Prawie dotrwaliśmy do końca grudnia a to znaczy, że jeśli jeszcze nie dopadło was „Last Christmas” to macie szansę wygrać whamageddon czyli próbę uniknięcia tej piosenki w okresie przedświątecznym. W tym roku jest trochę łatwiej (nie wybieramy się do galerii handlowych i mniej słuchamy radia w pracy) ale wciąż – niebezpieczeństwo czai się za rogiem. A może to nic złego posłuchać Wham! I przypomnieć sobie krótką karierę tego brytyjskiego zespołu.
Rzadko się zdarza by jakiś zespół był tak bardzo pamiętany i nie pamiętany jak Wham! Z jednej strony – „Last Christmas” czy „Wake Me Up Before You Go- Go” to są takie piosenki, które właściwie (troche chcąc nie chcąc) znają wszyscy. Z drugiej – jednym z popularnych dowcipów jest pytanie – jak się właściwie nazywał “ten drugi” z Wham! bo prawie nikt go nie pamięta. A nazywał się Andrew Ridgeley i napisał wydaną niedawno w Polsce książkę „Wham! George i Ja” gdzie opowiada o historii zespołu i jego nagłej kosmicznej wręcz popularności.
Zanim jednak Ridgeley zaczyna opisywać największe przeboje i największe sukcesy pokazuje nam skąd zespół się wziął. U jego podstaw leżała bowiem nie tyle kalkulacja jakiegoś managera, który uznał, że dwóch przystojnych chłopaków pociągnie za sobą tłumy fanek, ale prawdziwa przyjaźń – która zaczęła się w szkole. Zarówno Andrew Ridgeley jak i George Michael mieli ze sobą wiele wspólnego – obaj kochali muzykę, obaj mieli podobne poczucie humoru i obaj wywodzili się z rodzin imigranckich. Co więcej – wydaje się, że w obu przypadkach decyzja o rozpoczęciu kariery muzycznej była dla ich rodziców pewnym zawodem. Mieli nadzieję, na takich dobrze wykształconych synów a tu chłopaki oblewali egzaminy, trafiali na bezrobocie i przede wszystkim mieli hopla na punkcie tworzenia muzyki.
I właściwie o tym jest ta książka – trochę o niespodziewanej natychmiastowej sławie, ale dużo bardziej o przyjaźni, która niespodziewanie do tej sławy doprowadziła. Niesłychanie ciekawy jest sposób przestawienia relacji Ridgeleya z Georgem Michelem. Mogłoby się wydawać, że trochę zapomniany piosenkarz będzie chciał pokazać, że był równie odpowiedzialny za hity zespołu co jego zdecydowanie bardziej znany przyjaciel. Ale tu zupełnie nie ma takiej narracji. Wręcz przeciwnie – właściwie od samego początku czytamy o tym, że George był bardziej utalentowany, miał lepszy głos i większy potencjał. Więcej, sam autor przyznaje, że już w momencie kiedy osiągali sukces, czuł się nieco zmęczony tym wszystkim. Ta perspektywa jest ciekawa bo rzadko ludzie tak oficjalnie przyznają, że w pewnym momencie zeszli na drugi plan, i rzadko nie ma w tym pretensji czy złośliwości. Oczywiście można to dzielić przez dwa i próbować wyjaśnić tym, że Ridgeley chce się dobrze przedstawić czytelnikowi ale jednocześnie – przynajmniej moim zdaniem bije z tego jakaś szczerość.
Ciekawie czyta się te wspomnienia o locie na szczyt w latach osiemdziesiątych. O popularności, tym co pisały wtedy tabloidy (i na co wykonawcy przymykali oko bo tak im się opłacało) i jak ta radosna muzyka Wham! była częścią odpowiedzi na niepokoje społeczne jakie przez całą dekadę wstrząsały społeczeństwem na Wyspach. Nigdy nie myślałam o Wham! jako o zespole który jakoś się wpisywał w te zjawiska społeczne, ale tu widzę, że nie pozostawał zupełnie na uboczu. Jednocześnie jednym z ciekawszych aspektów jest obserwowanie jak w ówczesnym świecie rozrywki homoseksualizm popularnego piosenkarza mógł mu jednak zniszczyć karierę. Wydawało się, że po sukcesach wielu brytyjskich muzyków którzy nie kryli się z homoseksualizmem było łatwo się ujawnić, ale jednak – biznes gdzie zespół musi podobać się młodym słuchaczkom mówi zupełnie co innego. Ridgeley wplata te refleksje w narrację ale się na nich nie koncentruje. Właściwie tym co wydaje się w tym najciekawsze to jak oczywiste było ukrywanie się przed innymi. Dla niego, dla Michaela i dla wszystkich, którzy wówczas znali prawdę.
Książkę czyta się ciekawie zwłaszcza jeśli nie tyko lubimy Wham! ale chcemy właśnie zobaczyć obraz szybkiej intensywnej kariery. Myślę, że wielbiciele muzyki – nie tylko brytyjskiego zespołu – będą zainteresowani tym jak powstawały piosenki, jakie mechanizmy rządziły przemysłem muzycznym, jak wyglądała promocja. Ponieważ kariera zespołu była krótka to można odtworzyć te mechanizmy dość szczegółowo – łącznie z pracą nad kolejnymi teledyskami, czy uwagami o tym jakie znaczenie miały dla popularności zespołu konkretne stroje sceniczne. Przyznam, że nawet ja – osoba, która nie interesuje się bardzo muzyką popularną przeczytałam to z przyjemnością.
W ostateczności jest to jednak książka o przyjaźni – takiej która zaczyna się w szkole i takiej którą kończy nie rozłam zespołu ale śmierć jednego z przyjaciół. Bardzo widać, że Ridgeley napisał tą książkę też trochę dla siebie by się ze swoim przyjacielem – odpowiedzialnym za najbardziej szalony etap jego życia. Trochę to wzrusza, ale przede wszystkim sprawia, że Wham! staje się czymś więcej niż „Georgem Michelem i tym drugim jak mu tam”. Pod tym względem to naprawdę bardzo miła lektura. Taka po której człowiek nie chce już aż tak panicznie unikać wysłuchania „Last Christmas”.