No place like London czyli zwierza subiektywny filmowy spacer po Londynie

Hej

Co praw­da dzień odpowiada­nia na maile czytel­ników był wczo­raj ale dzisi­aj w mailowej skrzynce zwierza wylą­dował list może nie tyle intrygu­ją­cy, co przy­wodzą­cy zwier­zowi na myśl jego własne doświad­czenia. Autor­ka lis­tu pisze bowiem do zwierza, że nie mając jeszcze szans postaw­ić włas­nych stóp w Lon­dynie chci­ałabym z miastem zapoz­nać się za pośred­nictwem kine­matografii. Zwierz doskonale zna to uczu­cie kiedy już samo miejsce roz­gry­wa­nia się akcji fil­mu spraw­ia, że czu­je­my miłe ciepło w okoli­cach ser­ca. Zwierz przez lata miał tak z Nowym Jorkiem, który był dla niego wymar­zoną scener­ią wszys­t­kich his­torii. Co praw­da zwierz nadal chci­ał­by wybrać się w swoim życiu do NY (cho­ci­aż­by by skon­fron­tować wiz­ję z filmów z rzeczy­wis­toś­cią) ale ostat­nio jego ulu­bionym miejscem na świecie jest Lon­dyn. Stąd też zwierz uznał, że zami­ast mieś­cić swo­ją odpowiedź w jed­nym pry­wat­nym mailu zabierze was na fil­mowy spac­er po Lon­dynie.  Przy czym zwierz mimo najlep­szej woli zori­en­tował się, że w więk­szoś­ci przy­pad­ków nie umi­ał­by bard­zo dokład­nie ziden­ty­fikować na jakiej uli­cy czy dokład­nie w jakiej dziel­ni­cy dzieją się filmy – na całe szczęś­cie jest tu mag­icz­na strona, która w tym pomoże – to mapa cen­trum Lon­dynu z zaz­nac­zony­mi miejs­ca­mi gdzie roz­gry­wa­ją się filmy – tam zna­jdziecie dokładne dane. Zaś zwierz zabiera was w podróż w pięt­naś­cie tytułów (seri­ale też dostaną chwilkę) po Lon­dynie. To oczy­wiś­cie jest wierz­chołek góry lodowej bo moi drodzy Angl­i­cy doskonale zna­ją wagę swo­jej stol­i­cy i  umieszcza­ją w niej akcję tylu filmów i seri­ali ilu się tylko da. Nie jest to wybór filmów najlep­szych ale z per­spek­ty­wy zwierza najbardziej Londyńskich.

Zwierz po raz kole­jny korzys­ta z pięknej tytułowej kar­ty do Sher­loc­ka ale po pros­tu dla zwierza to kwin­tes­enc­ja żywot­noś­ci współczes­nego Lodnynu

Not­ting Hill – film wylą­dował na pier­wszym miejs­cu nie tylko dlat­ego, że jest właś­ci­wie hym­nem pochwal­nym na cześć jed­nej z londyńs­kich dziel­nic.  Zwierz dał mu miejsce pier­wsze ponieważ kiedy sam znalazł się w Lon­dynie jego ambicją było skon­fron­tować tą niesamowicie sym­pa­ty­czną wiz­ję z fil­mu z rzeczy­wis­toś­cią. Początkowo zwierz był nieco zaw­iedziony gdyż  okaza­ło się, że to wspani­ałe Not­ting Hill z fil­mu nie jest dokład­nie takie  jak mu się wydawało, ale potem zwierz skrę­cił i znalazł się w uliczce gdzie było cichutko, zielono a wokół same białe domy dla ludzi, którzy mają tak dużo pieniędzy, że mogą sobie spraw­ić więk­szą przestrzeń życiową w Lon­dynie. I wtedy serce zwierza naty­ch­mi­ast opuś­ciło jego pierś i zostało gdzieś na chod­niku. Do dziś kiedy zwierz oglą­da film wzdy­cha ciężko, bo przy­pom­i­na sobie, że jest zwierzem Warsza­wskim a nie Londyńskim.  Zresztą jeśli pocią­ga was Lon­dyn roman­ty­czny to mimo wszys­t­kich swoich wad Dzi­en­nik Brid­get Jones (zwierz nie lubi tego filmu)n dostar­cza wielu bard­zo londyńs­kich scen, które pozwala­ją przetr­wać fakt, że fil­mowej bohater­ce zmieniono zupełnie charak­ter zaś cały urok książ­ki (która wcale nie kon­cen­trowała się wyłącznie na roman­sie) gdzieś uleciał.

Love Actu­al­ly – po swo­jej pier­wszej wiz­y­cie w Lon­dynie jed­ną z pier­wszych rzeczy jaką zro­bił zwierz było ponowne obe­jrze­nie fil­mu z zami­arem porów­na­nia czy udało mu się dotrzeć do wszys­t­kich tych miejsc, które wyła­pał na ekranie. Świątecz­na kome­dia jest wybit­nie londyńs­ka, zachę­ca­ją­ca by odwiedzać mias­to w grud­niu (zwierz wie, że wielu jego czytel­ników ma w tym roku taki plan). Owa pochwała londyńskiego okre­su przedświątecznego roz­gry­wa się głównie w cen­trum mias­ta, może­my zajrzeć do siedz­i­by pre­miera ale też znaleźć się na jed­nej z tych zda­ją­cych się nie mieć koń­ca ulic z abso­lut­nie iden­ty­czny­mi niewielki­mi budynka­mi, które stanow­ią chy­ba jeden z najbardziej charak­terysty­cznych ele­men­tów mias­ta. I choć nie trud­no dostrzec, że jest to obraz mias­ta wyide­al­i­zowany, to wyide­al­i­zowany Lon­dyn wyglą­da lep­iej niż niejed­no mias­to. Przy czym jak uczy nas Dok­tor Who – w świę­ta, w Lon­dynie należy na siebie uważać, bo inwaz­ja obcych jest niemal wpisana w kalen­darz świąt.

  Jak widzi­cie nie jest trud­no znaleźć miejsce gdzie zro­biono zdję­cia, Lon­dyn o każdej porze roku jest bard­zo sym­pa­ty­czny choć jak wskazu­ją sce­narzyś­ci Dok­to­ra Who, zimą jak­by odrobinę bardziej niebezpieczny.

Clos­er – kam­er­al­ny dra­mat ze sce­ny trafił na miejskie ulice. Clos­er to his­to­ria ludzi, których trud­no lubić, których zachowa­nia, decyz­je i emoc­je budzą w nas pewną niechęć a z drugiej strony – strasznie chce­my wiedzieć co spot­ka całą czwórkę. Ale wszys­tko zaczy­na się na londyńskiej uli­cy gdzie amerykan­ka nie spo­jrzy mimo jas­nego syg­nału w pra­wo, by potem prze­nieść się do londyńskiego auto­busu, miejskiego akwar­i­um nad brzegiem Tamizy a skończyć się  gdzieś pomiędzy Operą, restau­racją z widok­iem na panoramę mias­ta i małym poko­jem w hotelu przy lot­nisku. Choć bohaterowie Clos­er mogli­by ranić się wszędzie na świecie czynią to w Lon­dynie co nada­je całej his­torii może nie klasy ale jakiegoś odrobine bardziej kam­er­al­nego wymi­aru (mimo, że Lon­dyn to prze­cież wielkie miasto).

Clos­er to jeden z tych filmów, które choć bard­zo dzieją się w konkret­nym mieś­cie i w konkret­nych miejs­cach tak naprawdę mógł­by się roz­gry­wać wszędzie.

Sweeney Todd – pospacerowal­iśmy trochę po mieś­cie współczes­nym a tym­cza­sem zawsze warto spo­jrzeć za siebie. Sweeney Todd – his­to­ria demon­icznego goli­brody z Fleet Street to najbardziej Londyńs­ki musi­cal jaki może być – bo choć za konkurencję ma cho­ci­aż­by My Fair Lady to jed­nak his­to­ria o pewnym goli­brodzie, który znalazł w cięż­kich cza­sach ide­al­ny sposób na to jak wypełnić brzuchy okolicznych mieszkańców świeżym mięsem jest ide­al­nie pow­iązana z londyński­mi leg­en­da­mi miejski­mi. Trochę klasy­cznego sty­lu Bur­tona, chro­powa­t­ego gło­su John­nego Dep­pa i znakomitej muzy­ki a już poczu­je­my ponoć nie dają­cy się wytrzy­mać smród dziewięt­nas­towiecznego Lon­dynu. No i poza tym sam bohater śpiewa mot­to naszego dzisiejszego wpisu „There is no place like London”.

Wszys­tko Gra – Sko­ro był już Lon­dyn roman­ty­czny i Lon­dyn rozśpiewany to czas na Lon­dyn luk­su­sowy i moral­nie dwuz­naczny. Woody Allen wybrał się na wycieczkę do Lon­dynu i nakrę­cił jeden ze swoich najlep­szych filmów. Młody Teni­sista, pokusy wielkiego bogact­wa, niebez­pieczeńst­wa wynika­jące z podąża­nia za rządza­mi i zakończe­nie, którego nikt się nie spodziewał. A wszys­tko to w Lon­dynie, który Allen fotogra­fu­je z równą miłoś­cią z jaką fotografował Nowy Jork. Od nad­brzeży Tamizy, przez miejskie par­ki, galerie sztu­ki, operę, dziel­nicę finan­sową i wnętrza kna­jp na które nas nie stać. Lon­dyn Allena jest prawdzi­wy, żywy i zachę­ca­ją­cy  i łatwy do rozpoz­na­nia. Obraz z Wszys­tko Gra Allen uzu­pełnił jeszcze w Scoop gdzie bohaterowie porusza­li się po podob­nie sfo­tografowanym mieś­cie. Nieste­ty tym razem intry­ga nie była już tak wspani­ała. Na całe szczęś­cie Lon­dyn stanął na wysokoś­ci  zadania.

Sky­fall – praw­da jest taka, że nie ma Bon­da bez Lon­dynu i jeśli policzyć ile razy Bond zapo­biegł zagładzie świa­ta nie ma Lon­dynu bez Bon­da. Niem­niej zwierz wybrał ostat­nia odsłonę przygód agen­ta jej królewskiej moś­ci, bo to chy­ba jeden z najbardziej Londyńs­kich Bondów, poza bie­ganiem po metrze, bie­ganiem po sądzie, dyskret­ny­mi spotka­ni­a­mi w Nation­al Gallery,  i pięknie wybucha­ją­cym MI6 zna­jdzie się też w filmie miejsce na jed­ną z piękniejszych panoram mias­ta jakie zwierz widzi­ał we wszys­t­kich oglą­danych przez siebie fil­mach. Nie pozosta­je nic innego jak obe­jrzeć Sky­fall jeszcze raz zas­tanaw­ia­jąc się jakim cud­em ten tak strasznie nie Bon­dows­ki film jest jed­nym z najlep­szych Bondów od lat.

Choć przez lata Bond odwiedzał Lon­dyn a nawet w sza­leńczym tem­pie ści­gał przestępców po Tamizie ( lądował na Mil­le­ni­um Dome) to jed­nak w Sky­fall mias­to wyglą­da lep­iej niż kiedykol­wiek a nasz Bond odgry­wa rolę Bat­mana pil­nu­jącego swo­jego Gotham.

Pow­ięk­sze­nie – w lat­ach 60 jeśli chci­ało się być w cen­trum wydarzeń to powin­no się być w Lon­dynie. Zaś jeśli chce się najlep­szy możli­wy portret swingu­jącego Lon­dynu to trze­ba zobaczyć pow­ięk­sze­nie. Zwierz powie wam szcz­erze, że choć rozu­mie dlaczego film uznawany jest za wybit­ny to jakoś nigdy nie zdobył ser­ca zwierza. Co nie zmienia fak­tu, że jako doku­ment his­torii mias­ta (choć spo­ra część roz­gry­wa się w pomieszczeni­ach a nawet w ciem­ni­ach) film nada­je się znakomi­cie. Jeśli jed­nak poszuku­je­cie czegoś lże­jszego co zaprowadzi was po może nieco mniej ciekawej ale na pewno sen­ty­men­tal­nej wycieczce po Lon­dynie lat 60 to zawsze może­cie obe­jrzeć Była sobie dziew­czy­na gdzie mias­to także odgry­wa sporą rolę w doras­ta­niu młodej, jeszcze nie do koń­ca pewnej kim chce być dziewczyny.

Fish Tank – kiedy myśli się o Lon­dynie najczęś­ciej rozważa się urodę jego roman­ty­cznie przed­staw­ionych, starszych i przys­tęp­nych turys­tom częś­ci. Tym­cza­sem Lon­dyn nie jest prze­cież zamieszkany wyłącznie przez tych, którym się dobrze powodzi, a domek choć jest marze­niem wielu nie wszys­tkim się dosta­je. Fish Tank dzieje się na blokowisku, gdzie wiel­kich nadziei na przyszłość nie ma – ewen­tu­al­nie w tańcu, choć to też okaże się dość płoche marze­nie. Ale to nie jest jeden z tych filmów gdzie tańcem moż­na osiągnąć wszys­tko (takim filmem dla Lon­dynu jest Street­Dance – coś jak Step Up w wer­sji bry­tyjskiej) ale film niepoko­ją­co wręcz niejed­noz­naczny, znakomi­cie zagrany i po pros­tu świet­ny. Blokowiska Lon­dynu nie są może najpiękniejsze ale film zde­cy­dowanie wart jest uwa­gi.   Jeśli chcielibyś­cie zajrzeć na blokowiska w nieco mniej poważnej atmos­ferze to zwierz pole­ca znakomite Attack on the Block gdzie oprócz bloków i miejs­cowej społecznoś­ci mamy jeszcze para­nor­mal­ny dodatek.

  Życie w Lon­dynie to nie tylko zakochi­wanie się nad Tamizą ale także niezbyt wesoła egzys­tenc­ja w blokowiskach o sto­sunkowo niskim standardzie.

With­nail and I – w lat­ach 60 w Cam­den dwóch aktorów dzieli zapuszc­zone, niewielkie mieszkanie, w którym piją, mają nadzieję, że jed­nak to coś co żyje w ich zlewie to szczur i marzą by dostać więk­szą rolę. Choć film nakrę­cono w lat­ach 80 a spo­ra część fil­mu dzieje się na wsi a nie w mieś­cie, to portret Lon­dynu jest tu wspani­ały. Mamy więc mias­to deszc­zowe, obow­iązkowe rozbiór­ki domów, które w lat­ach sześćdziesią­tych były powszechne, niewielkie mieszka­nia, lokalne zapuszc­zone puby i park gdzie roz­gry­wa się ostat­nia znakomi­ta sce­na fil­mu.  Choć część z was może nie słysza­ła o tej znakomitej bry­tyjskiej czarnej komedii to zwierz bard­zo radzi się ku niej zwró­cić – zwłaszcza, że główne role gra­ją w niej aktorzy blis­cy ser­cu każdego fana Dok­to­ra Who czyli Paul McGann i Richard E. Grant (dla którego była to przeło­mowa rola w karierze).

Luther – tym razem nie film a ser­i­al – zwierz wie, że więk­szość z was może się spodziewać znakomitego portre­tu współczes­nego Lon­dynu jaki moż­na znaleźć w Sher­locku BBC ale zwierz zawsze miał słabość do mias­ta oczy­ma zmęc­zonego detek­ty­wa londyńskiej policji. Lon­dyn Luthra jest dość ponury, choć zróżni­cow­any – od miejsc pode­jrzanych, przez wieżow­ce, po ładne domy przy spoko­jnych uli­cach. Wszys­tko w mieś­cie wyda­je się nieco szare, niekoniecznie glam­our, choć sfo­tografowane z wielkim wyczu­ciem. Noc­ny Lon­dyn co praw­da rozświ­et­lony jest neon­a­mi i czuć że toczy się w nim życie ale to tylko kole­jny znak że nasz bohater jest samot­ny. I taki jest właśnie Lon­dyn Luthra – pełen zła które­mu nie moż­na zapo­biec, pełen ludzi, którym może się coś stać i sta­ją­cy się więzie­niem dla naszego co raz bardziej zmęc­zonego tym wszys­tkim detek­ty­wa, które­mu prze­cież nie przez przy­padek przy­darza się to wszystko.

Być może to tylko subiek­ty­wne wraże­nie ale wyda­je się, że Luther błądzi po raczej nie przy­jaznym szarym Lon­dynie gdzie na każdym kroku czeka dowód na podłą ludzką naturę.

V like Vendet­ta – jasne jest, ze nie moż­na poprzes­tać na oglą­da­niu jedynie Lon­dynu współczes­nego – Lon­dyn alter­naty­wny zawsze wyda­je się miejscem nieco ponurym – w Ludz­kich Dzieci­ach braku­je w nim młodych ludzi, w 28 dni później braku­je w nim jakichkol­wiek ludzi (pusty Lon­dyn zawsze powinien budz­ić w was poczu­cie grozy i niebez­pieczeńst­wa), w Mechan­icznej Pomarańczy braku­je ludzi nor­mal­nych, zaś w V jak Vendet­ta braku­je w nim wol­nych ludzi. Choć film roz­gry­wa się głównie we wnętrzach to jed­nak możli­wość obe­jrzenia jak nasz bohater wysadza par­la­ment jest dość niepow­tarzal­nym Londyńskim widok­iem. Choć­by dla tej jed­nej sce­ny warto (ten nie do koń­ca udany) film obe­jrzeć. Więcej takiej okazji raczej nie będzie.

Whitechapel – najbardziej znana dziel­ni­ca Lon­dynu, po której nie należy spodziewać się niczego dobrego doro­biła się naprawdę sporej licz­by fil­mowych i telewiz­yjnych reprezen­tacji. Zwierz wspom­i­na przede wszys­tkim o seri­alu Whitechapel który roz­gry­wa się we współczes­nym Lon­dynie, w którym dziel­ni bry­tyjs­cy polic­jan­ci sta­ją oko w oko ze zbrod­ni­a­mi, które jak­by trochę przy­pom­i­na­ją te, których moż­na przeczy­tać na kar­tach his­torii. Ci którzy poszuku­ją nieco mniej odd­alonego w cza­sie (od ówczes­nych wydarzeń) mate­ri­ału mogą zawsze obe­jrzeć From Hell gdzie Kubry Rozpruwacza szu­ka sam John­ny Depp lub też zakochać się podob­nie jak zwierz w seri­alu Rip­per Street, gdzie dziel­ni polic­jan­ci tropią różnego rodza­ju zbrod­nie ale gdzie Lon­dyn grany jest przez Dublin bo tam zachowało się więcej odpowied­nio wyglą­da­ją­cych uliczek.

Choć w Rip­per Street Whitechap­le gra Dublin to jed­nak twór­com pięknie udało się odt­worzyć wygląd mias­ta z epoki.

Przy­pad­kowa Dziew­czy­na – bez metra nie ma Lon­dynu – ktokol­wiek choć raz znalazł się w stol­i­cy Anglii ten spędz­ił nieskończe­nie dużo cza­su jadąc gdzieś metrem, szuka­jąc metra albo z prz­er­aże­niem stwierdza­jąc, że jedzie się metrem w złym kierunku. W Przy­pad­kowej dziew­czynie zamyka­jące się drzwi do wag­o­ni­ka metra sta­ją się punk­tem w którym rozd­wa­ja się życie naszej bohater­ki . Zwierz pode­jrze­wa, że wielu londyńczykom towarzyszy takie przeczu­cie, że gdzieś tam żyją ich alter­naty­wne wer­sje, które dotarły do domu na czas. W każdym razie jest to film typowo Londyńs­ki z dużym upodoban­iem do mostów i rzek (nie tylko do metra).

Ów smut­ny wyraz twarzy łączy wszys­t­kich Londyńczyków którzy nie zdążyli na swo­ją kole­jkę metra.

Last Chance Har­vey – jeden z ład­niejszych londyńs­kich filmów ostat­nich lat i lekkie rozczarowanie. Emma Thomp­son i Dustin Hoff­man dzielili ze sobą tylko jed­ną scenę w filmie Stranger Than Fic­tion ale chemia między nimi była na tyle wyczuwal­na dla wszys­t­kich, ze postanowiono ich obsadz­ić razem w filmie o Amerykaninie który przy­jeżdża do Lon­dynu na ślub cór­ki i ku swo­je­mu zaskocze­niu zna­j­du­je być może ostat­nia szan­sę na polep­sze­nie sto­sunków z córką i odnalezie­nie miłoś­ci. Choć film jest dobrze zagrany, zaś spac­ery po Lon­dynie – prze­tykane inteligent­ną roz­mową, zawsze są kuszące to jed­nak w tej poplą­tanej his­torii zabrakło nieco magii. I ponown­ie najlep­szym momentem fil­mu,  który  zabiera nas na uroczy londyńs­ki spac­er jest sce­na ostat­nia gdy bohaterowie znika­ją z ekranu i zaczy­na­ją roz­maw­iać o tym co wyda­je się naprawdę ciekawe.

Zakochany Szek­spir – choć w Anony­mous elż­bi­etańs­ki Lon­dyn wyglą­da dokład­nie tak jak powinien to zwierz nie cier­pi tego fil­mu, więc  pro­ponu­je byś­cie do Lon­dynu z cza­sów Szek­spi­ra prze­nieśli się raczej korzys­ta­jąc z fil­mu, który zwierz bard­zo lubi doskonale zda­jąc sobie sprawę, że jest to wybór raczej dale­ki od dyk­towanych wysokim gustem (zwierz ma jed­nak uspraw­iedli­wie­nie jest wszak pop­kul­tur­al­ny a nie sno­bisty­czny). A sko­ro elż­bi­etańs­ki Lon­dyn to koniecznie dwór samej królowej, Globe i Tamiza po której poruszać moż­na się strasznie przy­pom­i­na­ją­cy­mi dzisiejsze tak­sów­ki łód­ka­mi.  Na całe szczęś­cie nie czuć zapachu więc nie ma problemu ;)

Koniec Roman­su — sko­ro już zaglą­damy tak na wyry­w­ki do Lon­dynu his­to­rycznego to może warto jeszcze zajrzeć do Lon­dynu wojen­nego. Zwierz wybrał ten melo­dra­mat (dobrze zagrany, nieco gorzej z przesłaniem i aktu­al­noś­cią wewnętrznych kon­flik­tów) ponieważ bom­bar­dowa­nia Lon­dynu odgry­wa­ją w nim abso­lut­nie kluc­zową rolę. Poza tym wraz z naszy­mi wikła­ją­cy­mi się w co raz bardziej kom­p­liku­ją­cy się romans bohat­era­mi może­my prze­spacerować się po Lon­dynie przy­go­towanym na wojnę (Lon­dyn w 39 moż­na zobaczyć tez min. w Upstairs Down­stairs czy w Jak zostać Królem) i pod­dawanym zniszczeniom. Ponieważ poza słyn­nym pożarem Lon­dyn zachował się całkiem dobrze to bom­bar­dowa­nia tym bardziej robią waże­nie na tych którzy wrażli­wi są na jakiekol­wiek zniszczenia zabu­dowy miejskiej, a takich w naszym kra­ju nie brakuje.

Pod­krę­cić jak Beck­ham – choć zwierz jest pewien, że o olbrzymiej hin­duskiej mniejs­zoś­ci zamieszku­jącej Lon­dyn nakrę­cono zde­cy­dowanie więcej zaan­gażowanych filmów, to zwierz jako isto­ta w sum­ie dość płyt­ka może bez zas­tanowienia pole­cić wam ten film o młodej hin­dusce gra­jącej w piłkę nożną i odnoszącej całkiem spore sukcesy. Pomi­ja­jąc uroczą bry­tyjskość fil­mu pro­dukc­ja prowadzi nas też do graniczącej z lot­niskiem dziel­ni­cy zamieszki­wanej głównie przez emi­grantów z Indii. Zwierz, który uwiel­bia Lon­dyn za widoczne w nim pozostałoś­ci stol­i­cy wielkiego imperi­um źle by się czuł gdy­by nie zwró­cił­by waszej uwa­gi na ten aspekt stol­i­cy. A sko­ro przy emi­gracji jesteśmy to warto zobaczyć  film nieco mniej pogod­ny ale dotyka­ją­cy prob­le­mu tych mieszkańców mias­ta których nie widz­imy czyli Dirty Pret­ty Things o nieco mniej zado­mowionych emi­grantach w Londynie.

Miłe pod­miejskie osiedle to ide­alne miejsce by się zbun­tować i rozpocząć sportową karierę.

Zegar na który spoglą­da zwierz pisząc ten wpis wskazu­je niepoko­ją­co późną godz­inę i coś mówi zwier­zowi że jeśli w tym momen­cie nie zde­jmie pal­ców z klaw­iatu­ry to będzie go pisał do rana. Bo prze­cież na pewno o czymś zapom­ni­ał – jest tyle filmów, które dzieją się w Lon­dynie jest tyle seri­ali, których bohaterowie mieszka­ją w tym mieś­cie. Wymienione przez zwierza kilka­naś­cie tytułów to wybór eklek­ty­czny, trochę dzi­wny, niekoniecznie spójny – być może dyk­towany jedynie chwilowym zestawem filmów i sko­jarzeń bieg­ną­cych przez mózg zwierza. Stąd też zwierz nie bierze żad­nej odpowiedzial­noś­ci za trafność tej listy i nawet w chwili w której pisze te słowa myśli, że mógł wymienić jeszcze kil­ka albo kilka­naś­cie tytułów filmów i seri­ali. Tak więc jest to wyciecz­ka krót­ka i wysoce niekom­plet­na ale jeśli się prze­jdziecie szlakiem tych filmów po Lon­dynie  to następ­ne pro­dukc­je znaleźć wam będzie nie trud­no bo po pros­tu zapała­cie do mias­ta takim uczu­ciem, że będziecie oglą­dać wszys­tko co się w Lon­dynie dzieje hurtem. A na razie może­my sobie życzyć by stan kon­ta poz­wolił nam wszys­tkim odwiedz­ić stolicę byłego Imperi­um. Jak nie w tym roku to w przyszłym.

Ps: Zwierz wybiera się w dni­ach 14.08–18.08 do Gdańs­ka i chęt­nie spotkała­by się z chęt­ny­mi czytel­nika­mi zwierza zamieszku­ją­cy­mi trójmi­as­to. Oczy­wiś­cie jeśli jest taka wola.

Ps2: Zwierz przy­pom­i­na raz jeszcze że lista jest wysoce niekom­plet­na – kom­plet­na przy­go­towana przez zwierza lista miała jakieś 50 tytułów i nigdy by zwierz nie skończył pisać tego wpisu. To tak na wszel­ki wypadek by wyjaśnić, że zwierz nie tyle o czymś zapom­ni­ał co przeprowadz­ił wysoce subiek­ty­wną selekcję.