Nie ma przegranych czyli jesteśmy niepkonani

Zwierz zas­tanaw­iał się ostat­nio i wraz ze swo­ją przemą­drą matką doszedł do wniosku że nasza kul­tura właś­ci­wie nie zna poję­cia klęs­ki. Tak moi drodzy — czy widzieliś­cie ostat­nio film w którym ktoś by prze­grał tak na amen? Klęs­ki w fil­mach moż­na podzielić na kil­ka kat­e­gorii i żad­na z nich nie jest prze­graną abso­lut­ną. Przyjrzyjmy się im bliżej:

1.) Klęs­ka daw­na — oto bohater kiedyś nie dobiegł do mety, zrezyg­nował ze studiów, stracił władzę w nogach — ter­az dosta­je ostat­nią szanse by zmazać dawną klęskę i oczy­wiś­cie ją wykorzystuje

2.) Klęs­ka prawdzi­wa zwycięst­wo moralne — bohater prze­gry­wa ale tylko po to by zdać sobie sprawę że nie zależało mu na zwycięst­wie albo by  przekon­ać się że zwycięst­wo nie było najważniejsze — niby prze­grał ale nie do koń­ca w sum­ie nawet nie w połowie tak naprawdę to wygrał. najlepiej poprzeć taką klęskę odpowied­nią mową o tym jak nam naprawdę nie zależy.

3.) Klęs­ka która jest zwycięst­wem — ktoś zaj­mu­je drugie miejsce ale to aż drugie miejsce — bo prze­cież jeszcze niedawno bie­gał po slam­sach nie umi­ał czy­tać i nie wiedzi­ał co z nim będzie.

4.) To wcale nie była klęs­ka — bohater prze­gry­wa ale dowiadu­je­my się że to wcale nie była prze­grana tyko odd­anie zwycięst­wa — najpraw­dopodob­niej dlat­ego ze gdzieś po drodze okaza­ło się że konkuren­towi zde­cy­dowanie bardziej zależy, albo co ważniejsze zależy od tego jego życie.

5.) Ktoś prze­gry­wa by się uwol­nić — najczęś­ciej od kosz­marnej mat­ki albo ojca — najlepiej zemdleć wtedy w cza­sie konkursu,wyścigu czy czegoś w tym sty­lu. Bohater nie zwycięża ale uda­je mu się wyr­wać spod kurateli nad ambit­nego tren­era czy rodzica.

Tak moi drodzy prze­grać na ekranie jest bard­zo trud­no nawet jeśli mamy do czynienia z klęską prawdzi­wą a nie zain­sc­eni­zowaną. Oto 22 facetów bie­ga po boisku — jak­iś finał, elim­i­nac­je w każdym razie gra toczy się o wszys­tko. Ostat­ni gwiz­dek — nie ważne czy jed­ni byli lep­si a drudzy gor­si — najczęś­ciej zwycięst­wo jest jed­nak dziełem jakiegoś przy­pad­ku — więc mecz się kończy. 22 facetów dzieli się na dwie grupy — 11 z nich zapom­i­na o tym że nie należy rzu­cać się innym face­tom na szy­je i zwala­ją się na stertę pozostałych 11 sia­da tam gdzie stało zapom­i­na­jąc że mężczyźnie teo­re­ty­cznie nie wypa­da płakać — ale tych smut­nych którym się właśnie nie udało dostrzec trud­no bo kam­era podąża za tymi którzy wygrali. Tak jest w przy­pad­ku wszys­t­kich zawodów — po prze­granych należy prześl­izgnąć się kamerą by ludzie przy­pad­kiem nie skupili się na tym że obok wygranej ich fawory­tów jest jeszcze klęs­ka tych którym się nie udało. Tak prze­gry­wanie nie jest dobrze postrze­gane — nie chodzi nawet o sport czy realne życie — dziś nawet jeśli już nasz bohater tonie we łzach to po chwili okaże się że jed­nak był to zwycięst­wo? Jak ? Tajemnica.

PS: Zwierz nie pode­jrze­wał że jego pis o tosterze rozpocznie dyskusję — zwierz odnosi wraże­nie że na naszym blogu moglibyśmy np. rozwiązać sprawę zawsze giną­cych rękawiczek.