanow­iła napisać bowiem książkę bez właś­ci­woś­ci — cała powieść skła­da się bowiem z bard­zo szy­bko nastepu­ją­cych po sobie wydarzeń, opisu rados­nych nocy z ukochanym wam­pirem i dokład­nym wylicze­niem tego co bohater­ka na siebie włożyła. Całą książkę czy­ta się szy­bko i bezboleśnie ale nie ma się co oczuki­wać — nie jest to jed­na z tych powieś­ci w których zna­jdziemy jakikol­wiek pogłębiony obraz postaci — co więcej autor­ka książ­ki nie jest jakoś szczegól­nie sko­ra do wytłu­maczenia nam dlaczego wam­pir pokochał naszą dziew­czynę i na odwrót — wygląa na to że obdarze­nie wam­pi­ra uczu­ciem jest czymś najbardziej nat­u­ral­nym na świecie. O ile ksiązkę i jej kon­tynu­acje da się czy­tać bez bólu o tyle ser­i­al roszczą­cy sobie prawa do zde­cy­dowanie bardziej wnikli­wej anal­izy świa­ta w którym wam­piry chodzą sobie po uli­cach jest moim zdaniem nie do oglą­da­nia. Pomi­jam już znany z innych seri­ali ( Tudorowie, Rzym) zwyczaj HBO wsadza­nia scen sek­su wszędzie gdzie się da nieza­leżnie od tego czy są akcji potrzeb­ne czy nie — bądź co bądź jeśli już sie płaci za telewiz­ję to moż­na wyma­gać. Więk­szym prob­le­mem jest dla mnie niemiłosierne roz­ciąg­nię­cie akcji ( cały sezon obe­j­mu­je treść zaled­wie jed­nej książ­ki) oraz dodanie nowych postaci — zwłaszcza wygadana czarna bar­man­ka wyda­je sie być dodatkiem który wyni­ka bardziej z potrze­by popra­noś­ci poli­ty­cznej niż z real­nego braku w „ obsadzie” dra­matu. Zwierz nie może się także pow­strzy­mać by nie krę­cić nosem na obsadę — choć wam­pir Bill jest zde­cy­dowanie odpowied­nio mroczny i pocią­ga­ją­cy to jed­nak gra­ją­ca główną rolę Anna Paquin nie odpowia­da swo­je­mu książkowe­mu pierow­zorowi. I to nie tylko dlat­ego że jej uro­da nie odpowia­da wiz­ji głupiej blon­dyn­ki ale dlat­ego że przyglą­da­jąc się jak stara się udawać głupią ( nasza bohater­ka nie grzeszy inteligencją) widać jak bard­zo męczy się aktorsko. Co więcej nie wiem czemu z w sum­ie śmiesznej i bezpre­ten­sjon­al­nej ksiąz­ki zde­cy­dowano się zro­bić ser­i­al który pozu­je na bard­zo poważny i mówią­cy coś o społeczeńst­wie amerykańskim. Być może w dziejszych cza­sach pod każdy film o wam­pirach trze­ba pod­czepić jakąś ide­l­ogię by ukryć fakt że wyko­rzys­tu­je się wam­pirzą koni­unk­turę. Ter­az zwier­zowi pozosta­je tylko obe­jżeć ser­i­al „ Dzi­en­ni­ki Wam­pirów” aby potwierdz­ić ( bądź zaprzeczyć) tezie że wam­pir we współczes­nej kul­turze choć tak niezwyk­le pop­u­larny nie przynosi jed­nak zwier­zowi radochy. Może by tak spróbować z inny­mi stwora­mi nocy? A może — to dość rewolucyjne — dać sobie z nimi spokój i zde­cy­dować się pomęczyć jak­iś innych mieszkańców naszej wyobraźni. Z tego co zwierz widzi w najbliższym seoznie ma paść na obcych — cóż czemu nie. Ps: Zwierz prag­nie bard­zo pole­cić swoim czytel­nikom komiks „ Fun Home” — wyszedł on dość dawno i miał mnóst­wo świet­nych recen­zji do których prag­nie dołączyć się zwierz. Oczy­wiś­cie jeśli lubi­cie komiksy w których obsz­ere­nie cytu­je się „ W poszuki­wa­niu stra­conego cza­su” i „ Uliss­esa” — moim zdaniem perełka.