Sklapel i silikon czyli czy można dziś żyć bez operacji plastycznych

Pod wpły­wem różnych bodźców zwierz zaczął się ostat­ni­mi cza­sy zas­tanaw­iać czy współczes­na pop­kul­tura mogła by ist­nieć bez botoxu. Serio — widzieliś­cie Demi Moore? Mając po czter­dzi­estce wyglą­da lep­iej niż wtedy gdy miała lat dwadzieś­cia parę. Podob­nie Court­ney Cox która chy­ba starze­je się w prze­ci­wną stronę. Botox spraw­ił że Nicole Kid­man od lat nie zmieniła wyrazu twarzy. Twarze, pier­si, poślad­ki lipo­sukc­je zmi­any ksz­tał­tu nosa porce­lanowe zęby a do tego jakże nat­u­ral­na opal­eniz­na za tysiące dolarów. Same oper­ac­je przynoszą set­ki mil­ionów zysków bo sko­ro świat pop­kul­tu­ry jest tak piękny chcą być równie piękne gospo­dynie domowe i młode kobi­ety które piękne po pros­tu nie są albo nie mogą pogodz­ić się z fak­tem że wielkość pier­si jest związana z iloś­cią tkan­ki tłuszc­zowej. Spodziewa­cie się ter­az zapewne tyrady prze­ciw oper­acjom plas­ty­cznym. Otóż zwierz mówi nie — oper­ac­je plas­ty­czne są i chy­ba już na zawsze będą częś­cią naszej pop­kul­tu­ry którą zbu­dowal­iśmy w dużym stop­niu na naszym poczu­ciu pięk­na. Pop­kul­tura sprzeda­je nam pięknych ludzi między inny­mi dlat­ego że są towarem rzad­kim — nie ukry­wa­jmy więk­szość ludzi nie jest pięk­na. Nieste­ty uro­da to rzecz niezwyk­le szy­bko przemi­ja­ją­ca — wystar­czy spo­jrzeć na zdję­cia tych którzy presji oper­owa­nia się nie pod­dali — ilu przys­to­jnych mężczyzn i pięknych kobi­et już kil­ka lat po osiąg­nię­ciu sławy zaczęło wyglą­dać zde­cy­dowanie gorzej niż w chwili gdy poz­nal­iśmy ich po raz pier­wszy. I tak oto dochodz­imy do momen­tu kiedy ktoś nadal jest dobrym aktorem czy piosenkarzem ale nie jest już wystar­cza­ją­co ład­ny. I tu mamy do wyboru — albo powiedzieć addio albo poz­wolić im trochę się oszukać. Oczy­wiś­cie powiecie że jestem hipokry­tką — że gdy­by wszyscy w Hol­ly­wood starzeli się w nor­mal­nym tem­pie prob­le­mu by nie było. Z jed­nej strony nie sposób się z tym nie zgodz­ić z drugiej nie ukry­wa­jmy — czy tego właśnie nam w życiu częs­to nie braku­je — możli­woś­ci bezkarnego patrzenia się na tych którzy wyglą­da­ją lep­iej od nas i mają więcej niż my sami. Może nie powin­no się opier­ać kul­tu­ry na zaz­droś­ci i próżnoś­ci ale tacy już jesteśmy — w głębi duszy nawet potępi­a­jąc oper­ac­je plas­ty­czne część z nas dała­by wszys­tko za inny ksz­tałt nosa, ust czy więk­sze pier­si. Nie zrozum­cie zwierza źle — on sam sto­jąc przed lus­trem cza­sem jest zaw­sty­d­zony tym że mimo tylu rzu­ca­ją­cych się w oczy wad odczuwa jakieś wewnętrzne samozad­owole­nie. Ale zwierz rozu­mie że cza­sem moż­na chcieć by owo zewnętrze samozad­owole­nie man­i­festowało się na zewnątrz.