Skoro mamy koniec sierpnia to znaczy, że pojawiła się po miesiącach wyczekiwania ekranizacja powieści o Cormoranie Strike. Co prawda na razie mamy tylko pierwszy odcinek mini-serialu na podstawie Wołania Kukułki ale pojawienie się nowego zmęczonego życiem bohatera na ekranach oznacza, że przez kilka tygodni będziemy znów żyli kryminalnymi sprawami Londynu. Jak cudownie.
Zwierz długo zastanawiał się jak napisać tą recenzję, czy właściwie pierwsze wrażenia. Otóż od pewnego czasu zwierz dochodzi coraz bardziej do wniosku, że oglądanie ekranizacji z nosem w powieści zwykle bardziej go rozczarowuje niż cieszy. Jasne, porównywanie książki i filmu czy serialu czasem bywa zabawne, ale też sprawia, że bardziej na tym co mamy koncentrujemy się na porównywaniu tego co pominięto, zmieniono, czy wymyślono inaczej. Zdaniem zwierza to jest jednak zupełnie inne oglądanie. Dlatego tym razem zwierz zdecydował się napisać tylko o serialu, co więcej nie odświeżać sobie książki przed emisją. Dzięki temu oglądanie było dużo fajniejsze, bo nie obciążone tą potrzebą wyłapania wszystkiego co jest nie tak z ekranizacją. Inna sprawa — zwierz nie ma pojęcia jak popularne w Polsce było Wołanie Kukułki (ogólnie gdyby się nie okazało, że powieść napisała Rowling, pewnie byłaby to jedna z licznych powieści po którą sięgnęli wielbiciele kryminałów) i czy porównywanie ekranizacji z książką naprawdę nie zepsuje trochę zabawy tym co nie czytali.
Nie śpią, za dużo piją, nie prasują koszul i mają jeden płaszcz. Czyli wszyscy londyńscy detektywi są tacy sami
No dobra tyle wstępu czas przejść do serialu. Od razu pierwsza rzecz, która rzuciła się zwierzowi w oczy i bardzo spodobała. To, jak ostatnio większość produkcji BBC One, serial bardzo Londyński. Tylko tym razem udało się (przynajmniej w pierwszym odcinku) uniknąć pokazywania w kadrze znanych z folderów turystycznych atrakcji. Zamiast tego mamy londyńskie ulice i domy, od luksusowych rezydencji gdzie każdy musi najpierw stanąć oko w oko z konsjerżem, po mieszkania komunalne gdzie na klatce schodowej znajdziemy dwujęzyczną informację by jednak nie pluć. To Londyn wielonarodowy, zróżnicowany ale też podzielony pomiędzy tych którzy prowadzą wspaniałe życie w penthousach i tych którzy żyją na rozkładanym łóżku we własnym biurze. Zwierz który w ostatnich latach odwiedzał Londyn częściej niż jakiekolwiek inne, europejskie miasto (poza Polską) musi powiedzieć, że ten Londyn wypadł tu bardzo fajnie i bardzo realistycznie. Choć zwierz dostrzegł popularny ostatnio w serialach BBC zabieg, rozmywania tła bohaterów idących ulicą, najwyraźniej zamykanie fragmentów Londynu dla ekipy filmowej jest zbyt trudne.
Dobry Batman… tfu detektyw potrzebuje Robina albo Robin
W tym fajnie zarysowanym Londynie działa Cormoran Strike. To prywatny detektyw który może dołączyć do szerokiego grona prywatnych detektywów, których życie nie jest proste. Cormoran ma właściwie pełny zestaw przeżyć porządnego detektywa — nieudane życie zawodowe, tragiczną przeszłość, skomplikowane stosunki rodzinne, niepowodzenia romantyczne i długi. Do tego stracił nogę w Afganistanie, a interes jak to z interesami detektywów — cienko przędzie. Prawdę powiedziawszy trudno o zestaw cech bardziej stereotypowych. Co więcej, w serialu Cormoran ma nawet odpowiedni płaszcz, który jest trochę za duży i wygląda jakby nasz bohater odziedziczył go po Idrisie Elbie z serialu Luther (być może wszyscy smętni detektywi w BBC mają ten sam płaszcz, z wyjątkiem Sherocka który nie chce się dzielić). Cormoran zostaje wynajęty do prześledzenia sprawy pięknej modelki która popełniła samobójstwo. Jej brat uważa, że tam musiało być coś więcej. A ponieważ znają się z Cormoranem od dzieciństwa, a brat płaci dobrze nasz smętny detektyw na chwilę odrywa się od bólu istnienia i zajmuje się śledzeniem sprawy. Zwierz przyglądając się tej postaci zastanawiał się kiedy ktoś nakręci serial w którym zmęczony życiem detektyw w za dużym płaszczu przyjeżdża na miejsce zbrodni tylko po to by spotkać czterech innych równie zmęczonych życiem tragicznych detektywów którzy też z różnych powodów zajmują się sprawą. Serio biedna policja w Londynie, pewnie chcieliby choć raz sami spokojnie rozwiązać sprawę. Albo przynajmniej mieć do czynienia z ogolonymi detektywami, którzy są szczęśliwi i umieją wyprasować koszulę. Oni się tam muszą o siebie potykać.
Jak się dostaje role londyńskiego detektywa? Trzeba smutno paczeć
Ponieważ każdy dobry detektyw musi mieć pomocnika to Cormoran dostaje nową sekretarkę/asystentkę — młodą i pewną siebie Robin, która właśnie się zaręczyła ze swoim wieloletnim chłopakiem. Robin teoretycznie ma pracować u Cormorna tylko przez tydzień (w sumie nawet na to detektywa za bardzo nie stać) ale ponieważ okazuje się zdolna i inteligenta to zostanie na dłużej. Zwierza trochę bawi genialny ponury detektyw z pomocnikiem imieniem Robin. Coś tak dzwoni zwierzowi w głowie. Niestety same śledztwo nie jest szczególnie fascynujące. BBC zdecydowało się na mini serial więc akcji musi starczyć na wszystkie odcinki. Oglądamy więc jak bohaterowie przepytują kolejne osoby i jak pojawiają się kolejne tropy, ale wszystko dzieje się bardzo spokojnie, tu się z kimś pogada, tam się zadzwoni, gdzieś skorzysta z postępu. Wszystko niby na miejscu, ale serialowi jak na razie brakuje czegoś nowego, wyjątkowego co odróżniałoby tą produkcję od tak wielu innych w których bohaterami są zmęczeni życiem detektywi na tropie sprawy, którą nie chce zająć się policja. Być może w kolejnych odcinkach akcja nabierze tempa bo na razie, powiedzmy to sobie szczerze, trochę się wlecze.
Robin to taka sympatyczna postać która rozumie, że dobry detektyw śpi w biurze i nie ma świeżego mleka w lodówce.
Przejdźmy teraz do castingu. Głównego bohatera gra Tom Burke albo jak go czule zwierz nazywał kiedyś na blogu Tom Burek. To jeden z tych aktorów, którzy mają dość ciekawą umiejętność wyglądania, w zależności od sceny i oświetlenia — albo bardzo przystojnie, albo bardzo przeciętnie. W serialu dobrze to widać, Burke bywa całkiem miły dla oka ale przez większość czasu sprawia wrażenie po prostu niesamowicie zmęczonego. Natomiast ma tą odrobinę charyzmy która pozwala w niektórych scenach wyjść mu poza granie kolejnego zmęczonego życiem detektywa. Natomiast w przypadku tej postaci jedno się z pewnością nie udało. Otóż jak wiadomo z powieści, Cormoran Strike nie ma jednej nogi. W serial pokazuje się nam trzy czy cztery sceny mające nas przekonać że scenarzyści o tym fakcie nie zapomnieli. Ale niestety — kiedy Burke idzie po ulicy czy w ogóle kiedy nie gra w scenach w których brak nogi jest ważny to bardzo widać że ma obie nogi. To znaczy, są sceny w których nawet nie kuleje i ma zupełnie normalny krok. Co można by uznać za element świata przedstawionego gdyby nie fakt, że potem kiedy przypomina sobie, że nie ma jednej nogi zaczyna kuleć.
Akcja toczy się powoli ale kto to słyszał by dobry ponury detektyw się śpieszył. Gdzie byłoby miejsce na smutek i dramę
Zwierzowi zdecydowanie bardziej podobała się Holiday Grainger jako Robin. Zwierz zawsze lubi takie postacie, które pojawiają się i natychmiast adaptują do zastanej sytuacji. Taka jest Robin w wydaniu Grainger — nie dziwi ją koszmarny stan biura Cormorana, nie ma problemu by włączyć się w śledztwo, a poproszona doskonale naśladuje akcent jednej z podejrzanych. A jednocześnie nie trudno dostrzec, że ta pewna siebie, zaradna dziewczyna ma jakąś tajemnicę czy coś w przeszłości co sprawia, że być może jej życie nie jest takie jak sobie wymarzyła. Zwierzowi bardzo podoba się dosłownie pierwsza scena z udziałem bohaterki, w której dziewczyna jadąc metrem rzuca okiem na swój pierścionek zaręczynowy. To nie jest duża scena ale jest doskonale zagrana, tak że widz od razu wie, że dziewczyna jest zaręczona i to od niedawna i noszenie tego pierścionka jest dla niej czymś nowym. Trzeba też przyznać, że między nią a Burkiem jest odpowiednia chemia i nie trudno wyobrazić sobie, że serial pójdzie w ślady książki w której pewne napięcie między detektywem a jego asystentką jest oczywiste.
Ona powinna być trochę młodsza on trochę starszy ale BBC wbrew schematom wyrównuje aktorom wiek.
Trudno oceniać serial po pierwszym odcinku, zwłaszcza w przypadku gdy tych odcinków ma być niewiele, ale zwierz ma wrażenie że tym razem BBC zafundowało nam coś wybitnie nijakiego. Serial jest poprawny, dobrze nakręcony, nieźle zagrany ale brakuje mu czegoś więcej. Oczywiście wielbiciele książki, czy samej Rowling na pewno zasiądą przed telewizorami, ale po prostu jako serial detektywistyczny historia raczej nie wyróżnia się na tle, tak wielu detektywistycznych historii którymi raz na jakiś czas karmi nas BBC. To bardzo poprawna realizacja, ale trudno uznać tą historię za jakoś niesamowicie poruszającą. Być może należy tu winić materiał wyjściowy który po prostu jest niezłym czytadłem i niczym specjalnym. Z drugiej strony, być może przy którymś brytyjskim detektywie kończy się w człowieku entuzjazm. W każdym razie Strikie zostanie z nami jeszcze na chwilę i zwierz z pewnością będzie oglądał dalej, chociażby dla smutki i cierpienia w spojrzeniu Burka. Nie mniej na kolejny odcinek będzie czekał z odrobinę mniejszym entuzjazmem niż na pierwszy.
Ps: Ci którzy są ciekawi co zwierz myśli o Grze o Tron będą musieli poczekać aż do środy bo dziś i jutro zwierz bawi poza Warszawą a to znaczy, że nie będzie oglądał. Zobaczymy czy jest takie miejsce w którym da się uniknąć spoilerów.