Rżnij karabinem w bruk ulicy czyli nasza jest krew a ich jest film

Hej

Na wstępie przepraszam że dopiero pod wieczór ale znów zre­al­i­zowano mi wszys­tkie rew­er­sy na czas i zami­ast zaj­mować się snu­ciem rozważań zaj­mowałam się robi­e­niem notatek z Przeglą­du Teatral­no Kine­matograficznego z roku 1922.  Zan­im zacznę prag­nę podz­iękować wszys­tkim którzy odwiedzili mojego blo­ga w zeszłym tygod­niu — zwierz znacze­nie prze­bił swój najwyższy wyni­ki odwiedzin i bard­zo się cieszy.
No ale ad rem. Wczo­raj przyz­nano nagrody BAFTA niemal całą pulę zgar­nął Hurt Lock­er ( po pol­skiemu „ W pułapce wojny”) — choć wiel­bi­ciele kina cieszą się że Avatar dostał po łapach to jed­nak dla mnie to znak że oto po raz kole­jny prze­mysł fil­mowy zro­bił nas w konia. Gdy­bym wierzyła w jakąś teorię spiskową stwierdz­iłabym że za kole­jne kon­flik­ty zbro­jne w jakie angażu­je się kraj za wielką wodą odpowiedzial­ny jest prze­mysł filmowy.n Serio — kino potrze­bu­je wojny i to co więcej wojny niekoniecznie słusznej. Wiet­nam jas­no udowod­nił że im bardziej Stany wojnę prze­gry­wa­ją tym bardziej  prze­mysł fil­mowy na tym zysku­je — kiedy ostat­nim razem widzieliś­cie coś tak dobrego jak Łow­ca Jeleni, Plu­ton czy Hair?  Jed­nak na jed­nej wojnie nie moż­na opier­ać całej kine­matografii — o prob­lemach wojny na pacy­fiku zaczę­to filmy krę­cić sto­sunkowo niedawno bo jed­nak była to nieco zbyt słusz­na woj­na by krę­cić o niej porusza­jące niejed­noz­naczne dra­maty ( ter­az jed­nak mamy prawdzi­wy urodzaj — East­wood nakrę­cił „ Sztan­dar naszych ojców” i „Listy z Iwo Jimy” zaś zaz­droszczą­cy mu Spiel­berg postanow­ił nakrę­cić cały seri­ali — „ Pacy­fik” naw­iązu­je stylem do wcześniejszej Kom­panii Braci i Szere­gow­ca Rayana). Ale nic lep­szego nie mogło się kinu porusza­jące­mu emoc­je zdarzyć niż woj­na w Iraku — jakkol­wiek nie brzmi­ało by to podle — nie koniecznie popier­ana i z całą pewnoś­cią nie do koń­ca wygrana woj­na poz­woliła na stworze­nie dziesiątek lep­szych i gorszych pro­dukcji począwszy od kosz­marnych melo­dra­matów ( Wciąż ją kocham gdzie ukochany młodej dziew­czyny siedzi w Iraku) , przez małe filmy rodzinne ( Grace odeszła gdzie ojciec musi ułożyć życie rodzinne kiedy jego żona ginie na wojnie) aż po filmy takie jak Hurt Lock­er które kon­cen­tru­ją się przede wszys­tkim na swoich powraca­ją­cych z wojny bohat­er­ach ( ale także na ich niezwyk­le trud­nych dzi­ała­ni­ach w Iraku). A prze­cież wymienione tu filmy to tylko kil­ka z tytułów — są prze­cież takie pereł­ki jak Podróż powrot­na opowiada­ją­ca his­torię jed­nego amerykańskiego ofi­cera esko­r­tu­jącego zwło­ki 19 lat­ka który zginął w Iraku ( Kevin Bacon zgar­nął za tą rolę kil­ka nagród). O ile jeszcze zwierz rozu­mi­ał że prob­lem wojny w Wiet­namie czy II Wojny Świa­towej wyma­gał swois­tego przetr­waw­ienia przez kul­turę — w końcu pos­zli na nią młodzi chłop­cy z zaciągu niekoniecznie chcą­cy wal­czyć z dala od domu za niekoniecznie własne ideały o tyle zwierz musi powiedzieć że ma wraże­nie że zain­tere­sowanie kine­matografii wojną w Iraku to kwes­t­ia albo poli­ty­ki ( część reży­serów chce nam wykazać jak bard­zo niepotrzeb­na była to woj­na) albo pró­by uspraw­iedli­wienia się tych którzy w konieczność wojny wierzyli. W Iraku wal­czą bowiem zawodow­cy i ludzie którzy pojechali tam wal­czyć z włas­nej woli. Zwierz rozu­mie że należy się im sza­cunek ale nie jest to jed­nak to samo co w przy­pad­ku poprzed­nich kon­flik­tów. Nie mniej filmy wciąż pow­sta­ją — ludzie na nie nie chodzą zaś kole­jne akademie przyz­na­ją im nagrody. I tylko zwierz przy­pom­i­na sobie powiedze­nie swo­jego dzi­ad­ka że człowiek niewin­ny ma jed­no uspraw­iedli­wie­nie zaś człowiek win­ny ma set­ki wymówek.