Ależ on jest niewynny wysoki sądzie czyli zwierz na sali sądowej

Hej

Zwierz właśnie jed­nym okiem oglą­da pro­gram TVN „ Sąd rodzin­ny” — jest to pro­dukc­ja składa­ją­ca się w 90% z kosz­marnego aktorstwa a w 10% z wartoś­ci dydak­ty­cznych pokazu­ją­cych jak należy zachowywać się przed sądem. Całość dostar­cza rozry­w­ki podob­nej jak kiedyś czy­tanie spra­woz­dań sądowych czy chodze­nie do sądu na rozprawy ( kiedyś to była rozry­wka). Nie zależnie jed­nak o rodz­imej pro­dukcji nie ma pop­kul­tu­ry bez sali sądowej — oczy­wiś­cie mówimy o sądown­ictwie w wyda­niu amerykańskim gdzie najważniejsze jest przeko­nanie ławy przysięgłych — a to oznacza że prawnik nie tylko musi doskonale znać pra­wo, ale także być dobrym aktorem. Tak cała sala rozpraw jest ide­al­nym punk­tem wyjś­cia do spek­tak­lu. W seri­alowej for­mule wszys­tko zawsze wyglą­da mniej więcej tak:

1.)  Naszym bohaterem jest prawnik którego coś wyróż­nia spośród innych przed­staw­icieli jego zawodu — albo jest znany z nie stan­dar­d­owych mów, albo jest krysz­tałowo ucz­ci­wy albo sądzi tylko ludzi za który­mi nie chce wstaw­ić się nikt inny. W każdym razie od samego początku nie mamy wąt­pli­woś­ci że na tle braci adwokack­iej wyróż­nia się on w sposób pozy­ty­wny. Niekiedy aby ser­i­al był ciekawszy naszy­mi bohat­era­mi jest kilku adwokatów — z urzę­du lub z biu­ra adwokack­iego którzy w prz­erwach między rozprawa­mi roman­su­ją ze sobą

2.) Sprawa zazwyczaj wyda­je się być pros­ta ale wystar­czy tylko nieco podążyć a okazu­je się być niezwyk­le trud­na i jest moral­nym wyzwaniem dla naszego bohatera

3.) Oprócz adwoka­ta w tym mniej więcej momen­cie pojaw­ia­ją się dwie dodatkowe posta­cie — jed­na to sędzia — nieza­leżnie czy jest to kobi­eta czy mężczyz­na charak­teryzu­je się: niezmier­zony­mi pokłada­mi cier­pli­woś­ci, mądroś­ci i sarkasty­cznym humorem. Drugim bohaterem jest proku­ra­tor — jeśli mamy do czynienia z filmem jest najczęś­ciej mani­akiem który odrzu­ca niemal 100% dowody niewin­noś­ci naszego oskarżonego. Jeśli jest to ser­i­al między naszym adwokatem a proku­ra­torem ist­nieje nić przy­jaźni choć obo­je nie chcą się do tego przyz­nać wymieni­a­jąc się złośliwościami

4.)  Trawa pro­ces — szy­bko zamienia się w poje­dynek na słowa. Nasz adwokat bry­lu­je i cią­gle mówi sprze­ciw. Jego sprze­ci­wy sędzia akcep­tu­je sprze­ci­wy tego podłego oskarży­ciela zazwyczaj odd­ala. Jeśli przyj­mu­je sprze­ciw oskarże­nia adwokat zawsze zna­jdzie sposób by na tym zyskać.

5.) W każdym pro­ce­sie dochodzi do momen­tu kiedy wychodzą na jaw fak­ty wcześniej adwoka­towi nie znane — jego linia obrony jest przeła­mana. Wściekły zamy­ka się w poko­ju z oskarżonym pyta­jąc jak to się stało że o tym nie wiedzi­ał. Oskarżony przez łzy tłu­maczy swo­je moty­wy prosząc o jeszcze jed­ną szansę

6.)Adwokat siedzi po nocy i szu­ka prece­den­su albo jakiejkol­wiek nowej linii obrony. Jeśli ma rodz­inę opuszcza mecz syna, jeśli ma dziew­czynę opuszcza kolację we dwo­je. Na całe szczęś­cie ma asys­ten­tkę która w środ­ku nocy przyniesie mu kawę.

7.) Znów jesteśmy na sali. Słuchamy mowy oskarży­ciela — jest świet­na , jesteśmy niemal pewni że jest po wszys­tkim — nasz adwokat prze­grał. I wtedy nasz adwokat wsta­je i wygłasza swo­ją cud­owną , nie­s­tandar­d­ową mowę która trafia do serce ławy przysięgłych. My chlipiemy

8.) Ława wyda­je wyrok uniewin­ni­a­ją­cy — oskarżony płacze i obiecu­je że już nigdy więcej nie poćwiar­tu­je żony. Adwokat wymienia złośli­wość z proku­ra­torem a w kory­tarzu wysłuchu­je mądroś­ci z ust sędziego. 

9.) Adwokat wraca do domu gdzie przekonu­je się że żona jed­nak nie spakowała wal­izek. Uświadamia sobie ile nauczyła go właśnie zakońc­zona sprawa.

Sami więc widzi­cie że to nie tylko spek­takl ale z góry ustalony. Więc jeśli poćwiar­tu­je­cie kiedyś żonę pamię­ta­j­cie — zna­jdź­cie dobrego adwokata.