Musicie wiedzieć, że jedną z olbrzymich zalet hotelu Rzemieślnik jest widok jaki rozciąga się z części pokoi. Podczas gdy nieszczęśnicy oglądają parking przed Biedronką, zwycięzcy mogą zasypiać swoje ostatnie spojrzenie kierując ku wspaniałej panoramie gór z Giewontem na czele. Zwykle, gdy się budzę rano Giewont wita mnie zachęcając do wycieczek. Dziś, kiedy rano wyjrzałam za okno dostrzegłam że nic na mnie nie czeka. Chmury zakryły wszystko.
Matka powiedziała, że nie ma co. Trzeba się poddać prawom natury i zrobić sobie swobodny spokojny dzień pełen odpoczynku. Kiedy zapytałam czy wobec tego możemy nie wstawać z samego rana tylko poleżeć w łóżeczku na przykład do jedenastej, dotarł do mnie jedynie śmiech, który szybko zamienił się w polecenie bym wstawała i to szybko. Musicie zrozumieć, był wolny dzień, była ósma rano. NIGDZIE nie szłyśmy. Ale wstać trzeba. Nie daj boże ktoś by zjadł przed nami śniadanie, albo co gorsza dowiedział się, że nie jesteśmy na nogach o nieludzkiej porze.
Zakopane bywa bardzo ładne w miejscach gdzie nie ma turystów
Musicie wiedzieć, że życiową ambicją mojej matki jest przejść przez Zakopane nie doświadczywszy żadnych tłumów. Wbrew pozorom nie jest to zadanie niemożliwe. Należy po prostu tak długo iść w bok aż miasto straci swoją miejskość, znikną chodniki a wraz z nimi – ostatni turyści. Tak też było dziś – tu jeden skręt, tam drugi, tu jakiś dziwny mostek, który uginał się pod każdym krokiem i oto znalazłyśmy się w tych rejonach Zakopanego gdzie bunkrują się miejscowi, zapewne co wieczór modląc się by ich przyczółków nie odkryły turystyczne hordy.
Co się tyczy turystycznych hord to trudno tu nie zrozumieć ludzi, którzy nienawidzą ludzkości a w szczególności ludzkości na wakacjach. W sumie ludzie byliby całkiem znośni gdyby tylko – chodzili szybciej, nie przystawali, nie szli bardzo powoli wpatrzeni w telefon, nie wołaliby do swoich dzieci przez pół ulicy, nie zmieniali decyzji odnośnie kierunku w którym idą, nie próbowali cię wyprzedzić przeciskając się tuż obok bez zachowania odpowiedniej odległości i gdyby – co najważniejsze – byli zupełnie gdzie indziej. Serio cieszę się, że dziś moje ostro zakończone kijki trekkingowe zostawiłam w domu, bo nie ręczę czy bym w przypływie nienawiści do ludzkości nie dźgnęła nimi kogoś albo siebie.
Pogoda taka, że człowiek wchodzi w tryb jesieniary
Spacery z moją matką – jakby się ktoś zastanawiał – charakteryzuje jeden niewielki acz istotny element. Nigdy się nie kończą. Ot np. dziś wybrałyśmy się na spacerek „żeby odpocząć” i piszę te słowa, kiedy licznik kroków wskazuje, że przeszłyśmy piętnaście kilometrów. To jest chyba w tym momencie jasne, że moja matka nie uznaje spacerów krótszych niż dziesięć kilometrów. W dniu odpoczynku. Na wakacjach. Kiedy pada. I jest zimno. I pada. Gdyby to były kolonie zadzwoniłabym do rodziców z prośbą, żeby mnie odebrali.
A skoro o kolonii mowa. Ta z którą dzielimy hotel, najwyraźniej się nudzi. Trudno się dziwić – nich ich nie pędzi kilkanaście kilometrów po mieście w deszczu. Dzieciaki zdecydowały się więc swoją energię przełożyć na pokonywaniu tej samej trasy tam i z powrotem po korytarzu jedynie co pewien czas robiąc sobie przerwy na trzaskanie drzwiami. Tu od razu uwaga, że do samych dzieciaków nic nie mam, bo są dzieciakami, natomiast nieco gorszą opinię mam o opiekunach, którzy siedzieli przyglądając się temu jak owe dzieciaki robią w hotelu małe pandemonium. Ja wiem, że nad grupą nie da się zapanować ale jednak doceniłabym jakiś wysiłek. Wiecie – Jaś może będzie zawsze trzaskał drzwiami ale czuję się bezpieczniej kiedy w okolicy jest zbudzony opiekun powtarzający po raz setny „Jasiu nie trzaskaj drzwiami”.
Nad tym potokiem był taki mostek po którym przeszłam z zamkniętymi oczyma prowadzona przez mamę za rękę. Bo był straszny
Tu zrobię małą dygresję, ponieważ dziś spacerując doszłyśmy do wniosku, że powinien powstać górski wydział do zjawisk paranormalnych. Powinien on badać zjawiska dziwne i trudne do przewidzenia, które rozgrywają się w okolicach gór. Ot np. że na drodze do dworca jest taka księgarnia, gdzie sprzedają najróżniejsze książki, gdzie co roku moja matka znajduje interesującą ją książkę – czasem nawet sprzed dwudziestu lat. Nigdzie indziej ich nie ma. Albo, że w górach pada zawsze, ale to zawsze jeśli mam w plecaku przewodnik Nyki. Jeśli go wyjmę z plecaka zaczyna się przejaśniać. Serio potrzebujemy kogoś kto by zbadał te przedziwne fenomeny natury.
W jednym z komentarzy pod poprzednim postem padło pytanie – skoro matka zwierza tak ogranicza spożywane jedzenie to czy przypadkiem nie jest nakręcana energią słoneczną. Mogę powiedzieć z całą pewnością, że to jednak musi być coś innego bo dziś miała energię bez słońca. No ale pozwoliła sobie na szaleństwa kulinarne i zjadła na obiad pół porcji szpinaku. Kiedy zapytałam czemu nie je dalej stwierdziła, że jest najedzona. Być może ona żywi się moim cierpieniem zupełnie nie metaforycznie.
pod koniec dnia już się bardzo wypogodziło. Pewnie dlatego, że wyjęłam Nykę z plecaka
Na jutro zapowiadają piękną pogodę co niestety rozochociło matkę zwierza. Zwłaszcza, że jak sama stwierdziła – dziś odpoczęłyśmy. Na moją skromną uwagę, że jednak to taki aktywny wypoczynek był, stwierdziła, że przecież nie po górach się nie liczy. Jakby co to bardzo ale to bardzo przydałby się tu jakiś nauczyciel bilogii, który wyjaśniłby mojej sześćdziesięcioczteroletniej matce jak działają mięśnie w ludzkich nogach i że nawet chodzenie po płaskim się liczy. Mam wrażenie, że na tej lekcji w szkole nie uważała. Pewnie czytała pod ławką.
PS: Śledzący przyrost punktów kardio powinni wiedzieć że jest ich 623 i mam wrażenie, że jeszcze ze sto i można wymienić na medal olimpijski. W chodzie.