O mój boże to jest zawód czyli jak dziwnie czuje się człowiek oglądając popularny program

Hej

Nie wiem czy zna­cie pro­gram Inside Actor’s Stu­dio- leci on niekiedy na kanałach fil­mowych o bliżej nie określonych godz­i­nach. Pro­gram ma już dobre dwadzieś­cia lat a jego for­muła pozostała niezmieniona — James Lip­ton dzi­en­nikarz radiowy syn jed­nego ze słyn­nych beat­ników swoim głębokim i spoko­jnym głosem odpy­tu­je najsławniejsze gwiazdy z prze­biegu ich edukacji i kari­ery aktorskiej. Zaczy­na­jąc od najprostrzego pyta­nia — gdzie się urodz­iłeś zaczy­na roz­mowę nie tyle o byciu gwiazdą co o byciu aktorem. Jed­nak w prze­ci­wieńst­wie do wszys­t­kich wywiadów telewiz­yjnych jakie ma się okazję oglą­dać ten nie jest tylko ku uciesze gaw­iedzi — na wid­owni siedzą bowiem nie piszczące nas­to­lat­ki i gospo­dynie domowe ale stu­den­ci uczel­ni fil­mowej — młodzi aktorzy reży­serzy czy sce­narzyś­ci. To nada­je całe­mu wywiad­owi ( co z resztą jest założe­niem pro­gra­mu) ton lekcji mis­tr­zowskiej- w cza­sie której ku moje­mu zawsze nie słab­nące­mu zdzi­wie­niu okazu­je się że bycie aktorem to przede wszys­tkim zawód ( ok nie jestem głu­pia — wiem że to zawód ale cza­sem człowiek zapom­i­na że w tym zawodzie nie tylko trze­ba brać pieniądze i pokazy­wać się na okład­kach ale też ciężko pra­cow­ać nad warsz­tatem) co więcej zawód twór­czy w którym nawet aktorzy kina akcji pracu­ją nad tech­niką czy metodą. Musi­cie zrozu­mieć — oglą­danie Syl­wes­tra Stal­lone opowiada­jącego z pełną powagą o tru­dach pra­cy nad sce­nar­iuszem czy Bru­ca Willisa opowiada­jącego o kon­cepcji swo­jej gry i o metodzie z jakiej korzys­ta spraw­ia że człowiek nieco inaczej patrzy na cały lśnią­cy fir­na­ment gwiazd fil­mowych. Ale to nie wszys­tko — pod koniec każdego odcin­ka prowadzą­cy z miną wyraża­jącą błogą radość z cud­zego cier­pi­enia zada­je swoim goś­ciom zestaw tych samych pytań z kwes­t­ionar­iusza wymyślonego swec­go cza­su przez Prous­ta — okazu­je się że gdy zapy­tasz akto­ra jakie jest jego ulu­bione przek­leńst­wo ( co ciekawe mężczyźni krygu­ją się bardziej niż kobi­ety które klną jak szewc) możesz się o nim dość dużo dowiedzieć. Poza tym samo zaprosze­nie do pro­gra­mu wielu aktorów trak­tu­je jako wyróżnie­nie — i to właśnie dlat­ego moż­na ich namówić aby podzielili się na sce­nie swoi­mi inny­mi niż aktorski­mi tal­en­ta­mi — okazu­je się wtedy że więk­szość z nich posi­a­da jakąś kre­tyńską umiejęt­ność w postaci stepowa­nia żąglowa­nia czy gra­nia na ukulele — oczy­wiś­cie trud­no się dzi­wić wszak aktor nie może nic nie umieć choć cza­sem o tym też się zapom­i­na. Jed­nak tym co przede wszys­t­ki spraw­ia że wywiady Actor’s Stu­dio oglą­da się świet­nie jest głębo­ki sza­cunek z jak­mi trak­tu­je się każdego akto­ra — nie ma znaczenia czy jest bohaterem kina akcji czy zdoby­w­cą dziesię­ciu oskarów ( ok żaden aktor nie zdobył dzisię­ciu oskarów ale wiecie o co mi chodzi) — z każdym roz­maw­ia sie z sza­cunkiem. I to właśnie takie miejsce gdzie świado­mość jak trud­no zostać gwiazdą i jak wiele tal­en­tu trze­ba mieć by się to udało spraw­ia że choć przez chwilę dochodzi do nas że słowo kul­tura w pop­kul­turze nie jest przypadkowe.