Hej
Wiecie że każda sztuka winna rozwijać się wedle zasady że jeśli w pierwszym akcie pojawi się na ścianie strzelba to w ostatnim musi wystrzelić. Z musicalami jest nie inaczej – tylko strzelba zamiast strzelać przed ostatnim aktem zatańczy i zaśpiewa. No ale do rzeczy – nie ma chyba gatunku filmowego który wzbudzałby większe kontrowersje – ci którzy kochają musicale kochają je całym sercem ci którzy ich nienawidzą nie są w stanie wysiedzieć na nich nawet dziesięciu minut. Cóż wyraźnie ludzkość podzielona jest na tych którzy rozumieją że nic nie działa lepiej na złamane serce niż dobra sekwencja taneczna i tych którzy mają bardziej realistyczne podejście do życia. Niemniej jednak musicale stanowią swego rodzaju fenomen w kinie które stara się co raz bardziej dać nam złudzenie rzeczywistości (nawet wtedy gdy pokazuje nam nie istniejące światy). Musical nie ukrywa swojej teatralności i umowności – trudno by mu zresztą to przychodziło bo w normalnym życiu nikt nie mówi kocham cię w czterominutowej piosence. Nie zmienia to jednak faktu że pogardzany przez wielu musical to jeden z niewielu gatunków filmowych któremu jak na razie udaje się przetrwać wszelkie nawałnice zmiany trendów i nowinki w kinie. Spójrzcie na te skromne sto lat historii kina – czy pierwszy dźwiękowy film – Śpiewak z Jazzbandu nie był musicalem? A co potem – wielka era musicali gdy na ekranie śpiewali prawie wszyscy i można było zobaczyć nie tylko piosenki ale także poważne sekwencje baletowe (poważnie – sekwencja baletowa jest i w Deszczowej Piosence i w Amerykaninie w Paryżu i w wielu innych musicalach tego okresu). Niewiele osób pamięta że jedynym filmem który dostał tyle Oscarów w ilu kategoriach był nominowany jest musical Gigi. Ale idźmy dalej – czy kino byłoby równie urocze gdyby nie My Fair Lady (zrealizowane na supernowoczesnej wówczas szerokiej taśmie która była tak droga że potem z rzadka jej używano). Czy współczesna choreografia gangsterskich teledysków nie ma w sobie czegoś z czaru West Side Story (który prawdę mówiąc jest moim zdaniem najlepszym musicalem jaki kiedykolwek nakręcono). I czy jeśli się nad tym nie zastanowić Hair nie jest najlepszym filmem o hipisach jaki powstał. A przecież wymienione tu tytuły możnaby spokojnie zamienić innymi – dobrych musicali jest tak dużo że nawet próba ułożenia listy dziesięciu najlepszych mogła by się okazać niezwykle karkołomnym wyczynem – bo czy lepszy jest poważny Kabaret który jest czego by nie mówić przejmującym filmem o początkach nazizmu czy może Grease dzięki któremu mamy Travoltę i najlepsze taneczne hity na każdą imprezę. A co powiedzieć o produkcjach nowszych? Przecież Chicago czy Moulin Rouge nie odstają od dobrej musicalowej tradycji. Nie wspominając już o zeszłorocznym hicie jakim była Mamma Mia! którą obejrzeli chyba wszyscy (choć nikt się nie przyznaje). Moim zdaniem niesłabnąca popularność musicali bierze się właśnie z ich umowności (czasem miło wiedzieć że to tylko sztuka) ale też (pozwólcie że ośmielę się na tak dalekie porównania) dlatego że kontynuują najstarszy na świecie sposób opowidania historii jakim jest ich śpiewanie. Jeśli spojrzymy na historię naszych historii to zaczynają się one od śpiewanych opowieści o bogach i bohaterach. Potem nieco się wyrobiliśmy i wynaleźliśmy pismo – jest jednak w nas coś co sprawia że dalej to co śpiewane trafia do nas lepiej niż to co mówione. Moim zdaniem najlepszym tego przykładem jest to że musical jest nie tylko gatunkiem starym ale też nie znającym granic – spójrzcie na uwielbiane Bollywood – tam też każdy film jest musicalem. Oczywiście mogę się mylić i chodzi tylko o to że wszyscy lubią śpiewać. Ale może coś jest na rzeczy