Kiedy podzieliłam się z wami moimi dziesięcioma kulturalnymi przemyśleniami z czasów pandemii byliśmy w samym środku odosobnienia i wydawało się, że to potrwa jeszcze miesiącami. Tymczasem powoli zaczynamy wychodzić z zamknięcia a ja mam garść nowych przemyśleń odnośnie tego jak ostatnie tygodnie wpłynęły na moje podejście do kultury.
***
Coraz bardziej czuję brak nowych tytułów filmowych. Bardzo miło nadrabiać zaległości, ale zdecydowanie brak mi tego radosnego uczucia, kiedy zupełnie nie znany mi film wchodzi w końcu do kina i mogę iść go zobaczyć. Myślałam, że więcej filmów będzie miało premierę i dystrybucję w streamingu, ale wygląda na to, że chwilowo jednak nie zapada zbyt wiele takich decyzji. Tak więc jest we mnie mnóstwo oczekiwania. Pal sześć nagle zaczęłam czekać na nowego Bonda, który wcześniej obchodził mnie tak letnio. Ale teraz mam poczucie, że będę musiała zobaczyć ten film (kto wie, może więcej niż raz).
***
Pojawienie się spektakli National Theatre w Internecie doprowadziło do ciekawego zjawiska. Przez dwa dni miałam wrażenie, że najważniejszym wydarzeniem kulturalnym w kraju jest transmisja dwóch wersji Frankensteina. Muszę powiedzieć, że te reakcje pokazały mi w jakiej bańce żyję. Mieszkając w dużym mieście i znając ludzi, którzy zajmowali się organizowaniem takich pokazów miałam wrażenie, że są dostępne dla wszystkich. Teraz widzę, ile osób mogło się po raz pierwszy z nimi zetknąć. Z jednej strony serce rośnie, że dostali taką okazję, z drugiej smutne, że jeśli się człowiek nie znajdzie w dobrym miejscu i czasie musi czekać latami by wziąć udział w jakimś wydarzeniu kulturalnym.
***
Wróciłam do czytania – na początku pandemii zupełnie nie mogłam się skupić, a teraz wręcz przeciwnie czyta mi się lepiej niż kiedykolwiek. I tu ponownie odczuwam zmiany na rynku. Premiery bardzo wyraźnie trochę przystopowały. Ale jednocześnie – mając abonamenty w Legimi i Empik Go obejmuję swoimi subskrypcjami właściwie niemal cały rynek wydawniczy. Więc mogę się pławić w zasobach ryku wydawniczego. A wciąż mi mało. Ale co ciekawe – chyba wszystkie książki, które przeczytałam w ostatnim czasie były naprawdę satysfakcjonujące. Nie wiem czy dobrze trafiłam, czy obniżył mi się próg „dobra książka”. Podobnie wróciłam do czytania komiksów (duże zamówienie od Non-Stop Comics pomogło) i jakoś nareszcie mogę się na tym skupić. Natomiast bardzo brakuje mi prasy. A właściwie takiego kupowania prasy w kiosku kiedy człowiek bierze coś by przejrzeć przy kawiarnianym stoliku
***
Jak mówiłam – na początku pandemii rozważałam każdy film czy serial pod względem tego czy odwróci moje myśli od choroby i niebezpieczeństwa. Trochę się to zmieniło, ale wciąż – jest we mnie olbrzymia potrzeba oglądania seriali komediowych, obyczajowych i produkcji „miłych” pozwalających na klasyczny eskapizm. Największym prezentem w tym kontekście okazało się pojawienie się „Superstore” na Amazon Prime. To ostatni z takich sympatycznych sitcomów którego nie mogłam pokazać Mateuszowi, bo nie był dostępny w Polsce. Ogólnie jednym z głównych powodów dla których mam Amazon Prime to fakt, że wciąż jest tam sporo sitcomów których w Polsce nie ma nigdzie indziej.
***
Nie wyrobiłam w sobie takiej „pandemicznej” percepcji kultury, gdzie człowiekowi zaczyna przeszkadzać, że ludzie się ze sobą witają, przytulają się czy zbierają w dużych skupiskach. Robi mi się przykro tylko wtedy, kiedy widzę ludzi siedzących w kawiarniach. Ale to chyba dlatego, że sama niesamowicie tęsknię do siedzenia w kawiarni i po prostu budzi to moją zazdrość. Zresztą a propos takiego patrzenia na świat przez pryzmat pandemii. W ostatnich tygodniach nic mnie tak nie ucieszyło niż zdjęcia znanej influencerki z Mediolanu która wyszła na spacer. Skoro u nich jest lepiej to już jest lepiej, po prostu.
***
Mam wrażenie, że z braku nowych premier dziennikarze filmowi bardzo wyczulili się na wszelkie rocznice. Np. niedawno dużo było tekstów o rocznicy premiery „Gladiatora” teraz widziałam kilka postów z okazji piątej rocznicy premiery „Mad Max: Na drodze gniewu”. Uważam ten trend za bardzo dobry, bo daje impuls do powracania do rzeczy, które wszyscy znamy, ale dawno nie weryfikowaliśmy czy nasze raz ustalone opinie nadal się trzymają. Dlatego obejrzałam jeszcze raz „Gladiatora” i słodki Jezu jak mnie ten film wkurza (wkurzał mnie już na przełomie wieków, kiedy miałam 13 lat). Chyba aż tekst napiszę.
***
Kto śledzi mój instagram wie, że powróciłam do kolorowania. Kolorowanie to ciekawa sprawa – otóż ogólnie trend już minął. Ludzie się na nie rzucili a potem przestali. Ja też przestałam kolorować kilka lat, ale teraz ponieważ mam odrobinkę więcej czasu (brak dojazdów) to wróciłam do kolorowanek. I wciąż – to jest fantastyczna rzecz, która pozwala się artystycznie wyżyć ludziom, którzy tak jak ja nie umieją rysować. Ale, niestety to, że moda się skończyła znaczy, że dostanie fajnych kolorowanek jest coraz trudniejsze. Połowię moich musiałam sprowadzić z zagranicy, bo w Polsce już ich nie ma.
***
Nazwijcie mnie osobą bez duszy, ale nie mogę się doczekać, kiedy skończy się #hot16challange. Nie jestem przeciwniczką samej akcji charytatywnej która jest naprawdę super, ale mam wrażenie, że wszystko co się teraz dzieje to przerzucanie się linkiem do słabych rapów. Ja już i tak mam do rapu bardzo specyficzne podejście (szanuję ludzi, którzy umieją rapować, bo to nie jest łatwe, ale lubię, kiedy robią to z dala ode mnie) ale słaby rap ludzi którzy nie umieją się tym zajmować doprowadza mnie do szału. Byłoby fajnie, gdyby więcej podeszło do tego jak Podsiadło – że skoro nie są raperami to mogą coś zaśpiewać. Wtedy byłoby to chyba DLA MNIE bardziej znośne.
***
Dowiedzieliśmy się, że „dzięki” pandemii Hamilton trafi na Disney Plus już za chwilkę. Co prowadzi do dwóch emocji – radości, że będzie na wyciągnięcie ręki i frustracji, bo nie zapowiada się by do tego czasu platforma była w naszym kraju. Co ni mniej, ni więcej oznacza, że niedługo albo wszyscy ściągną VPN albo wyciągną piracką czapkę z szafy. I nawet nie można mieć pretensji za bardzo, bo nie żyjemy już w czasach, gdzie ktokolwiek ma cierpliwość by czekać miesiącami aż łaskawie pozwoli m się zapłacić za jakąś usługę. Jednocześnie sama informacja rozpoczęła dyskusję o tłumaczeniu „Hamiltona” na polski co prowadzi do szerzej dyskusji o tym jak tłumaczyć i dla kogo, co osobiście uważam za bardzo ciekawe.
***
Jak wszyscy wiecie, nie jestem wielką wielbicielką grania w gry komputerowe, ale pandemia przypomniałam mi o Wormsach (gram oczywiście drużyną nazwaną od nazwisk polskich poetów) i teraz jest to kolejna na liście gier, które zdecydowanie poprawiają mi humor. Jedyny problem, z którego śmieje się Mateusz, to fakt, że częściej przez przypadek zabijam moich własnych żołnierzy niż żołnierzy przeciwnika i trzeba się spieszyć żeby mnie pokonać zanim pokonam sama siebie.
Ps: Odkryłam jeszcze, że mam sporo pomysłów na wpisy, które naprawdę muszę napisać, bo je zapowiedziałam czy czuję że muszą powstać ale nie jestem w stanie się zebrać do takiej pogłębionej blogowej pracy. Ale obiecuję że do końca weekendu będzie na blogu „bazarek” rękodzielników.
PS2: Wszędzie w sieci czytam że Tik Tok to żenada i zaraza a ja jakoś znalazłam tam mnóstwo autentycznie zabawnych treści. Nie żeby jakiś humor wysokich lotów ale zdarzyło mi się szczerze roześmiać. Mam wrażenie że dużo osób nie umie sobie dobrać treści na tej platformie i wydaje im się, że muszą oglądać tylko to co najbardziej popularne. A Tik Tok się szybko uczy naszego gustu.