Dziewięć lat temu w Gazecie Wyborczej przeczytałam komentarz do nocy Oscarowej i się zdenerwowałam – to był dla mnie impuls by zająć się blogowaniem. Zwłaszcza, że miałam już pierwszy wpis. Zaczynał się od słów „Jutro będą rozdawać Oscary”. Dziewięć lat później na dwa dni przed ceremonią Oscarową mam wrażenie, że pewna klamra się zamyka (choć spokojnie – nie do końca).
Kiedy zakładałam bloga mój pomysł był prosty – narracja o popkulturze jaka dominowała w mediach wcale mi się nie podobała. Było w niej za mało profesjonalizmu, za dużo przekłamań i za dużo snobizmu. Po latach wiele się zmieniło i dziś nikogo nie trzeba przekonywać do seriali, filmów na podstawie komiksów czy znaczenia popkultury – nawet w jej najbardziej szerokich przejawach – dla refleksji nad kulturą i społeczeństwem. Nie mniej – wciąż w wielu mediach można napotkać teksty pisane tak jakby komuś nie chciało się zrobić najprostszego – sprawdzić o czym pisze.
Blogowanie te kilka lat temu było dużo prostsze. Pisało się kilka zdań. Zdjęcia były opcjonalne. Zwykle ich nie było. O social media się nie dbało. Wszystko o czym się pisało było wtedy trochę nowe i nieznane. Ludzie nie oglądali seriali na bieżąco więc co chwile można było wyskoczyć z polecanką nowości. Sprzęt z jakiego korzystałam jest z punktu widzenia współczesnego blogera śmieszny. Laptop z długim kablem łączącym z internetem trzymałam na krawędzi łóżka. Jeśli przesunęłabym go dalej wtedy kabel, biegnący od pokoju rodziców napinał się w poprzek korytarza robiąc pułapkę dla przechodzących. Kiedyś po przysunięciu do siebie laptopa usłyszałam „łup”. Podcięłam moją szacowną matkę. Przez moment myślałam, że ją zabiłam. Potem okazało się, że chyba złamałam jej nos. To na razie jedyna fizyczna ofiara tego bloga.
Na początku nie wiedziałam, że okaże się taka zdecydowana. Bo to chyba najlepiej oddaje moją postawę. Nie wiedziałam, że będę pisać codziennie i że wytrwam dłużej niż wielu którzy zaczęli razem ze mną. Zwłaszcza to drugie mnie nieco dziwi – kiedy zaczynałam było w blogosferze sporo nazwisk których już nie ma. Ludzie których kiedyś przyjmowałam za wzór czy z nimi rywalizowałam, przestali pisać. Być może zniechęcił ich brak szybkiego sukcesu, może znaleźli inne pasje, może im się nie chce, może zmusiło ich do tego życie. W każdym razie – ku mojemu zaskoczeniu – wytrwałam dłużej niż się spodziewałam. Może dlatego, że trochę świadomie poświęciłam całkiem sporo by móc prowadzić bloga. Nigdy nie zdecydowałam się na pracę na całym etacie, nigdy nie przyjęłam pracy w której musiałabym pisać więcej dla kogoś niż dla siebie.
Ta wytrwałość okazała się – jak w niejednym Hollywoodzkim filmie, przepisem na sukces. Bo nie ukrywajmy – pisać przez kilka lat, mieć czytelników, współpracować z czasopismami które się przez te wszystkie lata czytało – to jest sukces. Nawet jeśli nie zawsze przelicza się na pieniądze. Ostatnim dodatkiem do tego sukcesu jest fakt, że po tylu latach pracy (choć może raczej należy napisać – intensywnego oddawania się swojej pasji) doszłam do momentu którego się nie spodziewałam. Teraz to ja spędzę kilka godzin w Oscarową noc (a także następnego dnia rano) rozmawiając w tradycyjnych mediach o Oscarach. Komentując wydarzenia. Postaram się wywiązać z tego jak najlepiej, nie popisać się ignorancją, nie powiedzieć nic głupiego. Ale jednocześnie – o Boże jakie to byłoby cudowne gdybym kogoś wkurzyła. Najlepiej jakąś nastolatkę czy nastolatka którzy po prostu wiedzą, że ja się na niczym nie znam. Chciałabym żeby poczuli, że muszą o tym opowiedzieć światu – nagrać filmik albo podcast (kto dziś zakłada blogi!). Chciałabym, żeby byli w swojej irytacji równie nieprzejednani co ja w swojej. I żeby to oni za kilka lat mogli mówić, że z czystej irytacji zaczęli pracę która zaprowadziła ich tam gdzie nigdzie nie spodziewali się znaleźć.
Bo jeśli czegoś mnie te dziewięć lat pisania nauczyło, to że nie da się ciężko pracować jeśli nie płonie w nas ogień. Jak się nie zdenerwujemy na to co nas otocza, jak nie będziemy tego podsycać, jak nie będą nas świerzbić palce – to wtedy łatwo dać sobie spokój. Dlatego nigdy nie podchodzę do kultury spokojnie, dlatego pozwalam by mnie wzruszała, denerwowała, wprowadzała w stupor i zmuszała do myślenia. Bez tego nie da się pisać – nie tylko codziennie, ale w ogóle. I pewnie – niezależnie od tego, że klamra historii na tym blogu powoli się domyka, to jednak jeszcze minie trochę czasu zanim się zamknie.
A was drodzy czytelnicy – pozdrawiając serdecznie w tym dniu dziewiątych urodzin, zwierz poucza. Jeśli będziecie bardzo cierpliwi, odrobinę pracowici, i zawsze pewni że świat czeka na wasze zdanie, to jeśli będziecie mieli trochę szczęścia, trochę znajomości, i trochę tupetu to może – spełnianie marzeń i zamykanie klamry okaże się czymś co po prostu na was czeka. Więc idźcie i zdrowo się czymś zdenerwujcie. A może któregoś dnia wszyscy spotkamy się na czerwonym dywanie w Los Angeles i raz w życiu będziemy wyspani w dzień po Oscarach. Ściskam was mocno, kocham bez ustanku. Wasz dziewięcioletni Zwierz.
Ps: Ponieważ piątek piątunio to jeszcze obowiązkowo link do naszego nowego Podcastu! W tym odcinku mówimy o poprawianiu historii na potrzeby kultury!