Muszę wam się do czegoś przyznać. Zobaczyłam „Dirty Dancing” po raz pierwszy dopiero w klasie maturalnej. Pewnie sama z siebie nie sięgnęłabym po ten film, ale moje koleżanki zmusiły mnie żebym obejrzała go razem z nimi. Za pierwszym razem zupełnie mi się nie spodobał, być może dlatego, że moje serce nigdy nie biło szybciej dla Patricka Swayze, może dlatego, że tłumaczenie tytułu na polski brzmiało „Wirujący Seks”. W każdym razie do filmu wróciłam dopiero wiele lat później i odkryłam, że ma całkiem sporo zalet i ciekawych obserwacji. Przytaczam tą historię, bo niedawno na zaproszenie Teatru Rampa zobaczyłam nowy polski musical „Wirujący seks. Polskie love story”, który skłania do takich przemyśleń.
Główną bohaterką filmu jest Mania, projektantka sukien ślubnych, która ma jedno sprecyzowane marzenie. Zatańczyć na swoim ślubie choreografię z ostatniej sceny „Dirty Dancing”. Film jest dla niej kluczowym doświadczeniem dzieciństwa, zaś jej matka, maczała place w najgorszym polskim tłumaczeniu tytułu (ma każdej liście najgorszych tytułów znajdziecie go na szczycie). Mania jest blisko realizacji swojego celu. Już za tydzień weźmie ślub ze swoim narzeczonym Henrykiem, który bardzo ją kocha, choć niekoniecznie rozumie jej ambicję. Do tego w życiu Mani sporo się dzieje, między innymi – właśnie zadzwonili z Paryża proponując jej pracę. A przecież, miała z Henrykiem urządzić sobie życie tu w Polsce.
Niestety nad ślubem zbierają się czarne chmury. Henryk złamał nogę, co oznacz, że trzeba zmienić choreografię. Na całe szczęście w wynajętym pałacu, pracuje instruktor tańca i syn właściciela – Patryk. Patryk zawsze chodzi w rozpiętej do połowy czarnej koszuli i stąpa jakby zaraz jego biodra miało porwać Mambo. Nie trzeba być wybitnym znawcą narracyjnych schematów, by odkryć, że w czasie tanecznych pląsów, pojawi się iskra uczucia. I teraz pytanie – czy zostać z Henrykiem, zwiać z Patrykiem czy może w ogóle zwiać do Paryża. Zwłaszcza, że układ taneczny to nie jedyny problem. Rodzice Mani właśnie się rozstają, matka szaleje, a daleki wujek, zaproszony na wesele chce rozmawiać tylko o kiełbasie. Samo miejsce, w którym odbywa się wesele, przeżywa własne małe dramaty – właściciel co chwilę zapowiada, że zaraz umrze a jego synowie – Patryk i Dawid, pokłócili się przed laty i nie wiadomo, czy kiedykolwiek się pogodzą. Dookoła braci biega służba, która boi się, że straci pracę, jeśli bracia się nie dogadają. Innymi słowy – chaos i taniec.
Pod względem scenariuszowym mamy tu do czynienia z fabuła, która przypomina wiele komedii romantycznych. Sporo tu jednak autoironii, świadomych nawiązań zarówno do „Dirty Dancing” jak i do innych filmów w tym np. do „Titanica” – dla wielbicieli filmu wyłapanie takich drobnostek na pewno będzie bardzo satysfakcjonujące (pojawia się arbuz). Jest też całkiem sporo absurdalnego humoru, zwłaszcza Dawid – mroczny brat nienawidzący tańca i zabawy, jest napisany jako niezwykle przerysowaną postać, co świetnie wybrzmiewa w jego wielkiej scenie, w której ujawnia nam źródła swojej niechęci do roztańczonego brata Patryka. Przy czym niekiedy musical jest na granicy takiej typowej teatralnej farsy, którą karmi się w Polsce komercyjnego widza. Nigdy jednak tej granicy nie przeszkadza, nigdy nie jest wulgarnie i jest miejscami naprawdę dowcipnie.
„Wirujący sex. Polskie love story” to musical. Co ciekawe – mamy tu nie tylko oryginalne piosenki, ale nie tylko. Niestety, mimo, że niektóre oryginalne piosenki mi się naprawdę podobały, to jednak bledną, gdy są postawione w musicalu obok „Private Dancer” czy słynnego „(I’ve Had) The Time of My Life” (tu muszę przyznać, że kiedy ta piosenka zaczyna grać to entuzjazm od razu wypełnia serce). Problemy z oryginalnymi piosenkami miałam dwa. Pierwszy – niestety, ponieważ w teatrze nie ma napisów, a mówimy o śpiewaniu po polsku, to w wielu przypadkach zrozumiałam jedynie słowa refrenów, albo początek linijki. Nie uważam, żeby to był problem wykonawców, raczej muzyka była dość głośna (mój telefon poinformował mnie kilka razy, że jestem w głośnym otoczeniu) a polski niestety – w piosenkach często bywa trudny do zrozumienia za pierwszy razem – taka natura tego języka. Drugi problem jest nieco poważniejszy. Mam wrażenie, że w całym tym musicalu znalazło się bardzo mało melodii do powtórzenia. W ogóle mało melodii. Po dwóch dniach, pamiętam refren jednej piosenki. To naprawdę niewiele. Muzyka w tym musicalu jest bardzo zróżnicowana, mam wrażenie, że twórcy mieli milion pomysłów na minutę i wszystkie się zmieściły w partyturze. Czasem były ciekawe fragmenty i nie mogę narzekać na wykonanie, ale brakowało mi spójności i przede wszystkim melodyjności. Nie każdy musical musi mieć łatwy do powtórzenia przebój, ale tu bardzo go brakowało.
Jeśli chodzi o obsadę, to moja koleżanka, która widziała spektakl kilka razy (w ogóle to niesamowite, poszłam do teatru i nagle spotkałam tylu znajomych, że mam wrażenie, że powinnam częściej chodzić do teatrów, bo najwyraźniej tam są wszyscy ludzie, których znam) powiedziała mi, że dostałam najlepszą możliwą. Od razu chcę powiedzieć – nie mam tu żadnej krytyki. Mam wrażenie, że Polscy aktorzy musicalowi, niesamowicie się w ostatnich latach wyrobili i doszli do tego poziomu, gdzie dobrze grają, śpiewają, tańczą i budzą dość oczywistą zazdrość. Patryka, grał Maciej Pawlak i przez cały spektakl zastanawiałam się skąd go znam. Dopiero po powrocie do domu zdałam sobie sprawę, że oglądałam go w „Tik, Tik… Boom!”. Dosłownie mogę mówić, że ilekroć idę do teatry na musical jest tam Maciej Pawlak. Nie jest to coś na co mogłabym narzekać. Świetny jest Marcin Januszkiewicz jako Dawid, mam wrażenie, że dzięki niemu sama końcówka spektaklu jest dużo lepsza. Absolutnie rozbroił mnie Julian Mere jako umierający właściciel pałacyku, mam wrażenie, że wszystkie jego sceny miały taki cudownie absurdalny vibe. Jeśli chodzi o głos to chyba najbardziej zaimponowała mi Anna Mierzewa w roli Katarzyny, matki głównej bohaterki. Sama postać niekoniecznie mi się podobała (nie przepadam za schematem takiej intensywnej nieco historycznej bohaterki w średnim wieku) ale głosowo – widać, że jest w stanie zaśpiewać wszystko. Serio, nie mogę narzekać na obsadę, nawet na aktorów w rolach trzecioplanowych, którzy niekoniecznie mieli coś do zaśpiewania.
Teatr Rampa reklamuje się jako teatr międzypokoleniowy i mam wrażenie, że ten spektakl idealnie się wpasuje w tą ideę. Na moim spektaklu byli zarówno młodzi ludzie jak i grupy emerytów i jestem przekonana, że wszyscy się równie dobrze bawili. Mam poczucie, że to jest dokładnie ten musical, na którym możesz pójść z kumpelą (może w ramach prezentu na wieczór panieński), z mamą (zwłaszcza jeśli oglądałyście „Dirty Dancing”) czy z babcią albo dziadkiem, jeśli chcecie mieć pewność, że dostaniecie coś przyjemnego, ale bez przekraczania granic, przy których macie ochotę się schować pod fotelem. To nie jest sztuka, którą będziecie się chwalić znajomym na eleganckich przyjęciach, ale jeśli pójdziecie z koleżankami to możecie wyjść z teatru tanecznym krokiem – zwłaszcza jeśli podobnie jak bohaterka, nie raz zamarzyłyście by latać w powietrzu i nie wybić sobie zębów opadając.