Zwierz na huśtawce czyli podsumowanie roku cz.1 prywatna

Jak co roku zaczy­nam moje rozłożone na dwa wpisy pod­sumowanie roku. Zawsze pod­sumowu­ję rok w dwóch częś­ci­ach. Najpierw to co robiłam i co przy­darzyło mi się pry­wat­nie a dopiero ostat­niego dnia roku, próbu­ję oga­r­nąć co przy­darzyło się nam wszys­tkim w pop­kul­turze. Moje coroczne pod­sumowa­nia roku, pozwala­ją mi jakoś oga­r­nąć – co właś­ci­wie wydarzyło się przez dwanaś­cie miesię­cy. Cza­sem łat­wo zapom­nieć o fan­tasty­cznych rzeczach zwłaszcza, kiedy pod koniec roku pojaw­ia się coś bolesnego.

 

W zeszłym roku napisałam, że pewnych rzeczy nie może­my zmienić, że są takie fak­ty z który­mi trze­ba się pogodz­ić. Że coś nam nie wychodzi, że się nie udało, że boli i zupełnie nie wyglą­da jak zdję­cie na Insta­gramie. Ten rok uświadomił mi z kolei jak ważne jest pamię­tanie, w tych słanych momen­tach, że wszys­tko kiedyś minie. I które­goś dnia mijasz sklep warzy­wny i nagle już coś co bolało cię w duszę tak bard­zo, że nic nie miało sen­su, odpuszcza. A potem nagle znów jest nor­mal­nie. I choć w chwili zała­ma­nia się tego zupełnie nie pamię­ta to ten moment nachodzi. Cza­sem zupełnie niespodziewanie.

 

 

To powiedzi­awszy, ten rok był pod pewny­mi wzglę­da­mi wyjątkowy. Wyda­je mi się, że już nigdy nie będę tak znana, pop­u­lar­na i rozch­wyty­wana jak w 2019. Bard­zo bym chci­ała zapamię­tać to uczu­cie, bo myślę, że dostałam to sto­sunkowo wcześnie i być może – tylko raz. No dobra, to czas sprawdz­ić co dokład­nie dzi­ało się w tym roku.

 

- Na począt­ki 2019 pojaw­iła się w księ­gar­ni­ach moja książ­ka o Oscarach, nigdy wcześniej nie spotkałam się z prawdzi­wą pro­mocją książ­ki. Tym razem wydawnict­wo W.A.B pokaza­ło mi jak to się powin­no robić. Byłam w niemal każdym pro­gramie radiowym jaki ist­nieje, odwiedz­iłam telewiz­je, udzielałam wywiadów (kur­czę udzieliłam wywiadu dla Vogue.pl – ja dla Vogue… niesamowite). Przede wszys­tkim jed­nak mówiłam o Oscarach – i choć pod koniec miałam już trochę dość mówienia o szansach „Zim­nej Wojny” na Oscara, to jed­nak było to niesamowite.

 

- To już dru­gi rok komen­towa­nia przeze mnie Oscarów w Canal Plus. I dru­gi rok w którym na pytanie „Czy pod­jedziesz potem do radia”, „Czy wpad­niesz potem do Onet Rano” odpowiedzi­ałam – ależ tak oczy­wiś­cie. Słucha­j­cie wiecie że pod koniec tego mara­tonu miałam wraże­nie, że aut­en­ty­cznie umrę ze zmęczenia. Ale było warto. Jeśli, kto wie, będę komen­tować też w tym roku, muszę pamię­tać by zabrać ze sobą kogoś kto będzie mi wstrzyki­wał kofeinę w żyły.

 

 

- Telewiz­ja. Do dziś nie jestem w stanie uwierzyć, jak wiele razy byłam w tym roku w telewiz­ji. Pier­wszy raz zaw­itałam do Dzień Dobry TVN. Kiedy mówiłam o swo­jej książce czułam się pewnie. Ale kiedy przyszłam powiedzieć kil­ka słów o noblu dla Olgi Tokar­czuk, myślałam że umrę ze stre­su. To zresztą i tak nic w porów­na­niu ze stre­sem jaki mnie dopadł kiedy okaza­ło się, że w pro­gramie telewiz­yjnym o fil­mach, jest dwój­ka goś­ci. Ja i Krzysztof Zanus­si. Wiecie – kto się w tym kra­ju zna na kinie ;)

 

- Jak zwyk­le jeźdz­iłam po niemal całej Polsce na kon­fer­enc­je i kon­wen­ty oraz fes­ti­wale. Na sto pro­cent najlep­szym wydarze­niem roku było Forum Kry­tyków Fil­mowych w Poz­na­niu. Mam wraże­nie, jak­bym po lat­ach tułacz­ki trafiła do domu. Ciekawe dyskus­je, niesamowicie ciekawi uczest­ni­cy i goś­cie, roz­mowy z ludź­mi, które nie chcą się skończyć. Nowe zna­jo­moś­ci, które uważam za naprawdę cenne. Pan­el o kinie dwudziestole­cia między­wo­jen­nego, który był spełnie­niem moich marzeń (tylko słuchałam i się zach­wycałam). Ogól­nie genial­na impreza. Z kon­wen­tów moje serce zawsze ma Coper­ni­con, który w tym roku jak co roku był bard­zo miły. Doz­nałam też małego szoku kiedy poszłam zobaczyć pod jaką salą gro­madzi się dzi­ki tłum, a to byli ludzie, którzy przys­zli na moja prelekcję o tym dlaczego warto czy­tać złe książki.

 

 

- Z fes­ti­wali – po raz pier­wszy odwiedz­iłam Toruńs­ki Tofifest i już wiem dlaczego ludzie kocha­ją ten fes­ti­w­al. Tak Gdy­nia jest mega i pozwala wyprzedz­ić wszys­t­kich w oce­nie pol­skiego kina. Tak Kosza­lin ma super pos­mak bliskiego spotka­nia z młody­mi pol­ski­mi twór­ca­mi. Ale tylko na Tofifest siedzi się z małej Sali kinowej z grup­ką pań w śred­nim wieku i oglą­da „Poskromie­nie Złośni­cy” Zef­firellego. Na pewno będę chci­ała wrócić.

 

-  Z moich włas­nych pro­jek­tów – poza roz­wo­jem ZVZ (uważam, że w tych sezonach nagral­iśmy jedne z najlep­szych naszych odcinków w his­torii – zwłaszcza ten o fem­i­natywach) pojaw­ił się też cykl Wiedźmińs­ki w Czy­tu-Czy­tu. Jestem dum­na z naszej trój­ki, że mimo osób narzeka­ją­cych pod każdym odcinkiem, na to, że mówimy o Wiedźminie, skończyłyśmy ten cykl. Zwłaszcza, że sporo się dzi­ało w naszym życiu pry­wat­nym więc to wyma­gało dużo więcej pra­cy niż się spodziewałyśmy. Ogól­nie mam wraże­nie, że to jed­na z naj­fa­jniejszych rzeczy pod­cas­towych jaką zrobiłam.

 

- Na blogu zmi­any. Naresz­cie wyglą­da choć trochę tak jak sobie wymarzyłam. Po raz pier­wszy w his­torii blo­ga czytel­ni­cy widzą kil­ka kat­e­gorii, a nie tylko chrono­log­iczny układ postów. Dzię­ki temu chy­ba pier­wszy raz widać jak wiele różnych treś­ci jest na blogu. Myślę, że to jeszcze nie koniec pra­cy, ale jestem niesamowicie zad­owolona, że cokol­wiek się tu ruszyło. Co ciekawe, zmi­ana szablonu i sposobu prezen­tacji treś­ci dała mi kopa by starać się pisać trochę szerzej np. o książkach (wiem, że jest od tego Czy­tu ale lubię co pewien czas napisać o książce). Lubię nowy układ mojego blo­ga i mam wraże­nie, że dzię­ki tej zmi­an­ie nabrałam więk­szego entuz­jaz­mu do pisa­nia. A z pewnoś­cią było mi to potrzeb­ne. Blog skończył w tym roku dziesięć lat i to naprawdę jest moment w którym łat­wo stracić zapał.

 

 

- Zdarzyło się wam zapom­nieć, że napisal­iś­cie książkę i zaraz wyjdzie? Nie? Wyraźnie jesteś­cie bardziej oga­r­nię­ci ode mnie. Wydanie „Zwierzeń pop­kul­tur­al­nych” pod koniec roku zupełnie mnie zaskoczyło. Do tego stop­nia, że mam wraże­nie, że trochę za mało cza­su poświę­ciłam na ich pro­mocję. Na całe szczęś­cie to już wkrótce się zmieni. Planu­ję cykl spotkań autors­kich – jed­no z nich, w Łodzi odbędzie się już 8.02 (jeśli chce­cie wziąć w nim udzi­ał napisz­cie do mnie na adres zwierzpopkulturalny@gmail.com). Mam swo­je zas­trzeże­nia do mojej drugiej w tym roku książ­ki ale jed­nocześnie – kur­czę jestem dum­na że udało mi się zamknąć ten rozdzi­ał (książ­ka pow­stawała od 2016 roku!)

 

- Jeśli chodzi o pisanie – to w tym roku znów napisałam kilka­naś­cie tek­stów dla por­talu Polityka.pl – z jed­nego z nich, pod­sumowu­jącego dyskus­je w sieci po pożarze Notre Dame jestem szczegól­nie dum­na. Niewiele osób wie, że zade­bi­u­towałam też w Poli­tyce jako autor­ka dow­cip­nego feli­etonu poli­ty­cznego. Dla wielu osób to niewiele, ale dla mnie to jest  jed­nak olbrzymie osiąg­nię­cie. Po raz pier­wszy w życiu moje poli­ty­czne złośli­woś­ci opuś­ciły Inter­net i znalazły się w ogólnopol­skim mag­a­zynie poli­ty­czno- społecznym

 

- Myślę, że to był dla mnie rok PKP. Nie pamię­tam bym kiedykol­wiek w życiu spędz­iłam tyle cza­su w pocią­gach. Jed­nak najważniejszą wyprawę pod­jęłam latem – pojechałam pod Gdańsk spotkać się z Martą „Rien­na­herą” i poz­nać jej córkę. Wyjazd nie był szczegól­nie dłu­gi ani eko­nom­icznie sen­sowny ale udowod­nił mi, że cza­sem warto wsiąść do pociągu, auto­busu i pod­płynąć promem, po to by spotkać się z kimś za kim się bard­zo tęskni.

 

 

- Był to rok w którym w końcu przeszłam na ciem­ną stronę mocy i kupiłam McBooka.  Pole­cił mi go Paweł i kur­czę… nie wiem jak mogłam żyć bez tego sprzę­tu. To jest lap­top którego sprawne dzi­ałanie, lekkość i niewielkie rozmi­ary zmieniły moje życie. Wiem, że jest wiele podob­nych sprzętów ale ja zakochałam się w moim McBooku. Co więcej jestem dum­na, że w końcu kupiłam sobie taki sprzęt, który naprawdę był mi potrzeb­ny od lat a jakoś nie mogłam na niego odłożyć. Jestem taka zad­owolona że mi się udało.

 

- W tym roku pod­jęłam też pier­wszą naprawdę dłu­go­falową współpracę komer­cyjną z Panią Swo­jego Cza­su jako jej Ambasador­ka. Po kilku miesią­cach mogę powiedzieć, że to jest zarówno bard­zo wyma­ga­ją­ca jak i satys­fakcjonu­ją­ca współpra­ca. Pokazu­je mi też czego sama jeszcze nie umiem robić bard­zo dobrze w przy­pad­ku dłuższych współprac. Z drugiej strony – ilekroć ktoś mi pisze że zachę­ciłam go do pro­duk­tu w który wierzę, czu­ję się naprawdę dum­na i cieszę się, że to co robię ma sens. Fajnie jest pra­cow­ać nad czymś w co się wierzy.

 

-Byłam z mamą w górach. Serio na żaden wyjazd się tak nie cieszyłam. Serio kocham wyjeżdżać z mamą w góry. Nie daj­cie sobie wmówić, że jesteś­cie za starzy na wyjazdy z rodzi­ca­mi. To znaczy, może się okazać że macie gorszą kondy­cję od rodz­iców ale to nie znaczy, że nie może­cie ruszyć z nimi w góry.

 

 

-  Jeśli miałabym wymienić do jakich pro­duk­tów należał ten mój rok to był­by to opas­ki na głowę (sta­ję się powoli ich ambasadorką) i Legi­mi. Zwłaszcza Legi­mi bard­zo pozy­ty­wnie wpłynęło na ilość przeczy­tanych przeze mnie książek – nigdy wcześniej nie czy­tałam aż tyle i tak różnorod­nych treś­ci. Wystar­czy że ktoś wspom­ni o ciekawym tytule a już lecę sprawdz­ić czy jest na Legimi.

 

- W tym roku próbowałam kilku nowych rzeczy. Dzię­ki mojej przy­jaciółce Aga­cie wybrałam się na Męskie Granie – i naprawdę dobrze się baw­iłam. Z bratem pos­zliśmy na śni­adanie do Bris­tolu – coś o czym marzyłam od dziec­ka. Inny­mi słowy – co pewien czas robiłam coś po raz pier­wszy i mają rację ci którzy do tego zachę­ca­ją, bo co pewien czas warto wyr­wać się ze schematu. Nie musi to być wielkie wyzwanie ale coś drob­ne­go może dać sporo radości.

 

 

- Trochę w tym roku wró­ciłam do pra­cy naukowej – brałam udzi­ał w grancie i kon­fer­enc­jach. Dzię­ki temu napisałam pier­wszy od lat artykuł naukowy. Dało mi to mnóst­wo satys­fakcji. I choć o żydach w związkach zawodowych kine­matografii pol­skiej dwudziestole­cia między­wo­jen­nego chce czy­tać niewiele osób, to mnie takie tem­aty niesamowicie kręcą. Zresztą w tym roku brałam udzi­ał w kilku wydarzeni­ach związanych z kinem dwudziestole­cia i naprawdę było to dla mnie fan­tasty­czne. Choć najwięk­szy stres miałam w cza­sie (moim zdaniem) fan­tasty­cznej prelekcji/rozmowy o współczes­nym kinie Izrael­skim które prowadz­iłam w tym roku na pikniku izrael­skim w Łazienkach.

 

- Mam wraże­nie że przeżyłam w tym roku najbardziej per­fek­cyjną majówkę w his­torii majówek. Była bard­zo dłu­ga więc najpierw wyr­wałam się z mamą do Katow­ic a potem z Mateuszem do Byd­goszczy. Oba wyjazdy były abso­lut­nie fenom­e­nalne. Zwłaszcza jeden dzień w Byd­goszczy kiedy padało a my siedzieliśmy w poko­ju hotelowym i oglą­dal­iśmy serial.

 

- O ile zeszłym rok zde­cy­dowanie należał do mojego odkry­wa­nia Insta­gra­ma i Instas­to­ry to w tym roku postanow­iłam trochę poważniej potrak­tować Twit­tera. Muszę przyz­nać, że to całkiem fajne miejsce w sieci. Głównie dlat­ego, że moż­na coś powiedzieć ale niekoniecznie trze­ba się potem wdawać w dyskus­je – oczy­wiś­cie moż­na, ale ja raczej unikam wiel­kich Twit­terowych sporów.

 

- W listopadzie nie było dobrze, bo przez poronie­nie dostałam na niemal miesiąc total­nej zwiechy intelelek­tu­al­nej. Co nie jest dobrym znakiem, kiedy … pisze się kole­jną książkę. Bo jakoś tak wyszło, że znów piszę i znów pracu­ję po pra­cy. Nie wiem jak to się stało, ale wyglą­da na to, że mój plan by pisać książ­ki, trochę się sprawdza.

 

- Jak co roku żyłam nie tylko swoi­mi prob­le­ma­mi i sukce­sa­mi. Martwiłam się zna­jomy­mi, ich rodz­i­na­mi, psa­mi, kota­mi, a nawet koń­mi.  Cieszyłam się z ich sukcesów (fajnie mieć uzdol­nionych zna­jomych) i patrzyłam jak radzą sobie z rzecza­mi, które miały ich prz­eras­tać. Jestem wielką zwolen­niczką filo­zofii życiowej że ciesząc się cud­zy­mi sukce­sa­mi nic nie tracimy a daje­my sobie kole­jne powody do radoś­ci. Dlat­ego staram się jak najczęś­ciej cieszyć cud­zym szczęś­ciem i kibi­cow­ać wszys­tkim których znam.

 

 

 

- Był to kole­jny rok kiedy byłam żoną Mateusza i naprawdę to jest tak, że co roku coraz bardziej jestem pew­na, że to była bard­zo dobra decyz­ja. Na pewno dla mnie. Mateusza trochę się boję pytać.

 

Jaki był 2019? Strasznie, strasznie pełen wydarzeń, mail, propozy­cji, tek­stów, książek, pod­castów, spotkań wyjazdów. No wszys­tkiego. Były też dwa boskie week­endy w Łodzi kiedy aku­rat nic nie musi­ałam robić i mam wraże­nie, że cza­sem chci­ałabym żeby całe moje życie takie było. A po chwili zaczy­nam się bać, że zabraknie mi rzeczy do robo­ty. Myśląc o przyszłym roku chci­ałabym sobie jed­nak nieco więcej zaplanować. W tym roku nie wyjechałam za granicę nie dlat­ego, że nie mogłam tylko dlat­ego, że za bard­zo żyłam z dnia na dzień. Myślę też że za dużo rzeczy zostaw­iałam na ostat­nią chwilę więc było też kil­ka tygod­ni pani­ki i małych zawałów ser­ca po drodze. Nie wiem jaki będzie 2020 ale jeśli chce być podob­ny do 2019, to w sum­ie… chy­ba się aż tak strasznie nie obrażę.

 

 

Dzię­ki, że byliś­cie ze mną w tym roku. Myślę, że dzię­ki wam moje życie bywa zarówno bardziej sza­lone jak i spoko­jniejsze. Więk­szość ludzi musi szukać motywacji tylko w sobie, ja mam ją w świado­moś­ci, że gdzieś tam są ludzie czy­ta­ją­cy moje tek­sty. Jed­nocześnie mam nadzieję, że nie wyniesiecie z tego przeko­na­nia, że życie człowieka w sieci skła­da się tylko z sukcesów, chwały i wyjazdów. Cza­sem zdarza się spotkanie autorskie na które przyjdzie tylko jed­na oso­ba. Cza­sem pra­ca nad ebook­iem trwa i trwa a on nigdy nie ujrzał światła dzi­en­nego. Cza­sem po pros­tu coś nie wyjdzie. W tym roku po raz pier­wszy okaza­ło się, że jed­nak nie jestem w stanie napisać każdego tek­stu który postanow­ię stworzyć. Musi­ałam się wyco­fać ze zobow­iąza­nia bo odkryłam granicę swoich możli­woś­ci. Do dziś trud­no mi się z tym pogodz­ić – bo jed­nak nie każde­mu łat­wo przeżyć koniec wiz­ji włas­nej zaje­bis­toś­ci. Ale to bard­zo dobra nau­ka. Tak mi się wyda­je. W każdym razie – mam nadzieję, że spotkamy się za rok – może nieco mądrze­jsi, może bardziej poobi­jani, może szczęśli­wsi. Ale póki będziemy, póty jakoś to będzie.

 

Ps: Mam nadzieję, że dal­iś­cie radę w tym roku. Jeśli chce­cie się czymś pochwal­ić to daj­cie znać w komen­tarzach. Chęt­nie będę się cieszyć waszym szczęściem.