Welon, suknia i buty do biegania czyli dlaczego nikt nie mówi tak

Ostat­ni­mi cza­sy dochodzę do wniosku, że prawdzi­wą rewolucją w kine­matografii było by nakręce­nie fil­mu w którym bohaterowie którzy planu­ją wziąść ślub rzeczy­wiś­cie go biorą. Tym­cza­sem ilekroć chodzę do kina czy siadam przed telewiz­orem napo­tykam to samo rozwiązanie fab­u­larne. Koś­ciół jest pełen, sukien­ka założona i właśnie wtedy pan­na mło­da lub pan młody dochodzą do wniosku że: a.) kocha­ją inną/innego b.) niko­go nie kocha­ją ale nie mogą wzsiąść ślubu bo to jed­nak za wcześnie c.) kocha­ją sią ale biorą ślub ze złych pobódek d.) nie poda­ją przy­czyny tylko wyb­ie­ga­ją z koś­cioła z płaczem. Jest jeszcze opc­ja na kogoś z tłu­mu kto krzy­czy Nie! — oso­ba ta to najczęś­ciej najlep­szy przyjaciel/ przy­jaciól­ka pana mlodego/ pan­ny młodej która nie może patrzeć na jego nieszczęś­cie ewen­tu­al­nie nawró­cona matka/babcia/ciotka/ojciec którzy za nic nie dopuszczą do tego by wpakować kogoś w związek bez przyszłoś­ci. Ilekroć taka ślub­na cer­e­mo­nia zosta­je zer­wana a goś­cie puszcza­ją się biegiem w kierunku najbliższego lot­niska( z niwadomych przy­czyn bohaterka/bohater zawsze muszą udać się na lot­nisko i wykupić pędem ostat­ni bilet) ja zaczy­nam się zas­tanaw­iać nad tym co sce­narzyś­ci zwyk­le pozostaw­ia­ją bez odpowiedzi. KIedyś w przypły­wie weny twór­czej napisałam opowiadanie o pozostaw­ionej przed ołtarzem pan­nie młodej która wcale nie wykazu­je aniel­skiego zrozu­mienia. Pomi­ja­jąc to zawsze myślę o zmarnowanym jedze­niu kupi­onych prezen­tach i kosz­tach podróży poślub­nej o której nikt rzecz jas­na nie myśli oglą­da­jąc kole­jny zer­wany na ekranie ślub. Tym jed­nak co den­er­wu­je mnie najbardziej to fakt że bohaterowie nigdy nie ponoszą kon­sek­wencji swo­jego zachowa­nia. Zer­wanie ślubu jest w mojej opinii nie tylko jed­ną z droższych ale także jed­ną z bardziej świńs­kich zagry­wek — z tego co sobie przy­pom­i­nam ostat­nią osobą która dostała z tego powodu po mordzie był nieszczęs­ny Charles z „ Czterech Wesel i Pogrze­bu” fil­mu o tyle dzi­wnego że tam do więk­szoś­ci małżeństw jed­nak mimo wszys­tko doszło. Oczy­wiś­cie może­cie powiedzieć że nie czu­ję ducha fil­mu i że nie ważne co stało się z salatką krabową po tym jak odwołano wese­le. Może macie rację — w końcu przez więk­szość fil­mu „ Zgad­nij kto przy­jedzie na obi­ad” myślę tylko o tym że oni tak gada­ją a kolac­ja styg­nie na stole. Ale  z drugiej strony czy nie jest to prze­jaw gle­bok­iej wiary że ta fil­mowa rzeczy­wis­tość choć w kwestii jedzenia rządzi się tymi samy­mi prawa­mi co nasze szare życie.