Ogłaszanie, że wydało się najlepszą grę planszową o kotach może się skończyć wielką porażką. Po pierwsze gier planszowych o kotach jest sporo, po drugie – jeśli tylko słyszycie, że coś jest najlepsze (a może tylko ja tak mam) to od razu kręcicie nosem – bo jakże to tak, chwalić się tym, że coś jest fantastyczne zanim jeszcze zaczęliśmy w to grać. Nie da się jednak ulec wrażeniu, że twórcy „Najlepszej Gry o Kotach” wydawnictwa FoxGames, chyba wiedzieli co robią nadając swojej planszówce taki a nie inny tytuł. Bo to jest rzeczywiście gra o kotach, i nawet jeśli nie najlepsza to z pewnością bardzo dobra.
Znaczniki przysmaków dla kotów są takie słodkie!
Mogłabym zacząć moją recenzję od tego, że w kilku partiach jakie rozegrałam przegrałam w każdej. I że po każdej przegranej partii miałam ochotę na kolejną. To pewnie wystarczyłoby nie jednej osobie za dobrą rekomendację. Wypada jednak napisać nieco więcej, nie tylko dlatego, że objęłam grę patronatem medialnym. Zacznę od tego, że to taka gra, którą można rozłożyć wszędzie gdzie ma się stolik – jest niewielka, łatwa do wyjaśnienia, szybka do załapania i świetna do grania na wyjazdach, imprezach czy wszędzie tam gdzie nie ma miejsca i czasu na tłumaczenie gier, których instrukcje są niemal jak najnowsza powieść Dukaja. Nie wiem czy wy też tak macie ale nawet najlepsza gra potrafi mnie czasem zniechęcić jeśli przeczytanie instrukcji i zrozumienie wszystkich zasad wymaga osobnego dnia i jednej wybranej osoby wprawionej w czytaniu tekstów prawniczych.
Sama gra polega na dobieraniu kart z pośród tych rozłożonych w trzech rzędach przed graczami. Wśród kart znajdują się karty kotów, karty produktów którymi możemy koty nakarmi, karty zabawek, ubranek dla kotów, kocimiętki i informacji o kotach zaginionych. Te ostatnie są szczególnie ważne bo dzięki nim możemy adoptować jedną z trzech przybłęd które też są wyłożone na stole. Koty przybłędy mają specjalne umiejętności. Jeśli je nakarmimy pozwalają nam zdobyć dodatkowe punkty (każdy kot przybłęda daje punkty za inne osiągnięcia w grze). Głównym zadaniem jest zbieranie kotów i ich karmienie (dzięki jedzeniu które pozyskujemy wybierając karty rozłożone przed nami na stole. Dostajemy punkty za każdego nakarmionego kota ale jeśli nie uda się nam kota nakarmić albo jeśli zostanie nam niewykorzystane jedzonko (bo mamy kota który chce jeść tylko tuńczyka a my zostaliśmy w ręku z samym kurczakiem) to odejmuje się nam pod koniec punkty.
Gra ma ciekawą mechanikę dobierania kart – ponieważ leżą one w trzech rzędach po trzy karty to możemy wybrać który rząd albo którą kolumnę zdejmiemy ze stołu. Jest jednak haczyk. Za każdym razem kiedy zdejmiemy rząd albo kolumnę na jej straży zaczyna siedzieć kot (w grze jest drewniany znacznik kota). Oznacza to, że następny gracz nie może ruszyć dokładnie tego samego rzędu albo kolumny. No chyba że ma kartę psikacza z wodą, który pozwala odstraszyć stróżującego kota. To ciekawy zabieg, bo jednak pozwala grać strategicznie – nie tylko wybieramy karty które sami weźmiemy ale możemy też zablokować czyjś bardzo korzystny ruch. Inna sprawa – nie ma tego irytującego momentu, kiedy nagle na stole w jednym rozdaniu pojawiają się bardzo dobre karty i jedna osoba natychmiast to wykorzystuje – co czasem się zdarza w grach polegających na dobieraniu kart.
Gra nie trwa długo – po dwudziestu minutach jest już po wszystkim. I to też jest jej fantastyczna cecha – nie trzeba poświęcić dużo czasu, żeby zagrać nie jedną, ale dwie, czy trzy partie. Mam wrażenie, że jest to jedna z tych gier, które mogą się znacznie różnić trudnością w zależności od tego w ile osób gramy. W dwie osoby (tak jak grałam ja) rzadko zdarzało się, żeby nie udało się nam nakarmić naszych zebranych z planszy kotów. Ale myślę, że gdybyśmy grali w czwórkę (gra dopuszcza taką opcję – wtedy jest w talii więcej kart) to już nie byłoby takie oczywiste, że każdy kiciuś miałby pełną miskę. Co jednak ciekawe, to jest gra która aż do samego końca nie pozostawia oczywistych rozstrzygnięć i czasem dopiero podczas liczenia punktów okazuje się kto wygrał (punkty daje nie tylko karmienie kotów, ale też zbieranie dla nich zabawek, kocimiętki czy ubranek). Takie gry lubię, bo wtedy nikt nie traci zapału do zabawy aż do końca. To jest przydatne zwłaszcza, jak się gra z młodymi ludźmi, którzy czasem jeśli nie wygrywają tracą zainteresowanie grą.
W grę grałam jako dorosła i przyniosła mi ona mnóstwo radości. Wydaje mi się jednak, że spokojnie może to być gra rodzinna w której udział wezmą też starsze dzieci (na pudełku pojawia się informacja o tym że to gra dla dzieci powyżej ósmego roku życia i zgadzam się, że już tak koło 9-10 roku życia spokojnie się jej zasady załapie). Myślę, że np. przed wakacjami to super rzecz do kupienia na wyjazd, bo pudełko jest niewielkie, gra lekka, a też ma tyle kombinacji ułożeń kart, i punktacji, że nie powinna się szybko znudzić, a zwycięstwo jednej osoby nie powinno być zawsze oczywiste. Inna sprawa – myślę, że jak się ma własnego kota to podmienienie jednego z tych obecnych w talii na talię własnego kocistego nie jest trudne. Ja tego nie muszę robić bo jeden rudy kot w talii nazywa się Churchill na cześć najbardziej przytulnego i sympatycznego kota który mieszka u moich rodziców ale włada moim sercem w pełni. Zresztą mam ciche podejrzenia, że imiona pozostałych kotów w grze nie są przypadkowe i jest to przekrój kocich znajomych projektantów i wydawców gry.
Dowód na to, że polecam mimo, że przegrywam
„Najlepsza Gra o Kotach” ma premierę 1.07 ale już teraz możecie ją kupić w przedsprzedaży w Empiku. Możecie też wziąć udział, w konkursie który dla was mam w którym trzy osoby mogą wygrać grę dla siebie. Wystarczy, że w tygodniu od 15 do 21. 06 napiszecie tutaj historię, z której jasno wynika, że koty są najlepsze. Trzy osoby, których odpowiedzi najbardziej mi się spodobają wygrają grę.