Są takie komiksowe tytuły, które znajdują się niemal na każdej liście obowiązkowych pozycji do nadrobienia jeśli chcemy uznać się za prawdziwych znawców medium. Jednym z nich z całą pewnością jest „Blacksad” – stworzony przez hiszpański duet, który tworzą Juan Diaz Canales i Juanjo Guarnido komiks o czarnym kocie — prywatnym detektywie, to pozycja której nie można przegapić. Zwłaszcza, że po latach oczekiwania pojawia się najnowszy tom historii czyli „Upadek”.
Jako serial komiksowa „Blacksad” jest przede wszystkim hołdem dla amerykańskiej historii i kultury. W kolejnych tomach – rozgrywających się czy to w Nowym Jorku, czy w Nowym Orleanie czy w innym kluczowym dla amerykańskiego krajobrazu miejscu, twórcy rozgrywają historie nawiązujące do najistotniejszych tropów powojennej amerykańskiej kultury. Od czarnego kryminału, przez historię o rasizmie, po nowoorleańską kulturę jazzową i bluesową. Na kartach komiksów spotkamy i beatników i zajrzymy do nowojorskiego klubu Playboya, przypomnimy sobie o czasach w których panowała „czerwona gorączka” a także pojawi się wątek rasizmu. Twórcy podjęli się niesamowitej próby stworzenia serii, która zawierałaby w sobie szeroką panoramę Ameryki lat pięćdziesiątych
Te wszystkie wątki pojawiają się w opowieści, którą wyróżnia jeszcze jeden fakt. Bohaterami wszystkich historii są zwierzęta. Co prawda ubierają się jak ludzie i przeżywają te same dylematy i emocje, które przeżywaliby ludzie ale są zwierzętami. Twórcy traktują swój pomysł zarówno umownie jak i bardzo jednoznacznie. Blacksad jako czarny kot często powtarza że ma kilka żyć i zawsze spada na cztery łapy. Jednocześnie w tomie poświęconym rasizmowi nagle kolor sierści bohaterów ma znaczenie (zaś rolę zwierząt nietolerancyjnych przejmują białe niedźwiedzie, tygrysy i arktyczne lisy). W barze „Iguana” można dostać po pysku gdy nie jest się jaszczurem, a przy budowie metra lepiej być kretem czy gryzoniem bo na koty patrzy się nieufnie. Przy czym sporo tu umowności i swobody przy wykorzystaniu tego motywu.
Pod względem graficznym to być może jedna z najpiękniejszych serii komiksowych jakie zdarzy się wam przeczytać. W kolejnych tomach znajdziecie nawiązania do wybitnych dzieł amerykańskiego malarstwa, ale także żywe obrazy wielkomiejskiej codzienności. Każdy kadr to małe dzieło sztuki, które z jednej strony sprawia czysto estetyczną przyjemność, z drugiej dokłada cegiełkę do tego świata, który ma w sobie zarówno hollywoodzki szyk, jak i jest pełen przemocy, biedy i tych ciemnych zaułków w których nikt nie chciałby się znaleźć. Tu tematyka rodem z tych dusznych reportaży z głębokiego południa, przeplata się z nastrojem niczym z „Sokoła Maltańskiego”. A wszystko narysowane przecudowna kreską, która przynajmniej w kreacji postaci, trochę przypomina najlepsze czasy Disnejowskiej animacji.
Wielbiciele „Blacksada” wiedzą, że na kolejne tomy tej historii zwykle trzeba czekać. I to długo czekać. Pomiędzy publikacjami albumów potrafi minąć nawet kilka lat. Ostatecznie efekt jest zawsze satysfakcjonujący, ale czasem można niemal stracić nadzieję. Na całe szczęście jesteśmy właśnie w tym momencie, kiedy na polskim rynku pojawia się nowy tom historii naszego prywatnego detektywa. Tym razem historia wraca do Nowego Jorku, i toczy się wokół dwóch pozornie nie związanych spraw. Mamy więc napięcia związane z budową metra i jak zwykle w przypadku Stanów – kwestiami wpływu mafii na prace publiczne i duszeniem związków zawodowych. Drugi wątek dotyczy trupy teatralnej organizujące w Central Parku przedstawienia z cyklu „Shakespeare in the Park”. Jak zwykle w przypadku dobrych kryminałów – dwie sprawy, mogą mieć ze sobą dużo więcej wspólnego niż się wydaje. Co więcej, to jest jedna z tych historii, która nie pozwala nam zapomnieć o skomplikowanej i często tragicznej przeszłości Blacksada. Wiadomo bowiem, że każdy prywatny detektyw ma jakieś tajemnice i serce złamane w kilku miejscach.
Przez pewien czas komiksy o Blacksadzie były trudno dostępne – dziś wszystkie są na rynku i jeśli nigdy ich nie czytaliście to polecam z całego serca skorzystać i uzupełnić domową kolekcję – to są takie albumy, do których się wraca – nawet jeśli nie do fabuły to do poszczególnych kadrów i scen. Sam główny bohater choć wyraźnie wzorowany na smutnych detektywach z filmów z Bogartem ma w sobie dużo więcej z Luthera granego w serialu BBC przez Idrisa Elbę. Zresztą co zabawne – kiedy rozmawiałam ze znajomą kogo byśmy obsadziły w roli Blacksada obie byłyśmy pewne że rolę tą doskonale zagrałby w filmie Idris Elba. I było to na długo przed jego występem w „Kotach”. Po prostu to jest on. Ale warto zaznaczyć, że to jest seria pełna doskonale napisanych bohaterów i szybko można znaleźć własne ulubione (lub najbardziej znienawidzone) postaci.
Ja wiem, że za kuszenie idzie się prosto do piekła ale tak sobie myślę, że jeśli np. zastanawiacie się nad jakimś komiksowym prezentem dla znajomych – to moim zdaniem kilka tomów „Blacksada” zawsze jest dobrym pomysłem. Bo też nie ukrywajmy – to jest pozycja dla dorosłego czytelnika. Zwierzęce oblicza bohaterów nikogo nie powinny zmylić – mówimy tu o serii pełnej morderstw, seksu, szantaży i rodzinnych dramatów. To pozycja która na pewno trafi do wszystkich wielbicieli kina noir, ale też dla tych którzy kochają dobrą historię w stylu retro. Ewentualnie tych którzy mają słabość do czarnych kotów w długich prochowcach. A uwierzcie mi, nie uwierzycie mi jak wielką można mieść słabość, póki sami nie przeczytacie.
Post we współpracy z Egmont Polska