Hej
Zwierz zazwyczaj trzyma się dość mocno swojej zasady, która pozwala mu recenzować wszystko co bieżące, ale zakazuje spoglądania w tył i przekazywania swojej opinii na temat tego co na naszym rynku DVD obecne jest już od dawna, a zwierz dobrał się do tego nie tak dawno. Skąd taka zasada? Zwierz nie ma zielonego pojęcia, i prawdę powiedziawszy jest nią trochę zmęczony. Po pierwsze dlatego, że nie zawsze w sercu zwierza jest akurat potrzeba pisania o nowościach, za to często bywa potrzeba pisania o czymś co nadgonił. Po drugie obok przyjemności pisania o tym co zwierz widział przed wami ( zwierz zawsze się stara pobiec do kina zanim zdążą inni;) istnieje równie fajna przyjemność związana z porównywaniem odczuć zwierza i czytelników wobec tego co wszyscy mieli okazję zobaczyć. Tak ten przydługi wstęp ma wyjaśnić dlaczego zwierz zdecydował się napisać o serialu, który w UK zadebiutował w 2007 roku i doczekał się nawet edycji w Polsce, co jak wszyscy wiemy oznacza, że to było naprawdę dawno. A serial ten to Cranford. Trzeba tu od razu zaznaczyć, że choć z książką Elizabeth Gaskell łączy serial tytuł to nie jest to ekanizacja jej powieść – scenarzyści wychodząc zalożenia że w Cranford jest jednak zbyt mało wątków pozwalających na ekranizację oparli serial najpierw na trzech książkach autorki, potem na wątkach z różnych rozproszonych tekstów. Jest więc to ekranizacja jej prozy ale nie jednej powieści
Największym plusem serialu jest fakt, że absolutnie nic się wnim nie dzieje. Przynajmniej pozornie. Zwierz zmęczony morderstwami i pogonią lubi taki odpoczynek
Może od razu należałoby stwierdzić, że serial to spore słowo dla produkcji która ma 5 odcinków plus dlugi film telewizyjny podzielony na dwie części. Z drugiej jednak strony, wydaje się, zwierzowi, że określenie mini serial nie koniecznie pasuje do historii. Bo mini serie stanowią najczęściej zamkniętą całość tymczasem oglądając ostatnie sceny serialu zwierz doszedł do wniosku, że spokojnie można by nakręcić jeszcze więcej. Dlaczego? Bo w samym sercu serialu nie leży ani akcja, ani też czasy czy nawet postacie. Tym co spaja serię jest miejsce – niewielkie miasteczko w okolicy Manchesteru, w którym nic się nie dzieje. No właśnie, na obserwowaniu takiego życia, wypełnionego wydarzeniami pozornie błahymi i nie istotnymi koncentruje się serial. Bohaterkami są tu tytułowe ( w Polsce nieco tytuł zmieniono) ” Panie z Cranford” – zamieszkujące niewielkie miasteczko kobiety w średnim wieku ( choć narratorką jest akurat młoda dziewczyna), stare panny i wdowy, których życie wypełniają wzajemne wizyty, plotki, rozważania na temat najnowszych zakupów sklepowych czy oczekiwania na kolejne święta. Wydawać by się mogło, że serial oparty na takim pomyśle – zaczerpniętym z resztą z książek wydanych w połowie XIX wieku będzie koszmarnie wręcz nudny. Nic bardziej mylnego, kiedy odrzuci pomysł, że wszystko musi opowiadać o ratowaniu świata natychmiast miejscowe drobne sprawy stają się niesłychanie poważne. Zwłaszcza, że gdy spojrzy się na serial z dystansu okazuje się, że wcale tak strasznie nie jest o niczym. Nasze panie są przecież świadkami przemian o skali, która dziś wydaje się być trudna do porównania. Kiedy obok małego miasteczka ma się pojawić kolej konieczność zmierzenia się z nową rzeczywistością nie ma w sobie nic komicznego. Z resztą często serial okazuje się zaskakująco wręcz poważny czy przygnębiający ( nikt nie może zawsze być radosny oglądając seriale BBC to chyba ich naczelna zasada), choć wydaje się, że znosimy to dlatego, że jest w nas pewność, że wszystko w końcu skończy się dobrze.
Jak zwykle w przypadku BBC obok świetnej gry aktorskiej i dobrego scenariusza dostajemy gratis świetne zdjęcia i niesamowite lokalizacje – tak to jest jak posiadłości po prostu stoją i nie trzeba ich budować na potrzeby produkcji
Oglądając serial zwierz odnosił wrażenie, że oto widzi w pewnym stopniu odpowiedź na nurtujący wszystkich problem – co zrobić z faktem, że Jane Austen napisała tylko sześć powieści. Co prawda Cranford od powieści Austen sporo różni – nie tylko chodzi o to, że dzieją się później, ale także wśród przedstawicielek zdecydowanie niższej klasy społecznej, co więcej romanse choć w serialu się zdarzają to jednak nie stanowią głównego nurtu opowieści. Ale tym co łączy historię Pań z Cranford z dziejami młodych dziewczyn szukających miłości czterdzieści lat wcześniej ( zwierzowi przyszło właśnie do głowy, że część bohaterek jest pewnie dokładnie w wieku tamtych bohaterek, ale miały mniej szczęścia bo nie znalazły przystojnych panów Darcy) to fakt, ze mamy do czynienia z serialem historycznym, w którego centrum stoją kobiety. No właśnie, zwierz złapał się na tym, że oglądanie dziejów kobiet z przeszłości, zwłaszcza tych samotnych daje mu zdecydowanie większą frajdę niż oglądanie seriali koncentrujących się na mężczyznach. Być może dlatego, że seriale kobiece wpuszczają go bardziej w świat czynności codziennych i zwierz może sobie popatrzeć na rzeczywistość w której szycie było podstawowym zajęciem, zapalenie dwóch świec ekstrawagancją, a brak męża poważnym problemem. Co ciekawe zwierz przygląda się temu światu z pewnym sentymentem – nie żeby chciał dziergać przy świetle świec – broń boże , umarłby z nudów po tygodniu. Zwierz z sentymentem spogląda na zwyczaj składania sobie wizyt – nawet jeśli tylko 15 minutowych to stanowiących kulturalnie ugruntowane spotkanie z drugim człowiekiem. Zwierz nie miałby nic przeciwko temu by ustalono mu z góry godziny w których ktoś ma prawo do niego wpaść i pogadać pijąc herbatę.
Judi Dench jest po prostu znakomita w tym filmie. Z drugiej strony czy ktoś na sali przypomina sobie produkcje w której nie była niesamowita?
Oczywiście sekretem serialu BBC nie jest tylko sama fabuła. BBC do swoich seriali zwłaszcza tych historycznych zawsze wrzuca dwie rzeczy, które odróżniają je od wszystkich innych. Pierwsza to pewien element edukacyjny – w przedstawiane historie są tak ułożone ( choć opierają się na książkach to jednak scenarzyści dodali do nich mnóstwo z innych prac pisarki) by oprócz wciągającej fabuły serwowały jeszcze trochę informacji na temat minionego świata. Mamy więc nie gorzej niż w powieściach z okresu nakreślony wątek obawy przed nowoczesnością symbolizowany przez niechęć do edukacji czy wspomnianej wcześniej kolei. Drugi element to rzecz jasna aktorzy. Oglądając ten serial zwierz po pierwsze po raz kolejny odczuł, że stwierdzenie, iż w Anglii jest sześcioro aktorów a wszyscy pracują dla BBC jest absolutnie prawdziwe. Prawdziwe jest też stwierdzenie, że nigdzie w telewizji nie pracują tak dobrzy aktorzy jak w BBC. Jeśli chodzi o aktorów których już gdzieś widzieliśmy to zwierz męczył się kilka odcinków aby zorientować się, że twarz miłego i lekko nieśmiałego lekarza kojarzy z serialu Rzym gdzie ten grał Oktaviana, z kolei aktor który miga w trzech czy czterech scenach jako jeden z lokalnych arystokratów to Greg Waise, który grał w Rozważnej i Romantycznej. A to przecież jedynie role drugoplanowe. Na pierwszym planie rządzi zaś niepodzielnie Judi Dench, która gra swoją centralną dla całej opowieści rolę starej panny Matty w sposób absolutnie koncertowy. Jest w tej postaci tyle ciepła i dobroci, że nie sposób nie zapałać do niej sympatią. Zwierz jest tym bardziej pod wrażeniem, że doskonale wie, ze Dench wcale ciepłem i dobrem emanować nie musi co przypomniała nie raz swoją rolą M w Bondzie. Z resztą wydaje się, że wcale nie jest łatwo grać skromną i niezbyt inteligentną postać nie czyniąc z nie jednocześnie nieporadnej idiotki. Obok niej absolutnie wspaniała jest w serialu Imelda Stauton znana szerokiej publiczności jako przerażająca Dolores Umbrige z Harry Pottera. Tu gra energiczną bardzo skorą do plotek i zdecydowaną bohaterkę, która co prawda ma skłonności do przesady i paniki ale jest przy tym zdecydowanie sympatyczna. Zwierz musi przyznać, że scena w której jej bohaterka kłania się nieporadnie na scenie ( okoliczności zwierz nie zdradzi) wydała się zwierzowi jedną z lepszych jakie widział w telewizji. Bo jak trudne dla aktorki scenicznej musi być udawanie, że nie umie się ładnie ukłonić. Takie drobne rzeczy odróżniają dobrych aktorów od tych tylko niezłych.
Zwierz powinien dodać, że w serialu jest też często śmiesznie. A poza tym zwierz zastanawia się do jakiego stopnia prawdziwa jest wizja małego miasteczka w którym karty rozdają wdowy i stare panny.
Jeśli te zachęty to za mało, to zwierz dorzuci jeszcze pojawiających się w rolach drugoplanowych ( choć nie aż tak strasznie drugoplanowych) znakomitych aktorów. Pojawi się więc w serialu Michel Gambon, który co prawda nie był dobrym Dumbledorem ale jest naprawdę dobrym aktorem, Jim Carter, którego teraz wszyscy rozpoznają jako kamerdynera z Dowton Abbey ( z resztą z obsady tego serialu na ekranie mignie nam też aktorka grająca Lady Mary) a jeśli będziecie cierpliwi to doczekacie się pojawienia Toma Hiddlestona, który jak zawsze jest śliczny i szeroko uśmiechnięty ( dla wszystkich przekonanych, że zwierz obejrzał serial z jego powodu zwierz ma niespodziankę – obejrzał serial zanim podjął decyzję o nadrobieniu wszelkich filmów z tym aktorem). Innymi słowy dla każdego coś miłego, i do tego bardzo angielskiego.Do tego zawsze miło zapoznać się z adaptacją książki, która u jednych stanowi klasykę a u nas jest właściwie nie znana ( to znaczy znana w pewnych kręgach ale nie istniejąca w powszechnej świadomości)
Jeśli serial się wam spodoba to zostaniecie nagrodzeni bo w dwóch ostatnich odcinkach pojawi się Tom Hiddleston jak zwykle śliczny i uroczy ( a i jeszcze podobno tam kogoś gra;)
No właśnie – to serial zdecydowanie angielski, który budzi w zwierzu ochotę obejrzenia jeszcze większej ilości kostiumowych produkcji. Ponieważ zwierz obejrzał już wszystko co zekranizowano Austen, pozostaje zwierzowi westchnąć głęboko i zrobić coś przed czym zwierz się przez pewien czas wstrzymywał czyli obejrzeć ekranizacje Dickensa. Co prawda nie będzie to to samo ale zwierz już tyle razy mijał Małą Dorrit na półkach w Empiku, ze właściwie już trochę nie wypada by nadal się wstrzymywał z zakupem. Możecie więc liczyć, że jeśli wszystko dobrze pójdzie to niedługo zwierz będzie wam donosił o swoich kolejnych krokach w celu całkowitego korespondencyjnego przeobrażenia się w mieszkańca wysp brytyjskich. Bo jak chyba czytelnicy zdążyli zauważyć, zwierz jakby nieco ostatnio dryfuje w tą stronę. Więc na pocieszenie dla tych, którzy boją się, że niedługo wpisy zwierza będzie można czytać jedynie popijając herbatę i gryząc herbatniki jutro recenzja Avengersów ( bilety już kupione), choć od kwestii brytyjskich może nie oddalimy się aż tak bardzo bo dziś jedyne o czym zwierz może myśleć to ” Loki, Loki, Loki”.
Dla zwierza 3/4 frajdy z oglądania tego serialu to próba odpowiedzi na pytanie – skąd ja ich wszystkich znam.
PS: Wszystkim czytającym zwierza kinomanom zwierz poleca udać się do księgarni i zakupić drugi tom grubaśnej historii kina – dwa lata temu wyszło Kino Nieme teraz zwierz próbuje czytać nie naruszając struktury nadgarstka Kino klasyczne – lektura teoretycznie dla studentów, ale jak się to czyta ! No i cena przyzwoita bo za 1200 stron zapłacicie 54 zł ( a oprawa jest twarda!).??