Bo jeśli kręcić to nie indywidualnie czyli najlepsza sztuka rodzi się ze strachu

Być może dostęp­ny w sieci nowy trail­er Robin Hoo­da być może repro­dukowane co raz częś­ciej plakaty Alicji w Krainie Czarów być może fakt że pisząc pracę mag­is­ter­ską zwierz natrafił na biogram Mar­leny Diet­rich wszys­tko to razem złożyło się zwier­zowi na reflek­sję że współpra­ca reży­serów z wciąż tymi samy­mi aktora­mi jest pewnym stałym zjawiskiem w kinie. Oczy­wiś­cie nie w kul­turze — twór­cy zawsze mieli swo­je muzy (rzadziej muzów) i jest wielu artys­tów którzy przez całe życie mal­owali tylko jed­ną kobi­etę. Jed­nak w przy­pad­ku współpra­cy fil­mowej mamy do czynienia nie tyle z inspiracją co ze wspól­nym wysiłkiem dwóch utal­en­towanych ludzi. Zwierz zawsze odnosił się z lekką rez­er­wą Tim Bur­ton tak naprawdę obsadza  John­nego Dep­pa w jed­nej i tej samej roli — człowieka dzi­wnego lekko demon­icznego wyrzu­conego poza naw­ias społeczeńst­wa bal­an­su­jącego na grani­cy sza­leńst­wa a jed­nocześnie charak­teryzu­jącego się głęboką wrażli­woś­cią. Może­cie się oburzyć że taka rola jest dla tal­en­tu Dep­pa wymar­zona podob­nie jak wymar­zona jest rola ostat­niego prawego człowieka jaką gra Rus­sel Crowe u Rid­leya Scot­ta ilekroć obaj mają aku­rat czas. Z kolei Judd Apa­tow ma całą kolekcję aktorów którzy na każde jego skinie­nie zagra­ją bandę idiotów boryka­ją­cych się z włas­ną niedo­jrza­łoś­cią. Czemu się więc czepi­am sko­ro dłu­gotr­wałe współprace z aktora­mi są znaka­mi szczegól­ny­mi reży­serów takich jak Scors­ese czy Allen? W przy­pad­ku Scors­esego rzeczy­wiś­cie nie ma się co czepi­ać ale głównie dlat­ego że De Niro nie dał się zapędz­ić w kozi róg gra­nia wciąż jed­nego bohat­era — niem­niej mam wraże­nie że to kwes­t­ia olbrzymiego  tal­en­tu akto­ra a nie zami­ar reży­sera z kolei Leonar­do di Caprio z którym Scors­ese pracu­je ter­az zagrał u niego zbyt małej iloś­ci filmów (ostat­niego jeszcze nie widzi­ałam) by powiedzieć czy się obronił. Z kolei Allen stanowi zupełnie osob­ny przykład bo znakiem fir­mowym jego twór­c­zoś­ci jest pow­tarzal­ność tem­atów i postaci ta że cała jego twór­c­zość to właś­ci­wie jeden film w bard­zo wielu wyda­ni­ach. O cóż zwier­zowi tak naprawdę chodzi — o to iż wyda­je się że to co wielkie w sztuce zawsze wypły­wało z jakiegoś stra­chu przed niez­nanym. Ten stra­ch jest świet­ną siłą napę­dową wielu inspiracji a zarazem wyt­warza jakąś nową jakość (aktorzy wyda­ją się być prawdzi­wsi kiedy podob­nie jak ich bohaterowie są wrzuceni w ciąg zdarzeń którego nie są w stanie przewidzieć). Oczy­wiś­cie nie znam się na kręce­niu filmów — być może kręce­nie filmów z reży­serem którego się zna jest tak przy­jemne że tylko idio­ta nie dążył­by do tego by znaleźć sobie stałego reży­sera. Cza­sem nawet zwierz musi przyz­nać że stałe współprace są dobre np. cała ekipa gra­ją­ca u Wesa Ander­sona nigdy nie spraw­ia wraże­nia zbyt kom­for­towo czu­jącej się w swoich rolach. Z drugiej jed­nak strony już nie raz przekon­ałam się że współpra­ca tego samego reży­sera z tym samym aktorem choć raz była błyskotli­wa w następ­nych fil­mach sta­je się wtór­na i nieciekawa. Być może chodzi o to żeby aktor i reżyser nie znali się zbyt dobrze i dostrze­gali wza­jem­nie swo­je wady i nie bali się o nich mówić. Tak zwierz powoli dochodzi do wniosku że inspiracją dla tego pos­tu był jed­nak zwias­tun Robin Hoo­da. Bo oglą­da­jąc go zwierz doszedł do wniosku że on Glad­i­a­to­ra już oglą­dał i nawet płakał na końcu tak jak Pan Bóg przykazał i nawet omal nie wstał z krzesła oglą­da­jąc bitwę w lesie z bar­barzyń­ca­mi (do której poz­wolono spal­ić prawdzi­wy las) ale czy zwierz chce to oglą­dać jeszcze raz? Cóż tego zwierz naprawdę się boi.