Hej
Zwierz jest chyba zwierzęciem wyjątkowo gruboskórnym bo nikt mu nigdy serca nie złamał.Ale gdyby ktoś zwierza porzucił, zostawił w sukni ślubnej przed ołtarzem, zwiał z jego najlepszą przyjaciółką( lub przyjacielem — co wydaje się bardziej prawdopodobne w przypadku znajomych zwierza), zdecydował się na awans w innym mieście pozostawiając mnie za sobą lub zrobił jakąkolwiek inną rzecz która złamałaby mi serce zwierz wiedziałby bardzo dokładnie co należy zrobić. Wiedzy tej dostarcza mu kultura popularna w podobny sposób jak wcześniej uczyła go kiedy należy zadzwonić i ile razy można umówić się na randki. Więc po kolei — na początek trzeba posłuchać trochę smutnej muzyki — pod tym względem nie ma problemu — dokładnie połowa piosenek jest o złamanym sercu ( druga połowa jest o stanie zakochania ) — włączamy tą piosenkę i siedzą najprawdopodobniej w piżamie słuchamy jej łkając ( wiadomo że po zerwaniu z kimś mamy mnóstwo czasu by siedzieć w piżamie przez cały dzień). Po wysłuchiwaniu smutnych kawałków w kółko następuje moment w którym wciąż nie ruszając się z miejsca ( nasze łóżko naszą zerwaniową twierdzą) zaczynamy pochłaniać olbrzymie ilości alkoholu lub słodyczy bo jak powszechnie wiadomo — jedzenie niezdrowych rzeczy polepszy nam humor po wszystkim. W tym momencie najczęściej dochodzi do interwencji — do zapuszczonego mieszkania wpadają nasze koleżanki każą nam się ubrać umyć porzucić kubełek lodów ( zwierza zawsze zdumiewały ilości lodów jakie są w stanie pochłonąć bohaterki filmów i seriali — zwierz nigdy nie zjadł więcej niż jedną trzecią opakowania a i wtedy czuł że przesadził) i wyjść z nimi na miasto. Po trudnych namowach w końcu lądujemy z przyjaciółkami na kawie gdzie dowiadujemy się że delikwent jest głupi, nie był nas wart, porzucił nas bo nie wie co straci itd. Zapewne udzielą nam rady że absolutnie nie możemy się z nim więcej spotykać, ani rozmawiać. Wtedy pojawi się też rada abyśmy porzuciły nasze smutki i rozpoczęły radosne życie pełne imprez i nowych znajomości . Po tym spotkaniu oczywiście wolno nam się jeszcze odrobinę skarżyć ale już bez przesady przecież on nie był nigdy nas wart. Aby to udowodnić winnyśmy wrzucić wszystkie jego rzeczy które u nas pozostawił ( koniecznie wycinając jego głowę ze wspólnych zdjęć) albo co lepsze rzucić mu je w twarz kiedy pojawi się przed naszymi drzwiami nieśmiało prosząc czy mu nie przebaczymy ( nigdy nie wolno wybaczyć tym którzy nas porzucili). Jeśli wpadniemy na niego przypadkowo ( zawsze będzie miał przy boku nową dziewczynę ) powinnyśmy się zachowywać uroczo głupio ale zasadniczo udawać że nic się nie stało i świetnie sobie radzimy nawet jeśli mamy ochotę zrobić scenę. Jesteśmy jednak zdaniem twórców popkultury zbyt dumne na dawanie upustu jakimkolwiek żywszym uczuciom ( możemy potem trochę popłakać w poduszkę ale tylko po to by ostatecznie przekonać się do tego że już nie potrzebujemy naszego byłego).Oczywiście jasne jest że podobnie jak w przypadku żałoby o której już kiedyś pisałam nasze uczucia nie mogą trwać zbyt długo. Cały proces powinien nam zająć ok miesiąca niezależnie od tego jak długo byłyśmy z podłym facetem ( ewentualnie dziewczyną jeśli jesteśmy facetem) i jakie wiązałyśmy z nim plany. Z resztą nawet gdybyśmy chciały pogrążać się w żałobie nie pozwoli nam na to scenarzysta który każe nam natychmiast poznać jakiegoś miłego człowieka gotowego związać się z nami do końca życia. Oczywiście w szacunku dla odrobiny naszych ludzkich uczuć część scenarzystów każe swoim bohaterkom wyznać lęk przed ponownym związkiem który może zakończyć się fiaskiem. Takie zachowanie jako irracjonalne szybko zostaje jednak poskromione kiedy nowy wybranek serca zrobi coś szalenie romantycznego co każe nam zapomnieć że kiedykolwiek kochałyśmy innego. Na koniec zapewne dowiemy się że nasz były gorzko żałuje swojego kroku ale nie musimy się już tym przejmować bo mamy nowego faceta i labradora i jesteśmy obłędnie szczęśliwe.
Zwierz myśli sobie czasem że takie przedstawianie zerwań czyni dużo szkody w kobiecej psychice. Nie twierdzę że kobiety nie umieją odróżnić fikcji od rzeczywistości ale że wszyscy w mniejszym lub większym stopniu poszukujemy wzorów dla naszego zachowania w kulturze. A kultura każe nam się zachowywać według jednego przyjętego wzorca. Tymczasem najczęściej nie mamy czasu na siedzenie w piżamie, długie rozmowy przy kawie i jakoś na horyzoncie nie pojawia się żaden romantyczny wielbiciel labradorów. Musimy więc chodzić ze złamanym sercem do pracy, jakoś przeżyć bez wielogodzinnego analizowania i spotkać się w oko w oko z perspektywą że może nie zostałyśmy porzucone zupełnie bez naszej winy ( w filmach zawsze winny jest on a kobieta pozostaje zawsze ofiarą). Zwierz nie dziwi się że takich rozstań popkultura nie pokazuje — są zupełnie nie filmowe i jakoś nie przynoszą oddechu po całym dniu normalnego życia a przecież właśnie tego chcemy — czegoś co nie przypomina życia .