Ciachu ciachu nie ma obciachu czyli zwierz na ulicach wielkiego miasta

Ponieważ nadal nie jest zim­no, ponieważ nadal trwa prz­er­wa w nadawa­niu seri­ali ponieważ wciąż zwierz nie zebrał się żeby pójść do kina, jako że w telewiz­ji nie ma nic ciekawego a zwierz wykupił już chy­ba wszys­tkie nowe komiksy z księ­gar­ni dzisiejszy wpis będzie nieco nie na tem­at. Wybacz­cie pon­ad rok prowadzenia blo­ga uspraw­iedli­wia nieco zwierza. Otóż chodząc dziś po uli­cach warsza­wy zwierz zori­en­tował się ze tak naprawdę obci­ach nie ist­nieje. To czego nie założy­cie nawet pod przy­musem w jed­nym roku w drugim stanie się krzykiem mody — czyż nie tak było z leg­gin­sa­mi, ciucha­mi w pan­terkę, kolorem różowym, olbrzymi­mi oku­lara­mi, wzo­ra­mi ludowy­mi i setką innych jak to się ład­nie mówi trendów które w jed­nym roku były uważane za szczyt obci­achu by w drugim stać się szczytem mody. Wytłu­macze­nie jest proste — ist­nieje najwyraźniej ogranic­zona ilość wzorów, kro­jów i mate­ri­ałów — aby sprzedawać co roku winne trze­ba raz na jak­iś czas powracać do tego co już było, żeby w jeszcze kole­jnym zaro­bić trze­ba przekon­ać kupu­ją­cych że ciuchy z poprzed­niego sezonu się nie nada­ją. Ale obci­ach mod­owy ( zwierz nie wie czy takie słowo ist­nieje choć ostat­nio robi zaka­su­jącą kari­erę w telewiz­ji i prasie) to nic w porów­na­niu z obci­achem pop­kul­tur­al­nym. Wszyscy wiemy że kiedyś obci­a­chowe było słuchanie Michela Jack­sona, pol­skiego popu. Dziś kiedy Jack­son nie żyje moż­na go słuchać swo­bod­nie czego nie da się powiedzieć o pol­skim popie który nadal jest syn­on­imem obci­achu — nie oznacza to oczy­wiś­cie że nikt go nie słucha wręcz prze­ci­wnie — w muzyce zasa­da jest pros­ta — możesz bez wsty­du słuchać wszys­tkiego nawet dis­co polo pod jed­nym warunk­iem — musi się trochę zes­tarzeć — wtedy jej obci­a­chowość sta­je się zaletą zaś sama piosen­ka zaczy­na budz­ić pozy­ty­wne emoc­je. Najlep­szym przykła­dem jest chy­ba „ Jesteś sza­lona” — dziś spoko­jnie moż­na poś­cić tą piosenkę na imprezie bo prze­cież wszyscy wiedzą że się wygłu­pi­asz a sko­ro się wygłu­pi­asz obci­achu nie ma. Nieco inaczej jest w świecie fil­mu — zwierz pisał już kiedyś że w tym przy­pad­ku najbardziej obci­a­chowe zazwyczaj jest to co najbardziej pop­u­larne — w tym sezonie choć wid­own­ie będą pełne to nie waż­cie się przyz­nać że oglą­dal­iś­cie film o wam­pirach — chy­ba że macie dwa fakul­te­ty i wszyscy rozu­mieją że zro­bil­iś­cie to tylko dlat­ego że chce­cie poz­nać najnowsze trendy w kul­turze masowej ( ulu­bione wytłu­macze­nie zwierza na oglą­danie pol­s­kich komedii roman­ty­cznych i odcinków telenow­eli). Zwierz zas­tanaw­ia się skąd wzięła się w nas taka potrze­ba aby wskazy­wać że pewne stro­je, czy zjawiska w kul­turze powin­ny wywoły­wać u ich uczest­ników uczu­cie wsty­du. Dziew­czy­na ubrana od stóp do głów w cekiny i pan­terkę z dłu­gaśny­mi tip­sa­mi w opinii wielu powin­na się wsty­dz­ić swo­jego stro­ju, podob­nie jak  nas­to­lat­ka która wytapetu­je sobie pokój plakata­mi Edwar­da, czy ktoś kto uważa że połącze­nie białych skar­petek i san­dałów to szczyt mody. Dlaczego jesteśmy tacy skłon­ni by namaw­iać innych do wsty­du gdy chodzi o rzeczy małe i sto­sunkowo nie ważne ( filmy nawet złe kiedyś staną się klasyka­mi, piosen­ki nawet nędzne będzie się puszcza­ło pod koniec imprezy dla wygłupu a ciuchy jak już wspom­ni­ałam zawsze kiedyś będą w końcu modne) a gdy trze­ba się wsty­dz­ić tego co naprawdę powin­no nam gryźć sum­ie­nie jesteśmy skłon­ni do wza­jem­nego wybacza­nia sobie i szuka­nia okolicznoś­ci łagodzą­cych? Zwierz wie że odpowiedź z psy­cho­log­icznego punk­tu widzenia jest najpraw­dopodob­niej dość łat­wa ale on sam jest zwolen­nikiem by nie dać się naszej włas­nej psy­chice i dop­uś­cić do siebie myśl że jeśli naprawdę nie będzie nas to obchodz­iło to żad­nego obci­achu nie będzie. A to dość wyzwala­ją­ca myśl w dniu kiedy jest tak gorą­co że człowiek poważnie rozważa czy nie założyć na siebie czegoś w czym nie wyszedł by z domu w żaden inny dzień roku.