Kocha, lubi , szanuje czyli zwierz o idolach i niedolach

Zwierz nie tak dawno pod­czy­ty­wał sobie roz­mowę na forum gdzie kobi­ety w wieku różnym prz­eróżnym dysku­towały o idol­ach swo­jego nas­tolęct­wa. Dyskus­ja była całkiem ciekawa ale nieste­ty zwierz który nas­to­latkiem co praw­da nie jest ale doskonale pamię­ta owe cza­sy ( zwierz nie jest aż tak stary) i nieste­ty musi się przyz­nać że nigdy idola nie miał. Brzmieć to może nieco pode­jrzanie jeśli weźmie się pod uwagę że pozy­ty­wne zakręce­nie na tem­at filmów i okolic zwierz zaczął prze­jaw­iać gdzieś pod koniec szkoły pod­sta­wowej zaś w gim­nazjum był już na tyle zde­ter­mi­nowany że zry­wał się z dodatkowych lekcji ang­iel­skiego by pójść do kina. No ale do rzeczy ‑czy­ta­jąc wpisy o tym jak młode dziew­czę­ta wiesza­ły sobie na ścianach plakaty swoich ulu­bionych aktorów i piosenkarzy, jak zbier­ały o nich wszys­tkie infor­ma­c­je i marzyły o spotka­niu zwierz zaczął lekko żałować że cała ta mania go ominęła. Spoko­jnie zwierz był nor­mal­nym nas­to­latkiem i też miał na ścianach plakaty — tu wisi­ał sobie Wolver­ine, tam plakat Gwiezd­nych Wojen, gdzie indziej Yoda ( czy zwierz właśnie nie wychodzi na najwięk­szego gee­ka w his­torii?;) ale nigdy nie umi­ał znaleźć sobie jed­nego artysty którego uznał­by za swo­jego idola. Być może wiąże się to z fak­tem że zwierz nigdy nie miał szczegól­nego sza­cunku do auto­ry­tetów i nigdy nie chci­ał być kimś innym ani nie szczegól­nie przepadał kiedy ktoś mówił mu co ma robić. Ale nie chodzi tylko o sil­ny charak­ter zwierza ale także o to że nie wiedzi­ał­by zwierz kogo sobie na idola wybrać. Zwierz nie ukry­wa jak każdy użytkown­ik kul­tu­ry pop­u­larnej ma swo­je sym­pa­tie. Ale nie oznacza to że np — akto­ra którego lubi ze wzglę­du na jego tal­ent szanu­je ze wzglę­du na jego charak­ter czy pub­liczne wypowiedzi. Albo aktorkę która co praw­da świet­nie gra ale jest głu­pia jak but. Zwierz może sobie słuchać muzy­ki wielu zespołów ale broń boże uznać że ich wykon­aw­cy są kimś więcej niż sprawny­mi rzemieśl­nika­mi którzy najpraw­dopodob­niej niewiele mają wspól­nego ze słowa­mi czy nawet z ostate­cznym brzmie­niem całego utworu. Zwier­zowi częs­to zdarza­ło się że sym­pa­tia to jakiegoś wykon­aw­cy prze­chodz­iła mu od razu kiedy np. dowiedzi­ał się o jego poczy­na­ni­ach w życiu pry­wat­nym — nie oznacza to że przes­tanie szanować ich jako aktorów. To chy­ba zawsze  najbardziej stało na przeszkodzie w znalezie­niu sobie przez zwierza idola. Zwierz jest w stanie szanować kogoś za jego tal­ent, nawet być jego wiel­bi­cielem ale prze­cież jak moż­na uwiel­bi­ać kogoś kogo się tak naprawdę nie zna? Nie mamy prze­cież poję­cia jacy naprawdę są ci wszyscy dow­cip­ni, inteligent­ni dba­ją­cy o środowisko nat­u­ralne i dobrobyt ludzkoś­ci aktorzy i piosenkarze. Jedyne co dosta­je­my to staran­nie wys­tu­diowany wiz­erunek pub­liczny niekiedy tylko prz­ery­wany real­ny­mi życiowy­mi decyz­ja­mi o tym by wsiąść ślub, rozwieść się czy urodz­ić dziecko. Choć jest coś fas­cynu­jącego w tym jak bard­zo chce­my poczuć że naprawdę znamy aktorów i piosenkarzy. Kul­tura pop­u­lar­na zmniejsza dys­tans między nami a wykon­aw­ca­mi. Znamy nie tyko ich imiona i doko­na­nia ale także dosta­je­my reg­u­larną dawkę ich zdjęć, wiemy jak wyglą­dały dzieci jak mają na imię, wiemy gdzie mieszka­ją i jak wyglą­da­ją ich syp­i­al­nie. To wszys­tko spraw­ia że mamy wraże­nie że znamy ludzi którzy mieszka­ją tysiące kilo­metrów od nas, których nigdy nie spotkamy i który­mi nigdy nie zamien­imy dwóch słów. A jed­nak codzi­en­nie tysiące dziew­czyn decy­du­ją się powiesić na ścian­ie plakat nowego idola i stwierdz­ić że chcą być takie jak on. Jakikol­wiek by nie był.