Hej
Co to znaczy film niezależny? Dla niektórych to inna nazwa na film, który tobą wstrząsnął ale nikt go nie widział i nie pokazywano go w lokalnym kinie. Dla innych nazwa jedynych filmów na które naprawdę warto zwracać uwagę. Dla jeszcze innych – produkcja po której widać, że 90% budżetu wyłożył z własnej kieszeni reżyser-scenarzysta który jednocześnie jest operatorem kamery. Jednak prawda jest dużo prostsza – o niezależności filmu wcale nie decyduje obsada aktorska, czy podejmowana tematyka – nazwa odnosi się przede wszystkim do produkcji. To co uda się wyprodukować bez udziału wielkich studio filmowych trafia do zakładki niezależne. Zresztą dziś i wielkie studia mają swoje mniejsze przybudówki odpowiedzialne za takie produkcje (dobrym przykładem jest FOX Serchlight). Filmy niezależne oczywiście mają mniejszy budżet, i nie wydaje się tyle na promocje, ale jednocześnie dają twórcom dużo większą wolność. Twórca kina niezależnego rzadko musi przejmować się naciskami wszechwładnego producenta, który chce wypuścić na rynek filmowy produkt który będzie można sprzedać jak najszerszej widowni. Dlatego to w kinie niezależnym znajdziemy najciekawsze fabuły ale także – całą masę zdolnych i ciekawych aktorów, którzy szukają dla siebie ciekawych wyzwań i projektów. O kinie niezależnym mówi się często w kontekście kina artystycznego a to od razu odsyła do kinematografii europejskich. Tymczasem niezależne kino brytyjskie i amerykańskie pokazuje, że tuż obok głównego nurtu kultury popularnej znajdziemy drugi – gdzie ci sami aktorzy którzy w jednym miejscu grają w wielkich przebojach tu podejmują się zupełnie innych ról. Dziś zwierz postanowił podrzucić wam kilka tytułów niezależnego kina angielskiego które zdaniem zwierza warto nadrobić. Dobór jest subiektywny i nie mający na celu zahaczenia o wszystkie produkcje. Choć troszkę motywem przewodnim jest ta nieco inna Anglia – daleka od naszych wyobrażeń o tym jak się na Wyspach mieszka.
Fish Tank – zwierz nie jest w stanie mówić o tej produkcji inaczej niż w samych superlatywach. Rozgrywająca się na wielkim blokowisku historia dziewczyny, która uwielbia tańczyć i ma nadzieję że uda się jej z pasji uczynić karierę. Ale to nie jest jeden z tych filmów gdzie wszyscy komponują szalone układy taneczne. Dziewczyna tańczy nieźle ale przede wszystkim jak amatorka. Zresztą nie o taniec w tym filmie chodzi. To co przykuwa uwagę widza to relacja między dziewczyną a nowym chłopakiem jej nieodpowiedzialnej matki. Facet jest przystojny, młody i bardzo sympatyczny. I w przeciwieństwie do wszystkich zaczyna się interesować dziewczyną, jej tańcem i zdaje się być ciekawy co tam w jej głowie siedzi. Ale my wprawni widzowie wszelakich dramatów od początku przyglądamy się tej relacji z niepokojem i podejrzliwością. Zwierz nie będzie wam mówił jak film obchodzi się z wątkami które zdawać by się mogło mają tylko jedno rozwiązanie ale cała produkcja jest niebanalna, ciekawa i bardzo niejednoznaczna. Z obsady w Fish Tanku skojarzycie na pewno Michela Fassbendera w roli właśnie tego budzącego nasze podejrzenia chłopaka matki dziewczyny. Zresztą zdaniem zwierza to doskonały krok obsadowy, bo jak wszyscy wiemy – jest w Fassbenderze coś co zawsze każe nam mieć jak najgorsze przeczucia. Film był wielokrotnie nagradzany i można go kupić w Polsce za jakieś śmieszne pieniądze.
Fish Tank jest jednocześnie prawdziwy w tym jak oddaje pewną rzadko portretowaną klasę społeczną i intrygujący w tym jak każe widzowi na każdym kroku kwestionować działania bohaterów.
Filth – jak ostatnio zwierz pisał – poruszający film, fundujący widzom jazdę na kolejce górskiej. Zaczyna się jak czarna komedia, potem zwierza w kierunku czegoś znacznie mroczniejszego by w końcu pozostawić na z przekonaniem, że to jeden z najsmutniejszych filmów jakie widzieliśmy od dawna. Jednocześnie korzystając z przywileju jakie daje kino niezależne film nie boi się właściwie niczego – znajdziemy tu masę obrazoburczych scen, więcej przekleństw niż myśleliśmy że istnieje, oraz parę granic nie tyle delikatnie przekroczonych ale rozjechanych czołgiem. Co ciekawe – jak rzadko zwierz jest przekonany, że wszystko to było potrzebne. Grający główną rolę szkockiego policjanta pragnącego w drodze do awansu skompromitować wszystkich swoich współpracowników McAvoy jest doskonały. Zwierz nigdy nie przypuszczał, że aktor potrafi pokazać na ekranie tyle złości, frustracji i okrucieństwa a tu proszę – McAvoy doskonale wprowadza te wszystkie elementy na ekran jedocześnie o dziwo nie tracąc naszej sympatii. Zresztą jeśli macie jakiekolwiek wątpliwości co do jego możliwości aktorskich koniecznie zobaczcie ten film bo to jest absolutny popis z jego strony. No i jak rzadko zwierz miał po seansie możliwość powiedzenia że nie przypomina sobie kiedy ostatnim razem coś takiego widział. Takiego dobrego.
Doskonały, intrygujący i nie pozostawiający widza obojętnym Filth jest przede wszystkim mistrzowskim popisem aktorski McAvoya
Dom Hemingway – bez porównania lżejszy od Filth ale celujący w podobny nastrój – Dom Hemingway który po 12 latach opuszcza więzienie wydaje się być o krok od odnalezienia spokoju – w końcu ktoś za utrzymanie języka za zębami ma mu zapłacić. Podzielony na rozdziały filmy zaczyna się od dekadenckiego weekendu z Francji w towarzystwie gangsterów ale kończy się na londyńskim blokowisku. Dom Hemingway nie jest może filmem wybitnym ale na pewno należy go zobaczyć dla roli Jude’a Law. Aktor przytył kilkanaście kilogramów, dał sobie zaaplikować nie twarzową fryzurę i koszmarne baczki, ubrał się w strój jaki noszą drobni przestępcy i… no niestety atrakcyjny nadal jest (serio to jakieś przekleństwo nie móc się uwolnić od własnej urody) ale nareszcie może sobie pograć wręcz wbrew wizerunkowi. I wypada świetnie zwłaszcza w długich monologach Doma które wpadają niekiedy w niemal Szekspirowską frazę. Oczywiście wszystko zależy od tego czy przetrwacie pierwszą scenę która jest… co najmniej nie ortodoksyjna ale jednocześnie jest popisem aktorskim. Tylko potem nie mówcie że zwierz nie ostrzegał.
Dom Hemingway to film może nie doskonały ale dla kilku scen i Juda który ucieka od wizerunku pięknego aktora warto zobaczyć
Locke – zwierz niedawno film recenzował ale może przegapiliście – produkcja niezwykła a jednocześnie naprawdę wciągająca. Główny bohater jedzie samochodem i rozmawia z ludźmi przez telefon. Brzmi nudno? Locke to jeden z najbardziej zaskakujących filmów jakie zwierz zna – od niemalże poetyckich opisów wylewania betonu, przez refleksję nad konsekwencjami własnych czynów po powracające do widza w czasie całego seansu pytanie – co to właściwie znaczy być porządnym człowiekiem, pracownikiem, mężem, ojcem rodziny. Choć życie bohatera bardzo się w czasie jazdy zmieni to film o dziwo oferuje zaskakujący koniec, który chyba przywraca trochę ład we wszechświecie. Locke to popis aktorski Tom Hardego – jednego z najlepszych ale wciąż chyba jednak umykających powszechnemu uwielbieniu brytyjskich aktorów. Głosów rozmawiającym z nim bohaterom użyczyli min. Anderw Scott i Olivia Coleman. No i film ma obowiązkowy wątek Polski. Z kin już zszedł ale zapewne wyjdzie na DVD i wtedy wart jest zakupienia.
Choć Locke to film kameralny tak, że bardziej się nie da to trudno mu zarzucić brak szerokiego spektrum podejmowanych tematów
Four Lions – film nie nowy choć w Polsce pojawił się na DVD dopiero rok temu. Czy można zrobić komedię o islamskich terrorystach? O dziwo można – bardzo śmieszną ale nie pozbawioną refleksji czy też nawet elementów dramatu. Cztery Lwy opowiadają o czterech kumplach planujących zamach terrorystycznych w Londynie. Ilość zabawnych scen może się wydać niepasująca do tematu ale chyba w tym tkwi uroda brytyjskiego kina że znajdą się w nim ludzie, którzy potrafią się śmiać z rzeczy których nie można się śmiać i zostawić nas z całkiem poważną refleksją. Film niedawno przeżywał swoją drugą młodość z racji faktu, że w niesłychanie długiej 40 sekundowej roli pojawia się w nim Benedict Cumberbatch. Ale nie dla niego warto ten film obejrzeć. W każdym razie oglądając ten film zwierz pomyślał, że to jest dokładnie taka produkcja jakiej od czasu do czasu potrzebujemy a wszyscy jakoś się boją ją nakręcić. Zwierz jest ciekawy czy film pokazywano w Stanach.
Cztery Lwy to jeden z tych filmów których nie należało kręcić i dlatego trzeba było go nakręcić
Broken – jedną z niezwykłych cech kina brytyjskiego jest jego nieustające zacięcie do komentowania rzeczywistości nawet tak bliskiej jak zamieszki które wybuchły na wyspach w 2011 roku. Tu mamy historię młodej dziewczyny(kilkunastoletniej, mieszkającej z ojcem), której świat zmienia się na gorsze a początkiem tych zmian jest właśnie incydent związany z zamieszkami z 2011 roku. To jeden z tych filmów które kierują widza na jeden sposób myślenia byśmy potem wraz z bohaterką odkrywali, że rzeczywistość prezentuje się jednak inaczej niż z początku może się wydawać. Film ma znakomitą obsadę – od Tima Rotha przez Ciliana Murphego ale jak zwykle film kradnie im Rory Kinnear który ponowie należy do tej kategorii aktorów których uwielbiają fani wszystkiego co brytyjskie a który wciąż czeka aż zaczną go uwielbiać fani wszystkiego co w kinie dobre. Zwierz bardzo lubi filmy w których świat nie jest z góry pokazany i dużo zależy od perspektywy naszych bohaterów. Lubi też być w jakiś sposób zaskoczony a Broken okazało się jednak inne niż się zwierz początkowo spodziewał.
Zwierz jest pod wrażeniem jak szybko Anglicy zdecydowali się na film nawiązujący do w sumie niepokojących z punktu widzenia kondycji społeczeństwa zamieszek w Londynie.
Submarine – wielokrotnie przywoływany, jako jeden z najciekawszych filmów wyprodukowanych w ostatnich latach w Anglii. za kamerą stanął znany z sitcomu IT Crowd Richard Ayoade, który jest też autorem scenariusza. Film miejscami lepszy miejscami gorszy opowiada nam historię z punktu widzenia piętnastoletniego bohatera, który w swoich poczynaniach bywa miejscami bardzo dziecinny, miejscami – szukający dorosłości. Przede wszystkim jednak Ayoade pochyla się nad sentymentem, czy nawet wspomnieniem, przeszłością. Zwierz powie szczerze, że nie jest wielkim fanem filmu ale nie może mu odmówić umiejętnego kreowania pewnego nastroju który bardzo trudno zdefiniować. Na pewno jest to film inny ale nie porażający swoją innością tak by nie dało się go obejrzeć. Niekiedy wydaje się, że reżyser/scenarzysta wrzucił do produkcji wszystkie pomysły jakie miał (może bał się, że nie dadzą mu nakręcić następnego filmu) i czasem wychodzi dobrze – niekiedy nieco gorzej. Ale inaczej co każe to zwierzowi czekać aż w końcu kolejny film Ayoade bazujący na Sobowtórze Dostojewskiego znajdzie się w jego zasięgu.
Zwierz nie zawaha się stwierdzić że jest w Submarine coś hipsterskiego
Tyrannosaur – jeden z najbardziej poruszających brytyjskich filmów od… trudno nawet powiedzieć od kiego. W Tyranosaurze nie ma ładnej i spokojnej Anglii są za to nieszczęśliwi ludzie, agresja, przemoc ale także jakieś – wcale nie takie jasne światełko w tunelu. Film zachowuje niesłychaną spójność pomiędzy obrazem, tematem i grą aktorską. Na pierwszy plan wysuwa się przede wszystkim Olivia Coleman która jest kolejną w naszym dzisiejszym wpisie aktorką, która zdecydowanie powinna być rozpoznawana przez większą ilość osób. Doskonała w graniu zwyczajnych kobiet, jednocześnie posiadająca w swoim arsenale olbrzymi zasób środków który pozwala jej być zarówno wybitną aktorką komediową jak i dramatyczną. Doskonale obsadzony jest też Eddie Marsen, dzięki któremu pokazuje się nam że przemoc domowa nie zawsze ma twarz dwumetrowego ostrzyżonego na krótko osiłka. Tyranosaur to film ciężki, przygnębiający, ale tak dobry, że warto być może na chwilę wybrać się tam gdzie zwykle nie mamy ochoty podróżować z filmowcami. Zwłaszcza, że w tej niewielkiej produkcji udało się opowiedzieć o kilku problemach z którymi „większe” kino niekiedy nie umie równie dobrze opowiedzieć.
To jeden z tych filmów które niekoniecznie chce się oglądać ale kiedy się je zobaczy trudno wyjść z podziwu.
Bronson – zwierz przyzna szczerze – nie uważa tego filmu za wybitny a właściwie uważa, że sporo się w nim rozłazi ale o dziwo daje strasznie do myślenia? Nad czym – nad sławą a właściwie nad potrzebą bycia rozpoznawanym, nad wściekłością, niemożnością dostosowania się do społeczeństwa posuniętą do najdalszych granic. Bronson – historia jednego z najbardziej niebezpiecznych więźniów w historii Wielkiej Brytanii, tylko pozornie wydaje się być historią jednego człowieka a tak naprawdę wykorzystuje jego – dość powiedźmy sobie szczerze smutną (choć nie brak w filmie elementów komediowych) biografię do pochylenia się nad kilkoma niekoniecznie z samym Bronsonem związanymi tematami. Ponownie tym co wyróżnia film na tle wielu innych produkcji jest kreacja (trudnego do rozpoznania) Toma Hardego. Gdyby to był sponsorowany przez większą wytwórnię amerykański film Hardy nie musiałby czekać do Batmana by stać się powszechnie rozpoznawalny. Hardy gra tu niesamowicie i naprawdę przyciąga widza do filmu – nawet jeśli w sumie po tym wszystkim granym przez niego bohaterze nadal nie wiemy aż tak wiele.
Branson to typowy film który ogląda się przede wszystkim dla aktora i roli.
Filmów miało być dziesięć ale zwierz doszedł do wniosku, że może jeszcze raz zabawi się w łowcę. I zapyta was jaki jest wasz dziesiąty, jedenasty, dwunasty, czterdziesty pierwszy film na takiej liście. Zwierz pewnie mógłby jeszcze długo wymieniać – mniej lub bardziej udane brytyjskie produkcje które nawet jeśli go nie poruszyły to sprawiły, że na chwilę się zatrzymał (wszystkie filmy Joann Hogg). Zwierz jak zapowiadał nie skupił się jeszcze na kinie amerykańskim ale ma zamiar to zrobić- a właściwie ma zamiar poświęcić kinu niezależnemu jeszcze trochę refleksji. Głównie dlatego, że to chyba jest kino zwierza – nie koniecznie to najbardziej offowe ale także nie zawsze to najbardziej w głównym nurcie. Przy czym zwierz deklarując że to jego kino ma przede wszystkim na myśli że to kino które najczęściej każe mu się nad czymś zastanowić i nie daje spokoju. Nie znaczy to że zawsze są to filmy lepsze. Ani, że zwierz odcina się od inteligentnych filmów rozrywkowych. Po prostu tu zwierz czuje się jak u siebie.
PS: Jak może wiecie do Warszawy przybywa za kilka miesięcy Al Pacino za udział w spotkaniu z nim trzeba zapłacić od 500 do 2500 zł. Powie zwierz szczerze – jest dla niego coś bardzo odrzucającego w tych cenach. To znaczy zwierz naprawdę nie wierzy by taka była wartość siedzenia na sali i oglądania jak Al Pacino odpowiada na pytania. W ogóle zastanawia się – niezależnie od tego jak sprzedadzą się bilety – czy takie windowanie cen ma sens. Jasne zwierz wie, że rynek ale jest coś niewłaściwego w tym, że winszujemy sobie tyle pieniędzy za spotkanie z aktorem. Gdyby to jeszcze było jakiekolwiek przedstawienie. To wtedy zwierz by dyskutował. Albo koncert. Albo jakikolwiek przejaw twórczego ludzkiego działania. Ale to jest człowiek odpowiadający na pytania. Nawet jeśli bardzo sławny człowiek to wciąż jest to przede wszystkim po prostu wywiad. O ile Pacino nie sprzeda uczestnikom przepisu na produkcje kamienia filozoficznego nie ma takich treści które byłby siedzenia na tej widowni warte. Takie jest zdanie zwierza, który w tym miesiącu wydał kosmiczną dla siebie sumę by iść na musical w Londynie. Więc to chyba nie skąpstwo.
Ps2: A jutro na Skraju Jutra. Zwierz nie mógł się powstrzymać by tego nie napisać.