Dwie strony medalu czyli zwierz ogląda Rewers

Zwierz przeprasza że wpis pow­sta­je dopiero o tak niemal noc­nej godzinie ale jedyne zetknię­cie zwierza z kul­turą miało dziś miejsce między godz­iną 19:00 a 21:00 więc musi­cie zwier­zowi wybaczyć że dopiero po tych emoc­jach zwierz zde­cy­dował się coś napisać. O Rew­er­sie krąży wiele opinii ale wszys­tkie bez wyjątku są dobre tzn. ogłos­zono już wszem i wobec że po kom­pro­mi­tac­jach w lat­ach poprzed­nich w Gdyni naresz­cie nagrod­zono aktorów którzy zde­cy­dowanie na nagrody zasłużyli zaś cały film budzi nadzieje że z naszą rodz­imą kine­matografią nie jest jeszcze tak źle. Co więcej nasze zad­owole­nie sięgnęło takiego poziomu że ów właśnie film wys­taw­imy w wyś­cigu do Oscara. Zwierz szcz­erze mówi że film jest dobry — jest lep­szy od wielu pol­s­kich filmów. Zro­biony w ciekawej kon­wencji gdzie czarno biała rzeczy­wis­tość lat 50 odd­ana jest niezwyk­le staran­nie. Role kobiece w tym świet­na Jan­da i niezła Buzek spraw­ia­ją że nie czu­je­my się jak byśmy oglą­dali dłuższy odcinek telenow­eli. Dialo­gi są dow­cip­ne i napisane żywym językiem z dużym ukłonem w stronę ówczes­nej nowom­owy. Film wyprany jest też z tak charak­terysty­cznego dla naszej kine­matografii patri­o­ty­cznego zadę­cia — wręcz prze­ci­wnie wykazu­je wobec niego zdrowy dys­tans. Czemu więc zwierz nie skacze pod niebiosa? Otóż zwierz nie wie jaki właś­ci­wie film obe­jrzał. Nie wiem dlaczego Pol­ską kine­matografię trapi już od daw­na choro­ba gatunkowa — pole­ga­ją­ca na tym że nie umiemy nakrę­cić fil­mu czys­tego gatunkowo — Rew­ers nie jest bowiem ani komedią ani tragedią ani filmem his­to­rycznym — jest opowieś­cią złożoną z wielu ele­men­tów które choć na ekranie gra­ją po ostat­niej sce­nie zostaw­ia­ją pustkę. Nie wiemy po co nam to wszys­tko opowiedziano — do śmiechu? coś za smut­no. Pod rozwagę? Coś za wesoło. Tak po pros­tu? Za dużo sug­estii że jed­nak nie. Oczy­wiś­cie moż­na powiedzieć że zwierz się czepia że prze­cież sam deklarował nie raz że lubi smutne kome­die i filmy nie jed­noz­naczne.  Tak istot­nie zwierz tak mówił i tak myśli — prob­lem pole­ga na tym że jed­ną z niewielu rzeczy jakie zwierz wie na pewno o kul­turze to że nie ma w niej his­torii którą opowia­da się dla samej his­torii — że pod koniec każdego opowiada­nia musi być nie tyle morał co pewność że po coś nam tą opowieść pod­sunię­to — choć­by po to żebyśmy się mogli z nią nie zgodz­ić. Tu tego nie ma — film pozostaw­ia pustkę. I właśnie to jest dru­ga strona tego bard­zo błyszczącego filmu.

Ps: zwierz uważa że do wyś­cigu Oscarowego trza było wstaw­ić Tatarak. Po pier­wsze bo to film uni­w­er­sal­ny, po drugie taki jakiego jeszcze nigdy zwierz nie widzi­ał. I ma zwierz takie dzi­wne wraże­nie że był to jeden z tych filmów co by nawet w tym kolorowym świecie za wielką wodą zrozu­mieli. No ale zwierz nie ma tu nic do gadania.