?
Hej
Zwierz zapowiedział już wczoraj drugą część rankingu aktorów tym razem stawiając na aktorów, którzy poza karierą serialową mają sporą karierę filmową, w niektórych przypadkach zwieńczoną małym ( no nie takim małym) złotym panem bez spodni. Dlaczego zwierz wybrał dla nich osobną kategorię? Ponieważ jego zdaniem aktor kinowy przyciąga przed ekran widzów, którzy przychodzą tam tylko dla niego, którzy go znają, którzy bardzo często już go uwielbiają. Może dla nich grać zgodnie lub wbrew swojemu wizerunkowi ale zawsze w odniesieniu do tego co widzowie już o nim wiedzą – nie wchodzi na ekran jako człowiek który jest postacią ale jako osoba, która gra postać – w sumie przekonać nas byśmy zapomnieli o jego milionie innych ról i dostrzegli naszego bohatera – to naprawdę trudna sztuka. Poza tym to co dla aktora serialowego jest normalnym miejscem pracy dla aktora filmowego jest bardzo często odskocznią czy próbą rozpoczęcia wszystkiego na nowo. Biorąc to pod uwagę, zwierz uważa, że dwie listy zdecydowanie się aktorom należą. Ktoś zarzucił pod poprzednią listą zwierza że kobiet mało. To prawda u zwierza zawsze jest mało kobiet w rankingach bo zwierz zupełnie wbrew swojej płci ( a może zgodnie) jest zdecydowanie bardziej wyczulony na męską grę aktorską. A zwierz jeszcze musi jedną super ważną rzecz dodać – nie liczy występów gościnnych – te to jeszcze inny rodzaj aktorskiej gry. Czyniąc te oraz wszystkie poprzednie zastrzeżenia zwierz wymienia:
Jeremy Irons- Borgias – zwierz co prawda nie zapałał dziką miłością do Borgiów ( zdają się zwierzowi serialem nieco zbyt nastawionym na konkurowanie z serialami HBO – głównie pod względem „szokującego” podejścia do historii) ale musi przyzna, że papież w wykonaniu Ironsa to postać świetna. Zwierzowi przede wszystkim przypadło do gustu ( jak zwykle), że nie jest to postać grana w 100% na serio – tak przynajmniej postrzega go zwierz – Irons kiedy już naprawdę nie można być bardziej poważnym robi jedną minę, która rozładowuje napięcie i wystarcza za kilka dowcipów – zwierz nawet nie podejrzewał aktora o tak dobre ( i trzeba przyznać odpowiednio używany) komediowe wyczucie. Oczywiście papież Aleksander to postać jak najbardziej poważna ale zwierzowi podoba się właśnie to zniuansowanie roli – konieczne byśmy bohatera polubili. Zwierz musi przyznać, że jest pozytywnie zaskoczony bo Irons spędzał ostatnio wiele czasu naprawiając rury w swoim zamku co oznaczało, że grał w średnich produkcjach niezbyt się wysilając – teraz chyba hydraulika lepiej działa bo jego rola jako papieża zdecydowanie nie jest na pół gwizdka. Żal jedynie, że tak odstaje od reszty obsady – zwierz złapał się na tym, że kiedy znika z ekranu serial traci na wartości ale także na tempie. Tak jakby reszta obsady nie umiała znaleźć tego złotego środka między koszmarnie poważnym dramatem a świadomością, że gra się tylko ( albo aż) w serialu telewizyjnym
Sean Bean – Gra o Tron – zwierz zawsze żartował, że danie mu roli Neda Starka było największym Spoilerem w historii telewizji. Nie mniej był to też jeden z najlepszych kroków w dziejach serialowych castingów. Bean jest idealnym Nedem Starkiem – szlachetnym tak strasznie, że powinien być śmieszny z tą drobną poprawką że śmieszny nie jest. Budzi natychmiastową sympatię, staje się naszym bohaterem, kimś za kim chętnie podążymy z północy na to straszne południe. Oczywiście chcemy by mu się udało bo kto by nie chciał, żeby Ned był szczęśliwy, i żeby dano mu spokój. Tą rolę można przeszarżować, można ją zmarnować, można w końcu zagrać bohatera, którego los od samego początku jest dla widzów wiadomy. Ale Bean zagrał swojego bohatera tak, że nie da się go nie lubić, nie da się mu nie współczuć – wyróżnia się na tle innych bohaterów, a jednocześnie nie odstaje od swojego świetnie napisanego książkowego pierwowzoru. Prawdę powiedziawszy jego brak w drugim sezonie jest jednym z tych elementów, które zwierza najbardziej bolą. No ale taki los wszystkich postaci granych przez Beana. Zwierz się zawsze zastanawia – fatum czy artystyczny wybór? A przy okazji – wybór aktora do roli Neda to jeden z bardzo niewielu castingów w historii które wzbudziły entuzjazm zwierza a nie niechętne kręcenie głową ( jak zazwyczaj)
Laura Linney – Big C – Big C pojawiło się dopiero niedawno na polskich ekranach ale i tak trzeba się cieszyć, że dotarł. Scenarzyści serialu stąpają po cienkim lodzie bo komedie w których ludzie mają raka – cóż nie sprzedają się jakoś super. Ale Big C to serial który jest jak co raz więcej amerykańskich produkcji odpowiednio słodko gorzki. Laura Linney gra swoją bohaterkę tak, że niekiedy bardzo ją lubimy i nawet jej współczujemy a niekiedy mamy jej zupełnie dość – przynajmniej zwierz ma takie odczucia. Jest przy tym zdaniem zwierza wiarygodna zarówno jako kobieta która wiedzie normalne życie na przedmieściach jak i bohaterka, która postanawia zmienić ( z lepszym i gorszym skutkiem) swoje i cudze życie. Niektórzy aktorki nie lubią, zwierz lubi ją bardzo bo ma ona dość rzadko spotykany dar portretowania przeciętności – ta zaś zazwyczaj aktorom umyka. Serial chyba został niestety już zdjęty ( zwierzowi się podobało więc skasowali – znany mechanizm) ale zwierz wszystkim serialu nie znającym radzi przynajmniej spróbować
Maggie Smith – Dowton Abbey – jej rola matki pana domu w Dowton Abbey powinna być pokazywana studentom wydziałów aktorskich na wykładach pod tytułem ” Jak kradnie się serial świetnej obsadzie”. Smith jest obecnie w takim stadium kariery aktorskiej, że naprawdę nic nie musi. Ma Oscara ( za rolę aktorki która nie zdobyła Oscara), ma wieczne i nie zachwiane miejsce w historii kultury popularnej swoją rolą profesor McGonagall w Harrym Potterze, ma w końcu uwielbienie milionów widzów, którzy widzą w niej uosobienie aktorskiej klasy połączonej ze zdrowym dystansem. I taka jest w tym serialu, jej hrabina, teoretycznie jest rolą drugoplanową w praktyce każda scena z jej udziałem to perełka. Jej postać grana jest właśnie na takim aktorskim luzie co sprawia, ze wydaje się być najbardziej żywa ze wszystkich serialowych postaci – oczywiście pomaga jej scenariusz, który daje jej świetne kwestie ale nie jest prosto być wiarygodną najinteligentniejszą postacią w pokoju – Smith odgrywa jednak tą rolę bez jednej fałszywej nuty. Jednak największym plusem jest to, że nie traci wigoru kiedy przychodzi do grania scen poważniejszych – jej postać z sezonu na sezon staje się co raz bardziej poważna – jej działania – co raz bardziej napędzają intrygę – najwyraźniej scenarzyści dobrze dostrzegli, że ludzie chętnie obejrzą ją w roli rozdającej karty. Jest to przy tym rola zbudowana nie tyle z wielkich gestów ( arystokracja nigdy nie wykonuje wielkich gestów) ale z drobnych spojrzeń, min czy jednozdaniowych uwag. Zwierz modli się tylko by scenariusz nie założył śmierci jej wiekowej bohaterki bo serial straci chyba swój najjaśniejszy punkt
Alec Baldwin – 30 Rock – Choć 30 Rock nieco spada ze swoim poziomem to Baldwin w roli Jacka Donaghey szefa bohaterki serialu pozostaje klasą samą w sobie. Mówi zawsze tym samym tonem- który zwierzowi przypomina coś pomiędzy sposobem mówienia szefa mafii a specjalisty od marketingu. Najdziwniejsze kwestie wypowiada bez zmrużenia oka, jest apodyktyczny, nieco surrealistyczny i absolutnie cudowny. Zwierz jest niezmiennie pod wrażeniem tej roli, zwłaszcza, że to rola w dużym stopniu oparta na schemacie – jestem poważnym aktorem filmowym który się wygłupia – przynajmniej taki jest nawias w jaki wzięty jest zupełnie szalony bohater Baldwina. Zwierz jest przede wszystkim pod wrażeniem faktu, że Baldwin nie spuszcza z tonu przez te wszystkie lata. Jego postać ewoluuje dość wolno, ale z drugiej strony to nie jest bohater po którym oczekujemy większych zmian. Teoretycznie mógłby już grać tą rolę na pół gwizdka ale nie – wciąż jest tam jeszcze coś co sprawia, że jego postać jest chyba najlepszą w całym serialu, w którym nie wszystkie role są równie dobre. Oczywiście – czar bohatera słabnie z czasem ale nadal jest to główny powód dla którego zwierz włącza 30 Rock
Anjelica Huston – Smash – jak już zwierz zdradził ma zdecydowaną słabość do Smash w tym do aktorki grającej producenta wystawianego przez ekipę musicalu. Huston która podobnie jak Maggie Smith naprawdę nic już nie musi ( Oscar – trzeci w rodzinie – już na półce) gra świetnie – jej postać – rozwodzącej się z mężem, pozostawionej praktycznie z niczym brodwayowskiej producentki z wizją lubimy od samego początku. Jest świetna kiedy negocjuje, autentyczna kiedy zdradza swoją absolutną miłość do świata musicali, i dowcipna kiedy odnajduje swoje miejsce na ziemi w barze serwującym najtańsze najlepsze Martini na Manhattanie. Jej postać mogłaby być jednowymiarowym podłym babsztylem, albo tą biedną walczącą z przeciwnościami losu kobietą, którą rzucił podły mąż – w istocie jest jednak po prostu bohaterką, która ma cel i nie będzie się wahała skorzystać a to z szantażu a to z odrobiny nielegalnej działalności by zdobyć kasę na wystawienie swojego musicalu. Lubimy ją, kibicujemy jej działaniom i wiemy, że choć odrobinę powinniśmy się jej bać.
Dustin Hoffman & Nick Nolte – Luck – obaj aktorzy występujący w skasowanym już Luck zdecydowali się na krok bardzo ważny i ciekawy. Hoffman, który jest świetnym aktorem przez lata pojawiał się w filmach co raz rzadziej, aż w końcu nawet zwierz zdecydował się uznać, że przeszedł na emeryturę. Z kolei Nolte, który w pewnym momencie był na Hollywoodzkich szczytach jak twierdzi z premedytacją porzucił cały ten blichtr by się nieco zapuścić i popaść w niepamięć ( choć nominacja do Oscara w tym roku mu wskoczyła). W Luck obaj pojawiają się może nie tyle by przypomnieć o swoim istnieniu ale o skali talentu. Hoffman jak zwykle jest niezwykle oszczędny w swojej grze ( zwierz niekiedy dochodzi do wniosku, że to aktor który gra najlepiej kiedy wydaje się że nie gra) co idealnie komponuje się z koszmarnie zagmatwaną akcją serialu ( ponoć później miało być prościej ale tego się nie dowiemy), z kolei Nolte idealnie wprawił się w graniu tego samego zmęczonego życiem bohatera, który wie nieco więcej o meandrach istnienia niż inni ale raczej się z nikim tą wiedzą nie podzieli. Ich role pewnie nie znalazłyby się tu gdyby serial miał nieco więcej antenowego czasu ale tak zwierz uważa, że warto nagrodzić wzmianką dwóch aktorów, którzy na serialowym planie wcale się nie obiją wręcz przeciwnie starają się jak tylko mogą.
Zooey Deschanel- New Girl – Zooey daleko do gwiazdy filmowej ale ponieważ większość widzów kojarzy ją przede wszystkim z roli w 500 days of summer zwierz zdecydował się umieścić ją w tym wydaniu listy ( poza tym wszyscy powinniśmy ją kojarzyć z Autostopem przez Galaktykę). Rola w New Girl jest dobra ponieważ wydaje się pod nią pisana – taka lekko dziwna, lekko geekowa, nieco niezdarna ale przecież śliczna i urocza bohaterka, to ten rodzaj ról jakie Zooey wychodzą najlepiej. Być może nie znalazłaby się na liście zwierza gdyby nie prosty fakt – zagrać taką bohaterkę w jednym filmie czy odcinku jest prosto, trochę trudniej grać tą samą uroczą dziewczynę co tydzień tak by się nie znudziła. Co prawda Deschanel nieco zbyt często polega na spojrzeniu typu „Bambi” swoich wielki oczu ale nie zmienia to faktu, że jeśli polubi się jej bohaterkę ( a nie jest to szczególnie trudne) to już właściwe kupiło się 80% serialu. Zresztą zwierz wie, że nie jest w swojej opinii osamotniony bo New Girl jest jednym z bardziej chwalonych seriali jakie obecnie mamy na ekranach. W każdym razie jeśli Deschanel będzie nadal grać tak jak gra to zwierz wróży New Girl całkiem długi żywot.
Joseph Fiennes – Camelot – dobra zwierz ma w nosie opinie wszystkich krytyków i jakichś 90% widzów – zwierz uwielbiał Camelot i strasznie lubił rolę Fiennsa jako Merlina. Oczywiście że to była masakra na mitach arturiańskich – ale jak się to oglądało. Merlin Fiennsa był radośnie udręczony, ale Fiennes tak ładnie gra bohaterów udręczonych że zwierzowi bardzo miło się go oglądało, do tego jeszcze podobnie jak w przypadku Ironsa, tam gdzie boleść jego bohatera ocierała się o kicz umiał ładnie i z wyczuciem skręcić ku komediowemu wymiarowi swojej postaci. Do tego zwierzowi bardzo podobał się pomysł Merlina,który nie korzysta przez większość czasu z magii, i który musi ponosić konsekwencje każdego wykorzystania magicznej mocy. Zwierz lubił też sposób w jaki Merlin zmieniał oglądane przez nas wydarzenia w elementy znane z arturiańskiego mitu stając się nie tylko postacią napędzającą całą intrygę ale także twórcą znanej nam wersji wydarzeń. To w ogóle był bardzo fajny pomysł – by pokazać wydarzenia z legendą nie zgodne a jednocześnie pokazać jak zinterpretowane czy opowiedziane na nowo stały się elementem legendy. Niestety chyba tylko zwierzowi się ten pomysł i rola Fiennsa podobały po serial ogólnie został koszmarnie zjechany.
Na koniec o nie wymienionych – zwierz nie ogląda Shameless choć ponoć William H. Marcy jest tam świetny, nie ogląda też Homeland choć chyba nikt nie powiedział nic złego o roli Claire Danes. Zwierz wspomniał by Petera Dinklage z GOT ale wszyscy wiedzą, że on jest absolutnie fantastyczny więc po co się powtarzać ( choć zwierz zawsze się zastanawia czy to kwestia aktora czy genialnie napisanej postaci Tyriona, jednej którą zwierz naprawdę lubi w tym serialu). Zwierz miał też dziką pokusę by dopisać jeszcze Hugh Bonneville ( zdaniem zwierza więcej go było w filach niż serialach) z Dowton Abbey ale doszedł do wniosku, że nie może wymieniać całej obsady tego serialu, trzeba zachować jakieś proporcje. Poza tym zwierz musi powiedzieć, że inwazja posiadaczy statuetki nagiego pana z mieczem na nasze telewizyjne ekrany nie tylko potwierdza że telewizja dziś staje się bardziej przedłużeniem kina niż alternatywą, ale także dziś wyzwań aktorskich co raz częściej szuka się ( co logiczne) w serialu, który daje możliwość rozwinięcia roli, niż w kinie gdzie ma się jedynie dwie godziny na zbudowanie i najczęściej zrekonstruowanie bohatera. Cóż jak to powiedział Hugh Laurie – teraz można się przejmować czy zbyt wiele filmów nie zamknie nam drzwi do pracy w telewizji. A co do samej listy to jak już zwierz wielokrotnie powtarzał – z całą pewnością jest ona wybitnie nie kompletna, i zdecydowanie subiektywna no ale zwierz nic nie poradzi, że sam bywa w swojej serialowej wiedzy niekompletny zaś zawsze jest wybitnie subiektywny. Nie mniej zwierz jest otwarty na wszelkie nie wymienione nazwiska.
Jak zauważyliście dziś wpis później ( i niestety bez ilustracji – zwierz nie miał czasu ich wyszukać), a wszystko za sprawą części Krakowskich czytelników zwierza, którzy mieli go tylko zabrać na jedno piwo a w ostatecznym rozrachunku odstawili pod drzwi Hostelu o 1 w nocy co oznacza, że dziś zwierz wpis pisał na żywo ( w przerwach czytania rękopisów, a właściwie ich fotografowania). Zwierz jest bardzo rad bo nie dość, że czytelnicy mili ( a jacy cudownie obeznani we wszystkim co popkulturalne:), to jeszcze połączył przyjemne z pożytecznym. Kolejna możliwość zaopiekowania się zwierzem dziś – szczegóły na stronie zwierza na facebooku.
Ps: Kraków to w ogóle takie strasznie międzynarodowe miasto, zwierz kręcił się po nim trochę ( bez walizki i bez mapy) i jeszcze ani razu nikt nie zwrócił się do zwierza po polsku ( poza biblioteką) – zwierz czuje się z jednej strony dumny, że Kraków posiadł znajomość języków obcych z drugiej strony zastanawia zwierza co każe miejscowym mniemać nie tyle, że jest nie z tego miasta ( zwierz wyczulenie na obcość zupełnie rozumie) co, że jest nie z tego kraju.