Poręcze chwały czyli wpis górski trzeci

Podob­no sza­leńst­wem jest pow­tarzanie tych samych czyn­noś­ci spodziewa­jąc się innych wyników. Ja jed­nak mam inną definicję sza­leńst­wa np. jest nimi budze­nie cór­ki koło siód­mej, jeśli ma się bilet na kole­jkę na Kasprowy dopiero na wpół do dziesiątej. I było­by to jeszcze do zniesienia gdy­bym przy­na­jm­niej mogła dopić poran­ną kawę a nie była poga­ni­ana, że mam się spieszyć. Jedyny plus jest taki, że kel­ner­ka pracu­ją­ca z rana w jadal­ni stwierdz­iła, że zna mój ból bo jej mat­ka góral­ka w cza­sie wakacji nad morzem każe jej wstawać o piątej i oglą­dać wschód słoń­ca. Być może wszys­tkie mat­ki są równy­mi sadystkami.

Nim prze­jdę do wypraw górs­kich prag­nę donieść, że pokój nasz nie przes­ta­je dostar­czać nam nieza­pom­ni­anych rozry­wek. W ciągu ostat­nich trzech dni okaza­ło się, że mamy w poko­ju próg. Ów próg nazwałyśmy „pro­giem śmier­ci”. Jest tuż przy wejś­ciu do poko­ju i… cóż ma kil­ka cen­tymetrów wysokoś­ci pon­ad kory­tarz. Jak na razie mamy remis to znaczy trzy razy potknęłam się o niego ja i trzy razy moja mat­ka. Zęby na razie wszys­tkie, ale napię­cie rośnie, bo człowiek zmęc­zony wraca­ją­cy z wyciecz­ki jakoś chci­ał­by się znaleźć w poko­ju jak najszy­b­ciej i jesteśmy coraz bliżej by znaleźć się w nim zęba­mi do przo­du. Co ciekawe — nasza łazien­ka też ma próg (a co!). i o nim dość dobrze pamię­tamy. Być może dlat­ego, że każ­da wyprawa do łazien­ki pod skosa­mi jest przygodą.

Wróćmy jed­nak do gór. Otóż wjechałyśmy na Kasprowy. Widzi­cie zwyk­le w cza­sie sezonu, gdy słońce świecie przed kole­jką ustaw­ia się niesamowi­ta kole­j­ka ludzi, którzy chcą pojechać w górę. Ale nie w piątek, w dniu koń­ca roku szkol­nego. Dziś nie było niko­go. Do tego stop­nia, że nasze bile­ty na 9:30 wyko­rzys­tałyśmy koło 9 (bo oczy­wiś­cie byłyśmy pod kole­jką za wcześnie, prze­cież zdaniem mojej mat­ki kole­jkę sprząt­ną, jeśli nie będziemy stały pod nią pół godziny). Zjaw­iłyśmy się na szy­cie by stwierdz­ić, że w tym roku o dzi­wo nie pada. Tu ponown­ie będzie prz­ery­wnik toale­towy, ponieważ toale­ta na Kasprowym Wier­chu posi­a­da dwie ciekawe cechy. Pier­wsza — jeśli jest dłu­ga kole­j­ka i trze­ba poczekać to moż­na ten czas spędz­ić w uty­tułowanej tuż obok salce wspom­i­na­jącej wiz­y­ty papieża w górach. Dru­ga — kosz­tu­je 2,50. Jest to cena zaskaku­ją­co niska jak na fakt, że wodę z Kasprowego trze­ba spec­jal­nie zwoz­ić i ogól­nie warun­ki są bard­zo spec­jalne. Mat­ka zwierza podzieliła się tą uwagą z panią pracu­jącą w kasie (zwraca­jąc uwagę, że na Gubałów­ce toale­ta kosz­tu­je zło­tych 3!) na co pani stwierdz­iła, że gdy­by mat­ka szukała zawodu to może usiąść obok niej i szep­tać jej hasła o koniecznoś­ci pod­wyż­ki do ucha.

Nasza wyprawa dzisiejsza była właś­ci­wie po płaskim poza tymi ter­e­na­mi, kiedy nie była. Przeszłyśmy od górnej stacji kole­j­ki pod Kopę Kon­dracką. Lubimy tą trasę, bo idzie się właś­ci­wie granią cza­sem nawet po Słowack­iej stron­ie widać koz­ice czy saren­ki. Obie zawsze jesteśmy jed­nak lekko zden­er­wowane, bo po drodze jest takie jed­no miejsce gdzie nie da rady trze­ba się zsunąć na siedze­niu — zwyk­le wcześniej poda­jąc komuś swój ple­cak. To znaczy tak było. Ktoś najwyraźniej zrozu­mi­ał, że to miejsce budzi w nas niechęć i jakieś dwa tygod­nie temu zamon­towano tam poręcze czyniąc zejś­cie banal­nie prostym. Uważam, że takie infor­ma­c­je powin­no się nam przekazy­wać bezpośred­nio bośmy się tyle namartwiły a tu nic.

O tym, że poręcze zamon­towano niedawno dowiedzi­ałyśmy się zresztą na przełęczy pod Kopą Kon­dracką na której dokon­ałyśmy skry­tej kradzieży włas­noś­ci intelek­tu­al­nej. Otóż — usi­adłyśmy obok wyciecz­ki i wysłuchałyśmy bard­zo ciekawego wykładu o geologii tego frag­men­tu gór a potem jeszcze kilku aneg­dotek prze­wod­ni­ka, które były zabawne. Kiedy jed­nak wyciecz­ka wstała i ruszyła dalej w górę uznałyśmy, że czas się ujawnić i poszłyśmy swo­ją drogą. Na drodze tej dokon­ałam też drob­ne­go wyłudzenia (zdaniem mojej mat­ki żebract­wa) krów­ki. Było to wyłudze­nie zupełnie przy­pad­kowe (Tak na moją obronę) po pros­tu idąc ścieżką usłysza­łam zdanie „Chcesz krówkę?” I uznałam, że zupełnie obca mi oso­ba pro­ponu­ję tą krówkę mnie a nie swo­jej towarzysze podróży. Gdy głośno wyraz­iłam lekkie rozczarowanie. Pani poczęs­towała krówką i mnie i matkę. Była to doskon­ała krówka co sugeru­je, że wyłud­zone (lub jak woli mat­ka wyże­brane) zawsze smaku­je najlepiej.

W schro­nisku w Kon­dra­towej było zaskaku­ją­co pus­to choć nie zapo­biegło to utworzenia się kole­j­ki do okien­ka, gdzie wyda­ją posił­ki. Stało się tak dlat­ego, że przed okienkiem stanęła pani reprezen­tu­ją­ca naj­gorszy rodzaj klien­ta. Chci­ała piero­gi z jago­da­mi, a może jed­nak nie z truskawka­mi, a może bigos. Dobrze weźmie bigos, a musi się dowiedzieć czego chce mąż, o mąż chce piero­gi z jago­da­mi, nie ma są z truskawka­mi, może mąż chce bigos, a kole­ga? Niech się dowie czego chce kole­ga, kole­ga chce żurek. A to trze­ba się dowiedzieć, czy jest żurek, a w ogóle czy ten bigos co pani przed nią postaw­iła to jest ten jej bigos czy jak­iś inny bigos. Trwało to wszys­tko dobrych dziesięć min­ut i doprowadz­iło do głębok­iej inte­gracji kole­j­ki, w której więk­szość kupu­ją­cych chci­ała herbatę oraz zabić panią przy okienku.

Z hali do Kuźnic schodzi się już szy­bko, zwłaszcza gdy człowiek rozmyśla głównie o tym co by zjadł. Wybrałyśmy restau­rację Szwa­j­carską, która daje tak dobre jedze­nie że powin­no to być zabro­nione bo czego by człowiek nie zamówił myśli, że mógł­by zamówić co innego i też było­by dobre a nawet lep­sze. O naszej miłoś­ci do kna­jpy niech świad­czy fakt, że obsłu­ga na nasz widok z uśmiechem nas przy­witała, ucieszyła się, że znów przy­jechałyśmy i zapy­tała na jak dłu­go. Co sugeru­je, że udało się nam zdobyć sta­tus stałych klien­tek w kna­jpie, do której chodz­imy raz do roku. Jest to pewne osiąg­nię­cie oku­pi­one kilo­gra­ma­mi wtrążolonych smażonych kartofli. Niczego nie żałuję.

Wiec­zorem udałyśmy się jeszcze raz na Krupów­ki żeg­nać cud­owny czas, kiedy nie ma na nich aż takich tłumów. Trze­ba przyz­nać, że coraz bardziej przekonu­je­my się do wyjeżdża­nia w czer­w­cu. Jest już ciepło, a mias­to jest tak cud­own­ie pozbaw­ione lip­cowych i sierp­niowych tłumów. Jasne jest sporo ludzi (O dzi­wo, góry nie są tylko dla nas!) ale jeszcze da się przeżyć i nie ma się ochotę nosić przy sobie kozi­ka i wsadzać ludziom pod żebro. No może poza tymi, którzy budzą cię o siód­mej rano, przed dziewiątą zagani­a­ją do pisa­nia wpisu i na zdanie „łyd­ki mnie bolą” odpowiada­ją „jak sobie pochodzisz pod górę będą cię bolały mniej”

Na koniec infor­ma­c­ja do celów statysty­cznych przeszłyśmy dziś 28,5 tys. kroków i cieszę się że mat­ka nie każe mi bie­gać dookoła hotelu żeby było równe 29.  Ale sama przyz­na­je, że jest tego bliska.